ตอนที่190 การประชุมที่ไม่คาดคิด
บนยอดเขามีลมพัดเย็นจัด หน้าสุสานที่แห้งแล้งมีเงาร่าง รูปทรงเพรียวบางยืนอยู่
ใช้เวลาสองปีถึงได้มาเยี่ยมแม่ อธิบายไม่ได้ว่าอยู่ใน อารมณ์แบบไหนกัน โทษตัวเอง รู้สึกผิด เศร้าใจ เสียใจ….
วางช่อดอกลิลลี่ในมือตรงหน้าป้ายหลุมศพ ทรุดเข่าลง “แม่คะ หนูกลับมาหาคุณแม่อีกครั้งแล้วนะคะ หนูขอโทษนะ ที่ไม่ได้กลับมานานแล้ว สำหรับคุณแม่ที่ไม่มีเพื่อน สองปีมา นี้คงไม่มีใครมาเยี่ยมคุณแม่เลย ไม่มีใครนำดอกไม้ที่คุณแม่ ชอบมาให้ คงเป็นช่วงเวลาที่เหงามาก….…..
น้ำตาเอ่อลนขึ้นมาจากดวงตาของเธอ นิ้วสั่นสัมผัสไปที่รูป ของแม่ “หนูไม่กล้ากลับมา การกลับมายังดินแดนที่คุ้นเคย นี้ หนูรู้สึกเหมือนทบทวนความเจ็บปวดในอดีต จากอายุสิบ สองถึงอายุยี่สิบห้า สิบสามปีเต็ม ครอบครัว ความรัก ทำลาย หัวใจของหนูอย่างต่อเนื่อง จนกว่าความเชื่อที่เหลืออยู่ใน ร่างกายของหนูจะถูกขัดเกลาอย่างสมบูรณ์ หนูขอออกไป ยังที่ห่างไกลกับหัวใจที่แตกสลาย…
ไหล่ของผลินสั่นเพราะความเศร้าโศก เธอพูดกับแม่เกี่ยว กับความสิ้นหวังของเธอ เหตุผลที่เธอจากไป แม้ว่าจากไป ตั้งแต่ในคืนเมื่อสองปีก่อน เธอก็ยังคงร้องไห้อย่างหนักกับ หลุมฝังศพของแม่….
“คุณแม่คะ คุณแม่เป็นคนที่หนูรักมากที่สุดในโลกใบนี้แม้แต่คุณแม่ที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน คุณแม่ก็คงรู้ถึงชีวิตในอดีต ที่ผ่านมาของหนู แต่ตอนนี้คุณแม่สามารถมั่นใจได้นะคะ เพราะทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว หนูไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน อีกแล้ว จะไม่ดีกับคนอื่นโดยไม่มีเงื่อนไข จะไม่มีเงื่อนไข ที่จะทําให้คนอื่นมาทําร้ายหนูได้ เมื่อใดที่หัวใจเติบโตใน ความเจ็บปวด ก็จะฝึกฝนในความเจ็บปวด หลังจากการ เปลี่ยนแปลงในความสิ้นหวังที่เกิดขึ้น จากนี้จะไม่มีใคร สามารถทําร้ายหนูได้อีก
ในที่สุดฝนก็ตกลงมา เหมือนฝนห่าใหญ่ โดยไม่มีการ เดือน ผลินรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่สามารถหลบหนีจากพายุ ฝนได้.………
ห้องอาหารของตระกูลทรัพยสาน สามคนรวมตัวกันเพื่อ ทานอาหารค่ำ คุณท่านเวทน คุณนายท่าน และปยุต
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ โต๊ะยาวหรูหราตัวเดิมได้ถูกแทนที่ ด้วยตารางสี่เหลี่ยมในวันนี้ ดูเหมือนจะเป็นปีที่แล้ว ดูเหมือน ว่าจะเป็นเมื่อสองปีก่อน หรือดูเหมือนว่าจะนานกว่านั้น วัน เวลาไม่มีใครจําได้ แต่ไม่ว่ายังไงทุกคนในบ้านหลังนี้ต่าง ตระหนักรู้ ว่ามันเป็นเพียงการพยายามลืมของคนที่เหลืออยู่
นั่งอยู่ในตำแหน่งเดิม แล้วคุณเห็นว่าตำแหน่งข้าง ๆ คุณ ว่างเปล่า คุณยังจะอยากทานอาหารอีกหรือ มันคงเป็นไปไม่ ได้ ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดที่จะลืม ก็คืออย่าเห็นสิ่งต่าง ๆ และ หยุดใคร่ครวญถึงคนคนนั้นอีกต่อไป
คุณนายท่านดูเคร่งขรึม คืนนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างในใจเวลาที่เธอมองลูกชายของเธอ อยากพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่ พูดอยู่หลายครั้ง และในที่สุดก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ พูด ออกมาด้วยหัวใจที่สับสน
“วันนี้ฉัน….เหมือนเห็นคน
คุณท่านเวทนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ โต้แย้งเธออย่างไร้อารมณ์ “มันแปลกเหรอที่เห็นคน ราวกับว่าทุกคนที่คุณเห็นทั้งวัน ไม่ใช่คนอย่างนั้นแหละ
ตั้งแต่ลูกชายย้ายกลับบ้าน อาการของธามันก็ดีขึ้นมาก ถึง แม้ว่าลูกชายจะกลับมาเย็นชาอีกครั้งเหมือนเมื่อหลายปีก่อน และเย็นชายิ่งกว่าปีที่ผ่านมา แต่ทันทีที่กลับมา ก็กลับมาหา พวกเขาอีกครั้ง นั่นย่อมเป็นสิ่งที่น่ายินดี
“เธอไม่ใช่ใครอื่น……
“ใคร?”
คุณท่านเวทนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“หนูลิน”
ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องอาหารก็เย็นลง ทั้งคู่มองไปที่ ลูกชายในเวลาเดียวกัน
เมื่อได้ยินชื่อที่ตกตะกอนอยู่ในหัวใจ แววตาของปยุต เพียงสั่นเล็กน้อย ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้า สิ่งนี้ไม่สามารถห้ามให้คุณท่านเวทนและภรรยารู้สึกเจ็บปวดได้ หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เมื่อได้ยินข่าวแบบ นี้ กลับไม่มีความกระตือรือร้นที่จะอยากรู้ ครั้งนี้ ลูกชายของ พวกเขา ถูกพวกเขาทำลายแล้วจริง ๆ
ผลินกลับมาจากภูเขาถึงที่โรงแรม จากในระยะไกลเห็น นภนต์เดินกลับไปกลับมาอย่างใจจดใจจ่อนอกโรงแรม หัวใจของเธอมีกระแสอบอุ่นวิ่งผ่าน อย่างน้อยหลังจากที่ เธอสูญเสียทุกอย่าง ยังมีคนคอยกังวลว่าจะไม่พบเธอ
“หัวหน้ารอฉันเหรอคะ”
ทันใดนั้นเมื่อได้ยินเสียงนานต์ก็เงยหน้าขึ้น ก่อนที่จะเห็น ผลินตัวเปียกปอน เขาถามด้วยความโกรธว่า “คุณไปอยู่ ที่ไหนมา”
“เดินเล่นในห้างฯ แถวนี้ แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าที่อยากได้
ผลินยกถุงที่อยู่ในมือขึ้น
“ถ้าคุณอยากซื้อเสื้อผ้าผมจะไปกับคุณ คุณไม่คุ้นเคยกับ สถานที่แถวนี้เลย กล้ามากนะ
“มันเป็นของใช้ส่วนตัว ฉันอายถ้าคุณอยู่กับฉัน”
“ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าแอบออกไปโดยบอกอะไรสักคำ โทรศัพท์มือถือก็ไม่ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้เหรอว่าผมเป็นห่วงมาก แค่ไหน”
เธอยิ้มใสซื่อ “ถ้าฉันบอก คุณจะให้ฉันไปคนเดียวเห รอ…..”
นภนต์งุนงง “แล้วโทรศัพท์มือถือล่ะ ทำไมโทรศัพท์มือถือ ถึงติดต่อไม่ได้
“มันไม่มีสัญญาณ
“ผมคิดว่าโทรศัพท์มือถือถูกคนขโมยไป” เขาจ้องมองเธอ อย่างตามใจ “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวเป็นหวัด”
“รับทราบค่ะ!”
ผลินทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร หลังจากที่ทำให้นภนต์ โกรธเหมือนเปลวไฟลุกแล้วก็เปลวไฟนั้นสงบลง ริมฝีปาก บางน่าหลงใหลก็ยกยิ้มโล่งอก
บางทีมันอาจเป็นเพราะฝนตก แค่เวลาห้าโมงครึ่งก็มืด แล้ว อาบน้ำร้อนและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด ผลินลงมา ที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งของโรงแรม นภนต์รออยู่ที่นั่นเพื่อทาน อาหารเย็นกับเธอ
“อยากทานอะไรครับ
นภนต์ส่งเมนูให้เธอ
“ตามสบายเลยค่ะ”
“คุณรู้ไหมว่าคุณไม่น่ารักตอนไหน
เธอส่ายหน้า “ไม่รู้
“เวลาที่คุณพูดว่าตามสบาย
*ตามสบายทําไมคะ”
“ผมไม่ได้เป็นผู้ชายที่ชอบตามสบาย แล้วทําไมคุณถึงมา ทำตามสบายกับผม
หี ผลินยิ้มอย่างไร้อารมณ์ “แล้วฉันต้องทํายังไงคุณถึงจะ ตามสบายล่ะ”
“ถ้าผมถามว่าคุณจะทานอะไร คุณควรจะบอกผมว่าคุณ ต้องการอะไรหรือสิ่งไหนที่คุณชอบ แทนที่จะส่งมาให้ผม ตามสบาย”
“คุณคิดว่าผมเป็นคนที่ง่าย ๆ ตามสบายอะไรก็ได้เหรอ”
“โอ้พระเจ้า เอาเถอะ”
ผลินยกมือยอมแพ้ รับเมนูมา “อิตาเลี่ยนสเต๊กค่ะ”
นภนต์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เอาเหมือนคุณ
พนักงานเสิร์ฟทวน “อิตาเลี่ยนสเต๊กสองที่ สุกปานกลาง
นะคะ”
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ เขาเท้าคางวางมือบนแก้ม ถาม เสียงเนือยว่า “คุณคิดพิจารณาแล้วหรือยัง”
“คิดพิจารณาเรื่องอะไรคะ”
ผลินรู้แก่ใจดี
“เรื่องที่พวกเราคบกัน
อีกาบินเหนือศีรษะของเธอ “ทําไมคุณยังคิดเกี่ยวกับมัน อยู่อีกคะ ไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้เหรอ ว่าพวกเราเป็นไป ไม่ได้
นภนต์ไม่ยอมอีกต่อไป “ทําไมเป็นไปไม่ได้ คณยังไม่ได้ แต่งงาน ผมยังไม่ได้แต่งงาน แล้วทำไมพวกเราถึงเป็นไป ไม่ได้”
“ฉันเคยหย่า”
“ผมไม่รังเกียจ”
“ฉันไม่สามารถมีลูกได้
“นั่นผมก็ไม่รังเกียจ”
“คุณไม่รังเกียจก็ไม่มีประโยชน์ ความรักไม่ใช่เรื่องของคน สองคน คุณไม่รังเกียจก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่ของคุณ จะไม่รังเกียจ”
“พ่อแม่ของผมจะไม่รังเกียจ พวกเขาเชื่อในสายตาของ ผม”
ผลินพูดอย่างไร้อารมณ์ “คุณมั่นใจเกินไปแล้ว เมื่อพวก เขารู้ว่าคุณเลือกคนที่เคยหย่าและไม่สามารถมีลูกได้ พวก เขาจะไม่เชื่อสายตาของคุณอีกต่อไป”
นภนต์ชะงักไป ถามออกมาฉับพลันด้วยความตื่นเต้น “ที่ คุณไม่เคยยอมรับความรู้สึกของผม นั่นก็เพราะกังวลเรื่อง นี้เหรอ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับผมใช่ไหม คุณชอบผมใช ไหม”
“แม้แต่ปัญหาพื้นฐานที่สุดยังไม่สามารถแก้ไขได้ จะพูด คุยเกี่ยวกับความรู้สึกมันฟุ่มเฟือยเกินไป
พนักงานนําสเต๊กมาเสิร์ฟ ผลินหยิบมีดและส้อมอย่างสง่า งาม ตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอดีคำเข้าปาก
“ถ้าพ่อแม่ผมยอมรับคุณ คุณจะยอมรับผมไหม
นภนต์จ้องมองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย ผลินถอน หายใจอย่างหมดหนทาง “ถึงอยากนั้นฉันก็ไม่สามารถ ยอมรับคุณได้”
“ทำไม”
“เพราะฉันจะรู้สึกผิด ฉันตกหลุมรักสามีเก่าของฉันแต่เรา ยังหย่ากัน มันบอกอะไรรู้ไหม นั่นแสดงให้เห็นว่าฉันไม่สามารถเห็นแก่ตัวเพื่อความสุขของตัวเองและไม่กังวลเกี่ยว กับความรู้สึกของผู้อื่นได้ ผู้ชายทุกคนมีคุณสมบัติที่จะเป็น พ่อ ไม่มีใครมีสิทธิ์กีดกันคุณสมบัตินั้นของพวกเขา”
“ผมรู้ว่าคุณได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมในบ้านสามี เก่าของคุณ แต่ผมสัญญาว่าในบ้านเราจะไม่มีทาง ผมจะไม่ ปล่อยให้คุณกังวลเกี่ยวกับเรื่องเด็ก ไม่ใช่ทุกครอบครัวที่ ร่ำรวยจะทำให้คุณหายใจลำบาก”
“มันก็แค่การที่คนคนหนึ่งโอนถ่ายความรู้สึกผิดไปยังคน อีกคนหนึ่ง โลกนี้ไม่มีของฟรี เมื่อได้รับบางสิ่งบางอย่าง ก็จะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างที่มากกว่า มันเป็นกฎแห่ง ธรรมชาติ”
“คุณไม่ต้องรู้สึกผิด ที่จริงแล้วผมมีพี่ชาย เขาไปต่าง ประเทศ บ้านเรามีธุรกิจมากมายในต่างประเทศ พ่อได้ มอบหมายไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาบริหารภายนอกผมบริหาร ภายใน ดังนั้นสิ่งที่ผมอยากจะบอกกับคุณก็คือ ผมไม่ได้เป็น ลูกชายคนเดียวของครอบครัว จึงไม่จำเป็นต้องเป็นผมที่ ต้องทำหน้าที่สืบทอดตระกูล”
ผลินเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณมีพี่ชายด้วย เหรอ ทำไมไม่เคยได้ยินคุณพูดเลย”
“ผมไม่ต้องการให้คุณคิดว่าพอไม่ต้องสืบทอดวงศ์ตระกูล แล้วจึงไล่ตามคุณ ต้องการพิสูจน์ว่าที่ไล่ตามคุณเพราะชอบ คุณจริง ๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะกังวลเกี่ยวกับการเป็น หมัน ดังนั้นผมจึงต้องสารภาพกับคุณ”
ปฏิเสธไม่ได้ว่า หัวใจของผลินเหมือนถูกสัมผัสด้วยผ้า ไหม เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองนกนต์อย่างจริงจัง พูดออกมา ตามตรง “ฉันจะลองคิดทบทวนดู”
แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับโดยทันที แต่มันก็เพียง พอแล้วสําหรับนภนต์ ผลินค่อย ๆ ลึกซึ้งในเรื่องของความ งๆ รู้สึกในช่วงสองปีที่ผ่านมา สามารถพูดออกมาว่าจะลอง คิดทบทวนดู มันก็แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์นี้เกือบจะ แน่นอนแล้ว
ตอนกลางคืน ผลินยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องสวีตของโรงแรม ฝนที่ตกในเวลากลางวัน ตอนนี้ฝนนั้นได้หยุดตกแล้ว เกล็ด หิมะก็พลันตกลงมาเพิ่มขึ้นอย่างไม่คาดคิด
เธอเพิ่งตระหนักได้ว่า ฤดูหนาวได้เดินทางมาถึงอีกครั้ง หนึ่งแล้ว
นี่คือฤดูหนาวที่สองหลังจากที่เธอแยกจากปยุต มันหนาว มาก
เปิดหน้าต่าง ยื่นมือออกไป เกล็ดหิมะเล็ก ๆ ร่วงหล่นลง บนฝ่ามือของเธอ มันเย็นมา เย็นไปจนถึงหัวใจ เธอดึงแขน กลับเข้ามา จ้องมองเกล็ดหิมะที่ค่อย ๆ ละลายในฝ่ามือ นึกถึงฤดูหนาวนั้น คนสองคนนั่งอยู่บนภูเขาฮอกไกโดเพื่อ รอดูหิมะเพชร ในวันนั้นแม้จะมีความเย็นยะเยือกเพียงใด เธอก็ยังยืนกรานที่จะรอหิมะเพชร ไม่มีอะไรมาทำลายความ ตั้งใจได้ ปยุตบ่นต่อเนื่องไม่หยุด แต่ก็ยังอยู่ข้าง ๆ เธอ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเธอรู้ เขาเองก็ตั้งตาคอยที่จะเห็นตำนานหิมะเพชรที่เป็นจริงของคู่รักเช่นกัน เขาเป็นผู้ชายตัว ใหญ่ที่หน้าตาดี จึงไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเหมือนสาว น้อยที่เชื่อในสิ่งที่ไม่มีตัวตน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ