ตอนที่17 ลูกของหญิงนักเต้นรำ

ผลินตระหนักรู้ขึ้นมาทันที ไม่น่าแปก ใจที่บนโต๊ะอาหารของตระกูลทรัพยสาน ทุกครั้งที่มีอาหารประเภทเนื้อ ปู ในขณะที่เธอทานมันอย่างเอร็ดอร่อย ปยุตกลับไม่เคยแตะมันเลย ไม่ใช่เพราะกลัวน้ำลายของเธอ แต่เพราะเขาไม่ชอบทานมัน

อาหารมื้อกลางวันจบลง ผลินชี้ขึ้นไปข้างบนและกล่าวว่า “เพราะต้อง แต่งงานโดยฉุกละหุก ฉันจึงมีบางอย่างที่ยังไม่ได้เอาไปด้วย ฉันจะขึ้น ไปเอาก่อนนะคะ”

ปยุตพยักหน้ารับข้า ๆ แล้วปล่อยให้เธอไป ธนวันและธินิดาพยายาม อย่างหนักเพื่อเอาใจเขา สองคนนั้นพูดอะไรสักอย่างจนน้ำลายกระเซ็น ฟุ้งแต่เขาก็ไม่ได้ฟังเลย

“คุณพ่อคุณแม่คะ พี่สาวอยากให้คุณมาที่นี่หน่อยค่ะ เธอมีอะไรบาง อย่างอยากจะคุยด้วยตามลำพัง”

ชุดายืนอยู่ตรงบันได ส่งรอยยิ้มหวานที่สุดไปให้กับคนทั้งสามที่นั่งอยู่ ตรงโซฟา

ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างมีความหมาย ธนวันเป็นผู้นำในการพูด ขึ้น “ลูกเขย เราขอตัวสักครู่นะ มีห้องพักที่สะดวกสบายหากคุณต้องการ พักผ่อน ถ้าคุณอยากจะ…

“ผมจะจัดการเอง พวกคุณไปเถอะ”

ปยุตโบกมือไปมา ในฐานะราชาแห่งโลกธุรกิจ ทำไมเขาจะไม่เห็น ถึงเจตนาที่พวกเขาต้องการ

เมื่อพวกเขาขึ้นบันไดเคียงข้างกันไป ทันทีที่ชุดาเข้ามาถึงปยุต ก็ พูดอย่างกระตือรือร้น”พี่เขยคะ อยู่ในบ้านมันอึดอัดใช่ใหมคะ ฉันจะพา ไปที่สวนหลังบ้านของเราดีไหม”

“ครับ” เขาดินออกไปด้วยท่วงท่าที่แข็งแกร่งและสง่างามเสียจนไม่ สามารถอธิบายได้ ชุดาจ้องมองเขาอย่างหลงใหล ถึงแม้ว่าจะเคยมี แฟนมาแล้วหลายคน แต่ไม่มีใครที่จะสามารถเอามาเปรียบเทียบกับ เขาได้เลย ไม่ใช่แค่ภูมิหลังของครอบครัว แต่เขามีรูปลักษณ์เลอค่าสิบ ประการที่คนอื่นไม่มี

“พี่เขยคะ คุณรักพี่สาวของฉันมากไหมคะ”

ชุดาก้มหน้าลงและถามคำถามที่คอยกวนใจเธอ

ปยุตหยุดเดินแล้วมองตรงไปยังต้นดอกนางพญาเสือโคร่งพันธุ์หา ยาก และเปลี่ยนหัวข้อสนทนานี่เป็นพันธุ์เพาะมาจากเกาะลานดาใช่ ไหม”

“ใช่ค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าพี่เขยไม่เพียงแต่ทำธุรกิจ แต่ยังศึกษาเกี่ยว กับพันธุ์ไม้ด้วย”

“ไม่เชิงว่าศึกษาหรอก แค่เคยได้ยินมาบ้างเท่านั้น”

เขาเดินต่อไปข้างหน้า ชุดาหายใจเข้าลึก ในที่สุดก็ผ่อนลมหายใจ แล้วพูดว่า”ความจริงแล้วคุณเกือบจะกลายเป็นภรรยาของพี่เขย”

“คืออะไร”

ปยุตเลิกคิ้วไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

“วันที่คุณคัดเลือกภรรยา แม่ของฉันรู้สึกเสียใจที่แม่ของพี่สาวฉัน ตายก่อน และกลัวว่าเธอจะพูดว่าคุณแม่ไม่สนใจเธอ คุณแม่จึงให้พี่สาว ของฉันได้รับโอกาสนี้”

“คุณกับผลินเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ เธอเป็นลูกของหญิงนักเต้นร้ากับคุณพ่อเมื่อสมัยท่านยังหนุ่ม” ชุดาจงใจเปิดเผยตัวตนของแม่ของผลินว่าเป็นนักเต้น ในสมัยนั้น นักเต้นเป็นอาชีพที่ดูไม่ดีอย่างมาก มันเทียบเท่ากับเพื่อนเที่ยว เมื่อเกิด จากคนที่ทำงานเป็นเพื่อนเที่ยว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำงานแบบนั้น ก็ตาม แต่เลือดที่ไหลเวียนในร่างกายก็เป็นเลือดของคนที่ทำงานนั้น อยู่ดี

อย่างที่เธอต้องการ สีหน้าของปยุตเปลี่ยนไปทันที แต่มันก็ไม่ได้ ออกมาดีอย่างที่คาดไว้ประโยคถัดไปของเขาทำให้เธอตกจากก้อนเมฆ ลงมาสู่กันหุบเขา

“คุณรู้ได้ยังไงว่าถ้าคุณได้โอกาสนั้นแล้วคุณจะได้เป็นคนของ ผม”เขามองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า”คุณมั่นใจในความงามของคุณ สติ ปัญญาของคุณ หรือมั่นใจในศักยภาพของคุณงั้นเหรอ ไม่ว่าความเชื่อ มั่นของคุณมันจะมาจากไหน ในความคิดของผม คุณไม่มีอะไรดี เพราะ ฉะนั้น ถ้าไม่ใช่เธอ มันก็ไม่มีวันเป็นคุณ”