ตอนที่ 26 หมอนั่นโกรธมาก

สายน้ำในตอนกลางคืน สายลมพัดเอื่อยบางเบา ไวภพจอดรถที่ข้าง ทะเลสาบ เขาเป็นคนแรกที่ลงจากรถ เดินตรงไปยังชายหาด จ้องไปที่ สายน้ำเปล่งประกายวาววับ อามรมณ์ลดระดับลงภายในไม่กี่วินาที

เขายังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่ลงจากเครื่อง มุ่งหน้าไปยังสถานจัด เลี้ยงเพื่อที่จะได้ไปเจอกับคนที่รักให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ ผลลัพธ์ก็คือ เขาได้รับการต้อนรับในสถานการณ์ที่เหมือนสายฟ้าฟาด ลงมาจากฟ้า

“ครูใหญ่ไวภพคะ คุณทำแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้ยังไง ทำไม ถึงสร้างความวุ่นวายที่เหนือการควบคุมแบบนี้คะ”

ผลินลงจากรถ เดินไปหยุดยืนข้างหลังเขาเอ่ยถามคำถามเชิงตำหนิ

“เหนือการควบคุม?”ไวภพหันกลับมา คำรามด้วยความโกรธ”ถ้าเห็น คนที่คุณรักไปแต่งงานกับคนอื่น และคุณไม่รู้อะไรเลย ในกรณีแบบนั้น คุณยังจะมีเหตุผลอยู่ได้ไหม”

“ฉันพูดมาหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่เหมาะกับคุณ คุณไวภพคะคุณเป็น หัวหน้าของฉัน และด้วยเหตุผลส่วนตัวเราก็เป็นเพียงเพื่อนกันธรรมดา เท่านั้น ก่อนหน้านี้คุณจะไม่สนใจหลีกเลี่ยงมันก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ฉัน เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ได้โปรดตระหนักถึงสถานะของฉันด้วยค่ะ อย่าทำให้ฉันขายหน้าอีก”

“ถ้าไม่เหมาะกับผม ถ้าอย่างนั้นแล้ว ปยุต ทรัพยสาน เขาเหมาะกับ คุณงั้นเหรอ คุณไม่รู้หรือไงว่าคุณปยุตเขาเป็นคนยังไง”

“ฉันรู้ค่ะ”

“แล้วทำไมคุณยังแต่งงานกับเขา ในสายตาของคุณผมมันแย่มาก มัน เลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายที่คิดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องไม่สำคัญเลยอีกงั้นเห รอ หรือว่าคุณก็เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เห็นแก่เงินของเขา”

ผลินเงยหน้าจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสักพักแล้วเอ่ยขึ้นอย่าง เป็นชา”คุณพูดถูก ฉันเป็นผู้หญิงทั่วไป ตลอดเวลาที่ผ่านและหลังจากนี้ อย่าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอีก”

หันกลับไปและทิ้งไว้อย่างเลือดเย็น มันไม่สำคัญว่าคนอื่นจะมอง เธอเช่นไร ที่สำคัญคือ เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ไวภพมองเธอเดินจากไป หัวใจของเขาเหมือนถูกสัมผัสโดยกระจก ที่แตก โลหิตไหลทะลักจนเจ็บปวดพร่ามัว เขาตะโกนขึ้นเสียงดัง “คุณ คิดว่าคุณพูดแบบนั้นแล้วผมจะยอมแพ้เหรอ ถ้าผมสามารถยอมแพ้ เรื่องคุณได้ผมก็ไม่หลงรักคุณจนถึงตอนนี้หรอก!”

ความดื้อรั้นของเขาเคยทำให้ผลินซาบซึ้งมาก แต่มันก็ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับความรัก ในโลกของผลินไม่มีความรัก มีเพียงแต่ความ เกลียดชังเท่านั้น

ภายในคฤหาสน์นภา คุณนายท่านเป็นกังวลจนเส้นผมแทบจะร่วง หล่น เมื่อสองชั่วโมงก่อน ลูกชายของเธอกลับบ้านมาด้วยความโกรธ พยายามที่จะรั้งไว้แต่เขาก็พูดคำหยาบคายขึ้นมาสียก่อนว่าอย่าได้มี ใครพูดชื่อของผลินต่อหน้าเขา มิเช่นนั้นเขาจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้น ทันที!

ดังนั้นจึงไม่มีใครในครอบครัวที่จะกล้าเข้าไปถาม พวกเขาทั้งหมด เข้าใจอารมณ์ของปยุต เขาสามารถทำอะไรก็ได้ในเวลาที่กำลังโกรธ

“แม่คะ พี่ชายฉันไม่เคยมีท่าทางแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยใช่ไหม

คะ”

ปาณีตั้งคำถามที่ทำให้แม่ของเธองง ตลอดสองชั่วโมงมานี้เธอเฝ้า ครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน “ใช่น่าเป็นห่วงเสียจริง สองคนนั้นจะมีปัญหาได้ยังไงในเมื่อพวกเขา ออกไปข้างนอก?”

“อย่าบอกนะว่าพี่สะไภ้ของหนูถูกพี่ชายปล่อยทิ้งไว้ข้างถนนอีกแล้ว?”

“น่าจะเป็นไปได้งั้นเดี๋ยวแม่ต้องให้เด็กสี่คนออกไปตามหา”

ในขณะที่คุณนายท่านเตรียมที่จะออกคำสั่ง ผลินก็กลับมาพอดี ปาณีสังเกตเห็นเธอก่อนจึงลุกขึ้นและส่งเสียงดัง

“พี่สะไภ้คุณกลับมาแล้ว…

“คุณแม่ น้องณี”ผลินไปที่กึ่งกลางโซฟา ก้มศีรษะขอโทษ”ต้อง ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรจะ แค่กลับมาก็ดีแล้ว แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอทั้งสองคน งั้นเหรอ”

แม่สามีชี้ขึ้นไปข้างบน ผลินเข้าใจได้ทันทีแล้วจึงเอ่ยถาม”เขาโกรธ มากเลยเหรอคะ”

น้องสามีชิงตอบก่อน”ไม่ใช่แค่โกรธนะคะ แต่เขาเกือบจะตีทั้งแม่และ ฉันด้วยค่ะ”

“ยายณี อย่าทำให้พี่สะไภ้กลัวสิ พูดเกินจริงไปแล้ว”

คุณนายท่านจ้องมองไปที่ลูกสาวของเธอ แล้วก็เลื่อนสายตาไปที่ ลูกสะไภ้”ยังไงก็เถอะจ๊ะ แล้วมันเรื่องอะไรกันที่ทำให้เขาโกรธขนาดนั้น ผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ก็เคยโกรธจัดแต่มันก็ไม่ร้ายแรงเหมือนวันนี้ เลย”

ผลินยิ้มขึ้น”คุณแม่คะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ ฉันจะจัดการเอง ขอ ขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ…”