ตอนที่130 งานแซยิดลึกลับ(2)

เธอกังวลใจ รีบอธิบายก่อน ชื่นใจ เธออย่าเข้าใจผิด เมื่อ กี้ฉันเกือบจะล้มลงไป ไวภพบังเอิญผ่านมาช่วยพยุงฉันไว้

ชื่นใจยิ้มๆอย่างเจ็บปวด เข้าใจผิดอะไร ฉันมีสิทธิ์อะไร มาเข้าใจผิดพวกคุณ อย่าพูดแบบนี้อีก”

ไวภพเดินมาหาพวกเธอสองคน เอางานมาอ้างว่า วันนี้ ตอนเย็น มีคนสำคัญจะฉลองวันเกิดครบรอบหกสิบปี

พวกคุณสองคนและครูจางกับครูเฟีย ต้องเข้าร่วมงาน พร้อมกับผม”

“ฉันไม่ไปแล้ว”

ชื่นใจไม่ได้คิดอะไรก็ปฏิเสธเลย

“ไม่ได้ บุคคลสำคัญท่านนี้มีอิทธิพลต่อวงการศึกษา คำ พูดของเขาประโยคเดียวสามารถพลิกชีวิตคนคนหนึ่งได้ ดังนั้น ผมคิดว่าจะชวนท่านมาบรรยายให้นักเรียนของเราฟัง ที่โรงเรียน

“งั้นคุณไปเองก็ได้ ให้ครูอย่างพวกเราไปด้วยทำไม”

ผลินไม่ค่อยเข้าใจ

“พวกคุณไม่เข้าใจคนคนนี้ เขาคนนี้ไม่ชอบที่สุดก็คือเงินดังนั้น ฉันจ่ายเงินมากเท่าไหร่ก็ไม่แน่ว่าสามารถเชิญ เขามา ได้ จําเป็นต้องหาวิธีอื่น”

“คนแบบไหนกัน ยุคสมัยนี้ยังมีคนที่ไม่ชอบเงินไหม

ชื่นใจ มอย่างฝืนยิ้ม

“แน่นอน ยิ่งเป็นคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง ยิ่งไม่ชอบเงิน เพียงแค่มีความสนใจร่วมกันกับพวกเขา พวกเขาถึงจะ ยอมรับปากตามที่คุณขอร้อง”

“แต่พวกเราไปแล้วทําอะไรได้

“พวกคุณสี่คนคือครูดีเด่นของโรงเรียนพวกเรา ทั้งมี ความสามารถพิเศษ ครูผลินเก่งด้านวรรณกรรม ครูชื่นใจ เก่ง ด้านวาดรูป ครูจางเก่งด้านวิจัยโบราณวัตถุ ครูเฟียเก่ง ด้านดาราศาสตร์ภูมิศาสตร์ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นด้านที่บุคคล สำคัญท่านนี้ปกติชอบวิจัย ดังนั้นจุดประสงค์ที่พาพวกคุณสี่ คนไปร่วมงานฉลองแซยิดของเขาก็ไม่ต้องอธิบายอีก แล้ว”

“ภารกิจนี้ดูเหมือนหนักสักหน่อย พวกเราอาจจะทำไม่ สําเร็จ”

“ทำเต็มที่ก็พอ อันที่จริงทำไม่สำเร็จก็ไม่มีทางเลือก ตอนนี้ชั้นเรียนของนักเรียนที่กำลังจะจบมีความกดดันมาก ไม่ใช่มีแต่โรงเรียนของพวกเราเพียงที่เดียวอยากเชิญเขา มา พรุ่งนี้ตอนเย็นจะมีโรงเรียนในเมืองอื่นจำนวนมาก ส่งตัว แทนมา ถึงจะทำไม่สำเร็จแต่พวกเราก็ทำเต็มที่”
ตอนที่ไวภพพูดสีหน้าจริงจังมาก ชื่นใจกับผลินรู้สึกได้ สามารถเชิญคนสำคัญคนนี้มาได้ดูเหมือนมีความสำคัญ มากต่อโรงเรียน แม้ว่าในใจไม่มีความเชื่อมั่น แต่ก็แอบ ตัดสินใจ จะขยันทำให้ดีที่สุด

บ่ายสี่โมงครึ่ง ผลินรับสายโทรศัพท์ของปยุต“ฮัลโหล เลิกงานกี่โมง”

“ห้าโมงเย็น แต่คุณไม่ต้องมารับฉัน”

“ทำไม”

“ฉันมีงานเลี้ยงตอนเย็น

“งานเลี้ยง”ปยุตเลิกคิ้ว”คุณแค่เป็นครู จะมีงานเลี้ยง อะไร”

“เป็นตัวแทนโรงเรียนเข้าร่วมงานเลี้ยง สำคัญมาก

“ไม่ใช่ความคิดของไวภพเจ้าหมอนั่นใช่ไหม”

“เป็นผอ.ไวภพเสนอความคิด แต่ไม่ใช่ฉันคนเดียว ยังมีครู สี่คนรวมชื่นใจแล้ว”

พอได้ยินครูสี่คน ปยุตถึงโล่งใจ”จะต้องไปใช่ไหม”

“ใช่ ”
เฮ้ เขาถอนหายใจ”อันที่จริงเย็นนี้ผมก็มีงานเลี้ยงที่ สําคัญมากต้องไปร่วม เดิมทีอยากจะให้คุณไปด้วย ตอนนี้ ดู แล้วก็จะไม่ได้แล้ว”

ผลินไม่สนใจงานเลี้ยงของเขา คิดว่าเศรษฐีชอบ ออกงานสังคมแค่นั้น เลยออกความเห็นว่า “ให้ชนัยไปเป็น เพื่อนคุณสิ เดิมทีนี่เป็นหน้าที่ของเลขาด้วย”

“ที่สำคัญชนัยเป็นผู้ชาย งานแบบนี้โดยทั่วไปไปเป็นคู่ชาย หญิง”

โอ้ เป็นอย่างที่คิดไว้ งานสังสรรค์ฟุ่มเฟือยทางสังคม

เธอพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี ไม่ใช่ทำงานที่ต้องการผู้ชาย กับผู้หญิง คุณก็ให้เขาไปเป็นเพื่อนสิ แบบนี้ล่ะ ฉันวางหู แล้วนะ”

ห้าโมงตรง ผลินกับชื่นใจและครูอีกสองคนเดินทางออก จากโรงเรียนพร้อมกับไวภพ มาถึงสถานที่จัดงานแซยิด ของบุคคลสำคัญท่านนั้น

ลงจากรถ ผลินกับชื่นใจมองหน้ากัน คฤหาสถ์สูง ตระหง่านตรงหน้าราวกับวังของราชวงศ์ยุโรป เป็นอาคาร ขนาด โอ่อ่ามาก รถมาจอดที่หน้าประตูไม่ขาดสาย และ เป็นยี่ห้อดังจํานวนมาก มองจากผู้มาเข้าร่วมงานดูออกว่า สถานะ ภาพของบุคคลสำคัญท่านนี้ต้องมีระดับสำคัญมาก แน่นอน
“ตามผมเข้ามา”

ไวภพหยิบบัตรเชิญห้าใบที่แม่ของเขาช่วยจัดการให้อย่าง ไม่ง่าย พาครู คนเดินเข้าไปที่ห้องจัดเลี้ยงในคฤหาสถ์ พอ เข้าประตูใหญ่ของห้องจัดเลี้ยง ผลินก็ลายตาไปหมด เธอ เข้าใจผิดว่า คฤหาสน์นภาหรูหราพอแล้ว แต่คิด ไม่ถึงว่ายัง มีที่ที่หรูหรากว่าคฤหาสน์นภา

ห้องโถงนี้สามารถบรรจุคนได้ห้าหกร้อยคน และแต่ละ คนมีที่นั่งประจำ ไม่เหมือนกับงานเลี้ยงพวกนั้นที่ปยุตเคย พาเธอไป ที่สำคัญที่สุดคือ คนที่มาร่วมงานทั้งหมดสวมชุด เป็นทางการมาก ผู้ชายสวมชุดสูทผูกเนคไท ผู้หญิง สวมชุด ทำงาน มองไปไม่เห็นผู้หญิงสวมชุดราตรีโชว์บ่าและอกสัก คน

แต่งกายแบบนี้ มองออกว่า งานเลี้ยงนี้มีมารยาทสูง

ผลินกับชื่นใจเดินไปนั่งที่แถวที่สาม มองเห็นด้านหน้า ยังมีแขกทยอยเข้ามาไม่หยุด ชื่นใจตื่นเต้นมาก ค่อยๆ กระซิบถามผลินว่า “คุณคิดว่าสักพักผอ.ปยุตไม่ใช่ให้พวก เราขึ้นเวทีไปแสดงความสามารถพิเศษดึงความสนใจ ของ บุคคลสำคัญท่านนี้นะ

“ควรจะไม่ใช่หรอก”

“ไม่ใช่ดีที่สุด มิฉะนั้นฉันจะหาหลุมหลบภัย”

“เพราะอะไร”
“น่าขายหน้า ฉันแต่ไหนแต่ไรไม่เคยอยู่ต่อหน้าคนเยอะ ขนาดนี้แสดงความสามารถพิเศษ คนดูสิคนเหล่านี้ ร่ำรวย มาก ภาพวาดที่มีชื่อเสียงเห็นมาหมดแล้ว ฉันครูตัวเล็กๆจะ ไม่แสดงให้ขายหน้าคนอื่น”

“วางใจเถอะ ควรจะไม่ใช่แบบนี้ ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ หาก ทุกคนมาแสดงมาบนเวทีหมด งั้นงานเลี้ยงหนึ่งเดือนก็ ไม่ จบ

“คุณก็กังวลใช่ไหม หากว่าให้คุณขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์ กลอนบทหนึ่งเรียงความตอนหนึ่ง ฉันคิดว่ายิ่งขาย หน้า

ผลินยิ้มอย่างโกรธ “ฉันคิดว่าเมื่อเทียบกับดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ของครูเฟ่ย ฉันถือว่าดีแล้ว”

ชื่นใจหัวเราะเกือบออกเสียง เอามือปิดปากพูดว่า “ครูเฟ ยมาขึ้นเวที ประมาณว่าคนในนี้วิ่งหนีหมด”

“ทำไม”

“แผ่นดินไหว”

สองคนสุมหัวกันหัวเราะ ครูเฟียที่นั่งอยู่ข้างสองคน คือ ผู้ชายอายุห้าสิบกว่า ลูกตาสีดำ มารยาทดี ชอบเข้ามาในออฟฟิตหยอกล้อเพื่อนร่วมงานบ่อย พรุ่ง แผ่นดินจะไหว นานมาแล้ว ทกคนตั้งฉายาให้เขาว่า เฟียแผ่นดินไหว

“อ้าว อ้าว นั่นไม่ใช่สามีคุณใช่ไหม”

ชื่นใจหยุดหัวเราะทันที ชี้ไปที่ผู้ชายหล่อข้างหน้าที่ สวมชุดสูท ยี่ห้อ ผลินไปตามที่เธอบอก เป็นปยุตจริงๆด้วย และชนัยก็มาด้วย

“ทําไมเขาก็มาด้วย”

“ไม่รู้ เดี๋ยวฉันไปถามดู”

ผลินลุกขึ้น เดินอ้อมผู้คนจนถึงแถวที่1 แถวที่ 1เป็นที่ นั่งแขกพิเศษ ที่วันนี้เจ้าภาพเชิญมาด้วยตัวเอง ไม่เหมือน พวกเธอหลายคน เพียงอาศัยบัตรเชิญธรรมดาถึงเข้ามาที่นี่ ได้

“เว่ย คุณมาได้ยังไง”

เธอตบบ่าปยุต เขาหันหลังมา มองเห็นผลิน งงไปสักพัก

“งงอะไร ฉันถามคุณอยู่นะ”

ปยุตถึงนึกออกมา ย้อนถามเธอว่า “งานเลี้ยงสำคัญที่คุณ พูดก็คืองานนี้หรอ

“ใช่ นั้นงานเลี้ยงสำคัญที่คุณพูดก็คืองานนี้ด้วย
“อืม”

ปยุตพงักหน้า แล้วพูดกับชนัยว่า“คุณ ไปนั่งข้างหลัง”

“ทำไม”

ชนัยพอเห็นกลุ่มคนแน่นดำข้างหลัง ก็สีหน้าไม่พอใจ

“ไม่มีตาดูหรือ มองไม่เห็นคุณผู้หญิงยืนอยู่ตรงนี้หรือ

ชนัยลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ยกที่นั่งให้ผลิน จะไปยัง ไม่ลืมแหย่ว่า สำรวมหน่อย ข้างหลังดวงตาหลายร้อยคู่ กำลังมองพวกคุณอยู่

“คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับบุคคลสำคัญคนนี้”

ผลินนั่งลงแล้ว ค่อยๆสอบถามปยุต

“เป็นครูที่มีพระคุณ หลายปีก่อน ได้รับแรงบันดาลใจจาก เขา”

“งั้นพูดแบบนี้ ความสัมพันธ์ของพวกคุณดีมาก”

ผลินแอบดีใจลับๆ จะยืมความสัมพันธ์ของปยุตเชิญ บุคคลสำคัญท่านนี้มาโรงเรียนบรรยายควรจะไม่ใช่เรื่องยาก อะไร

“พอใช้ได้”
“ช่วยเหลืออะไรได้ไหม”

“ช่วยอะไร ”

ผลินกำลังจะเอ่ยปาก พอเห็นที่ประตูทางเข้ามีคนที่ ทำให้เธอเบื่อหน่ายเดินเข้ามา สีหน้าเธอนิ่งไป ปยุตแปลก ใจ เลยมองตามเธอ มองเห็นเงาจันทร รีบอธิบายอย่าเข้าใจ ผิด เธอมาที่นี่ไม่เกี่ยวกับผม

“งั้นเธอมาที่นี่ทำไม

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ก็พูดแล้วไม่เกี่ยวกับผม