ตอนที่14 กลับบ้าน

ผลินถอดกำไลออกแล้วส่งคืนให้ปยุต ย้ำเตือนความจำอีกครั้ง”ได้ โปรดจำเอาไว้นะคะ ต้องทำตัวดี ๆ”

เขารับกำไลคืนไปและถามอย่างติดตลก”จะให้ผมแสดงยังไงเหรอ คุณสอนผมสิ แต่ผมไม่เคยกลับไปที่บ้านกับผู้หญิงหรอกนะ”

เธอลดน้ำเสียงลงต่ำ”คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ ก็แค่แสดงความ

รักออกมาก็เท่านั้น”

ปยุตยกยิ้มเยาะ”ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่คุณจะเป็นผู้หญิงที่คิดว่าตัว เองเป็นฝ่ายถูกเสมอ ยังเป็นคนที่เห็นแก่หน้าตาตัวเองอีกด้วยนะ ทั้ง ๆ ที่ ผมไม่ได้รักคุณก็ยังจะให้ผมเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักอีก”

ผลินไม่สนใจถ้อยคำแดกดันของเขา ในความคิดของเธอ เธอและ เขาเป็นคนประเภทเดียวกัน

เธอหันกลับไปที่ห้องเธอเพื่อทบทวนการเรียนการสอนของวันพรุ่งนี้ เมื่อถึงเวลาสามทุ่มสี่สิบห้านาที เธอจึงปิดหนังสือแล้วหยิบชุดนอนเพื่อ ไปอาบน้ำและพักผ่อน

มันเป็นลักษณะนิสัยของคนที่มีตารางชีวิตที่ดี

เปิดประตูและเดินตรงไปยังห้องน้ำ เมื่อจะถึงประตูเธอก็ต้อง หยุด”หยุดเดี๋ยวนี้”

เธอหันหน้ามาจ้องผู้ชายที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาแล้วเอ่ยถามด้วย ความสงสัย”มีอะไรเหรอคะ

“คุณต้องการจะทำอะไร”

“อาบน้ำค่ะ” “ใครบอกว่าคุณสามารถอาบน้ำในห้องนี้ได้”

ผลินเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง”ในห้องนี้มีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ถ้าไม่ให้อาบที่นี่แล้วจะให้ฉันไปอาบที่ไหน”

“ห้องข้าง ๆ มีห้องน้ำ ไปใช้ที่นั่น”

อา… เธอส่งเสียงในลำคอด้วยความไม่พอใจ”หรือบางทีฉันควรจะ ย้ายไปอยู่ห้องข้าง ๆ เสียเลย จะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาสร้างปัญหา คุณ เองก็จะได้ไม่ต้องเห็นฉันให้ขวางหูขวางตาคุณอีก”

“ห้องนั้นเป็นห้องพักแขก คุณเป็นแขกงั้นเหรอ”

“ฉันไม่ได้เป็นแขก แต่ในสายตาของคุณ ไม่ได้เห็นฉันเป็นคนของคุณ ถูกไหมคะ”

ปยุตลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า คุณก็รู้ตัวเองดีนี่”

ผลินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับเสื้อผ้าในอ้อมแขน ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ยิ่งเธอคิดมากเท่าไรเธอก็ยิ่งไม่ข้าใจในเรื่องที่เขาเกลียดผู้หญิง มากมายขนาดนี้ แล้วทำไมต้องให้ผู้หญิงอยู่ในห้องของเขา

ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่มีเหตุผลและมีพฤติกรรมที่เลวร้ายเสียจริง ๆ

เพียงชั่วพริบตา วันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึง มันเป็นสัญญาณเตือนว่า เราจะต้องกลับไปที่บ้านนั้นแล้ว

ในเวลาอาหารเช้า แม่สามีพูดขึ้นมาว่า “หนูลิน ฉันเตรียมของขวัญไว้ ให้แล้วนะจ๊ะ ถ้าเย็นนี้เธอไม่กลับ อย่าลืมโทรมาบอกนะ”ได้ค่ะคุณแม่”

เธอเหลือบมองไปยังปยุต ใบหน้านั้นช่างมืดครึ้มยิ่งกว่าข้างนอกนั่น เสียอีก

แม้ว่าจะรู้ตั้งแต่แรกถึงความร่ำรวยของตระกูลทรัพยสาน แต่เมื่อ มองดูของขวัญที่ใส่เข้ามาในรถ ผลินก็ยังคงแปลกใจ และดูเหมือนว่า เธอจะได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มอย่างละโมบของธินิดาเสียแล้ว

รถยนต์สตาร์ทเครื่องยนต์ ปยุตนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำจน มันผ่านไปครึ่งทาง ผลินจึงเอ่ยสำทับอีกครั้ง “อย่าลืมแสดงความรักนะ คะ”

“จะพยายาม”เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไม่แยแสและไม่ได้ตอบรับ กลับมาอย่างจริงจัง

เมื่อมาถึงปลายทางก็ได้เห็นคนมายืนต้อนรับเป็นสองแถวที่ประตูรั้ว ด้านหลังเป็นคนรับใช้ในตระกูลเจริญมาศ ด้านหน้าคือธนวันกับ ภรรยาและชุดาลูกสาวที่รักของพวกเขา

“โอ้ที่รัก วันและคืนที่รอคอย ในที่สุดเราก็ได้ลูกสาวของเรากลับคืน

มา”

ธินิดาพูดอย่างเกินจริงแล้วเข้ามาสวมกอดผลิน ใบหน้าของผลินยิ้ม แย้ม แต่หัวใจของเธอนั้นนึกรังเกียจเหมือนต้องกลืนแมลงวัน

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรานะลูกเขยปยุต”

ธนวันยื่นมือออกไปด้วยมารยาท และประโยคนั้นก็เต็มไปด้วยคำ พูดที่ท่วมท้น

ธนิดายังได้พูดจายกย่องลูกเขยที่เป็นคนมีความสามารถ และบอก ว่าลูกสาวของเธอได้รับพรอย่างมากที่ได้แต่งงานกับคนดีเช่นเขา ผลิน มองไปรอบ ๆ อย่างเย็นชา และหัวเราะกับตัวเอง นี่เป็นบ้านของพ่อแม่ เธอ แต่ไม่มีใครสักคนที่จะเป็นเหมือนญาติสนิท.