ตอนที่ 161 รักษาม้าตายดั่งม้าเป็น(2)
ทัตดาเลิกคิ้วขึ้นส่งสัญญาณให้ชายกำยำทั้งสองคน “คัน มัน”
เมื่อเธอพูดจบ ชายกำยำทั้งสองก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือ ถือออกจากกระเป๋าของชื่นใจไป
ชื่นใจวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและล็อกประตู หยิบโทรศัพท์ มือถือขนาดเล็กออกมาจากกล่องกระดาษทิชชู เธอยิ้ม อย่างภาคภูมิใจ โชคดีที่วางแผนเอาไว้นานแล้ว รู้ว่าทัตดา จะจัดการกับเธอในตอนที่ไวภพไม่อยู่ ดังนั้นเธอจึงเตรียม พร้อม ทั้งในห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องหนังสือทุกที เต็มไปด้วยโทรศัพท์มือถือสํารอง
ถึงแม้ว่าต้องขูดเลือดซื้อมาด้วยใจหม่นหมอง แต่มันจะมี ประโยชน์ เธอพบว่ามันคุ้มค่าเงินที่เสียไป
กดคีย์ลัดเลขหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในโทรศัพท์แต่ละเครื่อง มีเพียงแค่สองเบอร์ หนึ่งคือเบอร์ของไวภพ สองคือเบอร์ 110 แม้ว่าจะเพิ่งได้เห็นพ่อสามีในวันแต่งงาน แต่ยังไง ก็ตามเขาเป็นตำรวจ ถึงจะไม่ชอบเธอ แต่เพื่อความถูกต้อง ความยุติธรรมในหน้าที่การงาน ก็คงจะไม่มีทางไม่ช่วยเธอ ใช่ไหมล่ะ…
“ฮัลโหล?”
ทันทีที่ได้ยินเสียงของไวภพ ชื่นใจจึงพูดแผ่วเบา “คุณอยู่ที่ไหนน่ะ รีบกลับมา แม่ของคุณมาที่นี่”
ไวภพงุนงง “มาทำอะไร
“ถามอะไรไร้สาระ แน่นอนว่ามาทำร้ายฉันน่ะสิ”
ดึงตึงตึง!
เสียงเคาะประตูห้องน้ำกระแทกดังตึงตัง แล้วตามมา ด้วยเสียงของแม่สามี “เสร็จรึยัง เข้าห้องน้ำนานยิ่งว่าคน คลอดลูกอีก!”
เธอตอบเสียงสั่น “จะเสร็จแล้วค่ะ ฉันท้องเสียน่ะ”
เอาโทรศัพท์แนบหูอีกครั้ง แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายได้วาง สายไปแล้ว หัวใจของเธอเครียด ความหมายของไวภพ คือได้ยินว่าเธอตกอยู่ในอันตรายแล้วรีบกลับมา หรือว่ารู้สึก ว่าเธอมีความสามารถแข็งแกร่งพอที่จะเอาตัวรอดได้จึงไม่ ใส่ใจเธอกันแน่
ปังปัง! เสียงเคาะประตูดังขึ้นกว่าเดิม แล้วตามมาด้วย เสียงแข็งของผู้ชาย “ถ้ายังไม่ออกมาอีกเราจะบุกเข้าไปแล้ว นะ”
เมื่อไม่สามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไป จึงต้องบังคับตัว เองให้เปิดประตู ทันทีที่ออกจากห้องน้ำ ก็ถูกชายสองคนจับ เข้าที่แขนอย่างหยาบคาย
“พวกคุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!”
เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนัก ทัตดาจ้องเธออย่างเย็น ชา “ถ้าไม่อยากตายอย่างน่าเกลียด ก็หุบปากซะ”
“คุณป้าคะ คุณจะทำอะไร ฉันเป็นลูกสะไภ้ของคุณนะ”
ทัตดาหัวเราะเยาะ “ลูกสะใภ้งั้นเหรอ ฉันไม่เคยยอมรับ ว่าเธอเป็นลูกสะใภ้
“ส่งมาให้ฉัน!”
เธอออกคำสั่ง ชายกำยำสองคนจับหิ้วเธอเหมือนไก่ ชื่น ใจตะเบ็งเสียงร้อง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย…
ตะเบ็งเสียงจนลำคอแทบแตก แต่ก็ไม่มีวีรบุรุษออกมา ช่วยสาวงาม ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะจับยัดเข้าไปในรถ ทันใดนั้น รถสีบรอนซ์ก็มาหยุดตรงหน้าทัตดาเสียก่อน
เป็นไวภพที่ลงมาจากรถ
เขาถามแม่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มว่า “คุณกำลังทำอะไร”
ทัตดาไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาในเวลานี้ กะพริบตา ตอบ “ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เชิญเธอไปนั่งเล่นที่บ้าน
ไวภพเหลือบมองชื่นใจ แล้วถามเยาะหยันว่า “คุณใช้วิธี แบบนี้เชิญคนงั้นเหรอ”
ชายกำยังทั้งสองคนคลายแขนของชื่นใจเมื่อได้ยินคำ พูดนั้น ชื่นใจรีบวิ่งไปหลบหลังไวภพ กล่าวด้วยความหวาด กลัวว่า “ถ้าคุณกลับมาช้ากว่านี้แค่ก้าวเดียว ก็มาเก็บศพฉัน ได้เลย!
ทัตดาเชิดคางขึ้น “เธอระแวงฉันมากเกินไป ฉันอ่อนแอ ทำไม่ได้จึงต้องลำบากอย่างนี้ก็เท่านั้น”
ชื่นใจส่งเสียง ในลำคอ ปากไม่ยิ้มแต่ในใจหัวเราะเยาะ ไม่ใช่ว่าอ่อนแอ แต่ไม่เคยคิดที่จะอ่อนโยนกับเธอตั้งแต่แรก แล้ว!
“ไม่ว่าคุณจะมาที่นี่วันนี้ด้วยเหตุผลอะไร ผมต้องเตือน คุณ ว่าอย่าพยายามแตะต้องคนของผมอีก ไม่อย่างนั้นก็ อย่าได้โทษผมว่าไม่คิดถึงความเป็นแม่ลูก
ทันใดนั้นทัตดาก็เบิกตากว้าง ถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “ไวภพ นี่แกว่าอะไรนะ แกหมายความว่าจะตัดขาดกับแม่ เพื่อผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ”
“ถ้าจำเป็น ผมก็จะทำ
เพียะ! ทัตดาตบลูกชายอย่างรุนแรง “ไอ้เลว พอ แต่งงานกับลูกสะไภ้ก็ลืมแม่งั้นเหรอ แกทำแบบนี้กับแม่ไม่ ได้นะ”
“ถ้าคุณมาผมก็จะไป มันไม่สำคัญเลยว่าผมจะมีแม่หรือ ไม่ หลายปีที่ผ่านผมชินเสียแล้วกับการพึ่งพาพ่อ”
เมื่อไวภพพูดจบ เขาก็จับมือของชื่นใจ จับจูงไปด้วย ความโกรธ
เมื่อชื่นใจเข้าไปยังอพาร์ตเมนต์ก็ทิ้งตัวลงนั่งเสียงดัง ถูข้อมือที่ขึ้นรอยแดงและเจ็บปวดจากการถูกบีบโดยชาย
ไวภพนั่งลงตรงข้ามเธอ หลังจากใคร่ครวญชั่วครู่ก็พูด ว่า “ขอโทษนะ
ชื่นใจรู้ว่าเขาขอโทษแทนแม่ ถ้าเขาพูดเพื่อตัวเอง เธอ จะยกโทษให้ แต่เธอไม่อยากให้อภัยแม่ของเขา
ไม่นาน ไวภพก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ รู้สึกผิดต่อลูกสะไภ้ ตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ ถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีว่า “ยังโกรธอยู่ หรือเปล่า”
“ฉันไม่ควรโกรธเหรอ”
เธอโต้กลับไปอย่างแหลมคม
“ได้ แต่ผมก็ขอโทษไปแล้ว”
“คุณขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร คนที่ต้องขอโทษฉัน คือแม่ของคุณ”
“คุณต้องการให้แม่ผมมาขอโทษคุณเหรอ”
นใจใช้ตาขาวเหลือบมอง “ฉันไม่กล้าหรอก”
“เอาล่ะ อย่าโกรธเลย ไม่ได้สูญเสียเส้นผมหรือเลือด เนื้อแม้แต่น้อยจะโกรธไปทำไม
“นั่นเพราะคุณกลับมาทันเวลา ถ้าคุณกลับมาไม่ทันล่ะ
ชื่นใจเลิกคิ้วถามอย่างน้อยใจ แต่ก็รู้สึกแปลก “ทำไมคุณ ถึงได้กลับมาเร็วจังล่ะคะ”
ไวภพถอนใจ “ถึงคุณจะไม่โทรหาผม ผมกำลังรีบกลับ บ้านอยู่เหมือนกัน เพราะตอนบ่ายสองมีการประชุมวิชาการ จึงต้องมาเอาข้อมูลไปประชุมด้วย
“มันเป็นโชคชะตาของฉัน วันนี้เป็นวันโชคดี แต่ครั้งต่อ ไปก็ไม่แน่ใจว่าจะได้รับสิ่งนี้
“มันจะไม่มีอีก ผมเดือนแม่แล้ว ช่วงนี้ เธอจะไม่มาแตะ ต้องคุณอีก”
“ช่วงนี้ อ่า ดูเหมือนว่าฉันคงไม่รอดจากอันตรายนี้ไปได้
ไวกพมองเธออย่างขุ่นเคือง เอ่ยถามล้อเล่น “ทำไม เสียใจแล้วเหรอ”
“เหตุผลที่ฉันตกลงแต่งงานกับคุณเพราะลินให้ความ หวังกับฉัน ตอนที่เธอแต่งงานกับปยุค ปยุคก็ไม่ชอบเธอ เหมือนกัน แต่ก็ยังเป็นที่รักของพ่อแม่สามี แล้วฉันล่ะนอกจากคุณจะไม่ชอบฉันแล้ว แม้แต่แม่ของคุณก็ยังไม่ชอบ ฉัน สามีไม่สนใจแม่ไม่ชอบ ฉันไม่เสียใจสิแปลก”
ไวภพหัวเราะเสียงดังและพูดว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยว คุณได้กินอาหารอร่อยก็อารมณ์ดีขึ้นเอง”
ชื่นใจกะพริบตาอย่างงุนงง “เรื่องจริงเรื่องเท็จ บอก ไม่ใช่เหรอว่าต้อไปประชุมวิชาการ
ไวภพไม่ได้หันหลังกลับมา แต่ยกสามนิ้วเดือนเธอขณะ ที่เดินไปยังประตู “รอคุณสามนาที ช้ากว่านั้นไม่รอ
ชื่นใจจากที่เศร้าก็กลายเป็นความสุข ริมฝีปากยกรอย ยิ้มอย่างเป็นสุข รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า รวดเร็วเหมือนคน
ทัตดามาที่บริษัทหลังกลับจากที่พักของลูกชาย ทั้ง ใบหน้ากลายเป็นสีเขียว คิดถึงเรื่องที่ลูกชายขู่ว่าจะตัดขาด กับเธอก็ยิ่งโกรธมาก กวาดข้าวของบนโต๊ะทั้งหมดตกลงพื้น
โดยบังเอิญที่เวลานั้นจันทรก็มาหาเธอที่บริษัท
ทันทีที่เข้าไปในห้องทำงาน เห็นของระเกะระกะบนพื้น ก็ถามอย่างตกอกตกใจ “แม่บุญธรรม นี่มันอะไรกันคะ
“ลูกของฉันทำให้ฉันโมโห”
ทัตดาหอบด้วยความโกรธ
จันทรเดินเข้าไปหาเธอ ยกมือขึ้นและลูบหลังให้ พูด อย่างปลอบโยนว่า “เป็นฉันสิที่ต้องทำให้คุณโกรธ กลับ กลายเป็นพี่ภพได้ยังไงคะ จะมาโกรธอะไรกับลูกชายแท้ ๆ ของตัวเอง อย่าโกรธเลยนะ ระวังความโกรธจะไปทำลาย สุขภาพ”
“เธอไม่รู้ เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉันเกลียด ยังพูดต่อ หน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยว่าจะตัดขาดกับฉัน”
จันทรยิ้ม “มีเพียงคุณเท่านั้นที่เชื่อ เขาแค่ทำให้คุณกลัว คุณคิดว่าเขาจะตัดสัมพันธ์เพราะผู้หญิงคนเดียวเหรอ”
ทัตดาถอนหายใจ กล่าวเสียงเศร้าว่า “เธอไม่รู้หรอก ฉัน ทิ้งเขาไปฝรั่งเศสตั้งแต่อายุแปดขวบ ใจของเขายิ่งจะตำหนิ ฉัน”
“ถึงคุณจะทิ้งเขาตอนอายุแปดขวบ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ ได้ว่าคุณเป็นแม่ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำไม่มีอะไรสามารถ ลบล้างความรักความผูกพันได้ นอกจากนี้เขายังเป็นเลือด เนื้อเชื้อไขที่คุณให้กำเนิดในเดือนสิบด้วย”
ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น หัวใจของทัตดาที่ถูกแขวนก็ผ่อน คลายลงเล็กน้อย จับมือของจันทรและกล่าวว่า “ขอบคุณ นะจันทร ลูกชายของฉันแต่งงานกับชื่นใจมันจะดีกว่าถ้า แต่งงานกับเธอ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดสมดุล”
จันทรกัดริมฝีปาก “แม่บุญธรรม คนที่ฉันชอบคือปยุต คุณไม่ใช่ว่าไม่รู้…
ทัตดาพยักหน้า “อืม แน่นอนฉันรู้ ไม่อย่างนั้นฉันคงให้ เธอเป็นลูกสะใภ้ของฉันไปแล้ว”
นั่นคือเหตุผลที่จันทรมาหาเธอวันนี้ เธอหายใจเข้าลึก พูดอย่างเปิดเผย “แม่บุญธรรม ที่จริงแล้วฉันมาที่นี่วันนี้ก็ เพื่อสิ่งนี้ ฉันรู้ว่าคุณต้องการที่จะแยกผลินกับปยุตเพื่อ ให้ ผลินเป็นของลูกชายคุณ แต่ตอนนี้พี่ไวภพแต่งงานกับคน อื่นไปแล้ว แผนของคุณก็ไม่จําเป็นแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณยัง จะช่วยฉันให้ได้คนที่ฉันรักหรือเปล่า”
ทัตดายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น “แน่นอนสิ ไวภพเป็น ลูกชายของฉัน เธอก็เป็นลูกสาวของฉัน ฉันปฏิบัติต่อ ลูกชายและลูกสาวไม่ต่างกันหรอก”
จันทรดีใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น “แล้วแม่บุญธรรมจะช่วย ฉันยังไงเหรอคะ”
“พรุ่งนี้ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับใครบางคน บางทีเธอ อาจจะร่วมมือกับเขาและสามารถบรรลุเป้าหมายของพวก เธอร่วมกัน”
“ใครเหรอคะ”
“เมื่อพรุ่งนี้ได้เจอก็จะรู้เอง”
ทัตดาไม่เปิดเผย จันทรจึงไม่ถามอีก ในความเป็นจริงทัต ดายังต้องการที่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อยู่
วันต่อมา ณ ร้านกาแฟเบอร์6 ในตัวเมือง จันทรได้พบกับ คนที่แม่บุญธรรมของเธอแนะนำให้รู้จัก ไม่ใช่ใครอื่น มันคือ สารเลวเศรษฐีใหม่ทาตฤ
“นี่คือคุณจันทรเหรอ”
หลังจากที่นั่งลงทาตฤก็เอ่ยสอบถาม
จันทรพยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณคือ? ”
“ฉันนามสกุลตันวิรัช ชื่อทาตฤ”
สมองเธอประมวลผลอย่างรวดเร็ว ถามออกไปอย่างไม่ แน่ใจ “คุณคือนักธุรกิจทาตฤคนที่ซื้อผลินไปเป็นลูกสะไภ้?”
มันเป็นข่าวเมื่อเร็ว ๆ นี้ จันทรเข้าใจด้วยตัวเองได้ใน
ทันที
“ใช่”
ทาตฤสารภาพอย่างเปิดเผย
จันทรยิ้ม ถ้าอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ก็มีเป้าหมายเดียวกันกับ เธออย่างแน่นอน
“ถ้าแม่บุญธรรมแนะนำฉันไปแล้ว ฉันคิดว่าคงไม่จำเป็น ต้องปิดบังกันอีก พวกเรามาเข้าประเด็นกันเลยเถอะค่ะ”
ทาตฤพยักหน้า “ได้” เขากวาดตามอง แล้วพูดว่า “ผลินเป็นผู้หญิงที่เนรคุณ ฉันช่วยเธอในเวลาที่ยากลำบาก ที่สุดของเธอ แต่ไม่คิดว่าเมื่อเธอโตขึ้นจะไม่รู้จักบุญคุณคน ฉันไม่สามารถกล้ำกลืนมันได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“คุณอยากให้เธอแต่งงานกับลูกชายของคุณด้วย ทั้งหมดของหัวใจเหรอคะ”
“ฉันไม่คาดหวังอีกต่อไปแล้ว ยังไงก็ตาม ถ้าลูกชายของ ฉันไม่สามารถสมหวังได้ ฉันก็จะทำให้เธอไม่มีความสุข! ลูกชายของฉันรักเธออย่างสุดซึ้ง ฉันจะให้เธอลิ้มรสความ เจ็บปวดจากการสูญเสียคนรักของเธอ!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ