ตอนที่ 97 ชายหนุ่มผู้หิวโหย (3)
“พวกเราทุกคนเห็นกันแกยังจะต้องปฏิเสธอีก ยังไงก็เถอะ ไม่ว่าจะใจร้อนแค่ไหนก็ต้องอดทน แค่นี้แหละฉันไปแล้ว”
ปยุตกลับไปที่ห้อง ผลินสงสัย “คุณไม่ได้กลับไปกับ พวกเขาเหรอ”
“ผมไม่กลับหรอก คืนนี้ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ”
“ที่นี่ไม่มีที่ให้นอนนะ
“ผมไม่ได้จะนอน ผมจะนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พรุ่งนี้คุณต้องทำงานนะ กลับไปกับพวก เขาเถอะ”
“งานที่ไหนจะสำคัญไปกว่าคุณ แค่นี้แหละ หยุดพูดได้ แล้ว ผมจะกล่อมคุณหลับเอง”
ปยุตแตะไหล่เธอ ผลินพูดขึ้น “คุณเล่านิทานให้ฉัน ฟังได้ไหม”
“หึมม?”
มันค่อนข้างยากสำหรับเขา “ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ อยาก ฟังเรื่องอะไรล่ะ”
“แต่ฉันอยากฟัง เล่าเรื่องอะไรให้ฉันฟังก็ได้”
ปยุตครุ่นคิด “งั้นก็ได้ ผมจะเล่าเรื่องอาลีบาบากับสี่สิบ ขุนโจรให้คุณฟัง”
เขาเล่าไปเรื่อย ผลินยังไม่หลับ แต่ตัวเองกำลังจะหลับ ผลินเห็นว่าเขาดูเหนื่อย จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “มาเถอะ เรามานอนด้วยกันดีไหม
“ไม่ล่ะ”
เขาส่ายหน้าอย่างแน่วแน่
“ทําไมล่ะ”
“ผมกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้…”
เธอยิ้มจนเห็นฟันและกระซิบล้อเลียนเขา “คนบ้ากาม
สามวันผ่านไปไวเพียงชั่วพริบตา วันนี้เป็นวันที่อากาศ สดใส ในที่สุดผลินก็ออกจากโรงพยาบาล อีกด้านหนึ่ง ตระกูลเจริญมาศก็ยุ่งอยู่กับการหลบหนี
ธนวันใกล้จะได้รับเงินทุนหมุนเวียนแล้ว ทางครอบครัวก็ กำลังเก็บของ เตรียมตัวออกเดินทางไปสนามบิน ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
เขาเดินไปที่ประตูด้วยความกลัว เห็นชายสองคนในเครื่องแบบตำรวจยืนอยู่ข้างนอกประตู รู้สึกได้ว่ามันต้อง ไม่ใช่เรื่องดี แสร้งถามอย่างใจเย็น “พวกคุณมาหาใคร
“ขอโทษครับคุณคือคุณธนวันใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“มีคนแจ้งความว่าคุณเป็นผู้ต้องสงสัยในการฉ้อโกงทาง ธุรกิจ และการรั่วไหลของความลับทางธุรกิจ และยังมีคดี ฆาตกรรมคุณพรธวัลเมื่อสิบห้าปีก่อน ด้วยมากถึงสามข้อ กล่าวหานี้ กรุณามากับเราที่สถานีตำรวจด้วยครับ”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ฉ้อโกงธุรกิจ ผมไม่ได้เปิดเผย ความลับทางธุรกิจ ผมไม่ได้ฆ่าใคร พวกคุณมาหาคนผิด แล้ว”
ธนวันปฏิเสธอย่างตกใจ แต่ตำรวจสองคนไม่ฟังคำ อธิบายของเขา เขาถูกลากขึ้นรถตำรวจและขับออกไป
ธินิดาที่อยู่ภายในบ้านตกใจจนเสียสติเช่นเดียวกับชุดา เมื่อได้สติก็รีบพูดขึ้นทันที “ลูกสาว พวกเรารีบไปเร็ว”
“แม่ แล้วพ่อล่ะ พวกเราจะไม่สนใจพ่อเหรอ”
“ไม่ต้องสนแล้ว ถ้าไม่ไป พวกเราทุกคนต้องตายกันหมด คุณปยุตจะต้องคิดหาวิธีฆ่าเราแน่
เธอทั้งสองเพิ่งออกมาจากประตูวิลล่า ก็เจอพวกคนตัวใหญ่ป่าเถื่อนหยุดพวกเขาเอาไว้เสียก่อน “จะหนีงั้นเหรอ รีบกลับเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้!”
ชุดาร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว “แม่ จะทำยังไงดี ดู เหมือนว่าพวกเราจะหนีไม่ได้อีกแล้ว”
ธินิดายังคงเป็นกังวลมากจนไม่รู้จะทำยังไงดี บวกกับ ลูกสาวที่เอาแต่ร้องไห้ จึงตวาดออกมาอย่างหงุดหงิด “ร้องไห้ ๆ ๆ แกนี่มันรู้จักแต่วิธีร้องไห้ ทั้งไร้ประโยชน์ทั้งไม่ ได้เรื่อง!”
และนั่นเอง ธนวันถูกนำตัวไปสถานีตำรวจ ธินิดากับชุดา ถูกคนที่ปยุตส่งมาควบคุมไว้ในบ้าน ต่อไป เขาก้าวไปทีละ ขั้น เพื่อกู้คืนความยุติธรรมแทนผลิน เพื่อให้คนชั่วได้รับการ ลงโทษที่พวกเขาสมควรได้รับ
ข่าวการจับกุมธนวันได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วใน เมืองบี แม้ว่าจะไม่ใช่คนดัง แต่เพราะมันเกี่ยวข้องกับการ ฆาตกรรม จึงดึงดูดความสนใจโดยธรรมชาติ
แน่นอนว่าผลินก็ได้ยินข่าว มันชัดเจนว่าปยุตได้เติมเต็ม ความปรารถนาของเธอ เธอรู้สึกขอบคุณ เวลาพลบค่ำ ป ยุตกลับถึงบ้าน เห็นเธอใส่ผ้ากันเปื้อนยุ่งอยู่ในครัว ก็เข้ามา โอบกอดเอวเธอจากด้านหลัง พูดชิดลำคอว่า “ทำไมคุณไม่ นอนพักผ่อนบนเตียง ร่างกายหายดีแล้วเหรอ”
“ไม่เป็นอะไรมากแล้ว นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ก็ เหมือนความป่วยจะมาเยือนอีก”
“แล้วทําไมต้องมาทําอาหารเอง”
เธอหันไปมองเขาด้วยความรักและกล่าวว่า “เพื่อ ขอบคุณใครบางคน ที่ทวงคืนความยุติธรรมเพื่อฉัน”
ปยุตยิ้มอย่างอ่อนโยน พูดคลอเคลียกับหน้าผากของ เธอ “ผมไม่ต้องการการตอบแทนแบบนี้ ผมอยากได้การ ปฏิบัติมากกว่า”
ผลินแสร้งทำเป็นไม่รู้ “ปฏิบัติยังไงเหรอคะ”
“เปลี่ยนมาทํารักกันในครัวดีไหม”
“น่าเกลียด”
ทั้งสองกอดกัน ผลินพูดจากใจ “คุณปยุต ขอบคุณคุณ มากจริง ๆ นะคะ”
“มันเร็วเกินไปที่จะขอบคุณ ของจริงยังไม่เริ่มเลย”
ปาณีเข้ามาอย่างไม่ถูกกาลเทศะ “โอ๊ย พวกคุณหยุด แสดงความรักต่อกันก่อนได้ไหมคะ พวกเราทุกคนในบ้านจะ อดตายกันหมดแล้ว”
หลังอาหารเย็น ปยุตลากผลินขึ้นบันไดด้วยข้ออ้างว่า ต้องการพกผ่อน ขึ้นไปข้างบน เขากอดเธอและพูดว่า “ลิน ทำยังไงดีพรุ่งนี้ผมต้องไปธุระ
เธอตอบอย่างไร้ความรู้สึก “งั้นก็ไปสิคะ”
“ถ้าผมคิดถึงคุณจะทำยังไงล่ะ”
“คุณคงไม่ได้ต้องการให้ฉันไปกับคุณหรอกใช่ไหม”
“แน่นอนว่าไม่ ผมหมายถึง… ปยุตมองเธออย่างมีความ หมาย
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อย “แต่ร่างกายของฉัน ยังไม่หายดีเลย” ใจรู้ว่ามันยังไม่สมควร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะ โอบกอดเขา
“ผมจะอ่อนโยนให้มาก นะ?”
เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน ดันเธอไปชิดผนังของห้อง แต่งตัว “แค่นี้ ตกลงไหม
เธอไม่ได้พูดอะไร แค่หลับตาและจูบที่ริมฝีปากของเขา
และเมื่อทุกอย่างจบลง คนทั้งสองอาบน้ำและนอนอยู่บน เตียง ผลินง่วงเล็กน้อย อยู่ดี ๆ ปยุตก็พูดขึ้นมาว่า “ลิน ถ้า ผมกลับมาจากธุระแล้ว พวกเราไปที่สุสานของคุณแม่คุณกัน ไหม”
“หือ?” จู่ ๆ เธอก็ตื่นขึ้นมา ถามอย่างงุนงง “ตอนนี้จะไป กวาดสุสานอะไร ไม่ใช่วันเชงเม้งสักหน่อย”
“ใครบอกว่าต้องกวาดสุสานในวันเชงเม้ง ผมแค่อยากไป เยี่ยมคุณแม่ของลินของผม ผมมีบางอย่างจะพูดกับท่าน
“พูดอะไรคะ”
เขาเขี่ยจมูกของเธอ “คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” เธอยิ้มอย่างไร้อารมณ์ “แล้วแต่”
ในคืนนั้นเธอหลับสบาย ตลอดระยะเวลายี่สิบปี เป็นคืน ที่หลับสบายที่สุด ไม่ต้องแบกความเกลียดชังนองเลือด ไม่ ต้องปิดบังปยุตหรือรู้สึกผิดอีกต่อไป
ปยุตไปทำธุระในวันรุ่งขึ้น เป็นเวลาเพียงห้าวัน แต่ทุก ๆ วันผลินเฝ้ารอคอยที่จะเห็นเขากลับมา และคิดว่าเขาจะกลับ มาในวันที่หก แต่ในวันที่หกเขาก็โทรศัพท์มาบอกว่าให้รอ อีกสักหน่อย
เธอผิดหวังจนพูดไม่ออก แค่บอกให้เขาดูแลตัวเอง แล้ว รีบวางสายไป
ตกดึก เธอโดดเดี่ยวอยู่ในห้องกว้าง ค้นหาหนังสยอง ขวัญของปยุตออกมาดู เธอเลือกภาพยนต์ญี่ปุ่นเรื่อง ‘สาว ปากแหว่ง’ ดูไปได้แค่ครึ่งเดียวก็ตัวสั่นไปหมดจึงปิด ทันใด นั้นก็โทรไปหาปยุต “สามี คุณจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ”
ปยุตเอ่ยคำถามล้อเล่น “ทำไม คิดถึงผมมากเลยเหรอ”
“เปล่า ฉันแค่กลัว”
“กลัวอะไร”
“ฉันเพิ่งดูหนังน่ากลัว ตอนนี้ไม่กล้าลืมตาเลย”
ในความเป็นจริง ผลินก็ไม่สามารถลืมตาได้จริง ๆ เพราะ เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็จะเห็นผู้หญิงในชุดสีแดง ฆ่าคนไปทุกที่
ด้วยกรรไกร
“ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว คุณลืมตาขึ้นมาสิ บางทีคุณอาจจะ เห็นคนที่ทําให้คุณประหลาดใจก็ได้
เธอกลัวยิ่งกว่าเดิม นอนบนเตียงและบ่นว่า “ถ้าคุณจะไม่ กลับมาก็ไม่ต้องกลับ อย่าทำให้ฉันกลัว แค่นี้นะ ฉันจะวาง สายแล้ว”
เธอยังคงถือสายไว้ แต่พยายามไม่หายใจแรง แล้วจู่ ๆ ก็ โดนตบที่ไหล่ นั่นทำให้เธอกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ตัว สั่นด้วยความตื่นตระหนก
หมม ทําไมเสียงคุ้นจัง เธอกระชากผ้าห่มออก หลังจาก ตกใจไปชั่วครู่ ทันใดนั้นก็วิ่งเข้าไปหา “สามี!!”
คนสองคนกอดกันแน่น ผลินเกือบจะร้องไห้ออก มา แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เป็นเพราะความประหลาดใจ
“เวลาที่คุณไปทำธุระทำไมคุณถึงกลับมากลางดึกแบบนี้ ทุกครั้งเลย”
“ครั้งที่แล้วมันเป็นการตัดสินใจกะทันหัน แต่ครั้งนี้เพื่อให้ คุณประหลาดใจ
มองไล่ส่วนประกอบบนใบหน้าของเขา มองดูดวงตาที่ ร้อนแรงของเขา โอกอดรอบลำคอของเขา ยกตัวขึ้นและ แนบชิดเขาก่อน
เธอต้องการเขามาก
ต้องการทั้งหมดของเขา
เขาเองก็แทบจะไม่ลังเลที่จะพาเธอไปยังโซฟา
เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง
“คุณยุต… ” เธอนอนบนโซฟา เสียงสั่นเล็กน้อย “ไปที่ เตียง…ดีว่าไหม”
เขาไม่พูดอะไร กอดเธอเอาไว้จนเกือบตกจากโซฟาลง มาบนพรมนุ่ม
“อยู่ตรงนี้แหละ ”
เธอไม่เคยเห็นเขาตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน เมื่อตอนใกล้ จะเสร็จ เกือบจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อน เหมือนกับ อยากจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งเป็น
ร่างกายที่แข็งแรงของปอดเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาอุ้มเธอ เข้าไปในห้องน้ำ ก้มลงจูบที่ใบหูของเธอ และพูดเสียงต่ำ “ที่รัก จำเอาไว้นะ ผู้ชายที่หิวโหยมานาน มันก็เป็นแบบนี้ แหละ”
ใบหูของเธอขึ้นสีแดงเรื่อ กัดไปที่ไหล่ของเขาเบา ๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ