ตอนที่125 ระเบียง(2)
ผลินใจเต้นรัวทันที อันที่จริงเธอทำไมจะไม่คิด ตั้งแต่ แรก ก็คิดอยากมีลูกที่คิ้วเหมือนปยุต
“ว่าไง พวกเราก็ไปตอนนี้เถอะ”
ท่านผู้หญิงมองออกว่าลูกสะใภ้เริ่มอ่อนไหว ให้กำลัง ใจเธอไปทำการตรวจ ผลินลังเลสักครู่ ในที่สุดตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ ไปตรวจดูหน่อยก็ได้”
แม่สามีกับลูกสะใภ้มาถึงโรงพยาบาลหญิงที่ตั้งอยู่ ใจกลางเมือง หลังจากลงทะเบียนประวัติคนไข้เสร็จ ผลิน คอย ถูกเรียกอย่างกังวล แม่สามีมองออกว่าเธอวิตกกังวล พูดปลอบว่า”อย่ากลัว แค่ตรวจดูหน่อยเท่านั้น คิดแล้วไม่ นานก็ได้เป็นแม่แล้ว ก็ไม่สามารถกังวลแบบนี้แล้ว”
“อ๋ม”
ผลินพยักหน้า ถึงหมายเลขของเธอแล้ว เธอลุกขึ้นเดิน เข้าไปในแผนกสูตินารีเวช
หลังจากตรวจดูสักพัก เธอนั่งอยู่ตรงหน้าหมอสูติ ถาม อย่างกังวลว่า“คุณหมอ ดิฉันไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ”
“ต้องคอยผลการตรวจทั้งหมดออกมาถึงจะรู้ผล เท่าที่ดู ผลตรวจอันอื่นไม่มีปัญหาอะไร มีปัญหาเล็กเรื่องเดียวคือ ร่างกายมีความเย็นมากไป หมอจะให้ยาจีนไปกินปรับสมดุลคุณกลับไปทานตามเวลาที่หมอสั่ง
“ได้ค่ะ”
เธอโล่งอก ถามต่อว่า”ยังมีผลการตรวจอีกกี่วันที่ผลยัง
ไม่ออกคะ”
“สองอัน”
“ประมาณเมื่อไหร่ถึงทราบผลคะ”
“หลังจากสามวันคุณมารับผลได้”
“อ้อ ดีค่ะ”
เธอรับยาที่หมอสั่งจ่าย เดินออกมามองที่ห้องตรวจ แม่ สามีนั่งเฝ้าด้านนอกประตูด้วยสีหน้าร้อนใจ พอเห็นเธอ ออก มารีบถามก่อนเลยว่าเป็นยังไงบ้าง คุณหมอพูดว่าอย่างไร
“ยังมีผลการตรวจอีกสองอันที่ผลยังไม่ออก ตอนนี้ไม่มี ปัญหาอะไร บอก หนูร่างกายเย็น ให้ยากลับบ้านไปกิน ปรับ สมดุลก่อนค่ะ”
“ดีมากจัง แม่ก็รู้ไม่น่ามีปัญหาอะไร เธอจะต้มยานี้ยังไง เธอเคี่ยวเองได้ไหม หรือแม่ส่งเด็กรับใช้ไปดูแลเธอ”
“ไม่ต้องแล้ว หนูเคี่ยวยาจีนแทนแม่ตั้งแต่อายุสิบสองขวบ แล้วค่ะ หนูทําได้สบายมากค่ะ”
ทั้งสองคนคุยไปเดินไปออกจากโรงพยาบาล ผลินกล่าว อำลาแม่สามีแล้วตรงกลับไปที่คฤหาสน์ริมทะเล ไม่ได้ไป ที่ คฤหาสน์นภาอีก
ตอนบ่ายหลับไปอีกถึงเย็น หลังจากตื่นนอนตอนเย็น ไป ซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้ออาหาร เตรียมลงมือทําอาหารมื้อ อร่อย เอง คลายความเหน็ดเหนื่อยให้กับสามีที่ทำงานหาเงินอยู่ ข้างนอก
ปยุตยุ่งมาทั้งวันพอกลับถึงบ้าน เข้าประตูได้กลิ่นหอมๆ เขาเดินตามกลิ่นมาถึงห้องครัว กอดเอวผลินจากด้านหลัง ทันที ทําให้เธอตกใจ ยิ้มอย่างโกรธพูดว่า“เหมือนอย่างกับผี เลย เดินไม่มีเสียงเลยสักนิด”
“แค่อยากจะทำให้คุณแปลกใจ”
เขาเอาศีรษะมุดไปในผมยาวของเธอ ดมกลิ่นหอมที่ผม ของเธอ
“ฉันก็ทําให้คุณประหลาดใจพอกันเถอะ”
“ใช่ ผมประหลาดใจมาก เย็นนี้ภรรยาเข้าครัวทำกับข้าว เอง ผมได้อิ่มอีกมื้อแล้ว”
“อยากกินล่ะก็ไปรอที่ห้องรับแขก เสร็จแล้วจะเรียกคุณ”
“ยังต้องคอยนานเท่าไหร่”
“ประมาณหนึ่งชั่วโมง
“นานแบบนี้ ท้องผมหิวแล้ว เมื่อคืนกินไม่อิ่ม
“เมื่อคืนกินที่ไหน ทําไมไม่อิ่ม”
“บนระเบียง
ผลินตะลึง คิดตามไม่ทัน พอคิดตามทันก็อายจนโมโห ยกเท้าเตะเขาน่าเกลียด ออกไปออกไป”
“ได้ผมออกไป อย่าเตะ อย่าเตะ คุณเตะนี่คือความสุขทาง เพศของคุณนะ
ผลินยกตะหริวในมือขึ้นมา ยังจะมาล้อฉันเล่นอีก ระวัง
ฉันจะตีคณให้ฟันหัก”
“ว้า สาวงามก็คือสาวงาม ตอนที่โกรธก็ยังสวยขนาดนี้ ที่ จริงคุณไม่ต้องมาลำบากทำกับข้าวในครัวแบบนี้ก็ได้ ตัว คุณก็งดงามน่าทานอยู่แล้ว เอาตัวคุณป้อนผมให้อิ่มก็ได้”
ปยุตกำลังนั่งอยู่ก่อนที่หม้อจะลอยมา รีบหลบเข้าไปบน โซฟาห้องรับแขก
สักพักเขาก็เข้ามาในห้องครัวอีก”เมียจ๋า นี่คืออะไร”
เขายกห่อยาในมือที่ถืออยู่ ถามด้วยสีหน้าสงสัย
ผลินมองอย่างเร็วแล้วตอบว่า”ยาจีน คุณดูไม่ออกหรือ
“คุณไม่สบายตรงไหน”เขาเดินเข้าไปหาเธออย่างกังวล
“ไม่มี ก็แค่อยากมีลูกไวๆจึงไปโรงพยาบาลตรวจดูหน่อย หมอบอกว่าฉันร่างกายเย็น เลยให้ยาฉันมาทานปรับสมดุล ในร่างกาย”
สีหน้าของปยุตไม่พอใจ พูดอย่างโกรธว่า “หมออะไรกัน นี่ พูดจาเหลวไหล เมียผมคือผู้หญิงที่อบอุ่นที่สุดใน โลก เย็นอะไรกัน เขาต่างหากที่เย็น”
“ฉับๆ”
ผลินยิ้มอย่างโกรธว่า”ที่หมอพูดถูกต้อง มิฉะนั้นจะมา เป็นหมอได้อย่างไร”
“โรงพยาบาลตอนนี้อำมหิตมาก เพื่อหารายได้ คนไม่ป่วย ก็หาว่าป่วย คุณอย่าไปหลงกลพวกเขาเด็ดขาด ไม่ ต้องกิน ยานี้ กินแล้วทำให้ร่างกายแย่ พวกเขาทำให้ครรภ์ผิดปกติ”
“คุณก็ตตนไปก่อนไข้ หากว่าหมอไม่มีเมตตา ก็คงไม่ ตั้งใจทำร้ายสุขภาพผู้อื่น ไม่มีอะไรหรอก คุณแม่บอกว่ายา พวกนี้ท่านเคยทานมาก่อน
ปยุตหน้าไม่พอใจอีก คุณท่องจนผมทําอะไรผิดหรือ”
ผลินรู้ตัวว่าพูดผิด รีบเปลี่ยนเรื่องทันที“พอแล้ว กินข้าวได้แล้ว ลงมือได้
“บอกคุณอย่ากินก็อย่ากิน กินแล้วร่างกายแย่ ดูสิผมจะ จัดการคุณยังไง”
ผลินเข้าใจผิดว่าปยุตเพียงแค่ล้อเล่นกับเธอ เช้าของวัน ที่สองตื่นขึ้นมาพบว่า เขาเอายาไปซ่อนที่ไหนแล้ว ทำให้ เธอหัวเราะไม่ออกเลย
ตอนเช้า มีโทรศัพท์ของไวภพมา เธอกำลังอยู่ข้าง คอมพิวเตอร์เขียนบทความจะลดการแบกรับความกดดัน ของ เด็กได้อย่างไร ไวภพไม่ใช่คนที่ซื้อไม่ยอมเลิกลา ปกติ หากไม่มีธุระก็จะไม่รบกวนชีวิตเธอ
“ฮัลโหล ผอ.ไวภพ
มีธุระอะไรคะ”
“ครูผลิน ตอนเย็นว่างไหมครับ”
“ทำไมหรือ”
“ทานข้าวด้วยกัน”
“เราเพิ่งจะทานข้าวด้วยกันไม่ใช่หรือ”
“เพิ่งทานแล้วทานอีกไม่ได้หรือ”เขาถามกลับ
“แต่ฉันมีสามีแล้ว ไปทานข้าวกับผู้ชายอื่นบ่อยๆดูไม่ดีค่ะ”
“ฟังไม่ผิด คำพูดนี้เหมือนคนยุคเจ็ดสิบพูดออกมา ยุค ปัจจุบัน การแต่งงานหย่าร้างเป็นเรื่องปกติเหมือนเปลี่ยน รสชาติกับข้าวที่บ้าน คุณพูดแบบนี้ไม่รู้สึกล้าสมัยไปไหม”
ผลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันไม่คิดอย่างนั้น
ไวภพกุมขมับถอนหายใจ”งั้นตามที่คุณพูดมา ผู้ชายหรือ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว จะไม่สามารถคบกันเป็นเพื่อน ต่าง เพศได้ ต้องตัดขาดจากโลกภายนอกแล้ว”
“ก็ไม่ใช่อย่างนั้น จะเจอกันก็ต้องมีระยะห่าง ฉันไม่ได้ออก ไปทานข้าวด้วยกันกับสามีนานมากแล้ว หากว่าฉัน ตอบ ตกลงคุณ อาทิตย์นี้ฉันออกไปทานข้าวกับคุณถึงสองครั้ง แล้ว”
“คุณไม่ต้องนับละเอียดแบบนี้ จะมาหรือไม่มา คุณตอบ มา”
“หากว่าคุณมีเหตุผลเพียงพอ ฉันก็จะพิจารณา
“วันนี้เป็นวันเกิดผมเป็นไง เหตุผลนี้พอไหม”
ผลินหัวเราะออกมา”ล้อเล่นอะไร ให้คุณหาเหตุผล คุณ เอาวันเกิดตัวเองมาอ้าง
“ผมพูดจริงๆนะ”
“คอยแป๊ป
ฉันตรวจสอบหน่อย
เธอวางมือถือวางบนโต้ะ แล้วรีบล็อกอินQQทักชื่นใจ ทันที”ครูชื่นใจ ครูชื่นใจอยู่ไหม”
“อะไร”ชื่นใจส่งปรัศนีย์ตัวใหญ่
“วันนี้วันเกิดใคร”
หากว่าเป็นวันเกิดไวภพจริง ชื่นใจต้องรู้อย่างแน่นอน เธอใส่ใจไวภพมาก
“ไวภพ”
ชื่นใจตอบกลับสามตัวอักษร ผลินงง เป็นวันเกิดเขาจริง
ด้วย
หยิบมือถือขึ้นมา ตอบแบบไม่เต็มใจว่า”ก็ได้”
วันเกิดเขา ปฏิเสธจะไม่ดีมั้ง
วางหูโทรศัพท์ มองข้อความบนจอคอมที่ชื่นใจส่ง มา“ถามวันเกิดของใคร ทำไมกัน แล้วเกิดความคิดขึ้นมา ทันที
“คืออย่างนี้ ก่อนหน้านี้ฉันติดเลี้ยงข้าวผอ.มื้อนึง พอดี วันนี้เป็นวันเกิดเขา แต่เย็นวันนี้ฉันมีธุระกะทันหัน จึงอาจ จะ ไปได้หรือไม่”
ผลินยังพูดไม่จบ ชื่นใจตอบกลับว่า “แค่คิดก็ไม่ต้องคิดแล้ว”
“เพราะอะไร เพราะอะไร
“ฉันไม่อยากไปเป็นตัวแทนของใคร และฉันก็ไม่สามารถ ทําเพื่อคนอื่นขนาดนั้น คนที่ไวภพอยากจะฉลองวันเกิด ด้วยคือคณไม่ใช่ฉัน
“ขอร้องล่ะ ฉันมีธุระจริงๆ คุณช่วยฉันหน่อยนะ”
“อย่างนั้นตอนเย็นฉันจะบอกไวภพว่าคุณชอบเขา”เธองัด ไม้ตายออกมา
เป็นไปตามที่คิดไว้ วิธีนี้ใช้ได้ผลดี ชื่นใจคิดแล้วพิมพ์ สองตัวอักษร คณกล้า”
“คุณดูแล้วกันฉันกล้าไม่กล้า ใครให้คุณไม่ช่วยฉัน ถ้าคุณ แล้งน้ำใจ ก็อย่าว่าฉันไร้เหตุผล”
ชื่นใจโมโห อยากทำลายคอมทิ้ง คิดไปคิดมา แม้ว่าจะ ไม่เต็มใจอย่างมากแต่ก็กังวลว่าผลินจะพูดเรื่องที่เธอชอบ เขากับไวภพ จําเป็นต้องตอบตกลงแบบไม่เต็มใจได้ แค่ ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีครั้งต่อไปอีก”
เพื่อปิดบังความลับในใจเธอไว้ ฟ้าเท่านั้นที่รู้ เธอสูญ เสียความเคารพในตนเองไปมาก
“หากว่าคืนนี้บรรยากาศดี ก็รีบสารภาพความในใจ”
ผลินแนะนำอย่างระวัง ชื่นใจส่งภาพแสดงอารมณ์โกรธ มากให้เธอทันที”จัดการตัวคุณเองเถอะ”
พอถึงตอนเย็น ชื่นใจนั่งที่ริมเตียงในห้องนอน ครุ่นคิดจะ ไปดีไม่ไปดีจวนจะเป็นบ้า ควรจะทำอย่างไรดี หรือว่า ต้อง ไปแทนผลินฉลองวันเกิดกับไวภพจริงๆใช่ไหม แม้ว่ามองไม่ เห็นด้วยตาตัวเอง ชื่นใจก็คาดเดาความรู้สึกที่ไว ภาพเห็น เธอแล้วผิดหวังได้
หลังจากหาข้อสรุปอย่างเจ็บปวดรอบนึง เธอก็เปลี่ยน เสื้อผ้า มาถึงที่อยู่ที่ผลินให้เธอ
ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เธอครุ่นคิดอีกครั้งอย่างเจ็บปวดที่ จะเข้าหรือไม่เข้าดี มีอยกค้างไว้ ไม่รู้ว่าจะเคาะหรือไม่ เคาะ ประตู
ขณะที่เธอลังเลอยู่ เสียงประตูเปิดออก ไวภพสวมชุดสูท ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
มองเห็นเธอ เขาตกใจยิ่งกว่าเธอ ชื่นใจ เธอมาได้ยังไง”
“ฉัน ฉัน ชื่นใจอยากพูด แต่เวลาว้าวุ่นไม่รู้จะพูดอะไร
“ผลินล่ะ”
ไวภพเหมือนจะเดาออก ถามอย่างโกรธ
“ครูผลินมีธุระกะทันหัน เชิญฉันมาทานข้าวเป็นเพื่อนคุณ”
เธอมองเห็นแล้วว่า เขาผิดหวังเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้
ไม่มีผิด ชื่นใจเจ็บปวดใจนิดๆ
“ดี เข้ามาเถอะ ผมไม่ได้ฝากความหวังไว้กับผลินมากนักที่ เธอจะมาหรือไม่มา
ปยุตแสร้งทำเป็นไม่เป็นไร แต่ชื่นใจที่แอบรักเขาอย่าง เงียบเงียบมาโดยตลอด ทำไมจะดูไม่ออกว่าเขาแสร้งทำ
สองคนนั่งตรงข้ามกัน ปยุตเปิดเหล้าขวดนึง ถามเธอ ว่า “จะดื่มไหม”
“เอาแก้วนึง”
เขารินเหล้าให้เธอแก้วนึง แล้วรินให้ตัวเองแก้วนึง อาหารบนโต๊ะทานตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่พูดอีก เริ่มดื่มเหล้าแก้วต่อแก้ว อย่างอุดอู้
ชื่นใจมองเขาอย่างเศร้า ในใจหดหู่ หากเวลานี้คนที่นั่ง ตรงข้ามไม่ใช่เธอแต่เป็นผลิน เขาคงไม่นิ่งเงียบแบบนี้แน่ๆ
“ฉันรีบมา เลยไม่ได้เตรียมของขวัญ นี่เป็นตุ๊กตาเซรามิกที่ ฉันวาดเองมอบให้คุณ
“ขอบใจนะ”
ไวภพรับแล้ว แม้แต่มองยังไม่มองเลย หยิบวางไว้ข้างๆ
ชื่นใจเจ็บปวดใจอีกครั้ง ถึงแม้ไม่ชอบเธอยังไง อย่าง น้อยก็ควรดูของขวัญที่เธอมอบให้สักหน่อย
ไม่นาน ไวภพเมาแล้ว เริ่มพูดด้วยความเมาแบบขาด สติว่า“ชื่นใจ พวกผู้หญิงต่างชอบผู้ชายเลวใช่ไหม ผู้ชาย เลวแบบปยุต ครูผลินดูคนไม่ออกใช่ไหม ถึงไม่เลือกผู้ชาย แบบผมเธอจะต้องเสียใจภายหลังแน่ จะต้องเสียใจ ภาย หลังแน่ ไม่เป็นไร ผมรอเธอได้ รอถึงวันนั้นที่เธอเสียใจภาย หลัง ถึงตอนนั้น พวกเราก็สามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความ สบ”
ชื่นใจรู้ว่าวันนั้นไม่อาจจะมาถึง แต่เธอไม่อาจจะทำลาย ความฝันในใจของไวภพได้ เหมือนกับ เธอรู้มาโดยตลอด ว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่เธอยังคงฝัน สักวันหนึ่งปยุตอาจจะ เสียดายที่ไม่ได้รักผู้หญิงอย่างชื่นใจไปชั่วชีวิต
“ชื่นใจ คุณคือเพื่อนที่ดีของผลินใช่ไหม อย่างนั้นคุณรู้ ไหมว่าหัวใจของเธอทำด้วยอะไร ทำไมมองไม่เห็นผมมี ตัว ตนได้แบบนี้มาโดยตลอด เห็นอยู่ว่าผมรู้จักเธอนานกว่าป ยุต รักเธอมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมเธอไม่เคารพกฎ กติกา ใครมาก่อนมาหลัง
“เพราะว่าความรักไม่ใช่เกม ดังนั้นเธอไม่จําเป็นต้อง เคารพกฏกติกา ความรักต้องการความรู้สึก การรู้จักเร็วกว่าก็ไม่มีประโยชน์”
คําตอบของชื่นใจเต็มไปด้วยความเศร้า เรื่องที่เขากับ ไวภพคุยกันมากที่สุดตลอดกาลก็คือผลิน แต่ทุกประโยคที่ เธอพูดดูเหมือนกำลังบอกกับตัวเอง
“บางทีความรักเป็นเรื่องของพรหมลิขิตจริงๆ ผมพยายาม มาสามปีแต่ไม่ได้หัวใจเธอ ปยุตเพียงแค่สามเดือนก็ได้ หัวใจเธอ ผมไม่เต็มใจมากจริงๆ”
ดวงตาของไวภพชุ่มน้ำตา หัวใจของชื่นใจในตอนนี้เจ็บ ปวดจนเกือบจะหายใจไม่ออก ผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้เพื่อผู้ หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นต้องมีความสำคัญมากขนาดไหน ในใจของผู้ชายคนนั้น
เขาหมอบบนโต๊ะ หน้าผากนอนหนุนแขนตัวเอง ไม่พูด เหลวไหลอีก ราวกับว่าสลบไปแล้ว
“ไวภพ”
ชื่นใจสูดหายใจเข้า ยื่นมือผลักบ่าของเขา
ไม่ได้ตอบสนอง เขาหลับแล้วจริงๆ
ชื่นใจควบคุมตัวเองไม่อยู่ น้ำตาพร่างพรูออกมา เธอดื่ม เหล้าขาวเคล้าน้ำตาที่รินไหลอย่างขมขื่น เธอเริ่มเมาทีละ นิด
เธอหมอบบนโต๊ะ มือค่อยๆขยับไปที่ผู้ชายตรงหน้า แตะ โดนใบหน้าของเขาอย่างสั่นๆ พูดอย่างเสียใจว่า“ตอน นี้ ผลินมองไม่เห็นมองคุณ ก็เหมือนกับที่คุณมองไม่เห็นมอง ฉัน ความเจ็บปวดในใจ มีแต่ตัวเองที่มองเห็น น้ำตาใน ใจ เพียงแค่รินไหลข้างในใจ
“ฉันไม่ถือสาที่เป็นทัศนียภาพที่ถูกคุณมองข้ามชั่วนิรัน ดร์ แต่ฉันถือสามากที่คุณละทิ้งทั้งผืนป่าเพื่อต้นไม้ต้น เดียว การรักใครสักคนก็คือหวังให้เขามีชีวิตที่ดี ฉันหวังว่าไวภพ คุณจะสามารถหาทัศนียภาพที่เป็นของคุณเองพบ ใช้ชีวิต อย่างมีความสุข แต่ไม่ใช่เหมือนอย่างตอนนี้ คุณเจ็บปวด ทรมานกับการมองทัศนียภาพของผู้อื่น เศร้าเพียง คนเดียว ก็พอแล้ว หากไม่สามารถมีความสุขด้วยกันกับคุณไวภพ อย่างนั้น ฉันก็ไม่ต้องการเศร้ากับคุณด้วย”
ชื่นใจหลับตาทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหล ออกจากเบ้าตาทั้งสอง ขนตายาวร่วงลงมา ขณะที่เธอ ตะลึง อยู่ ทันใดนั้นมีเสียงที่ทำให้เธอแตกสลายดังมาที่ข้างหู
“ที่แท้คนที่คุณชอบ เป็นฉันจริงๆ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ