ตอนที่ 72 ความสุข ( 3 )

ตะวันขึ้นทางทิศตะวันออกสีขาวนวลดั่งพุงปลา แสงแห่งอรุโณทัย ส่องสว่างเข้ามาภายในจิตใจที่มืดมิดของเขา ในที่สุดหัวใจเขาก็ได้คำ ตอบ รับเก็บกระเป๋าเดินทาง แล้วจึงโทรสั่งงานบางอย่างกับชนัย เข ไม่ได้กล่าวทักทายคนในครอบครัว รีบขับรถออกไปยังสนามบินอย่า บ้าคลั่ง

ผ่านด่านพิธีการ แล้วเขาก็ไปเฝ้ารอการปรากฏตัวของผลินที่เลา จน์ เวลาเจ็ดโมง เขาก็เห็นภาพคนคุ้นเคย ยกแขนข้างหนึ่งแล้วโบกมือ ให้เธอน้อย ๆ

ผลินคิดว่าตัวเองตาฝาด เธอขยี้ตาให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดไปเอง ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปยังกระเป๋าเดินทางที่เท้าของเขา แล้วถามอย่างสงสัย “คุณกำลังจะไปไหนเหรอ”

ปารีส”

เธอยิ่งแปลกใจ “คุณไปทําอะไรที่ปารีส”

“ฮันนีมูน”

ปยุตตอบออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ผลินไม่เชื่อ “มาส่งฉันก็พูด ตรง ๆ อย่ามาล้อเล่นนะ”

“คุณคิดว่าผมดูเหมือนล้อเล่นไหมล่ะ”

เขาเขย่ากระเป๋าเดินทางราคาแพงของเขา

ถ้างั้นคุณเดินทางไปทำธุระเหรอ”

“ผีเข้าเหรอ ก็บอกว่าไปฮันนีมูน ทำไมไม่เชื่อ” ผลินรู้สึกว่าเขากำลังเล่นกับเธอ จึงตาเปลี่ยนเป็นสีขาวมองอย่างไ พอใจ “ก็ดี งั้นฉันขอให้คุณมีความสุขกับการฮันนีมูนนะ แล้วเจอกัน

“อ้าว แล้วคุณจะไปไหน…. ปยุตตึงเธอกลับมา

“ฉันก็จะไปตามทางของฉัน ส่วนคุณก็ไปตามทางของคุณ ฉันจะไป ไหนแล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วย

“ไม่เกี่ยวได้ยังไง เรากำลังจะไปฮันนีมูนด้วยกัน ถ้าคุณไปซะแล้ว แล้วผมจะทำยังไงล่ะ”

“ใครอยากจะไปฮันนีมูนกับคุณไม่ทราบ

ผลินเงียบและเลิกคิ้วขึ้น ตอนเช้า ๆ แบบนี้ สมองถูกกระตุ้นใช่ไม่ใ

การเตือนขึ้นเครื่องดังมาจากห้องรอผู้โดยสาร ปยุตจับมือเธอไว้ แล้วเดินลากไป เธอสะบัดออก “คุณจะทําอะไรกันแน่”

“ถ้าเราไม่รีบไปมันจะไม่ทันนะ”

เขาหันกลับไปเตือนเธอ เราใกล้จะต้องขึ้นเครื่องบินไปปารีสอยู่ แล้ว ผลินเห็นเขาไม่ปล่อย จึงปล่อยเลยตามเลย

หลังจากขึ้นเครื่องบิน ก็เริ่มถามอย่างจริงจัง “โรคจิตเภทของคุณ กําเริบอีกแล้วเหรอ”

จองชั้นหนึ่งและที่นั่งคู่ ตั๋วของเธอกลายเป็นเศษกระดาษไปเลย และที่สำคัญคือ เธอยังไม่รู้ว่าในน้ำเต้าที่เขาขายคือยาอะไร

“เดิมทีมันก็เกือบจะดีอยู่แล้ว แต่เพราะคุณ ตอนนี้เลยต้องมาทำผิด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ถ้าคุณกล้าเปลี่ยนใจล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่

“ไม่จำเป็นต้องมาขู่ผมหรอก คุณรู้สึกว่าใคร ว่าผมมีวิธีการระมัดระวั เรื่องความรู้สึกของตัวเอง”

ใช่ และนี่ด้วยคือสาเหตุที่ทำให้ผลินต้องร้องไห้ มันไม่ง่ายเลยที่ป ยุตจะยอมรับความรู้สึกของเธอ หัวใจของเขามันช่างยากที่จะเข้าไป

ปยุตกระชับมือสีดำของเธอ สองหัวใจที่โดดเดี่ยว ในที่สุดก็พักพิง

กัน

เครื่องบินมาถึงปารีสอย่างปลอดภัย ผลินตื่นเต้นมาก มันเป็นครั้ง แรกที่เธอได้มาเหยียบดินแดนแห่งความฝัน และได้อยู่เคียงข้างปยุต เป็นความรู้สึกของความสุขที่ทำให้เธออยากจะกรีดร้อง ตะโกน เพื่อ บอกคนทั้งโลก ว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากแค่ไหน

เมื่อเทียบกับคนแปลกหน้าอย่างเธอ ปยุตดูจะคุ้นเคยกับเมืองปารีส เขาเดินทางมาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง จึงไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรที่พิเศษอีกต่อไป แต่แค่เห็นผลินดูมีความสุข เขาเองก็มีความสุขไปด้วย

“ขึ้นเครื่องมานานขนาดนี้คงเหนื่อยแล้วใช่ไหม ผมให้ชนัยจอง โรงแรมไว้ให้แล้ว เราไปพักผ่อนกันก่อนดีไหม

เขาปรึกษาความคิดเห็นกับผลิน

ผลินส่ายหน้า “ฉันไม่เหนื่อย ตอนนี้ฉันอยากทำอะไรอย่างหนึ่ง คุณ จะให้ความร่วมมือกับฉันได้ไหม”

“ได้สิ จะทำอะไรล่ะ

“เราไปหาถนนที่เต็มไปด้วยต้นเมเปิล แล้วเดินจับมือไปด้วยกันได้ ไหม” ปยุตหัวเราะออกมาเสียงดัง “ผมก็คิดว่าคุณจะให้ทำอะไร มันง่าย มาก งั้นไปกันเถอะ

ที่ตรงนั้นเขารู้จักดี พาเธอไปที่ช็องเซลีเซ ยืนอยู่กลางถนน น้ำตา แห่งความตื่นเต้นเต็มดวงตาของผลิน หลายปีที่ผ่าน กล้าที่จะคิดได้แค เพียงภาพภายในใจ แต่ตอนนี้ มันได้กลายเป็นความจริงแล้ว

เธอเสนอที่จะจับมือกันกับปยุต เดินไปท่ามกลางต้นเมเปิลที่เรียง รายสองฟากฝั่งข้างถนน ในฤดูใบไม้ร่วงที่สวยงาม ใบไม้สีทองของต้น เมเปิลร่วงลงบนศีรษะของพวกเขา ส่งยิ้มให้แก่กันและกัน ระยะห่าง ระหว่างหัวใจสองดวงได้เขยิบเข้ามาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น

ปยุตไม่เคยรู้มาก่อน การทิ้งภาระของหัวใจ และพยายามที่จะมี ความสัมพันธ์ครั้งใหม่ มันจะรู้สึกโล่งอกเช่นนี้ หลังจากสามปี ในที่สุด เขาก็สามารถเป็นคนธรรมดาได้เสียที มีชีวิตที่ปกติอีกครั้ง

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะช็องเซลีเซที่ยาวเกินไป หรือพวกเขาเดินช้าเกิน ไป จนกระทั่งค่ำคืนได้เดินทางมาถึง พวกเขาก็ยังคงไม่ได้ไปถึงในจุด สิ้นสุด ผลินรู้สึกดีใจ ตราบใดที่ถนนไม่มีจุดสิ้นสุด เธอกับปยุตก็จะได้ เดินเคียงข้างกันไปจนตลอดกาล

มันไกลแค่ไหน ไม่มีใครรู้ แต่เธอเต็มใจ ที่จะไปกับเขา

“ผมใกล้หมดแรงแล้ว คุณจะกลับตอนนี้เลยไหม

“ได้สิคะ”

ผลินยิ้มพลางพยักหน้า

พวกเขาเดินทางมาถึงโรงแรมหรูในใจกลางเมือง ทันทีที่เข้ามา ป บุตก็ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาและหอบหนัก แต่ทว่าผลินไม่รู้สึกเหนื่อย ลย ยืนที่หน้าต่างฝรั่งเศสซึ่งมองเห็นได้เกือบครึ่งเมือง แล้วเปล่งเสียง แห่งความตื่นเต้นออกมา “ปารีส ฉันรักคุณนะ ปารีส คุณสวยมาก!!

ตะโกนจนเสียงแหบ สองมือโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง เสียง ของเธอพลันสูญหาย หน้าแดงเล็กน้อย หูร้อนนิดหน่อย เมื่อคืนนี้ เธอ ยังรู้สึกเศร้าเรื่องปยุตอย่างหนักอยู่เลย วันนี้ เขายืนอยู่กับเธอในดิน แดนแห่งความฝัน ใกล้ชิดดั่งคนรักสนิทแนบเฉกเช่นเส้นผมที่สองข้าง แก้มใกล้ใบหู

การเปลี่ยนแปลงระหว่าคนสองคน ไม่ว่าจะเป็นปยุตหรือตัวผลิน เอง ที่จริงแล้วยังมีความตึงเครียดเล็กน้อย เขาวางศีรษะลงบนไหล่ ของเธอ พูดแผ่วเบาที่ริมใบหู “คุณหิวหรือเปล่า จะลงไปทานข้าวข้าง ล่างไหม”

“อืม”

ผลินพยักหน้าเขินอาย สำหรับคืนนี้ มันมีความรู้สึกคาดหวังที่

คลุมเครือ…

ตอนทานอาหาร บางครั้งเธอมองไปยังผู้ชายฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ว่า จะมองยังไง ภาพที่เขาจูบเธอก็ลอยเข้ามาในหัว ปยุตจองเพียงหนึ่ง ห้อง ความหมายนั้นชัดเจน เมื่อผลินนึกถึงเรื่องนี้ ริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้น โดยไม่รู้ตัว

“หลังจากนี้อยากไปเที่ยวที่ไหนอีกไหม”

“ไม่แล้ว”

ที่จริงแล้วไม่ได้เหนื่อย เพียงแต่กลัวว่าบรรยากาศที่งดงามของวัน ที่ดีเช่นนี้จะสูญเปล่า

หลังอาหารเย็น คนสองคนขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน โดยสัญชาตญาณป ตโอบกอดผลินเข้ามาซบลงกับอกของเขา ในอ้อมแขนของเขานั้นทั้ง กว้างและอบอุ่น ผลินมีความสุขมาก รู้สึกเหมือนว่าไม่ได้อยู่ในลิฟต์ แต่ เหมือนอยู่ในรถที่บินขึ้นไปยังปุยเมฆ

ออกจากลิฟต์ ปยุตเอาการ์ดออกมาเปิดประตู เขาถอดเสื้อคลุม และดึงเนคไทออก แล้วพูดว่า “เหงื่อออกเยอะเหลือเกิน ไปอาบน้ำนะ”

“อืม โอเค คุณไปอาบน้ำเถอะ

ผลินหน้าแดงอีกแล้ว หลุบตาลงต่ำไม่กล้าที่จะมองเขา

ปยุตเข้าห้องน้ำไป ผลินเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้อง ฟังเสียง น้ำจากห้องน้ำ หัวใจเต้นเหมือนกวางกระโดด จะทำอะไรต่อไปดี มีช่อ ว่างเกิดขึ้นภายในจิตใจของเธอ ก่อนหน้านี้พยายามที่จะยั่วยวนปยุต ได้ แต่ตอนนี้เมื่อต้องมาไกลขนาดนี้ ความกล้าหาญที่เคยมีนั้นมันหาย ไปแล้ว

ในขณะที่เธอกำลังมีปัญหา ประตูก็เปิดออก ปยุตออกมาพร้อมกับ ร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่า กล้ามเนื้อแข็งแรงส่องแสงระยิบระยับ เพราะหยดนํ้า ทันใดนั้นเมื่อเห็นข้อความที่หน้าอกของเขา หัวใจก็พลัน

ร่วงหล่น

“ไปอาบน้ำส

“รอฉันเดี่ยว อยากดูวิวตอนกลางคืนก่อน”

เธอเดินไปที่หน้าต่างฝรั่งเศสท่ามกลางความเศร้าโศก จิตใจที่ตื่น ต้นถูกชะล้างชัดเจนขึ้นอย่างช้า ๆ ปยุตเห็นอาการเศร้าโศกของเธอก็ เข้าไปสวมกอดเธอไว้ทันที และพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมให้หัวใจ ของผมกับคุณไปแล้ว มันแสดงให้เห็นว่าคำพวกนี้มันไม่สำคัญอีกต่อ ไป พรุ่งนี้ผมจะไปลบมันออก ถ้าคุณรังเกียจ คืนนี้ผมจะไม่แตะต้อง คุณ” ผลินไม่ปฏิเสธว่าค่าพูดของเขาทำให้เธอมีความสุขและซาบซึ้ง ยืน นิ่งสักพัก เธอก็หันกลับไป ไม่ทันที่จะพูดอะไร ก็ถูกกอดแน่นในอ้อม แขน ได้รับจูบตั้งแต่ศีรษะลงมาจนถึงใบหน้า

ในปากของเขามีกลิ่นมิ้นท์อ่อน ๆ เธอปล่อยให้เขากอดเอาไว้แน่น มองเขาด้วยดวงตาที่สั่นเล็กน้อย ไม่นานก็ยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอ

ของเขา ถ้ามันเป็นความฝัน เธอก็เต็มใจที่จะหลงระเริงไปกับมัน

ผลินไม่เคย ไม่เคยเห็นปยุตกระทำรุนแรงดุดันขนาดนี้มาก่อน

พัวพันกันไปตลอดทาง เขากอดเธอไว้แน่น เสื้อผ้าทั้งหมดของเธอ ได้ถูกถอดออกไปตามทาง เธอจับจ้องไม่วางตา

เขาอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง กดหน้าลงภายใต้อ้อมแขนของเธอ และ เริ่มกดจูบลําคอของเธอและลงมาข้างล่างเรื่อย ๆ