ตอนที่29 หนีออกจากบ้าน

และสุดท้ายเมื่อเธอได้อยู่ท่ามกลางความเงียบ ปยุตออกจากห้อง ของเธอไป ปิดประตูลง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ขบ เขี้ยวเคี้ยวฟันและอยากจะฉีกหมอนออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนว่า มันเป็นผู้ชายเหม็นคนนั้น

หนีไปอะไร เล่นหูเล่นตาอะไร ก็เห็นอยู่ว่ามันไม่ใช่ แต่เขาก็จับเธอ ด้วยข้อหาที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ ไอ้ผู้ชายที่ควรสับเป็นพันเล่ม อย่า ให้เธอจับได้ว่าเขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ไม่อย่างนั้นเขาก็จะต้อง เจ็บปวดทรมานด้วยเหมือนกัน

ประตูเปิดออกอย่างกะทันหัน เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ”มีอะไร

อีกเหรอคะ”

ปยุตยืนอยู่หน้าประตู ออกคำสั่งอย่างไร้อารมณ์ “บันทึกเบอร์โทร

ของฉันซะ”

ผลินตกตะลึง แล้วจึงจงใจทำให้เขาอับอาย”ทำไม เมื่อคืนตอนที่ฉัน บอกให้แลกเบอร์กัน ใครเป็นคนบอกว่าไม่ต้องคะ”

“จะพูดมากอะไรกัน ให้เธอบันทึกก็บันทึกไปซะ”

ปยุตกะพริบตาพลางตำหนิ เมื่อเธอเห็นความอับอายของเขา ใจของ เธอก็รู้สึกดีขึ้น”โอ้ได้ คุณว่ามา”

“136.”

“บันทึกไปรึยัง”

“บันทึกไปแล้ว”

“โทรมา” ผลินกดปุ่มโทรออก โทรศัพท์มือถือของปยุตดังขึ้น เขาหันกลับไป อย่างพอใจ ประตูก็ไม่ปิดให้เธอ

“รู้จักเปิดแต่ไม่รู้จักปิด คนหยาบคาย”

เธอปนกับตัวเองแล้วก็ไปปิดประตูเอง แต่เมื่อยื่นมือออกไป ปยุตก็ มาปรากฏต่อหน้าเธออีกครั้ง นั่นทำให้เธอตกใจจริง ๆ ถามด้วยความ รู้สึกที่ยุ่งเหยิง”มีอะไรอีกเหรอคะ”

“ลืมเตือนไปอย่าง ต้องกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม”

“แล้วถ้าหากว่าช้ากว่านั้นล่ะคะ”

“ถ้าจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีก”

“ทุกคนในครอบครัวนี้หรือแค่ฉันคนเดียวคะ”

“คุณว่าล่ะ”

ปยุตเลิกคิ้ว ทิ้งสายตาประมาณว่าคุณโง่หรือไงส่งมาให้ แล้วดึงภาพ วาดลงปิดกั้นสายตาระหว่างพวกเขา

ย่ำรุ่ง ผลินตื่นตั้งแต่เข้า พยายามที่จะออกจากห้องก่อนที่ปยุตจะตื่น แต่ใครเลยจะรู้ว่าเขาตื่นก่อนเธอ และกำลังเก็บกระเป๋า

ก้าวไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ เอ่ยถามอย่างสงสัย”นี่มันอะไร กันคะ คงไม่ได้โกรธฉันจนหนีออกจากบ้านหรอกใช่ไหม”

ปยุตขี้เกียจยกสายตา ย้อนถามด้วยความไร้อารมณ์”คุณคงไม่คิด ว่าเซลล์อารมณ์ขันของคุณมันเพิ่มขึ้นมาในเร็ววันนี้หรอกใช่ไหม” ถึงเขาไม่ได้พูดแต่เธอก็ตระหนักได้ว่า ก่อนหน้านี้ที่อยู่ตระกูลเจริญ มาศ เธอไม่ค่อยล้อเล่น แต่ในการเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ที่ไม่ต่างจาก ปีศาจ เธอกลับไม่กลัว และคิดว่าเขาค่อนข้างน่ารักในเวลาที่ไม่ได้อยู่ใน อารมณ์โกรธเกรี้ยว

“เอาล่ะ หยุดล้อเล่นได้แล้วค่ะ สรุปว่าจะไปไหนคะ”

“ทริปติดต่อธุรกิจ”

ปยุตปิดกระเป๋าเดินทาง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดโทรออก เอ่ยคำถามสั้น ๆ”มาถึงหรือยัง”

“รอเป็นชั่วโมงแล้ว…”

“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”

เขาวางสาย ยกกระเป๋าเดินทางและเดินออกไป ครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่ง ที่จะพูด แล้วเขาก็หันกลับมาและพูดขึ้นว่า” ในที่สุดก็ไม่ต้องเห็นใบหน้า ที่น่ารังเกียจไปอีกสองสามวัน นั่นช่างยอดเยี่ยมมาก”

รอจนเขาหันกลับไป ผลินก็พูดขึ้นในใจว่า”ไม่ต่างกันหรอก…”