ตอนที่ 215 เซอร์ไพรส์ที่ไม่คาดคิด
เดือนเมษายนที่อบอุ่นผ่านไปในชั่วพริบตา ฤดูร้อนที่ ร้อนแรงมาถึงตามกำหนด ฤดูร้อนนี้ผลินรู้สึกร้อนกว่า เดิม เพราะหัวใจเธอร้อนรุ่ม
ป๋าสะไภ้ได้รับการผ่าตัดในกลางเดือนพฤษภาคม อาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในช่วงสิ้นเดือนพฤษภาคม หมอแจ้งว่าเธอสามารถกลับบ้านดูแลตัวเองได้แล้ว ทั้ง ครอบครัวออกจากโรงพยาบาลอย่างมีความสุขมากกว่า สามเดือนที่ผ่านมา
ในเย็นวันนั้น นภนต์จองโต๊ะที่โรงแรมระดับห้าดาวใน เมือง เพื่อเลี้ยงฉลองการออกจากโรงพยาบาลของป้า สะไภ้
หลังจากทานข้าวเย็นและกลับบ้าน ทีปินาจับมือหลาน และกล่าวขอบคุณ “ยัยลิน ขอบคุณสำหรับการดูแลของ เธอในช่วงที่ผ่านมานะจ๊ะ ถ้าไม่มีเธอ ตอนนี้ฉันอาจจะ จากลุงของเธอไปแล้วก็ได้”
ตีรณยิ้มและพูดว่า”ยัยลินได้รับเครดิต แต่อย่าลืมว่า มี อีกคนที่ต้องให้เครดิตมากกว่า”
ทีปินารู้ดี”เธอกลับไปที่เมือง B พรุ่งนี้เถอะ ขอโทษ จริง ๆ ที่ทำให้สูญเสียการใช้เวลาร่วมกันระหว่างเธอกับ คุณปยุตไปตั้งสามเดือน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าหากคนสองคนมีความรักที่ ยืนยาว จะอีกกี่วันคืน มันไม่เคยสายเกินไปที่จะกลับไป หลังจากที่คุณอาการดีขึ้นโดยสมบูรณ์แล้ว”
“ฉันดีขึ้นมากแล้ว เธอรีบกลับไปเถอะจ้ะ มิฉะนั้นฉัน อาจจะไม่อยากให้กลับไปนะ”
ผลินครุ่นคิด “ฉันจะจ้างให้คนมาดูแลคุณป้า จากนี้ค่า ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของคุณและคุณลุงฉันจะเป็นคน รับผิดชอบเองค่ะ”
“เธอมีหัวใจแบบนี้พวกเราก็มีความสุข
เช้าวันรุ่งขึ้น ผลินเก็บของเพื่อกลับไปที่เมือง B ก่อน จะไป ป้าพูดด้วยความจริงใจว่า “กลับไปแล้วป้าฝาก ขอบคุณคุณปยุตด้วยนะ”
“ค่ะ”
เธอพยักหน้า มองไปที่ลุง “ฉันไปแล้วนะคะ ถ้าคุณป้า สะไภ้มีปัญหาอะไรโทรหาฉันได้ทุกเวลานะคะ
“ได้ ฉันรู้”
คู่สามีภรรยาส่งเธอ มองดูเธอหายไปเข้าในรถแท็กซี่
ผลินไม่ได้บอกปยุตว่าเธอจะกลับไป เครื่องบินลงจอดที่เมือง B ในช่วงบ่าย เธอโทรหาน้องสามี ปาณีขับรถ ไปสนามบินเพื่อรับพี่สะใภ้กลับบ้าน
ครอบครัวพบเจอกันด้วยความอบอุ่น หลังจากพูด คุยกับแม่สามีและน้องสามีสักพัก ก็ทำท่าทางมีลับลม คนใน “พวกคุณได้โปรดอย่าบอกคุณยุตว่าฉันกลับมา แล้วได้ไหมคะ”
ปาณีขยิบตาให้ “ไม่มีปัญหาค่ะ คุณจะต้องเซอร์ไพรส์ พี่ชายของฉันสำเร็จแน่
เย็นวันนั้นคุณนายท่านเรียกลูกชายให้กลับบ้านไป ทานข้าวไม่ว่าเขาจะงานยุ่งมากแค่ไหน
ปยุตกลับมาจากทำงานในเวลาหนึ่งทุ่ม ผลินซ่อนตัว อยู่ในที่มืด เห็นเขาลงจากรถมา เธอโทรหาเขาทันที
“ฮัลโหล ลิน?”
เห็นได้ชัดว่าทั้งที่เหนื่อยมาทั้งวัน แต่ก็ยังคงส่งเสียง ที่แสนอ่อนโยนเมื่อรับสายเธอ
“เลิกงานแล้วเหรอ”
“อืม เพิ่งกลับมาถึงบ้าน”
“คิดถึงฉันไหม”
ปยุตตอบกลับไปในเชิงบวกอย่างมาก “คิดถึง”
“คิดถึงจริงหรือแค่คิดสมมุติขึ้น
“คิดถึงจริง”
เธอส่งเสียงหัวเราะมาทางโทรศัพท์ “แล้วถ้าฉันไปอยู่ ต่อหน้าคุณตอนนี้ล่ะดีไหม
ปยุตถอนหายใจยาว “ลืมมันซะเถอะ อย่าล้อเล่นเลย”
ทันทีที่พูดจบ ทันใดนั้นผลินก็ก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว กอดเอวเขาไว้จากทางด้านหลัง “ฉันล้อเล่นเหรอ”
ร่างกายของปยุตพลันถูกแช่แข็ง โทรศัพท์มือถือยัง คงติดอยู่กับหู หันกลับไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ เห็นคน ที่อยู่ข้างหลังเป็นคนที่คิดถึงตลอดเวลา รู้สึกตื่นเต้น ทันที จึงอุ้มเธอขึ้น “ลิน นี่คุณจริง ๆ เหรอ คุณกลับมาได้ ยังไง ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่า”
เขาถามคำถามสามข้อติดต่อกัน
ผลินคล้องแขนรอบลำคอของเขา หัวเราะแผ่วเบา แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความฝัน” เธอจูบริมฝีปากของเขา สองคนกอดกันแน่น ดูดดึงกันหนักหน่วง จูบหวานและ การสัมผัสกินเวลาเนิ่นนาน จนกระทั่งปาณีปรากฏตัวขึ้น อย่างกะทันหัน “เฮ้เฮ้เฮ้ พวกเราหิ้วท้องว่างรอทั้งสองคนอยู่นะ ให้พวกเราเติมท้องให้อิ่มก่อนแล้วค่อยจูบกัน ได้ไหม”
ทั้งสองไม่เต็มใจที่จะปล่อยกันและกัน ผลิน กระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย แต่ปยุตจับมือเธออย่าง ใจเย็น พาเดินกันเข้าไปในห้องนั่งเล่น
หลังจากทานข้าวเย็น แม่สามีจับมือลูกสะใภ้และพูด ว่า “ไป พวกเราไปคุยกัน ฉันมีเรื่องที่จะพูดกับเธอมาก เลยจ้ะ”
ปยุตรีบหยุดไว้ “มีอะไรไว้พูดพรุ่งนี้เถอะครับ ลิน เหนื่อยแล้วหลังจากบินมาหลายชั่วโมง
ปาณีเข้าใจความคิดของพี่ชาย จึงจงใจขัดขวาง “พี่ สะใภ้คะ เมื่อตอนบ่ายฉันเห็นชุดสวยมากเลย คุณไปซื้อ กับฉันนะ”
“ซื้อเสื้อผ้าอะไรกันตอนกลางดึง พรุ่งนี้กลางวันมันก็ ยังไม่หมดหรอก”
ปยตเริ่มไม่ยินดี คนพวกนี้ไม่มีตาหรือไง ไม่รู้เหรอว่า พวกเขาเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกัน ต้องการความเป็นส่วนตัว เพื่อพูดคุยต่อกันน่ะ
ผลินยังไม่ทันตอบ ก็ถูกปยุตที่รั้งรอไม่ได้ดึงขึ้นบันได ไป
ทันทีที่เข้ามาในห้องแล้วเขาก็ล็อกประตู เหมือน หมาป่าที่หิวโหยมานาน ล้มตัวลงไปบนโซฟาทั้งกดจูบ และขบกัด ผลินตอบรับเขาอย่างอบอุ่น และหยอกเย้า “คุณจะไม่แยกจากฉันแล้วหรือเปล่า”
“ไม่แยก จนถึงความตายก็จะฝังอยู่ในโลงเดียวกัน”
บทรักเต็มไปด้วยความสุข ผลินเหมือนวิ่งมาราธอน เปียกโชกไปหมด ทั้งสองไม่สามารถออกแรงได้แม้ เพียงครึ่ง นอนอ่อนแรงในอ่างอาบน้ำไม่อยากจะขยับ ตัว
“ที่รัก ไม่ได้บอกว่าจะเซอร์ไพรส์ผมในคราวหน้าที่เจอ หรอกเหรอ มันคืออะไร”
ผลินยกเปลือกตาขึ้นอย่างอ่อนแรง พึมพำตอบ “ก็นี่ แหละเซอร์ไพรส์
ที่แท้ การกลับมาอย่างกะทันหันเป็นสิ่งที่เธอเรียกว่า เซอร์ไพรส์
อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจจริง….
กลางดึก นอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของปยุต เธอถูก ปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ ปยุตส่งเสียงเนือยตอบรับ “ฮัลโหล?”
ผลินรู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งเกร็ง “ได้ ฉันจะไป เดี๋ยวนี้”
เขาวางสายไป เอาเสื้อสีดำจากตู้เสื้อผ้ามาใส่ ในขณะ ที่กำลังใส่นาฬิกาเขาเห็นผลินลุกขึ้นมา เขาถามอย่าง อ่อนโยน “ตื่นขึ้นทำไม”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ถึงได้ออกไปข้างนอกดึกขนาดนี้”
“ไม่มีอะไรหรอก คุณไปที่เตียงเถอะ”
จูบที่หน้าผากของเธอ รับชุดสูทมาและเตรียมที่จะ ออกไป
“คุณยุต”
ผลินเรียกเขาไว้ “ฉันยินดีที่จะเผชิญหน้าไปพร้อมกับ คุณ ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ผ่านอะไรมาก็มากแล้ว ฉันไม่ ต้องการที่จะมีความลับกับคุณอีก”
ปยุตยิ้มให้เธอด้วยสายตาที่เอ็นดู “อืม ผมเข้าใจ
เขาไม่ได้กลับมาจนถึงเช้า ตอนเช้าตรู่ ผลินพูดกับเขา ทางโทรศัพท์ เขาบอกว่าอยู่ที่บริษัทแล้ว ได้ฟังเสียงที่ สงบของเขา หัวใจที่ถูกแขวนของเธอก็ได้ถูกวางลง
วันเกิดของแม่สามีกำลังจะมาถึง ผลินอยากจัดงาน ใหญ่ให้กับเธอ ในขณะที่กำลังพูดคุยกับน้องสามี แม่ สามีก็ลงมาจากชั้นบนพอดี
“แค่เลี้ยงมื้อค่ำกับเพื่อนและญาติไม่กี่คนที่บ้านก็พอ จ้ะ ไม่ต้องฟุ่มเฟือยเกินไปนักหรอก”
คุณนายท่านได้ยินการสนทนาระหว่างลูกสะใภ้กับ ลูกสาวแล้ว จึงแสดงความคิดของตัวเองออกมาตรง ๆ
“คุณแม่คะ มันเป็นวันเกิดปีที่หกสิบของคุณ จะจัดแบบ เป็นกันเองได้ยังไงล่ะคะ”
“ถ้าหากไม่ใช่ว่ากลัวพวกเธอจะลำบากใจ ฉันก็ไม่ แนะนำให้โทรหาเพื่อนหรือญาติเลย อายุปูนนี้แล้ว ไม่ ชอบความรื่นเริงสนุกสนานหรอก”
น้องสามียักไหล่ ผลินถอนหายใจ “งั้นก็ได้ค่ะ”
วันเกิดของแม่สามี ทั้งบ้านเต็มไปด้วยความสุข เชื่อ ฟังเธอโดยที่ไม่เชิญคนมามากมาย นอกจากเพื่อนของ แม่สามีไม่กี่คน ส่วนที่เหลือก็เป็นคนกันเอง และชนัยก็ มาด้วย
งานเลี้ยงอาหารค่ำเริ่มขึ้น ผลินลุกขึ้นดื่มอวยพร “คุณ แม่คะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ หัวเราะบ่อย ๆ และยิ่งมีชีวิต อยู่ก็ยิ่งอ่อนเยาว์นะคะ”
“ฮ่า ๆ ลูกสะใภ้ของคุณพูดได้ดีจริง ๆ”
เพื่อนของแม่สามีโน้มตัวมาพูดกับคุณนายท่าน ปยุตยกแก้วให้แม่ “คุณแม่ครับ สุขสันต์วันเกิดครับ”
“ขอบคุณมากจ้ะ”
ผลินทอดถอนหายใจในใจ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เก่งใน การแสดงความรู้สึก ทั้งที่ต้องการจะพูดกับแม่มากมาย แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือสั้นกระชับลงในประโยคเดียวแค่ สุขสันต์วันเกิด
ปาณีเป็นคนสุดท้ายที่ยืนขึ้น สองปีที่ผ่านมาเธอได้ยืน หยัดอย่างสง่างามเหมือนดอกลิลลี่ แสดงออกถึงจิต วิญญาณทางอารมณ์ที่ชัดเจน
ผู้หญิงสูงศักดิ์มองเธอสักพัก จู่ ๆ ก็พูดว่า “ดนุชา หนู ณีของคุณมีสามีมีครอบครัวหรือยัง”
ทันใดนั้น ผู้คนต่างชะงักไป คุณนายท่านส่ายหน้า “ยัง มีอะไรเหรอ”
“ไม่ได้มีแฟนเหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่”
“งั้นก็เยี่ยมมาก แล้วฉันจะแนะนำหลานชายของฉัน ให้กับหนูณี หลานชายของฉันปทิตอายุเท่ากับหนูณี ครอบครัวจะได้ดองกัน ถ้าคนสองคนต้องตาต่อกัน มัน เป็นการดีที่จะแต่งงาน”
บรรยากาศแข็งค้างขึ้นมาทันที ผลินเห็นว่าแม่สามีนิ่ง เงียบ น้องสามีก็ไม่พูดอะไร จึงรีบแก้สถานการณ์ “ฮ่า ๆ น้องณีของเรายังเล็กนักค่ะ มันเร็วเกินไปที่จะหาใครสัก คนนะคะ”
“อะไรกันจ๊ะ ไม่ใช่ว่าต้องแต่งงานทันที อีกหนึ่งหรือ สองปีก็ยังไม่สายเกินปนะ”
ผู้หญิงคนนั้นดูชอบปาณีมาก เหลือบมองไปทาง คุณนายท่าน “เป็นยังไง ดนุชา คุณคิดว่ายังไงบ้าง”
แม้ว่าคุณนายท่านจะไม่ยินดี แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะ พูดอย่างตรงไปตรงมา “ต้องแล้วแต่ลูกสาวของฉัน ถ้า ลูกสาวฉันเห็นด้วยฉันก็ไม่มีปัญหา”
สายตาทั้งหมดมุ่งตรงไปที่ปาณีรวมถึงชนัย เมื่อหญิง สูงศักดิ์เสนอที่จะแนะนำคนรักให้กับปาณี เขาก็ไม่ได้ยิน ดีกับมัน แต่สีหน้าไม่ได้เครียดมากนัก เพราะเขาเชื่อว่า ปาณีจะปฏิเสธ
“ได้ค่ะ ฉันตกลง
คําตอบของปาณีนั้นไม่คาดคิดสำหรับทุกคน เธอลุก ขึ้นอย่างสง่างาม พูดอย่างสุภาพ “นัดเมื่อไหร่สามารถ แจ้งให้ฉันทราบได้เลยนะคะ ฉันขอตัวสักครู่ค่ะ”
จ้องมองเธอจนหายลับไปจากห้องนั่งเล่น สีหน้าของ ชนัยหมองคล้ำทันที
งานเลี้ยงอาหารค่ำจบแล้ว ชนัยรีบลุกออกไปจากที่นั่ง เขาเคยชินกับรูปแบบของคฤหาสน์นภา และรู้ว่าปาณี อยู่ที่ไหน เขามาถึงสวนหลังบ้านด้วยความคุ้นเคย และ แน่นอนว่าท่ามกลางดอกไม้ทั้งหมด ได้เห็นรูปร่างเล็ก บางอยู่ตรงนั้น
“ทำไมคุณถึงตกลง”
เขามาหาเธอ สอบถามด้วยเสียงเย็นเยียบ
ปาณียกดวงตาขึ้นช้า ๆ ถามกลับเสียงนิ่ง “แล้วมัน เกี่ยวอะไรกับคุณ
ชนัยโกรธจัด กระชากเธอเข้ามา “คนสองคนที่ไม่ได้ รักกันอยู่ด้วยกันไปก็มีแต่จะเจ็บปวด”
ปาณีตอบโต้ “นั่นคือเหตุผลที่คุณปฏิเสธที่จะรับรักฉัน สินะ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ