ตอนที่ 164 เรือสำราญหรูหรา (2)
“คุณอย่าคิดมากไป ครูใหญ่ไวภพแต่งงานแล้ว เขาเป็น ผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ จะไม่มีความคิดที่ไม่ดีกับฉันอีก”
“แล้วคุณจะให้เขามาทำอะไร”
“ยิ่งมีคนเยอะธารีก็จะยิ่งไม่สงสัย”
”
สองตาของปยุตจ้องมองเธอเขม็ง และเงียบใส่เธอ
หลังจากการพูดคุยเพื่อแบ่งงาน หนึ่งคือรับผิดชอบเป็น คู่รักของชื่นใจ อีกหนึ่งคือรับผิดชอบชนัยกับธารี
ผลินโทรหาชื่นใจที่กำลังเข้าห้องน้ำ สายถูกกดรับอย่าง รวดเร็ว “ฮัลโหล ลิน มีอะไรหรือเปล่า”
“ชื่นใจ สุดสัปดาห์นี้เธอว่างไหม”
“ฉันว่างทุกสุดสัปดาห์ มีอะไรเหรอ”
“เธอนัดไวภพแล้วพวกเราไปเที่ยวด้วยกันเถอะ”
“เที่ยวเหรอ เที่ยวที่ไหน”
“คุณปยุตมีเรือสำราญที่หรูหราสำหรับคู่รัก เธอกับไวภพ ฉันกับคุณปยุต คุณชนัยกับธารี เราจะล่องเรือไป กรุงเทพฯ ด้วยกัน”
ชื่นใจดูเหมือนจะติดปัญหานิดหน่อย “คืออย่างนี้นะ ฉัน กลัวว่าไวภพจะไม่เต็มใจน่ะสิ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองคิดดูนะ พวกเธอยังไม่ได้ไปฮัน นีมูนกันเลยตั้งแต่แต่งงานไม่ใช่เหรอ คิดว่ามันเป็นฮันนีมูน ของพวกเธอสิ”
“มันก็เหมือนการทัวร์ฮันนีมูนของพวกเราทั้งคู่ นี่ก็นับว่า เป็นฮันนีมูนของเธอด้วย อีกอย่าง ถ้ามีเธออยู่ด้วยไวภพก็ คงจะไม่แลฉันหรอก”
ผลินนวดหน้าผาก “พูดอะไรเนี่ย เธอต้องมีความมั่นใจ ในตัวเองบ้างนะ ฉันสัญญาว่าเมื่อถึงเวลาฉันจะไม่ไปแสดง ตัวกับไวภพเลยโอเคไหม”
ชื่นใจลังเลชั่วครู่ “ฉันจะลองดู แต่มันไม่มีความหวังเลย”
หลังจากวางสายไปแล้ว ชื่นใจเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ของไวภพและเอ่ยขึ้น “สุดสัปดาห์นี้คุณว่างไหม”
ไวภพงุนงง “มีอะไรเหรอ”
“ฉันจำได้ว่าตั้งแต่แต่งงานกันมาเรายังไม่ได้ไปฮันนีมูน กันเลย….
ไวภพหยุดชะงักไป “คุณหมายความว่าอยากไปฮันนีมูน เหรอ”
“อืม”
เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธทันที แต่ไม่คิดว่าหลังจากเงียบ ไปครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้า “เอาสิ คุณอยากไปที่ไหนล่ะ”
ชื่นใจปลื้มมาก พูดอย่างมีความสุข “กรุงเทพฯ ไปกับ พวกผลิบ”
เมื่อได้ยินชื่อผลิน สีหน้าของไวภพก็ผิดปกติไป “ทำไม ต้องไปกับพวกเขา”
ลินมาชวน ฉันกับเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน มันไม่ดี ถ้าจะปฏิเสธ… ” เห็นสีหน้าของไวภพอยู่ในภาวะที่กลืนไม่ เข้าคายไม่ออก เธอจึงเปลี่ยนคำทันที “ถ้าคุณไม่อยากไปก็ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะไปปฏิเสธ
“ไปสิ”
ไวภพพยักหน้าเบา ๆ แม้ว่าเขาจะยังคงรักผลิน แต่ อย่างไรก็ตาม หลังจากคืนวันแต่งงาน เขาก็รู้ว่าตัวเองต้องมี ความรับผิดชอบ
ที่ยากที่สุดอย่างไวภพก็จัดการได้แล้ว ชนัยยิ่งไม่ต้อง พูดถึง เจ้านายพาเขาไปเที่ยวในวันหยุด แถมยังสามารถพา ครอบครัวไปด้วยได้อีก มันก็เหมือนมีขนมปังตกลงมาจากท้องฟ้า
เช้าวันเสาร์ กลุ่มคนเดินทางมาที่ชายทะเล มองไปยัง เรือสำราญสุดหรูที่เต็มไปด้วยกุหลาบแดง ชนัยถึงกับอุทาน ว่า “ท่าประทานยุต นี่มันโรแมนติกเกินไปหน่อยหรือเปล่า ครับเนี่ย”
“โรแมนติกไม่ดีเหรอ มันคือการเดินทางที่โรแมนติก แน่นอนว่ามันต้องโรแมนติกหน่อยสิ”
ชายสามคนช่วยจับผู้หญิงสามคนขึ้นบนเรือ ผลินเหลือบ มองธารีเป็นครั้งคราว เห็นความชอบของเธอที่มีต่อกุหลาบ และความหลงใหลในไวน์แดง ยิ่งเชื่อมั่นสภาพความเป็น จริงในผู้หญิงอย่างเธอมากขึ้น
เริ่มล่องเรือแล้ว และมุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางของทะเล ธารีเหยียดแขนออกโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นและหันกลับมา “ประธานยุตคะ คุณอุตส่าห์กรุณาเสียเงินเพื่อให้ฉันกับชนัย ออกมาเที่ยวเล่น
ปยุตยิ้มใจดี “ด้วยความยินดี ชนัยก็เหมือนพี่น้องแท้ ๆ ของผม ไม่ต้องพูดถึงการชวนพวกคุณออกมาเที่ยวสองวัน ให้ผมซื้อเรือสำราญให้เขา ขอแค่บอกมาคำเดียวเท่านั้น”
ไวภพยิ้มอย่างไร้อารมณ์ ลุกขึ้นไปที่ท้ายเรือ ขี้เกียจฟัง ใครอวดความมั่งมีของเขา
ผลินได้ค้นพบว่าธารีให้ความชื่นชมปยุตมากขึ้นกว่าเดิม
เวลาดินเนอร์ ปยุตถูกผลินสั่งให้มองไปยังธารีทั้งโดย ตั้งใจและไม่ตั้งใจ มองไปมองมาครั้งสองครั้ง ในไม่ช้าธารีก็ เริ่มพูดคุยกับเขา
ก่อนนอน มีการต่อสู้ที่รุนแรงในห้องปยุต คนสองคนใน ห้องถัดไปวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ชนัยเคาะประตู “ท่าน ประธานยุตครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณและภรรยาหรือเปล่า ครับ”
ผลินเปิดประตู และพูดด้วยความโกรธ “คุณชนัย คืน นี้คุณนอนในห้องของฉันนะ ฉันไม่สามารถอยู่ร่วมห้อง เดียวกันกับเขาได้
ชนัยตกใจ ถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นครับ ก่อนหน้านี้ช่วงดินเนอร์ก็ยังดี ๆ กันอยู่เลย”
“คนที่ลัทธิชายเป็นใหญ่เกินไปมันช่างเหลือทนจริง ๆ!”
ผลินเดินเข้าไปในห้องของชนัยแล้วกระแทกประตูปิด สีหน้าของธารีหนัก
“ดูเหมือนว่าคุณจะต้องนอนกับเธอคืนนี้”
ชนัยหมดหนทางยักไหล่ให้ธารี
“ไม่เป็นไรหรอก เจอกันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ธารียิ้มบางให้เขา ก่อนที่จะหันกลับเข้าไปในห้อง
เช้าวันรุ่งขึ้น ผลินและปยุตยังคงทำสงครามเย็นต่อกัน เขาไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน ปยุตนําอาหารขึ้น ไปทานบนดาดฟ้าเรือ ผลินตามไปด้วยความโกรธ คนอื่น กลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอีกจึงรีบตามไป ทันทีที่มาถึง ดาดฟ้า ก็เห็นว่าผลินสาดไวน์แดงใส่หน้าปยุต
“โอ้พระเจ้า…”
ธารีปิดปากด้วยความตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าผลินที่ ภายนอกดูบริสุทธิ์อ่อนโยน ในความเป็นจริงจะเลวร้ายและ ไร้เหตุผลเช่นนี้
ชนัยเองและคนอื่นๆ ก็แปลกใจเช่นกัน ผลินเขวี้ยงแก้ว สะอื้นและวิ่งหนีไป ปยุคสั่งด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ไปดู เธอ”
ไวภพเป็นคนแรกที่ตามไป ถัดมา ชื่นใจกับชนัยก็ไล่ตาม ไป ในตอนนั้นธารึกลับทำเพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ
“ประธานยุตคะ คุณไม่เป็นไรนะ”
เธอเอื้อเฟื้อหยิบยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้ ปยุตเช็ด ไวน์แดงออกจากใบหน้า และส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก เธอ อารมณ์ไม่ดีก็ปล่อยให้เธอระบายอารมณ์
“มองไม่ออกเลยค่ะ ว่าคุณผลินเป็นคนเอาแต่ใจขนาดนี้”
“ปกติเธอก็น่ารักกับผม”
“มันเป็นพรของเธอที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ยอดเยี่ยม อย่างประธานยุต เหมือนไม่รู้ตัวว่าโชคดีแค่ไหน”
ปยุตถอนหายใจ “ชินซะแล้วล่ะ” เขาเงยหน้าขึ้นมองธานี อย่างมีความหมาย “บางครั้งมันก็น่าเสียดาย ว่าทำไมถึงไม่ ได้เจอผู้หญิงที่มีเหตุผลอย่างคุณธารี”
ใบหน้าของธารีเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก้มหัวอย่างเอียง อาย หันหลังแล้วเดินจากไป
สองชั่วโมงก่อนที่จะจอดเรือ ชนัยมาหาปยุต พูดกับเขา ว่า “นายหญิงกำลังโกรธอยู่ในห้อง เข้าไปง้อเธอสิครับ”
ชื่นใจก็สำทับ “ใช่ค่ะ คุณมาที่นี่เพื่อฮันนีมูนนะ มันเกิด อะไรขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว…”
ไวภพเงียบ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความอยากต่อยหน้าป
ยุต
ปยุตอยู่ท่ามกลางเสียงของพวกเขา บังคับตัวเองเปิด ประตูห้องของผลิน ผลินนั่งอยู่บนเตียงจ้องเขาอย่างโหด เหี้ยม เขาปิดประตูลง และจ้องมองเธอ จ้องอยู่ประมาณสาม นาที แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงดังเกิดขึ้น ทั้งคู่หัวเราะกัน
ผลินค่อย ๆ เข้าไปหาเขา และกระซิบถามว่า “พวกเรา แสดงเป็นยังไงบ้าง”
“แทบจะไม่มีที่ติ”
ปยุตโอบรอบเอวเธอ อุ้มเธอขึ้นไปในอากาศ พูดอย่าง เร่งด่วนว่า “ถึงเวลาที่จะชดเชยให้ผมแล้วหรือเปล่า”
“รอขึ้นฝั่งก่อน ตอนนี้เราใกล้จะจอดแล้ว”
ผลินรีบยั้งไว้
“อีกตั้งสองชั่วโมง
ที่ปยุตไม่อยากรอ เพราะเมื่อคืนที่นอนกับชนัย ฝันถึง ผลินทั้งคืน
“แล้วถ้าพวกเขามาล่ะ
“ล็อกประตูแล้ว”
“แต่ถ้ามันนานที่พวกเราไม่ออกไป พวกเขาจะสงสัย
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะทําเร็ว ๆ”
บทรักใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมง ช่วยไม่ได้ที่หมาป่าอายุ มากมีพละกำลังเหมือนเสือ…
ครึ่งชั่วโมงที่เหลือ ผลินเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากห้องด้วย กันกับปยุต ชนัยและคนอื่น ๆ กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้า รอเรือ เทียบท่า ทันใดนั้นก็เห็นพวกเขาสองคน ชนัยยิ้มอย่างมี เลศนัย “ไม่ได้ออกมาซะนานเลยนะครับ พวกคุณทำอะไร กันอยู่เหรอ”
ผลินค่อนข้างเขินอาย ตรงกันข้ามกับปยุตที่สงบนิ่ง “ขอโทษอยู่”
“ได้คุกเข่าไหมครับ”
“คุกเข่า”
“นายหญิงยกโทษให้คุณแล้วเหรอ”
ตาหลายคู่กวาดมองไปที่ผลิน เธอเคลียร์คอก่อนตอบ สั้น ๆ เพื่อไม่ให้กระทบต่ออารมณ์ในวันหยุดของพวก คุณ ฉันจะให้อภัยเขาสักพัก”
เธอสนใจธารีเป็นพิเศษ ธารีมีแววเสียดสีและดูหมิ่น แวบเข้ามาในดวงตา
ในที่สุดเรือก็ถึงฝั่ง หลายคนตื่นเต้นที่จะได้ลงจากเรือ ทะเลของกรุงเทพฯ ดูเหมือนจะเป็นสีฟ้ามากกว่าที่อื่น เท้า เหยียบลงบนหาดทรายนุ่ม มันนุ่มสบายเหมือนเหยียบลงบน ผืนผ้าฝ้าย
นอกจากผลินที่เป็นเป็ดแห้งแล้ว คนอื่น ๆ ทั้งหมดสวม ชุดว่ายน้ำแล้วลงไปว่ายน้ำในทะเล ปยุตว่ายน้ำไปตรงกลาง ทะเล และได้ค้นพบเรื่องที่น่าประหลาดใจ คือธารีว่ายน้ำ ตามไป
“เป็นไงคะประธานยุต ฉันว่ายน้ำเก่งใช่ไหมคะ”
เขายิ้ม “เก่งครับ ผมแปลกใจจัง”
“แปลกใจอะไรเหรอคะ”
“แปลกใจเพราะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าคุณธารีช่างดูงดงาม ท่วงท่าว่ายน้ำงดงามมาก
ตอนนี้ ในทะเลมีพวกเขาแค่บางส่วน แต่มีนักว่ายน้ำนับ พัน ดังนั้น ไม่มีใครเห็นว่าพวกเขากำลังพูดคุยกัน
ธารีหันมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นมือทั้งสองข้างก็กระแทก กับน้ำ ว่ายน้ำกลับไปในทิศทางตรงกันข้าม แต่เท้าของเธอ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ได้แตะเข้ากับส่วนลับของปยุตที่ อยู่ใต้น้ำ
ปญฺตสูดปาก ไม่อาจไม่ยอมรับ ว่าผู้หญิงคนนี้ร้าย
ในตอนเย็น หลายคนกลับไปที่โรงแรม หลังจากอาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้า ผลินก็เสนอว่า “พวกเราไปทานที่อื่นกันดี ไหม”
ชื่นใจหิวจนจะเป็นลม จึงรีบยกมือขึ้นเห็นด้วย “โอเค ๆ”
ไวภพที่ไม่ค่อยพูดมาตลอดทาง ดังนั้นจึงมีความคิดเห็น ที่เป็นกลาง โอเคกับทุกคน
ปยุตแสดงความเหนื่อยล้าให้เห็น “พวกคุณไปกันเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อน
“คุณไม่หิวเหรอยังไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“พวกคุณสั่งแพ็กอาหารมาให้ผมนิดหน่อยก็พอ”
ผลินพยักหน้า “โอเค งั้นเราไปกันเถอะ”
ทั้งกลุ่มพากันเดินออกมาจากโรงแรมไปทีละคน ในขณะ ที่เตรียมกันจะไปขึ้นรถ จู่ ๆ ธารีก็เอามือกุมท้อง “โอ๊ย…” ส่งเสียงร้องครางอย่างเจ็บปวด
“เป็นอะไร”
ทันทีที่ชนัยเห็นเธอกุมท้องก็ถามอย่างเครียดขรึม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ