ตอนที่ 196 ไม่อาจฝืนโชคชะตา
ปยุตค่อย ๆ ขยับสายตาไปหาผู้หญิงตรงหน้า พูดเน้นทีละ คำ “เพราะคุณเป็นตัวแทนของคู่ค้า”
มือของผลินร่วงตกลงมา คำพูดไม่กี่นําแต่เป็นคําที่สังหาร หัวใจ เธอยิ้มเศร้า “ดี เข้าใจแล้ว”
เธอหันหลังกลับ “คณไปเถอะ”
จากนั้นปยุตก็หันไปและไม่หันหลังกลับ
ในอีกวันสุดสัปดาห์ นภนต์มาถึงเมือง B การวิจัยและ พัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ในระยะแรกประสบความสําเร็จ ใน ตอนเย็นที่โรงแรมใหญ่ในเมือง ได้มีการจัดงานเลี้ยงฉลอง
ระหว่างทางไปโรงแรม นภนต์มองไปที่ผลินและพูดว่า “เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับคุณแล้ว ครั้งนี้ผมพาคน จากบริษัทมาด้วย พรุ่งนี้คุณจะได้กลับไปพร้อมกับผม”
“ไม่ต้องหรอก ยังไงฉันก็เริ่มต้นไปแล้ว ถ้าคุณเปลี่ยนคน ก็ต้องทำความคุ้นเคยกับมันใหม่อีก นั่นยุ่งยากเกินไป”
“แต่คุณดูไม่ค่อยดีเลย”
“ช่วงสองวันนี้เป็นช่วงเวลาของการเริ่มต้นเป็นรูปเป็นร่าง อีกสองวันก็ดีขึ้น
“แล้วมันโอเคเหรอ ถ้าไม่โอเคก็บอกมา ไม่ต้องยืนกราน หรอก”
“ไม่เป็นไร จริง ๆ
ผลินไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เต็มใจที่จะออกจากเมือง B ทั้ง ทั้งที่คืนนั้น ท่าทีที่เย็นชาของปยุตทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจ ถึงที่สุด
“งั้นก็ได้ ถ้าคุณต้องการที่จะกลับก็กลับไปเมื่อไหร่ก็ได้ คน ที่ผมพามาที่นี่ก็จะไม่กลับไป เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมเผื่อวัน ที่ไม่คาดฝัน”
“อืม”
ผลินพยักหน้าเบาๆ
เมื่อไปถึงโรงแรม เธอเดินเคียงข้างไปกับนภนต์ เมื่อก้าว เข้าไปที่ด้านหน้าประตูของห้องจัดเลี้ยง สีหน้าของเธอแข็ง เกร็ง
ปยุตพูดคุยและหัวเราะกับผู้หญิงที่แต่งตัวดี แขนของผู้ หญิงคนนั้นคล้องแขนของเขา ดูเป็นคู่รักที่ใกล้ชิดสนิทสนม
หัวใจของผลินยังคงจมดิ่ง เขาไม่สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึก ยังไง โอกาสแบบนี้เขาพาผู้หญิงมาด้วยได้ยังไง เขาไม่รู้เห รอว่างานเลี้ยงฉลองวันนี้เธอจะต้องมา
หรือเพราะว่าเขารู้ แต่ตั้งใจทำมัน เพราะอยากจะพิสูจน์ว่า เธอเป็นแค่คู่ค้ากับเขาเท่านั้น
นภนต์เดินไปหาปยุต และพูดคุยกับเขา ผลินไปยังมุมที่ เงียบสงบ ดื่มแชมเปญรสขมคนเดียว
งานเลี้ยงเริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว ทุกคนไปที่โต๊ะและ นั่งลง มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร แต่ผลินไม่มีความ อยากอาหารเลย รู้สึกไม่สบายแทนมากกว่า เพราะมีคนสอง คนฝั่งตรงข้าม ที่ทำให้ตาของเธอมัวหมอง
“ประธานปยุตคะ หลังจากงานเลี้ยงเสร็จ พวกเราไปขี่ม้า กันไหมคะ”
“ได้ครับ”
“คุณต้องนั่งข้างหลังฉันและกอดฉันไว้แน่น ๆ นะคะ ไม่ อย่างนั้นจะเหมือนครั้งที่แล้วที่ฉันตกจากหลังม้า ไม่สามารถ ลุกจากเตียงได้ตั้งครึ่งเดือนแน่ะ”
“อืม ไม่อีกแล้ว ครั้งที่แล้วผมไม่ดีเอง ขอโทษด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเอง คุณสอน ฉันอย่างอดทน แต่ฉันกลับไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย”
“มันต้องใช้เวลาไม่ต้องกังวล”
ที่จริงผลินกำลังจะบ้าแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลน้อยนิดที่เหลืออยู่ในหัวของเธอ เธอจะต้องยืนขึ้นอย่างหุนหันพลัน แล่น สาดไวน์แดงใส่หน้าของพวกเขา
“ประธานยุตอ่อนโยนกับผู้หญิงเสมอเลยนะ ไม่ได้เย็นชา เหมือนลักษณะที่ปรากฏเลย…..
“ไม่หรอก ประธานยุตของพวกเรามักจะเอาใจใส่อ่อนโยน กับผู้หญิงที่ชอบ ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดี”
ผู้หญิงข้าง ๆ ปยุตยิ้มอย่างมีความสุข และรอยยิ้มนั้น กระตุ้นผลินอย่างถึงที่สุด
ผลินหันศีรษะ ก้มลงไปที่ใบหูของนภนต์และถามว่า “จำ ได้ไหมครั้งก่อนที่ฉันบอกว่าฉันจะคิดเกี่ยวกับการยอมรับ ความรู้สึกของคุณ”
“แน่นอนว่าจำได้ คุณคิดเกี่ยวกับมันแล้วเหรอครับ”
เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
นภนต์ตื่นเต้นมาก เขาพูดอย่างตึงเครียด “ผลของการ พิจารณาคืออะไรครับ
ผลินมองเขาโดยไม่ตอบในทันที เห็นเธอเงียบไป นภนต์ ก็ถอนหายใจอย่างผิดหวัง “ลืมมันเถอะ ไม่ต้องพูดถ้าคุณจะ ปฏิเสธ”
“ฉันยอมรับ”
บรรยากาศรอบข้างเงียบลงอย่างฉับพลัน บนโต๊ะจัดเลี้ยง มีสายตามากกว่าหนึ่งโหลกวาดมองไปที่ผลิน นภนต์จับมือ ของเธออย่างตื่นเต้น “คุณแน่ใจเหรอ
“อื้ม!”
“โอ้พระเจ้า มันเยี่ยมมากเลย! ผมมีความสุขมากจริง ๆ!”
นภนต์ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกแห่งความสุขได้ เขา กอดเอวของผลินเข้ามาในอ้อมแขนแล้วยกขึ้นหมุนวนไปมา อยู่หลายรอบ
ดวงตาของปยุตเกิดประกายความโศกเศร้า เมื่อนานมา แล้ว เขาได้กอดผลินแบบนี้เช่นเดียวกัน แค่พริบตาเดียว เธอกลับตกไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่น
หัวใจ ถูกดึงทิ้งจนเจ็บปวด ถูกทิ่มแทงจนเจ็บปวด ถูกบิด เค้นจนเจ็บปวด
ดื่มไวน์ลงไปในท้องหนึ่งแก้ว แต่มันก็ยังคงเจ็บปวด ใน ที่สุดเธอก็กลายเป็นฉากทิวทัศน์ที่ไม่ได้เป็นของเขาใน สายตาคนอื่น
หลังจากงานเลี้ยงจบลง นภนต์ไปส่งผลินไปที่ อพาร์ตเมนต์ของเธอ ตอนที่ลงจากรถ นภนต์จับมือของเธอ ไว้ “เวทิดา ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม คุณรับรักผมแล้วจริง ๆ เหรอ”
ผลินมองเขาอย่างใจเย็น พยักหน้าช้า ๆ “ใช่ค่ะ ฉันรับรัก คุณแล้ว”
เขาจับมือเธอไว้ พูดด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
ผลินพิงไหล่เขา หยดน้ำตาโหมพรั่งพรูไหลลงมา “ฉันก็ เป็นคน ฉันก็มีหัวใจ ฉันต้องเผชิญหน้ากับความใส่ใจของ คุณ ทําให้ความรู้สึกของฉันสั่นคลอน ดังนั้นฉันจึงยอมรับรัก คุณ เต็มใจที่จะมอบชีวิตของตัวเองที่เหลืออยู่ให้กับคุณ ให้ คุณดูแลฉัน”
นภนต์ยิ้มอย่างมีความสุข เขาก้มลงไปเพื่ออยากจะจูบ ผลิน แต่ในช่วงเวลาที่ริมฝีปากใกล้จะถึงนั้น ผลินขยับศีรษะ ออก
เธอพูดอย่างตึงเครียด “นภนต์ ฉันขอโทษนะ ให้ฉันได้ มีเวลาปรับตัวก่อน คุณเคยเป็นเจ้านายของฉัน จู่ ๆ ก็มา เปลี่ยนความสัมพันธ์จากผู้ใต้บังคับบัญชา ฉันยังไม่ค่อยชิน
นภนต์พยักหน้า “ผมเข้าใจ ผมไม่ได้บังคับคุณ ผมจะรอ จนกว่าคุณเต็มใจที่จะอยู่กับผม”
เขาจูบเธอที่หน้าผาก “พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมจะกลับไป ที่เมือง F ถ้างานเสร็จแล้วผมจะไม่ปล่อยให้คณไปจากผม อีก”
ผลินบอกลาเขา หันหลังกลับเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ เมื่อ ปิดประตูลง เธอร้องไห้อย่างขมขื่น ที่ตัดสินใจแบบนี้ บางทีอาจจะเพราะมีแรงกระตุ้นที่ผสมปนเปภายใน แต่เธอไม่ได้ เสียใจ ในเมื่อปยุตแสดงความรักกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้า เธออย่างไร้ยางอาย แล้วทำไมเธอถึงต้องอยู่คนเดียวกับ ความรู้สึกที่เธอไม่สามารถกลับไปได้อีก
ออกไปทํางานในเช้าวันรุ่งขึ้น ในลิฟต์เธอได้พบกับคนที่ เธอไม่อยากเจอมากที่สุด ลิฟต์ค่อย ๆ ขึ้นไปเรื่อย ๆ เธอนิ่ง เงียบไม่พูดอะไร ปยุตเหลือบมองเธอและเอ่ยถามแผ่วเบา ว่า “นภนต์กลับไปแล้วเหรอ”
“อืม”
เธอพยักหน้าอย่างไม่แยแส
จากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นไม่กี่วินาที
“ที่คุณยอมรับความรู้สึกของเขา เป็นความรู้สึกจากใจจริง หรือเพราะคุณต้องการประชดผม”
เสียงลิฟต์หยุดดังขึ้น ผลินหันไปตอบเขาอย่างเย็นชา “ไม่ ว่าฉันจะรู้สึกจากใจจริงหรือไม่ มันก็คือทั้งหมดที่คุณต้องการ ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อพูดจบ เธอก้าวออกมาจากลิฟต์ หันเดินไปและไม่หัน หลังกลับ
อีกสองสามวันถัดมา ความสัมพันธ์ระหว่างผลินและปยุต กลายเป็นห่างเหินมากขึ้น ในคืนนั้น ทำงานล่วงเวลาจนถึงกลางดึก หัวหน้าทีมวิจัยและพัฒนาตะโกนให้ปยุตพาพวก เขาไปเลี้ยงที่ร้านอาหารตงเปียที่พวกเขาเคยไปครั้งก่อน ผลินไม่อยากไป แต่ถ้าไม่ไปก็จะรู้สึกเหมือนว่ากำลังกลัวป ยุต เธอไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้น เธอจึงตามเขาไป
เธอไม่ได้ทําผิดต่อเขา ดังนั้นเธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้อง หลบหน้าเขา ถึงแม้ว่าจะต้องหลบหน้า มันควรเป็นเขาที่ ต้องหลบ
ผ่านไปครึ่งหนึ่งของมื้ออาหารเย็น ผลินแก้ตัวว่าไม่สบาย ลุกออกจากโต๊ะไปก่อน เมื่อออกจากร้านอาหารมา ข้างนอก อากาศเย็นเหมือนน้ำค้างแข็ง มือของเธอสอดอยู่ในกระเป๋า เสื้อเตรียมที่จะเดินกลับไปที่อพาร์ตเมนต์
เดินไม่ถึงห้านาที มีรถมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ ชายหนุ่ม แปลกหน้าพูดว่า “คุณหนูครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ขับรถ ขึ้นรถ เถอะครับ”
เธอชะงักไป พูดด้วยความสงสัยว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ ได้เรียกรถนะคะ”
“มีคนเรียกให้คุณครับ มาเร็วเถอะครับ ตรงนี้มันหนาวมาก
ผลินงุนงงเข้าไปในรถ ขมวดคิ้ว “ใครเป็นคนเรียกให้ฉันเห รอคะ”
“ไม่แน่ใจครับ แต่คนที่โทรมาเป็นผู้ชาย
เธอไม่ต้องถามอีก บางทีในหัวใจอาจจะมีคำตอบอยู่แล้ว
ทํางานล่วงเวลาสี่วันติดต่อกัน ในที่สุดเย็นวันศุกร์ที่ไม่ ต้องทํางานล่วงเวลาก็มาถึง หลังจากผลินเลิกงานจาก บริษัทแล้ว จึงกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ก่อนเพื่อทานอาหาร เย็นและเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมที่จะออกไปข้างนอก
วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่มัน เป็นวันที่พิเศษสำหรับเธอ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของ แม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากอยู่คนเดียว
คนคนหนึ่งมาทีบาร์ เธอสั่งไวน์แดงหนึ่งขวด นั่งในมุมที่ ห่างไกล ยกไวน์ขึ้นดื่มลงไปในปากด้วยความเศร้าหมอง
แล้วผู้ชายที่ดูน่าเกลียดมากก็เข้ามา พูดด้วยกระแสเสียง
ลื่นไหลไร้สาระ “น้องสาว มาคนเดียวเหรอ”
ผลินเห็นเขาที่น่ารังเกียจ ก็ขี้เกียจที่จะพูดกับเขา
“ดื่มคนเดียวมันจะไปน่าสนใจอะไร ให้พี่ดื่มกับเธอนะ”
ผู้ชายคนนั้นพูดและเข้ามาเบียดเธอ เธอขมวดคิ้ว “ไม่ต้อง อยู่ให้ห่างจากฉัน”
“โธ่ อายอะไร พี่ไม่ใช่หมาป่าตัวใหญ่นะ จะไม่กินเธอ หรอก”
ชายคนนั้นยิ้มจนเห็นฟัน แสดงให้เห็นฟันเหลืองใหญ่สองแถว ผลินท้องไส้ปั่นป่วน รีบขยับไปด้านข้าง “ไปไกล ๆ เลย ขยะแขยง”
“ขยะแขยงอะไร เกือบจะตายแล้วเนี่ย เธอทําให้พี่เจ็บปวด มาก เห็นเธออยู่คนเดียวคงเหงา ถูกผู้ชายทิ้งมาเหรอ”
ผลินลุกขึ้นยืนเสียงดัง หยิบกระเป๋าขึ้นมาและเตรียมที่จะ ไป ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นพุ่งเข้ามากอดเธอ ปากเหม็นถูก ใบหน้าของเธอ “อย่าไปเลยนะ ถ้าเธอไป คงเสียใจ……
บาร์เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยงูพิษ มันไม่น่าแปลกใจหาก ทุกคนได้เห็นฉากที่ลวนลาม เมื่อมองเห็นผลินดิ้นรน จึงไม่มี ใครเข้ามาหยดยั้ง
“ไสหัวไป!
ไปตายซะ!”
ผลินยกขาขึ้นข้างหนึ่ง แล้วผู้ชายคนนั้นก็กุมส่วนนั้นของ ตัวเองและกรีดร้อง เธอหันตัวและต้องการที่จะไป แต่ผู้ชาย คนนั้นคว้ากระเป๋าของเธอไว้และดึงเธอกลับมา “น่าอร่อย จริง ๆ ถูกกระตุ้นนิด ๆ หน่อย ๆ ฉันก็ชอบ”
“แกปล่อยฉันนะ”
ผลินกําลังดิ้นรน ผู้จัดการร้านมาหาพวกเขา ตบไหล่ของ ผู้ชายคนนั้นและพูดว่า “สวัสดีครับ มีคนกำลังตามหาคุณอยู่ ที่ห้องหมายเลขสาม ให้คุณไปที่นั่น
ผู้ชายที่น่ารังเกียจนิ่งไป “ตามหาฉัน? ใคร?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ