บทที่ 111 ตำนานหิมะเพชร

“เห็นที่ไหนครับ”

ปยุตสอบถามด้วยความตื่นเต้นระคนกังวล

“ได้เห็นว่ากำลังมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาครับ”

“น้องสะไภ้ทำอะไรน่ะ วันที่อากาศหนาวอย่างนี้ เป็นผู้ หญิงตัวคนเดียวจะขึ้นไปทำอะไรบนภูเขา”หมาป่าสงสัยวว่า

ปยุตเข้าใจอย่างชัดเจน ผลินไปที่ภูเขาเพื่อดูหิมะเพชร ในตำนาน เขาหยิบเสื้อโค้ทและกำลังจะออกไป หมาป่า หยุดเขาไว้เสียก่อน คุณจะทำอะไรน่ะ

“ผมจะไปหาเธอ

“ไม่ได้นะครับ คืนนี้สภาพอากาศเลวร้ายมาก มันอันตราย ถ้าจะขึ้นไปบนภูเขา”

“ยังไงผมก็ต้องไป คุณไม่ได้ยินเหรอครับ ว่าภรรยาของ ผมขึ้นไปบนภูเขานั่น

“ผมจะให้พวกเขาไปหาน้องสะใภ้ให้ คุณแค่อดทนรออยู่ที่

นี่ก็พอ”

“ผมอดทนรออยู่เฉย ๆ ไม่ไหวครับ ผมจะออกไปค้นหา พร้อมกับพวกเขา
ปยุตยืนยันมั่นคง หมาป่าไม่มีทางเลือก จึงตกลง“งั้น ก็ได้ พวกเราไปด้วยกัน

“คุณไม่ต้องไปหรอกครับ ผมไปกับพวกเขาก็พอ”

“พูดอะไรอย่างนั้น น้องสะไภ้ผมหายไป ผมไม่ยี่หระ หรอก”

หลังจากนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็ไปที่ภูเขา ภูเขาฮอกไกโดนั้น ใหญ่มาก และหิมะก็กำลังตกอย่างบ้าคลั่ง ปยุตค้นหา ผลิน ด้วยใจที่ร้อนรน ภายในเวลาไม่นาน พวกเขาก็แยกย้ายกัน ค้นหา

เขาไปคนเดียวและเรียกชื่อไปตลอดทาง กลางดึกใน ค่ำคืนนี้ มันไม่ง่ายที่จะหาใครบางคน เขาอดไม่ได้ที่จะ เสียใจ เขาไม่ควรออกไปเจอจันทร ถ้าไม่เจอ ผลินก็จะไม่ โกรธจนหนีไปเช่นนี้

“ลิน ลิน คุณอยู่ที่ไหน

เขาตะเบ็งเสียงเรียกจนดังก้อง หิมะก็ยิ่งตกหนักมากขึ้น อีก มันเกือบจะฝังกลบเขาทั้งตัว ภรรยาของเขาไม่ได้กลัว ความมืดหรือยังไง ทำไมต้องขึ้นมาบนภูเขาด้วย เพื่อทำให้ เขาโกรธงั้นเหรอ

ปยุตนั่งหอบหนักอยู่ในกองหิมะ ทุกคนเต็มไปด้วยความ รู้สึกของความล้มเหลว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ ครั้งนี้ โทรศัพท์มือถือไม่มีสัญญาณ
ผลินมาถึงบนภูเขาแล้วและก็เกิดความเสียใจ จะดูเพชร หิมะไม่ควรมาตอนกลางคืน ถ้ามีหมาป่าและมันออกมาใน เวลานี้จะทำยังไง คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกมันฆ่าตายแน่

เธอพบถ้ำเล็ก ๆ จึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในถ้ำนั้น ร่างกาย สั่นด้วยความหนาว เอาโทรศัพท์ออกมาดู ก็พบกับเรื่องน่า เศร้าพราะมันไม่มีสัญญาณ

ลมเหนือพัดมา เกือบจะทำให้เธอแข็งเป็นน้ำแข็ง เธอ ยืนตัวตรงกับขาที่หนาวเย็นจนรู้สึกชา ออกแรงกระโดดโลด เต้นอย่างหนัก หวังว่าจะเพิ่มอุณหภูมิให้ตัวเอง บรรยากาศ ตอนกลางคืนเริ่มมืดสนิทเข้าไปทุกที หัวใจก็เริ่มเต้นแรง ลม ป่าพัดเอาเกล็ดหิมะเย็นลอยมาด้วย โดยกะทันหันที่เธอรู้สึก ยิ่งกว่าต้องการปยุต

ไม่กล้าเดินลึกเข้าไปในถ้ำ กลัวว่าจะมีสัตว์หรือผี นอน ขดตัวซ่อนอยู่ในซอกหลืบแถวปากถ้ำเท่านั้น เกล็ดหิมะ ที่ ตกลงมาบนร่างกายอย่างโหดร้ายนั้น ค่อย ๆ ทำให้เธอ กลายเป็นมนุษย์หิมะ

“ลิน…ผลิน…”

ในจิตสำนึกที่ไร้ความรู้สึก จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงคน เรียกชื่อของเธอ มันเหมือนดังมาจากขอบฟ้าไกล และอีก หลายเสียงก็ดังตามมา พยายามเปิดลำคอที่ถูกแช่แข็งและ ตะโกนกลับไป“ฉันอยู่นี่…

ปยุตอยู่ใกล้ ๆ เธอ จึงได้ยินเสียงตอบของเธอ หัวใจเต้นแรงจนเกือบจะหยุดเต้น เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความ ประหลาดใจและส่งเสียงอีกครั้ง”ลิน คุณอยู่ที่ไหน อยู่ตรง ไหน” “ตรงนี้”

ผลินโบกแขนที่เต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ เธอโบกมือไปมา เกล็ดหิมะก็ตกลงมา จนในที่สุด ก็เห็นเธอ รีบชักเท้าและ วิ่งเข้าไปหาเธอ จากนั้นก็วิ่งไปข้างหน้าเธอ กอดเธอไว้ใน อ้อมแขน และกล่าวด้วยความกังวลว่าจะสูญเสียไปทั้งที่ ได้ มาแล้วก็ตาม คุณทําให้ผมกลัวแทบตาย ผมคิดว่าผมจะไม่ ได้เจอคูณอีกแล้ว

คนสองคนกอดกันแน่น ปรารถนาให้ร่างกายกันและกัน ได้รับไออุ่น โลหิตไหลเวียนผสมเข้าด้วยกัน ผลินน่าตาเอ่อ ล้นออกมา และร้องไห้แผ่วเบา

“ลิน สัญญากับผม อย่าหนีออกจากบ้านอีก คุณรู้ไหมว่าผม เป็นห่วงคุณมากแค่ไหน

ตัวทั้งหมดของผลินถูกแช่แข็ง พยายามจะรวบรวมแรง ทั้งหมดเพื่อจะพูด แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้แม้เพียง ครึ่งคำ ร่างกายอ่อนแออยู่ในอ้อมแขนของปยุต

“ที่นี่หนาวเกินไป มาเถอะ ผมจะแบกคุณลงขากเขา”

ปยุตค้อมตัวลง ผลินขึ้นมาบนหลัง แต่แค่ก้าวเดียว ก็ได้ ยินเสียงของหิมะถล่มตามทาง เขาจึงรีบหยุดฝีเท้า และ พูดว่า”ดูเหมือนว่ามันจะอันตรายมาก ถ้าลงเขาในสภาพ อากาศเลวร้ายอย่างนี้นะ เขามองไปรอบ ๆ แล้วจับ มือเธอ”ไปเถอะ คืนนี้เราเข้าไปอยู่ในถ้ำก่อน”

หิมะที่ถล่มนั้นสาหัสมาก ถ้าลงจากภูเขาตอนนี้ มัน อันตรายเกินไป ถ้าหากมีเพียงแค่ตัวเขาก็คงไม่เป็นไร แต่ ผลิน อยู่กับเขาด้วย เขาจะไม่มีทางให้เธอต้องได้รับบาดเจ็บ

ถ้าไม่ได้ลึกมาก ประมาณร้อยเมตรของความยาว แต่มัน ช่างมืดมิด ผลินไม่กล้าที่จะอยู่ข้างใน จึงรีบชักเท้าวิ่งออก ไป ป.ตรีบตามไปเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันกลัว”

เธอกระซิบตอบ เขาตระหนักทันทีว่าเป็นเพราะเธอป่วย เป็นโรคกลัวที่แคบ จึงชี้ไปยังสถานที่ที่มีแสงสว่างในปาก ถ้ำ”งั้นเราไปอยู่ตรงนั้นกัน

ข้างในไม่หนาว แต่ผลินกลัว ข้างนอกไม่น่ากลัว แต่มันก็ หนาวจนเกินจะทน

ปยุตอยากจะถอดเสื้อคลุมออกแล้วใส่มันให้กับเธอ แต่ ให้ตายยังไงเธอก็ปฏิเสธ พวกเขาโต้เถียงกันสักพัก ใน ที่สุดร่างกายที่อ่อนแอก็ตกอยู่ในอ้อมแขน อุ่นมือเย็นของ เธอด้วยการเป่าให้

ตอนกลางคืนมันหนักกว่าตอนกลางวัน น้ำแข็งเริ่มแข็ง ตัวไปทุกที ผลินเริ่มไม่รู้สึกตัว ถึงแม้ว่าปยุตจะกอดแน่น แต่ ก็ยังสั่นอยู่ ปยุตเห็นมือและเท้าของเธอเย็น หัวใจเจ็บ ปวดเสียจนอยากจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกแล้วใส่ให้ความอบอุ่นกับเธอ

“มันหนาวมาก…

ผลินนอนพิงแขนของเขาและพูด ปยุตกลัวว่าเธอจะแข็ง ตาย ทันใดนั้นก็เกิดความคิด ถึงวิธีที่จะให้ความอบอุ่น

เขาถอดเสื้อคลุมออก นอนลงบนพื้นเย็น แล้วดึงผลินให้ นอนตามลงมา แล้วปลดซิปกางเกงของเธอ

ผลินหัวใจเต้นแรง สติยังตื่นอยู่นิดหน่อย ถามอย่างเขิน อายว่า”ทำอะไร…

เขาก้มลงไปที่หูของเธอและกล่าวว่า “ลิน อย่ากลัวไป เลย ผมจะทำให้คุณอบอุ่น มันจะไม่หนาวอีกต่อไป”

เวลาที่ปากพูด การเคลื่อนไหวของมือก็ไม่ได้หยุด เขา รีบถอดกางเกงเธอออกไปครึ่งหนึ่ง ตอนแรกมันก็หนาวอยู่ แล้ว ยิ่งเมื่ออยู่ดี ๆ ผิวก็มาเปลือย แม้แต่ฟันก็ยังเริ่มสั่น“คุณ ยุต มันเย็น มันเย็นมาก…

“เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

พวกเขาทั้งสองปรับลมหายใจสักพัก ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ช้า ๆ การรวมกันของร่างกายโดยสมบูรณ์สามารถต้านทาน อากาศเย็นจากข้างนอกได้ จัดเสื้อผ้าให้เธอ กอดเธอเอาไว้ และพูดว่า “หลับเถอะ”
เขายังไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงหนีออกจากบ้าน แต่ผลิ เอ่ยถามขึ้นมาก่อน คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมาญี่ปุ่น

“ครั้งล่าสุดคยกันว่าจะมาที่นี่ เมื่อวานผมทำให้คุณโกรธ นอกจากที่นี่ ผมไม่คิดว่าคุณจะไปที่ไหน

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่ พวกที่ตามหาฉันไม่ใช่ว่า หาฉันไม่พบหรอกเหรอ”

ปยุตก้มหน้าลงเล็กน้อย ใช้นิ้วจิ้มไปบนหน้าผากของ เธอ”นั่นไง คุณรู้ว่าผมตามหาคุณ ก็ยังจงใจขึ้นมาบนภูเขา อีก รู้ว่าผมไม่มีทางยอมให้คุณมาที่นี่คนเดียว และไม่ยอมให้ คุณเป็นอะไรไป”

“แล้วใครขอให้คุณมากัน มาแล้วยังมาแต๊ะอั๋งฉันอีก”

“แต๊ะอั๋งคุณ? ผมช่วยชีวิตคุณต่างหากไม่ใช่หรือไง”

“แล้วคุณมาช่วยด้วยวิธีแบบนี้หรือ”

“ช่วยวิธีแบบนี้แล้วยังไง? คุณอย่าประมาทกับชีวิตนะ มัน จะทำให้ตอนที่คุณรู้สึกหนาว มันจะไม่สามารถทำให้คุณ อบอุ่นขัน คุณบอกผมว่าถ้าผมไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณ ตอนนี้คุณจะหนาวตายไปแล้วหรือยัง”

“ตายไปซะยังจะดีกว่า คุณสามารถเชื่อมต่อกระจกที่แตก ระหว่างจันทรได้อีกครั้งแล้ว ฉันคิดว่าพวกคุณทั้งคู่มี ความ หมายแบบนี้”
“คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถโยนคุณลงไปในหลุมได้

ปยุคใบหน้าบึ้งตึง

“ไม่พูดก็ไม่พูด ยังไงก็เถอะพูดหรือไม่มันก็เป็นความจริง

ผลิ่นขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา นอนลงกับพื้น และหันหลังให้เขา

ยุดทรุดตัวนอนลงตาม แล้วลากเธอเข้าไปในอ้อมแขน ของตัวเอง ให้ศีรษะของเธอนอนทับแขนของเขา และพูด อย่างจริงจัง”ลิน คุณวางใจได้ ผมบอกว่าผมจะไม่ทิ้งคุณก็จะ ไม่มีทางทั้งคุณ ผมอาจจะยังไม่สามารถลืมจันทรได้ทั้งหมด แต่ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ พยายามที่จะขับไล่เธอออกไป จากหัวใจของผม คุณจะอยู่ในนั้นเพียงคนเดียวดีไหม

“รอถึงเธอออกไปจากใจของคุณแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

เธอหาว และดูเหมือนว่าคำมั่นสัญญาจะกลายเป็น ภูมิคุ้มกัน

จากนั้นปยุคก็พูดอีกหลายอย่าง แต่เธอหลับไปแล้ว ไม่ ได้ยินแม้แต่คําเดียว

รุ่งสาง ปยุคเขย่าตัวเธอเพื่อปลุก”อยากไปดูหิมะเพชร

เธอรีบลุกขึ้น วิ่งออกมาจากถ้ำ เหยียบบนพื้นหิมะหนาก้าวที่ละก้าวไปยังสถานที่ที่ดวงอาทิตย์ขึ้น

หิมะไม่มีตกลงมาอย่างหนักเช่นเมื่อคืนอีกต่อไปแล้ว แต่ เกล็ดหิมะเล็ก ๆ ก็ยังตกลงมาบ้างประปราย ปยุตตามเธอ มา เห็นเธอเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แทบจะทั้งร้องไห้และ หัวเราะ

พวกเขายืนอยู่ท่ามกลางหิมะมาครึ่งชั่วโมง จนเส้นผม เปียกไปหมด แต่ก็ยังไม่เห็นตำนานที่ว่าตราบใดที่คนรัก มองดูหิมะเพชรด้วยกันก็จะไม่มีวันแยกจากกัน

“ลิน ไปกันเถอะ ตำนานสุดท้ายก็เป็นแค่ตำนาน ไม่มีหิมะ เพชรจริง ๆ”

“มีสิ เพื่อนร่วมชั้นของฉันได้เห็นมันแล้ว แต่น่าเสียดายที่ เธออยู่คนเดียว รออีกหน่อยนะ”

“เธอตาลายหรือเปล่า

ผลินไม่พอใจ“คุณสิตาลาย”

รออีกยี่สิบนาที จนพวกเขาเกือบจะกลายเป็นมนุษย์หิมะ แต่ก็ยังไม่เห็นหิมะเพชร ปยุตหมดความอดทนภรรยา ของผม เราไม่ต้องดูหิมะเพชรอะไรนั่นแล้วก็ได้มั้ง ถ้าคุณ ชอบเพชรเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะซื้อจำนวนเป็นรถให้คุณ อย่า รอ ดูเหมือนคนโง่อยู่ที่นี่อีกเลย”

“สุดท้ายแล้วคุณก็ไม่เชื่อในตำนานหิมะเพชรใช่ไหม”
“ใช่ สุดท้ายแล้วผมก็ไม่อยากจะเชื่อ”

ปยุตสารภาพอย่างตรงไปตรงมา ผลินยกขาขึ้นและเอา เท้าข้างหนึ่งไปยังจุดที่สำคัญของเขา”ถ้าไม่อยากจะเชื่อ คุณก็ลงจากภูเขาไป ไม่มีใครขอให้คุณยืนอยู่ที่นี่”