ตอนที่ 98 คำสาบานที่สุสาน (1)

ธนวันถูกส่งตัวไปยังสำนักงานอัยการกับข้อกล่าวหาที่มี หลักฐานแน่นหนา ปยุตใช้เครือข่ายคนรู้จักสืบหาพยาบาล ที่ถูกซื้อตัว และได้รับเงินคืนจากสิทธิสัญญาในการก่อสร้าง วัฒกาญจน์ที่เขาขายมันโดยไม่ได้รับอนุญาต และทันทีที่ เจ้าหน้าที่มาทวงหนี้ เงินฝากธนาคารก็ถูกอายัติไว้ บ้านก็ถูก ศาลสั่งยึดทรัพย์ เพียงชั่วข้ามคืน ธินิดาและลูกสาวกลาย เป็นคนขอทานที่ไม่มีทั้งบ้านและทรัพย์สินเงินทอง

พวกเขาไปหาญาติและเพื่อน ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อทุกคนเห็นพวกเขา ก็เหมือนเห็นโรคระบาดร้าย แรง ต่างเกรงกลัวหลบซ่อน และสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ พนักงานที่ไม่ได้รับค่าจ้างขู่ว่าถ้าหาตัวสองแม่ลูกพบ จะให้ พวกเธอจ่ายปิดหนี้ด้วยชีวิต

ชุดาตามแม่ไปซ่อนตัวที่ทิเบต มีชีวิตที่น่ากลัวอย่างที่ไม่ เคยประสบพบเจอมาก่อน ในที่สุดชุดาก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ บอกแม่ว่า “แม่ เราไปขอความเมตตาจากผลินกันเถอะ ฉัน ไม่สามารถมีชีวิตอยู่เหมือนหนูข้างถนนได้อีกต่อไปแล้ว”

ธนิดาส่ายหน้า “มันเกลียดเรา ไม่มีทางให้อภัยเราหรอก อีกอย่างจะให้ฉันไปสารภาพผิดกับมันน่ะเหรอ ฉันจะไม่มีวัน กลืนน้ำลายตัวเอง”

“แม่ ตอนนี้เรามีปัญหากับแค่อาหารสามมื้อต่อวัน ยังจะมัว มานึกถึงหน้าอีกเหรอ รีบไปเถอะ ถ้าแม่ยังเห็นแก่หน้าตัว เอง งั้นฉันจะไปคนเดียว”
หลังจากที่ธนิดาต่อสู้กับตัวเองอยู่นาน ในที่สุดก็เห็น ด้วยกับข้อเสนอของลูกสาว หน้าด้านมาที่คฤหาสน์นภา

มันเป็นช่วงเย็น ครอบครัวกำลังนั่งรอบโต๊ะทานอาหาร เย็น รปภ.มารายงาน “ขอรายงานคุณนายท่าน ภรรยาของ คุณธนวันและลูกสาวต้องการขอพบคุณนายน้อยครับ”

ทันใดนั้นผลินก็เงยหน้าขึ้น รู้สึกประหลาดใจ ชั่วครู่ความ สงบนิ่งก็กลับมา

ปยุตยกยิ้มอย่างเย็นชา “ในที่สุดก็มา”

เขาลุกขึ้นและกล่าวว่า “ให้พวกเขาเข้ามา

“ครับ”

ธินิดาและลูกสาวตัวสั่นมาถึงที่ประตูห้องนั่งเล่นแต่ก็ไม่ กล้าเข้าไป

ปยุตถือขนมปังชิ้นหนึ่ง ทิ้งลงไปบนพื้นและเหยียบ มัน แล้วเดินไปที่ประตู ยกมือขึ้นและโยนมันทิ้ง “ขอทาน ขนมปังครึ่งชิ้นนั่นน่ะให้แก รีบออกไปจากที่นี่ซะ”

ผลินยืนอยู่เบื้องหลังปยุต เห็นเขาทำแบบนี้ ก็รู้ว่าเขา ระบายมันเพื่อตัวเธอเอง ในใจจึงรู้สึกประทับใจมาก

“พวกเราอยากเห็นผลิน
ถึงชุดาจะโกรธที่ถูกทำให้ขายหน้า แต่ขนของนกฟีนิกซ์ ก็ดีกว่าไก่ ไม่อยากให้มาเป็นอุปสรรคต่อการตัดสินใจของ ตัวเอง

ผลินค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า เอ่ยถามอย่างไร้อารมณ์ “เห็นฉันแล้วยังไง ฉันไม่ใช่แมวหรือสุนัขที่สามารถดูได้ถ้า ต้องการ”

แม่กับลูกสาวรีบก้าวเข้าไป ทรุดตัวลงคุกเข่า ธินิดาเป็น คนพูด “ยายลิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษนะ ฉันรู้แล้วว่าผิด ฉันมาสารภาพผิดกับเธอ ได้โปรดเธอยกโทษให้เถอะนะ ให้ คุณปยุตยอมนําพ่อของเธอออกมา ให้ชีวิตพวกเรากลับมา เป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

หึ ผลินเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ตลกที่สุดในโลก “ถ้า ฉันปล่อยให้ชีวิตของคุณกลับมาเป็นหมือนเดิม แล้วใครจะ คืนชีวิตของแม่ฉัน พวกคุณสร้างเรื่องเลวร้ายขึ้นมาแล้วคิด ว่าจะสามารถเรียกคืนมันได้งั้นเหรอ ความดีและความชั่ว สุดท้ายก็จะต้องได้รับผลของมัน ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ ควรหามันแต่แรก!”

เธอหันหลังกลับเข้าไปอย่างเย็นชา ชุดากอดรั้งขาของ เธอไว้ “พี่คะ ฉันขอโทษนะ พันคำหมื่นคำขอโทษ โปรด อภัยให้เราด้วย เห็นแก่สายเลือดเดียวกันในร่างกายของเรา คุณเป็นผู้ใหญ่ที่อยู่สูงคงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเราหรอก ใช่ไหม”

“ขอโทษ? เธอไม่คิดว่าคําขอโทษมันจะมาช้าไปหน่อยเหรอ ไม่ได้หมายความว่าทุกประโยคของคำขอโทษจะได้รับ ความสําคัญ แล้วก็นะ ฉันรู้สึกอับอายอย่างเหลือเชื่อกับ การมีเลือดไหลเวียนที่เป็นสายเลือดเดียวกันกับเธอ”

“แล้วต้องทํายังไงเธอถึงจะให้อภัยพวกเรา”

ธนิดาเหมือนหมาบ้า ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีอย่างในอดีต

ผลินครุ่นคิด แล้วหันกลับไปกล่าวว่า “คุกเข่าต่อหน้า หลุมศพของแม่ฉันสามวันสามคืน ถ้าแม่ของฉันยกโทษให้ คุณ ฉันก็จะให้อภัยคุณ

เมื่อสองแม่ลูกได้ยินก็ใบหน้าซีดเผือด ชุดาอดไม่ได้ที่จะ ตั้งคำถาม “เธอตั้งใจให้เราไปลำบากใช่ไหม คนตายไปแล้ว จะพูดได้ยังไง”

“ไม่ว่าจะคิดยังไง พวกคุณอาจจะยังพอมีหวัง แต่ถ้าพวก คุณไม่ไป พวกคุณก็จะไม่มีความหวังเลย”

ผลินขี้เกียจพูดคุยกับพวกเขา สีหน้าเห็นได้ชัดว่า หงุดหงิด

“ได้ พวกเราไป พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”

ธนิดาจับมือลูกสาวแล้วเดินจากไป แต่พอคิดอะไรได้ ก็กลับมาพร้อมข้อเสนออีกครั้ง “คุณสามารถให้เราทาน อาหารวันละสามมื้อได้ไหม พวกเรา…
“ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ใครบางคนทํา อะไรลับหลัง ผมจะส่งคนสามคนไปเฝ้าดูพวกคุณทั้งกลาง วันและกลางคืน จะไม่ปล่อยให้พวกคุณหิวตายในสุสานก่อน ที่จะได้ชดใช้หรอก”

ปยุตประกาศจบ หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้า ของแม่และลูกสาวก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง รีบจากไปด้วยความ ไม่เต็มใจ

เพื่อที่จะมีชีวิตที่สะดวกสบาย ธินิดากับลูกสาวมาที่หน้า หลุมฝังศพของพรธวัลจริง ๆ หายใจเข้าลึก คุกเข่าลง วัน ที่หนึ่ง วันที่สอง และวันที่สาม หลังจากวันที่สาม แม่และ ลูกสาวไม่สามารถลุกขึ้นได้ หัวเข่านั้นเจ็บราวกับมันยึดติด อยู่กับพื้น เมื่อขยับมันก็เจ็บปวดเหมือนเนื้อจะฉีกออก

ผลินกับปยุตขึ้นไปบนภูเขา เห็นทั้งสองแม่ลูกดูท่าทาง ลําบาก ในคราแรกผลินรู้สึกว่าลมหายใจถูกปิดกั้น แต่ใน ที่สุดก็หายใจออกมาได้ ปยุตโยนการ์ดลงไปให้ตรงหน้าชุ ดา และพูดว่า “นั่นคือสิ่งที่พี่สาวของคุณขอให้ผมให้คุณ เพราะเห็นว่าสำนึกผิด เก็บเงินนี่และออกไปจากที่นี่กับแม่ ของคุณ อย่าก้าวเข้ามาในเมือง B อีก มิฉะนั้นคุณจะได้รับ บทเรียนอย่างสาสม

ธนิดาหยิบการ์ดจากพื้นขึ้นมา “แล้วสามีฉันล่ะ”

“อย่าได้คืบจะเอาศอก ถ้าหากแม้แต่สามีของคุณยัง ปลอดภัย แล้วจะให้คนที่นอนอยู่ใต้พื้นดินนี้พักผ่อนได้ยัง ไง”
ชดายังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถูกแม่หยิกอย่างแรงไว้ เสียก่อน แม่และลูกสาวพยายามที่จะลุกขึ้น และเดินลงไป จากภูเขา

ผลินยืนอยู่หน้าหลุมศพของแม่ น้ำตาแห่งความสุขไหล ออกมา “คุณแม่คะ ในที่สุดคุณแม่ก็ได้พักผ่อนอย่างสงบ แล้วนะคะ คนเลวพวกนั้น พวกเขาได้รับการลงโทษที่พวก เขาสมควรได้รับแล้ว”

“ยังคงต้องมีการลงโทษ อย่างที่ผมบอก คุณไม่ควรปล่อย คู่สุนัขแม่ลูกนั่นไปอย่างง่ายดาย”

ปยุตมีความไม่พอใจ เมื่อคืนนี้จู่ ๆ ผลินก็พูดกับเขาว่า อยากปล่อยธินิดากับชุดาไป เขาไม่ยินยอมในเวลานั้น แต่ เธอพูดว่า เมื่อการแก้แค้นได้ทำไปแล้ว ความเกลียดชังที่ สะสมมานานกว่าสิบปี ก็ถึงเวลาที่จะวางมันลง

ผลินหันกลับมายิ้มให้เขาและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณ พยายามที่จะทําเพื่อฉัน แต่ตอนนี้เสียงหัวใจของฉันบางที มันอาจจะถูกกว่า เราควรมีมโนธรรมที่ชัดเจน”

“แต่ว่า…

“เอาล่ะค่ะ อย่าพูดถึงมันอีกเลย คราวก่อนบอกว่ามีอะไรจะ พูดกับแม่ของฉันนี่ใช่ไหม อยากพูดอะไรก็พูดเลย”

ปยุตเหลือบมองเธอ “ปิดหูซะ”
“ทําไมล่ะ ฉันฟังไม่ได้เหรอ”

“แน่นอน เพราะไม่ได้พูดกับคุณ”

“แต่มันเกี่ยวกับฉัน ไม่ใช่เพราะฉันเหรอถึงได้อยากพูดกับ แม่ของฉันน่ะ”

“อย่าหลงตัวเอง ให้ปิดหูก็ปิดไปเถอะน่ะ”

ผลินทําปากยื่น “เชอะ ปิดก็ได้ ฉันก็ไม่เห็นอยากจะ ได้ยินเลย”

เธอเอื้อมมือมาปิดหูของเธอ หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว มี ท่าทางของความไม่เต็มใจที่อยากจะได้ยิน

ปยุตยืนตัวตรง จ้องมองภาพของพรธวัลแล้วกล่าวว่า “คุณแม่ครับ บางทีคุณอาจจะไม่รู้จักผม และเหมือนกัน ผม เองก็ไม่คุ้นเคยกับคุณ แต่สองวันก่อน ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับ อดีตของคุณ สําหรับเรื่องนี้ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจและโกรธ มาก คุณเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม เป็นแม่ที่ยอดเยี่ยม แน่นอน คุณน่าทึ่งมาก ที่คุณสามารถเลี้ยงดูลูกสาวให้เติบโตขึ้น มาได้อย่างยอดเยี่ยม ขอบคุณสําหรับสิ่งนี้ครับ เป็นเพราะ ลูกสาวของคุณที่ปัดเป่าหมอกควันออกไปจากหัวใจของผม ให้หัวใจของผมได้รับกับแสงแดดเป็นครั้งแรกในรอบสามปี เช่นเดียวกับที่เธอรู้สึกเหมือนกันกับผม อบอุ่นและสดชื่น”

“ผมรู้ว่าคุณเสียชีวิตอย่างไม่เป็นธรรม วันนี้ผู้ชายที่ทำลาย ชีวิตของคุณได้ชดใช้มันแล้วด้วยการใช้ชีวิตของเขาในคุกคุณสามารถนอนตายตาหลับได้แล้วนะครับ และลูกสาวของ คุณ คุณสามารถมั่นใจได้ว่าตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิตอยู่ จะ ทำทุกอย่างเพื่อดูแลเธอ ไม่ทำให้เธอต้องได้รับความไม่ ยุติธรรม ไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด ผมจะกอดเธอไว้ด้วยสอง มือนี้และทั้งหมดในหัวใจ จะรักเธอและดูแลเธอตลอดไป จน กระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิตผม

หลังจากที่ปยุตพูดประโยคเหล่านั้นจบก็เดินไปตรง หน้าผลิน แล้วก็พบว่าเธอกำลังร้องไห้ เขาถามด้วยความ ประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น”

“ทำยังไงดี ฉันได้ยินทุกอย่างเลย” ผลินยิ้มทั้งน้ำตาและมองเขาผ่านม่านน้ำตา

“รู้อยู่ว่าคุณจะแอบฟัง”

“ถ้าอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าตั้งใจพูดคำนั้นเพื่อให้ฉันฟังหรอกเห รอ

“คำอะไร”

ปยุตเอื้อมมือไปเขกศีรษะเธอ “พูดคำหลอกลวงต่อหน้า คนตาย คุณไม่กลัวที่จะถูกลงโทษแต่ผมกลัวจะถูกฟ้าผ่า”

“ขอบคุณ…

ผลินที่ตื่นเต้นวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา พูดด้วยความตั้งใจ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณสามีที่อารมณ์ร้ายของ ฉัน”

“พอแล้ว ถ้าขอบคุณอีกครั้ง ผมจะให้คุณตอบแทนผมด้วย การกระทำของคุณ

ผลินหน้าแดงก่ำ พึมพำเบา ๆ “พูดคำที่ไม่ดีต่อหน้าคนที่ เสียชีวิตไปแล้ว คุณไม่กลัวถูกฟ้าผ่าหรือไง”

“นี่มันเป็นคำที่ไม่ดีตรงไหน มันเป็นการแสดงความรักที่ ชัดเจนเพื่อคุณต่างหาก”

“ช่างพูดจริง…”

เสียงของทั้งสองจางหายไป เงาที่จับมือกันเดินทำให้ คนตายที่อยู่ด้านหลังในที่สุดก็ได้พักผ่อน

ที่ด้านล่างถูกเขา ปยุตเปิดประตูรถให้ผลิน หลังจากที่ไป ที่นั่นแล้ว ก็เอ่ยถามออกมาอย่างสบายใจ “คุณจะกลับบ้าน หรือจะไปที่ไหนไหม”

“คุณไปส่งฉันที่หน้าที.เอส.เซ็นทรัลหน่อยแล้วกันนะคะ วันนี้ฉันอยากไปเที่ยว บอกลากับอดีต เพื่อต้อนรับอนาคต ใหม่”

“ได้สิ แล้วคุณจะไปคนเดียวเหรอ อยากให้ผมอยู่กับคุณ ด้วยไหม”
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้คุณยุ่งอยู่ไปที่บริษัทเถอะ ฉันนัดกับ ชื่นใจเอาไว้แล้ว”

“อืม เอางั้นก็ได้”

เมื่อถึงหน้าห้างสรรพสินค้า ผลินก็ลงจากรถ โบกมือให้ป ยุต “บ๊ายบาย ขับรถดี ๆ นะ”

“คุณก็เหมือนกัน ขอให้สนุกนะ