ตอนที่ 207 อมนุษย์กลับคืนร่าง
ในวันเดียวกันนั้นตอนบ่ายสามโมง ผลินก็ถึงเมืองF เธอ ไม่ได้ไปที่บ้านของคุณลุงแต่ตรงไปที่โรงพยาบาลเลย
เธอนำผลไม้สีน้ำเงินไปที่โรงพยาบาล เธอพบนภนต์ โดยบังเอิญ เมื่อป้าเห็นเธอก็มีความสุขยิ่งนัก “ผลิน หนูกลับ มาที่นี่อีกทำไม”
“ลุงโทรไปบอกหนูค่ะ ป้าเป็นยังไงบ้างคะ”
“ป้าไม่เป็นไร แค่เป็นหวัดเท่านั้น ไม่คิดว่าลุงจะทำพวก เธอตกอกตกใจกันไปหมด”
สายตาของทิปินาจ้องไปทางนภนต์ทีและจ้องไปที่ หลานสาวที
ผลินพูดกับนภนต์ “ขอบคุณค่ะที่คุณมาเยี่ยมคุณป้าของ
ฉัน”
นภนต์แกล้งทำเสียงโกรธ “เพิ่งจะมองเห็นผมหรือยังไง
ครับ”
“แน่นอนฉันเห็นคุณตั้งนานแล้ว แต่ว่าฉันรีบมาหาคุณป้า จะให้ฉันทักคุณก่อนคุณป้าได้ยังไงกัน
นภนต์หัวเราะขึ้น “ผมล้อเล่นน่ะ คุณหึงป้าของคุณหรือ
ยังไง”
ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่ได้นัดหมาย นภนต์มองดู ที่นาฬิกาข้อมือ “เดี๋ยวผมมีประชุมที่บริษัท ต้องขอตัวก่อน ตอนเย็นทานข้าวด้วยกันนะ”
ผลินพยักหน้า “ตกลงค่ะ”
หลังจากที่เขาเดินออกไป ทิปีนากุมมือหลานสาวของ เธอและพูดว่า “นภนต์เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เมื่อคืนพอเขารู้ ว่าป้าไม่สบายก็รีบมาเยี่ยมป้าทันที แล้วเขายังจ่ายค่ารักษา พยาบาลทั้งหมดให้อีกด้วย”
ตีรณพูดแทรกขึ้น “ใช่ใช่ ลุงไม่เคยเห็นใครจิตใจดีเท่านี้
มาก่อน ผลิน หนูอย่าทำให้พวกเราผิดหวังนะ
ผลินมีสีหน้ากระอักกระอ่วน เธอยังไม่ได้บอกลุงกับป้า เรื่องปยุต เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกกับพวกเขาอย่างไร เธอจึง เตะถ่วงไปว่า “หนูขอคิดดูก่อนค่ะ”
“หนูยังจะคิดอะไรอีก ผู้ชายอย่างนภนต์น่ะหาไม่ได้อีก แล้วนะ ทั้งไม่ถือสาว่าหนูเคยแต่งงานแล้ว ทั้งไม่ถือที่หนูไม่ สามารถมีลูกได้ ยังจะเรื่องมากอะไรอีก ! ”
ผลินเห็นป้าของเธอพึงพอใจนภนต์เป็นอย่างมาก “เขา เป็นคนดี แต่หนูรักปยุตนี่คะ”
“ว่าไงนะ”
ตีรณและทีปินาอุทานออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาคัดค้านการกลับมาอยู่ร่วมกันอีกของผลินและปยุต “ผลิน คำโบราณว่าไว้ ซื่อกินไม่หมดคดกินไม่นาน คนเราเจ็บแล้ว ต้องจำ ปยุตมีอะไรดี แค่บ้านมีฐานะ ทางบ้านนภนต์ก็มีไม่ น้อยไปกว่าเขาเหมือนกัน”
“ตอนแรกป้าก็กังวลว่าเธอถูกพวกเขาขับออกมาจากที่ นั่นได้อย่างไร แต่ตอนนี้หายเศร้าโศกก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ”
ผลินถอนหายใจ “ป้าคะไม่มีใครไล่หนูค่ะ หนูไปเอง ความจริงแล้วหนูต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ”
พระเจ้าช่วย ทีปินาก่ายหน้าผากหันหาตีรณ “คุณดูสิ คุณ ดู แค่รู้ว่าเธอไปเมือง B ตาปยุตอะไรนั่นก็ต้องมาตามง้อเธอ แน่นอน เป็นไงล่ะ ฉันบอกคุณแล้วไม่มีผิด
ตีรณพูดใส่หน้าหลานสาวอย่างเลือดเย็น “ถ้าแก ต้องการเดินตามไอ้ปยุตมัน แกก็จะไม่มีลุงอยู่ที่นี่อีกต่อ ไป ! ”
ผลินหมดหนทางที่จะพูดกับพวกเขาต่อไป เธอนอนอยู่ บนเตียงส่งข้อความหาปยุต
“หลับรึยังคะ”
“ยัง”
“คิดถึงฉันรึเปล่าคะ”
“เปล่า”
“ไม่คิดถึงจริงๆหรือแค่ล้อเล่นคะ”
“จริงแล้วยังไง ล้อเล่นแล้วยังไง”
“ถ้าไม่คิดจริงๆฉันจะได้ไปนอนแล้วค่ะ ถ้าแค่ล้อเล่นฉัน จะได้คุยต่ออีกหน่อย”
รอสักพักปยุตถึงจะตอบกลับมา “แค่ล้อเล่น
เมื่อผลินเห็นข้อความนั้นก็อมยิ้ม รู้สึกถึงความหวาน ราวกับน้ำผึ้ง
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ ตอนนี้ฉันยังกลับไปไม่ได้”
“ทำไม”
“ลุงและป้าของฉันต่อต้านฉันในการกลับไปหาคุณอีก ครั้ง ตอนนี้พวกเขาเชียร์นภนต์อย่างเต็มที่”
ปญฺตรู้สึกโมโหและร้อนรนมาก เขาคิดว่าเขาไม่ควร ปล่อยให้ผลินกลับไปเลย !
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะเชื่อพวกเขาไหมล่ะ”
“ฉันก็…. ไม่กล้าปฏิเสธพวกเขา ตอนที่คุณทิ้งฉัน ก็ได้ พวกเขาคอยดูแล
“ผมไปทิ้งคุณตอนไหน
“อย่าให้พูด เอาเป็นว่าตอนนี้คุณลุงยื่นคำขาดให้ฉัน ถ้า หากฉันยังกลับไปหาคุณล่ะก็ เขาจะตัดขาดกับฉัน”
“งั้นก็ตัดเลย เขาไม่ใช่พ่อแม่คุณอยู่แล้วนี่ ทำไมเขาถึง กล้ามาบงการว่าจะให้คุณใช้ชีวิตอยู่กับใคร
ผลินไม่ได้ตอบเขา ปยุตไม่สามารถอดกลั้นทนรอได้ เขา จึงรีบโทรหา แต่กลับได้รับแจ้งว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง
เธอตั้งใจทำให้เขากังวล ให้เขาเป็นห่วงเธออย่างนั้น
หรือ
ผลินไม่คาดคิดมาก่อนว่าเช้าวันรุ่งขึ้น ปยุตรีบร้อนตาม มาที่เมือง F
ตอนไปรับเขาที่สนามบิน ผลินถลึงตาออกมาและถาม อย่างอารมณ์เสีย “คุณมาที่นี่ทำไม”
“จับคน!”
ปยุตจับมือเธอและลากไป “กลับไปกับผม
ผลินขึ้นเสียง “ไม่ได้ ป้าของฉันยังป่วยอยู่ คุณจะให้ฉัน ทิ้งพวกเขาแล้วหนีไปกับคุณอย่างนั้นหรือ ทำเป็นเล่นไป ได้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะทำอย่างไร”
“ถ้าคุณต้องการพาฉันกลับไปจริงๆล่ะก็ คุณก็ต้องทำให้ คุณลุงของฉันเห็นด้วยก่อน ถ้าหากว่าผู้ใหญ่เห็นชอบด้วย แล้วล่ะก็ ฉันจะไปกับคุณทันที”
ปยุตถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ “พาผมไปสิ
ขณะนั่งอยู่ในแท๊กซี่ผลินเตือนเขา “คุณเตรียมตัวรับ เรื่องปวดหัวเอาไว้ให้ดีเถอะ
“หยุดรถ”
จู่ๆปยุตก็ตะโกนขึ้นมา
ทำไม คุณจะหนีหรือยังไง” “
ผลินคิดว่าเขากลัวจากคำพูดของเธอ เพราะใบหน้าเขา
ดูสับสน
“แวะซื้อของ”
ปยุตมองเธอและถอนหายใจ
คนทั้งสองมาถึงบ้านพร้อมกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ ตีรณ และภรรยาของเขาตกอกตกใจ เห็นได้ชัดว่าคนทั้งคู่ไม่ได้ คาดคิดว่าป ยุตจะมาปรากฏกายอยู่ที่นี่ คนทั้งสองไม่มีสีหน้า ที่ดีต่อเขาเท่าใดนัก ตีรณไม่พูดจาเดินออกจากประตูไป ทีนาถามอย่างเย็นชา “คุณมาทำไม”
ปยุตสูดหายใจลึกๆแล้วยิ้มพร้อมตอบว่า “คุณป้าครับ ผม ได้ยินมาว่าคุณป้าป่วย ผมเลยมาเยี่ยม
“รบกวนด้วยนะครับ
ทีปินาหันไปอย่างไม่แยแส เดินเข้าห้องด้านในไป
ปยุตส่งสายตามองไปที่ผลิน เธอยักไหล่อย่างไร้หนทาง แสดงให้รู้ว่าเธอเองก็หมดหนทางเช่นกัน
ไม่ยินดีต้อนรับก็ไม่ได้ คนมาถึงบ้านแล้วก็ไม่มีหนทางที่ จะไม่รับรองแขก ทีปนาเดินออกไปด้านนอกกล่าวกับสามีที่ ยืนสูบบุหรี่อยู่ “ตีรณ ไปซื้อข้าวปลาอาหารมาสิ”
ผลินกวักมือเรียกปยุต เรียกเขาให้เข้าไปพูดจาเอาอก เอาใจป้าของเธอ เผื่อเขาจะได้ดึงภาพลักษณ์ที่ดีของตัวเอง กลับคืนมาได้
ปยุตเป็นคนที่ไม่สามารถพูดจาภาษาดอกไม้ ให้เขาพูด อย่างขวานผ่าซากอย่างนั้นเขาทำได้ ให้เขาประจบเอาใจ เขาทำไม่เป็น “ผมเอาใจคนไม่เป็น ผมจะเอาใจคุณป้าได้ ยังไง”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมนภนต์ถึงทำเป็นล่ะ”
คำพูดของผลินประโยคนั้นทำให้ปยุตพูดไม่ออก เดินไปอย่างเสียไม่ได้ เขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็เห็นตีรณวิ่งเข้ามา ในบ้านด้วยความตื่นตระหนก “แย่แล้ว นภนต์มา”
ได้ยินว่านภนต์กำลังจะมา ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของ ผลินนั้นก็คือผู้ชายสองคนนี้ไม่สามารถพบกันที่นี่ได้ไม่อย่าง นั้นแล้วล่ะก็เป็นเรื่องแน่
เธอรีบดึงปยุตเข้ามาในห้องของเธอและพูดกับเขาอย่าง จริงจัง “อย่าออกไป ถ้าออกไปล่ะก็ความสัมพันธ์ของคุณกับ ฉันก็จะถูกเปิดเผย”
ปยุตถามอย่างอุ่นเคืองใจ “ความสัมพันธ์ของคุณกับผม คนอื่นมองไม่ออกอย่างนั้นหรือ”
“อย่าเพิ่งตีความสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม ฉันไม่ได้หมายความ ว่าอย่างนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาซ่อนอย่างนี้ ผมไม่ชอบหลบๆ ซ่อนๆ
“ผลิน ผลิน ตื่นรึยังลูก นภนต์มาหาน่ะ”
ป้าเดินมาเคาะประตูเรียก ผลินรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก เธอต้องการให้ปยุตรับปาก “สัปดาห์หน้าถ้าผลิตภัณฑ์ใหม่ ของบริษัทเข้าสู่ตลาดได้อย่างประสบความสำเร็จล่ะก็ ฉันจะ สารภาพกับเขาทันที จะไม่คลุมเครืออีกต่อไป โอเคไหม”
เมื่อพูดแล้วเธอก็เขย่งเท้าขึ้นมาจุ๊บไปที่ใบหน้าของปยุต
ผลินรีบรุดออกไปนอกห้อง นภนต์ยิ้มให้เธอ “พระอาทิตย์จะตกอยู่แล้วยังนอนหลับอยู่อีก ผู้หญิงขี้เกียจ อย่างเธอไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน”
เธอเพิกเฉยและจัดการกับผมเผ้า “คุณมาเวลานี้มีธุระ อะไรคะ”
“เพิ่งจัดการกับงานที่บริษัทเสร็จก็เลยจะมาชวนคุณไป ทานข้าวน่ะสิ ผมกลัวว่าคุณจะกลับไปที่เมือง F แล้ว ผม อยากจะใช้เวลาทุกวินาทีที่มีอยู่กับคุณ”
ทีปินาอมยิ้ม “อีกไม่นานงานที่เมืองBก็จะเสร็จเรียบร้อย แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเธอก็จะมีเวลาอยู่ด้วยกันตลอดแล้วล่ะ”
ปยุตฟังการสนทนาด้านนอกผ่านประตู เขาโมโหจนแทบ จะระเบิด ถ้าไม่กลัวว่าผลินจะโกรธเขาอยากจะพุ่งตัวออกไป เปิดเผยให้ทุกคนได้รู้ ผลินเป็นของเขา ใครหน้าไหนก็อย่า มายุ่ง!
นภนต์พาผลินออกไปทานอาหารค่ำแล้ว ผลินนึกขึ้นได้ ว่าปยุตรออยู่ที่บ้านเขาจะทานอะไร ในที่สุดเธอก็พยายาม หาข้อแก้ตัวที่จะกลับบ้าน แต่เมื่อถึงบ้านก็ได้รับรู้ว่าปยุตได้ กลับออกไปแล้ว
เธอต้องการที่จะไปตามหาเขา แต่ลุงก็มาห้ามเธอเอาไว้ “ป้าเธอยังป่วยอยู่นะ เธอจะทิ้งเธอไปอย่างนี้หรือ
ผลินชี้ไปที่ด้านนอก “แต่ว่าปยุต…”
“เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกเธอยังจะห่วงว่าเขาจะเป็น อะไรไปอีกหรือ”
เธอเห็นป้าที่ร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงที่นั่งอยู่ที่โซฟา ผลินก็ไม่สามารถตัดใจเดินออกไปได้ เธอโทรหาปยุต โทรศัพท์ของ เขาก็ปิดเครื่อง ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธเข้า แล้วจริงๆ
บ่ายวันนั้นผลินโทรหาปยุต เขายังคงไม่เปิดเครื่อง หลัง จากฟ้ามืด เธอคิดที่จะโทรหาปาณี เมื่อปาณีรับสาย “สวัสดี ค่ะ พี่สะใภ้”
“ปาณี ปยุตกลับไปรึยัง”
“อื้อ กลับมาแล้วค่ะ อยู่ในห้องหนังสือ ว่าไงคะ”
“เธอเรียกเขามารับสายหน่อยได้ไหม
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ปาณีตรงไปที่ห้องหนังสือ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ลด เสียงต่ำลงพูดใส่โทรศัพท์ “พี่สะใภ้คะ พี่ชายไม่รับสายค่ะ พวกพี่ทะเลาะ กันหรือคะ”
ผลินถอนหายใจ “เฮ้อ เรื่องมันซับซ้อนน่ะ ช่างเถอะ พรุ่ง นี้ฉันก็กลับแล้ว ไว้กลับไปค่อยคุยกันก็ได้”
วันรุ่งขึ้น ผลินกลับไปที่เมืองBด้วยเครื่องบินเที่ยวเช้าสุดเมื่อลงเครื่องก็ไม่ได้กลับบ้าน เธอรีบตรงไปที่บริษัท เมื่อป ยุตเห็นเธอ ก็แปลกใจปนดีใจ แต่กลับถามอย่างเย็นชา “เธอ มาทำไม”
“เมื่อวานคุณหายไปไหน ไม่รับโทรศัพท์ ไม่รู้รึไงว่าฉัน เป็นห่วง”
ปยุตมองอย่างเย็นชา “คุณยุ่งกับการออกเดทกับแฟน
ใหม่ มีเวลาเป็นห่วงผมด้วยหรือ”
“ฉันขอโทษ ฉันแค่คิดถึงสถาณการณ์โดยรวม ฉันแค่ ต้องการให้ผลิตภัณฑ์ที่จะออกใหม่ในวันจันทร์นั้นราบรื่น ความจริงฉันก็ กังวลที่ปล่อยให้คุณต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง เหมือนกันคะ”
“คุณอย่ามาหลอกผมเลย ผลิน ผมไม่ใช่เด็กอายุสาม ขวบนะ ที่คุณพูดอะไรก็จะได้เชื่อไปซะหมด”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ