ตอนที่ 185 ปล่อยความรักให้เป็นอิสระ
“ขอโทษ ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้…”
คุณนายท่านยืนอยู่หน้าเตียงของเธอ กับน้าตาของความ รู้สึกผิด จันทรตะโกนโวยวาย “คืนลูกของฉันมาสิ คืนลูกของ ฉันมา คุณคืนลูกของฉันมาเดี๋ยวนี้!!”
ธามันพูดเสียงเย็น “จันทรเธอใจเย็นลงหน่อย ผลที่ออกมา ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเหมือนกัน ตัวเธอเองก็ไม่ได้ดีไปกว่า กัน ทั้งวันเอาแต่เป็นบ้า ถ้าเธอไม่สร้างปัญหา เด็กก็คงจะไม่ หายไปแบบนี้หรอก!”
“พวกคุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าพวกคุณแค่พยายามบังคับ ให้ฉันไป เด็กหายไปแล้ว ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่บ้านของ พวกคุณอีกต่อไปแล้ว…!”
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร ถ้าพวกเราอยากบังคับให้เธอ ไป ก็คงจะไม่รับเธอเข้ามาตั้งแต่ต้น เธอไม่รู้เหรอว่าเรา ปรารถนาเด็กคนนี้มากแค่ไหน?”
“ฉันไม่แน่ใจหรอก ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันรู้แค่ว่าลูกชาย ของคุณทอดทิ้งฉัน พวกคุณก็เอาแต่ชักสีหน้าใส่ฉัน พวก คุณทั้งหมดก็แค่อยากจะฆ่าพวกเราแม่ลูก!”
จันทรร้องไห้อย่างขมขื่น พยายามที่จะฆ่าตัวตายอีกครั้ง ทุกคนไม่สามารถจับเธอได้ คุณนายท่านทรุดลงและร้อง ตะโกน “เธอต้องการอะไรกันแน่
“ฉันแค่อยากอยู่กับผู้ชาย ฉันรัก แต่ตอนนี้ความหวังเดียว ของฉันถูกทําลายแล้ว คุณทําลายความหวังของฉันก็เท่ากับ ทําลายชีวิตของฉันด้วย ฉันมีชีวิตอยู่ไปจะมีความหมาย อะไร!”
“เธอมั่นใจได้ ฉันสัญญากับเธอ ว่าจะไม่ไล่เธอไป โอเค ไหม”
“คุณไม่ไล่ฉันแล้วลูกชายของคุณล่ะไม่ไล่ด้วยหรือเปล่า ตอนนี้ฉันไม่มีลูกของเขาอยู่ในท้องแล้วด้วย!”
“ไม่ไล่ พวกเราจะไม่ไล่ เธอใจเย็นได้แล้วหรือยัง!!”
จันทรใจเย็นลงแล้ว พยาบาลช่วยพยุงให้นอนลงบนเตียง คุณนายท่านมองเธออย่างเศร้าสร้อย ร้องไห้แล้วออกจาก ห้องไป
ปยุตยืนอยู่ที่หน้าต่างทางเดินของโรงพยาบาล คุณนาย ท่านมาหาลูกชายของเธอ และตะโกนเรียก “ตายต…
“ครับ?” เขาหันกลับไป
“ไปดูจันทรหน่อย บอกเธอว่าแกจะไม่ไล่เธอไป ตอนนี้ เธอกำลังอารมณ์ไม่ดี มันเป็นไปได้ที่จะฆ่าตัวตายตอนไหน ก็ได้”
“ไม่ใช่ว่าเพิ่งฆ่าตัวตายไปเหรอ จะฆ่าตัวตายอีกแล้วเห รอ”
“ฉันแค่เป็นห่วง มันเกิดขึ้นเพราะฉัน ตอนนี้มือของฉันเต็ม ไปด้วยเลือด สามปีที่แล้วฆ่าพ่อแม่ของเธอ และตอนนี้ฆ่า หลานชายของตัวเองอีก ถ้าเธอตายเพราะฉันอีก ความรู้สึก ผิดชอบชั่วดีของฉันคงจะไม่สงบอีกต่อไปแล้ว…
“ถ้าเป็นอย่างนั้น แล้วทําไมต้องผลักเธอตกลงไปข้าง ล่าง”
คุณนายท่านจ้องด้วยความตกใจ ถามอย่างไม่อยากเชื่อ “แกคิดว่าแม่ตั้งใจผลักเธอลงไปเหรอ”
“ผมแค่เตือนคุณ รู้ทั้งรู้ว่าเธอเป็นคนประสาทไม่ปกติคุ้ม ดีคุ้มร้าย คุณไม่ควรทะเลาะกับเธอข้างบน จิตประสาทที่ รุนแรงของเธอน่ะ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ผลักเธอ ไม่แน่ว่าบางที เธออาจจะตกลงมาเอง”
“มันสายไปแล้วที่จะพูดอะไรตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อย่าปล่อยให้เธอฆ่าตายอีก จากนั้นเมื่อร่างกายและจิตใจ ของเธอดีขึ้น จะจัดการยังไงก็แล้วแต่แก
ปยุตไม่ได้พูดอะไรอีก เดินตรงผ่านแม่ไป และมาที่ห้อง ของจันทร
เมื่อจันทรเห็นเขาเข้ามา น้ำตาก็รินหลั่ง ทำเป็นเศร้าหัน หลังให้เขา
“ฉันรู้ว่าที่เธอตั้งครรภ์ก็เพื่อที่จะได้เข้าไปอยู่ในบ้าน ตอน นี้เด็กหายไปแล้ว เธอไม่ต้องรู้สึกท้อแท้ จะอยู่หรือไปก็ตามแต่เธอต้องการ
เมื่อเขาพูดจบ จึงหันหลังแล้วเดินจากไป
“แล้วคุณล่ะ คุณจะยังคงไม่สนใจฉันอยู่ไหม
“ไม่ต้องถามฉันมาก เพราะฉันไม่ได้ติดหนี้ค้างอะไรเธอ
ปยุตเหลือบมองเธออย่างเย็นชา และเดินออกไปอย่าง เด็ดเดี่ยว
หลังจากจันทรอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ออกจากโรงพยาบาลกลับพักผ่อนที่บ้านอีกสามวัน จาก นั้นก็สามารถเดินได้ ก่อนหน้านี้เธอได้รับความเดือดร้อน มามากมาย ทั้งกลิ้งตกลงมาจากบันไดแล้วกรีดเส้นเลือด ทำร้ายตัวเองครั้งและครั้งเล่า เพียงเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ของ วันนี้ ได้อยู่ต่อในบ้านตระกูลทรัพยสาน
หลังจากสูญเสียลูกเธอกลายเป็นเรื่องมากขึ้น มันไม่มี เหตุผลที่จะหยาบคายเหมือนที่เคยเป็น ในทุก ๆ คืนเห็นป ยุตทํางานในห้องหนังสือ เธอจะนำชาร้อนสักถ้วยไปให้ รู้ว่า เขาไม่อยากคุยกับเธอ เธอก็ทิ้งชาไว้แล้วออกไปโดยไม่พูด อะไรสักคำ
วันแห่งความสงบเกิดขึ้นเป็นเวลากว่าสิบวัน ปยุตไม่ค่อย ได้คุยกับเธอ แต่ก็ไม่ได้พาผู้หญิงคนอื่นมายั่วเธอเหมือนที่ เคยทำ ไม่ใช่ว่าให้อภัยเธอ แต่เห็นแม่มีชีวิตอยู่กับความรู้สึก ผิดทุกวันเขาก็ไม่ต้องการที่จะก่อให้เกิดภาระทางจิตใจมากเกินไปกับเธอ เมื่อจันทรหายดีเขาจะปล่อยให้เธอออกไป เอง สิ้นสุดความสัมพันธ์ที่เลวร้ายกับเธอ
วันนั้น ปยุตกลับบ้านมาเอาเอกสาร และเตรียมที่จะลงไป ข้างล่าง แต่ก็พบเข้ากับแม่บ้านเสียก่อน เขาถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอครับ”
แม่บ้านตอบด้วยความเคารพ “ซักเสื้อผ้าให้คุณจันทรแล้ว พบเอกสารในกระเป๋าของเธอค่ะ ฉันจึงมาส่งมันให้เธอ
ปยุตคิ้วขมวด “เอกสารอะไร
แม่บ้านส่งใบอัลตร้าซาวดน์ที่พับอยู่ให้เขา “นี่ค่ะ”
ปยุตเปิดออกดู มันเป็นแผ่นอัลตร้าซาวนด์ ผลการตรวจดัง กล่าวข้างต้นพบว่าทารกตาย เขาคิดว่ามันเป็นผลล่าสุดที่ ตรวจในโรงพยาบาล จึงคืนมันกลับไปและเดินไป แต่เพียง แค่สองก้าวที่ลงไปข้างล่าง ก็คิดว่ามันไม่ถูกต้อง “รอเดี๋ยว”
เขาตะโกนเรียกแม่บ้านไว้
“ให้ผมดูแผ่นนั่นอีกครั้ง”
เขารับเอาอัลตร้าซาวนด์มาอีกครั้ง ดูที่คอลัมน์วันที่ ทันใด นั้นใบหน้าก็กลายเป็นสีเขียวหม่นลง
“ผมจะเก็บมันไว้ก่อน อย่าเพิ่งบอกใครนะครับ”
แม่บ้านพยักหน้าสับสน “อ๋อได้ค่ะ”
ปยุตลงไปข้างล่างผ่านห้องซักรีด เห็นกองเสื้อผ้าของ จันทรบนพื้นดิน ใบหน้าก็ยิ่งอึมครึมมากขึ้น
ในตอนเย็น เขากลับมาอีกเหมือนทุกที แต่ก็กลับมาก่อน มื้อค่ำ
จันทรดีใจที่ได้พบเขา กล้าที่จะเดินเข้าไปรับเสื้อของเขา เหมือนภรรยาที่เหมาะสม เมื่ออาหารเย็นมาถึงครึ่งทาง ปยุต ก็พูดออกมาเบา ๆ “ทำไมลูกของเธอถึงหายไป
ทุกคนกำลังตกตะลึง จันทรตอบคำถามออกไปแบบมึน เบลอ คุณไม่รู้เหรอ”
“ฉันไม่รู้ ฉันหวังว่าเธอจะบอกฉันเอง
เธอเหลือบมองคุณนายท่าน และเอ่ยตอบเบา ๆ เพราะถูก แม่ผลักตกลงมาข้างล่างจึงเป็นสาเหตุให้เด็กแท้ง”
“เธอแน่ใจนะว่าเป็นอย่างนั้น”
จันทรใจเต้นแรง เกิดความตกใจ แต่ก็ยังทำเป็นเป็ดปาก แข็ง “ใช่”
“เธออยากคิดและตอบคำถามอีกครั้งไหม
“ตายุต แกกําลังทำอะไรกันแน่…
คุณนายท่านทนไม่ได้ นี่ไม่ได้เป็นการแทงไปยังบาดแผล ของเธอหรอกหรือ
“คิดดีแล้วหรือยัง ตอบฉันมา ว่าทำไมลูกเธอถึงหายไป”
“ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดซ้ำอีก”
จันทรตากะพริบและเตรียมที่จะขึ้นไปข้างบน
“แลัวนี่มันอะไร!!
ตึง! ปยุตเอาใบอัลตร้าซาวนด์จากในกระเป๋ากระแทกวาง บนโต๊ะ “เธอแท้งวันที่สิบเก้า แล้วทำไมในใบอัลตร้าซาวนด์ บอกว่าตายวันที่สิบห้า
“อะไรนะ”
คุณท่านเวทนและภรรยาลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
จันทรตกใจมาก เธอตัวสั่นหยิบใบอัลตร้าซาวนด์บนโต๊ะ ขึ้นมาดู “เข้าใจผิดแล้ว มันต้องเป็นเพราะโรงพยาบาลลงวัน ที่ผิด”
“ยังต้องให้แจกแจงอีกงั้นเหรอ ฉันตรวจสอบแล้ว หมอ แม่และเด็กของสถาบันการดูแลสุขภาพเป็นคนที่ทัตดา แนะนําให้ พวกเธอร่วมมือกันมาตั้งแต่ต้น และรวมถึงการ ทําแท้งล่าสุด ด้วย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตกบันไดแล้ว แท้ง แต่เพื่อให้เกิดผลลัพธ์ที่เธอปิดบังความจริงหลอกลวงครอบครัวของพวกเรา พวกเธอนี่มันช่างวางกลอุบายได้ แยบยลจริง ๆ อยากอยู่บ้านหลังนี้นักเหรอ งั้นก็อยู่ต่อไป จะ อยู่นานแค่ไหนก็ไม่สำคัญ!!”
ปยุตหันเดินขึ้นไปข้างบน รีบเก็บเสื้อผ้า และเดินลงมา พร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
“แกกำลังจะไปไหน
คุณนายท่านจับมือลูกชายเอาไว้
“โศกนาฏกรรมทั้งหมดนี้เกิดจากพวกคุณ มันก็ขึ้นอยู่กับ พวกคุณที่จะจัดการทำความสะอาดกันเอง”
“พี่ยุต อย่าไปเลย ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่ามันผิด ที่ฉันทำ ทั้งหมดก็เพราะฉันรักคุณ ฉันไม่อยากจากคุณไป ขอโทษนะ คุณอย่าไปเลย…
“ออกไป!”
เป็นเสียงคำรามแห่งความโกรธจัดของปยุต “ฉันไม่ ต้องการเห็นเธออีก นี่คือการเตือนครั้งสุดท้ายสำหรับเธอ”
ในที่สุดก็เป็นฟางเส้นสุดท้าย เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะ เตือนเธอ เขาไม่อยากเห็นเธออีก
ธามันวิ่งไปหาลูกชาย และตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธ “แค่ เพราะผู้หญิงคนนี้แกก็จะถึงกับทิ้งพวกเราไปเลยเหรอ!”
ปยุตตอบอย่างเย็นชา “ผมพอแล้วกับบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ เพราะพวกคุณอยากมีหลานหรอกเหรอ ถึงได้กอดเข่า ร้องไห้ขอร้องให้ผลินสัญญาว่าจะหย่ากับผมเพียงเพราะแค่ ต้องการอุ้มหลานชาย มันถึงเวลาแล้วที่พวกคุณจะทบทวน การกระทําของตัวเอง”
เมื่อปยุตพูดจบก็ไปโดยไม่หันหลังกลับ จันทรไม่ใช่ผลิน เธอไม่สามารถรักษาปยุตไว้ได้ คุณนายท่านมองไปที่ด้าน หลังของลูกชาย ทันใดนั้นก็ได้ตระหนักว่า ทุกคนในบ้าน หลัง ต่างจากไป
“พี่ยุต…อย่าไปเลย…ฮือฮือ…อย่าไป…”
จันทรร้องไห้เมื่อปยุตจากไป ไม่รู้เลย ว่าทั้งหมดนี้ มันเป็น เพราะเธอ
“นังผู้หญิงบ้า เธอพอใจแล้วหรือยัง!!”
คุณนายท่านเข้าไปหาเธอ เพียะ! เพียะ! ตบลงไปบน ใบหน้าของเธออย่างแรงสองครั้ง “ออกไปจากที่นี่ ออกไป จากบ้านของเราเดี๋ยวนี้!! เธอมันเป็นผู้หญิงที่สมควรตาย ฉัน ขอไล่ให้เธอออกไปซะ!!”
เธอทรุดลงอย่างไม่มีชิ้นดี บังคับให้ลูกสะใภ้ไป บังคับให้ ลูกชายไป จนในที่สุดก็ไม่เหลืออะไรเลย บ้านที่ดีหลังนี้ใน ที่สุดก็ถูกทำลายลง คุณนายท่านหัวใจแตกสลาย
จันทรถูกคนรับใช้ไล่ออกจากบ้านตระกูลทรัพยสานกระเป๋าเดินทางถูกโยนทิงตามออกมา เธอทรุดลงร้องไห้อยู่ กับพื้น เป็นเรื่องยากที่ตัวเองจะยอมรับได้ เธอโหยหวนเห่า หอนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่สามารถระบายความโกรธและความ เสียใจออกมาได้หมด
อพาร์ตเมนต์เดิมได้ถูกยกเลิกไปแล้ว กระเป๋าสตางค์อยู่ใน ห้องบ้านตระกูลทรัพยสาน แต่เธอเรียกจนลำคอแหบแห้งก็ ไม่มีใครจะมาเปิดประตูให้เธอ
เธอมาถึงบ้านของทัตดาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เมื่อทัต ดาเปิดประตูแล้วเห็นน้ำตาของเธอ ก็คิ้วขมวด “อย่าบอกนะ ว่า เธอถูกไล่ออกมาแล้ว”
“ใช่ค่ะ แม่บุญธรรม
เธอส่งเสียงร้องไห้ออกมา
“ทำไม เธอไม่ได้ตั้งครรภ์เด็กของพวกเขาเหรอ ทำไมเธอ ถึงถูกไล่ออกมา”
ทัตดายังไม่รู้เรื่องที่จันทรแท้ง
“เด็กหายไปแล้วค่ะ”
จันทรร้องไห้และพูดอีกครั้ง คิดว่าแม่บุญธรรมจะรู้สึก เสียใจและปลอบใจเธอ แต่ไม่คิดว่าทัตดาจะผิดปกติ ฉุนเฉียวด่าทอเธอ “เธอไม่มีหัวคิดเหรอ เพียงเพราะปยุตไม่ สนใจเธอ เธอก็เอาแต่ดื่มทั้งวัน เธอมันทำลายตัวเอง เด็กที่ตั้งครรภ์ผิดปกติมีแนวโน้มอยู่แล้วที่จะเกิดเหตุไม่คาดฝัน เธอก็ยังเอาแต่ดื่มอยู่ตลอดทั้งวัน ถ้าเธอยังเป็นอยู่อย่างนั้น ถึงเด็กไม่ตายก็ต้องเป็นโรคประสาท!”
“แล้วจะให้ฉันทํายังไง ถ้าเขาไม่พาผู้หญิงกลับมา ก็ เอาแต่คิดถึงนังผลิน ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันจะทนได้ยัง ไง!!”
“เธอคิดว่ามันง่ายเหรอที่จะได้เข้าไปอยู่ในตระกูลทรัพย สาน ไม่มีอะไรที่จะประสบผลสำเร็จโดยไม่มีความอดทน ป ยุตเพิ่งเสียคนรักไป เขาก็ต้องมีพฤติกรรมรุนแรงอยู่แล้ว ถ้า เธอฉลาดขึ้นสักนิด ปล่อยให้เขาสงบลงและใช้ความอ่อน โยนของเธอ ตอนนี้มันก็ดีไปแล้ว เธอต้องอดทนกับแผนการ ที่ยิ่งใหญ่สิ แผนก่อนหน้านี้ของพวกเราทั้งหมดถูกทำลาย ลงไปแล้ว มันเป็นเรื่องยากมากที่จะบังคับให้ผลินออกไป แต่ตอนนี้เธอกลับถูกขับไล่ออกมาแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ช้าก็ เร็วเธอก็จะต้องกลับมา นี่มันทำให้ฉันโมโหจริง ๆ!!”
ปัง! ทัตดากระแทกประตูปิด
“แม่บุญธรรม แม่บุญธรรม คุณฟังฉันอธิบายก่อน แม่บุญธ ธรม คุณเปิดประตูสิคะ คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันจะทําทุก อย่าง ได้โปรดเปิดประตู……
“ไปไกล ๆ เลย ฉันไม่อยากเห็นคนโง่อย่างเธออีก!”
สองขาของจันทรทรุดนั่งลงกับพื้น แต่เดิมทัตดาไม่เคยคิด ว่าเธอเป็นลูกสาว เธออยู่ในกำมือของเธอ เป็นสิ่งของที่มีค่าในการใช้ประโยชน์ ตอนนี้กลายมาเป็นของไร้ประโยชน์ เธอ จึงไม่ลังเลที่จะใช้เท้าเขี่ยทิ้ง
จันทรไม่มีแม้แต่สตางค์แดงเดียว คนเดียวที่สามารถ พึ่งพาได้อย่างทัตดาก็กลับทิ้งเธอ เธอไม่มีทางออก จึงแบก หน้าไปที่อพาร์ตเมนต์ของธรรศ เคาะที่ประตู แต่กลับพบคน แปลกหน้ายืนอยู่ตรงหน้าเธอ “คุณมาหาใคร
“ธรรศเป็นเจ้าของห้องนี้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ผมก็ไม่ทราบนะครับ แต่ผมซื้อบ้านหลังนี้จากตัวแทนเมื่อ สัปดาห์ที่แล้ว”
ผู้ชายคนนั้นกระแทกประตูปิด ในคืนนี้ เธอถูกปฏิเสธเป็น ครั้งที่สาม
เดินเตร็ดเตร่ตกต่ำดำดิ่งไปตามถนน คิดถึงสิ่งที่ธรรศพู ดก่อนหน้านี้ สักวันเธอจะไม่เหลืออะไรเลย เธอก็ระเบิด เสียงร้องไห้ดั่งหัวใจถูกฉีกทิ้ง การเสียดสีที่ใหญ่ที่สุดนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าการถูกคนอื่นทำนายอนาคต…
ภายในวิลล่าริมทะเล ปยุตยืนอยู่ที่หน้าต่างฝรั่งเศสพร้อม กับไวน์แดง จ้องมองออกไปยังท้องทะเลกว้างไกลไม่มีที่สิ้น สุด
ชนัยมายืนอยู่ข้างหลังเขา ร้องเรียกแผ่วเบา “ทานประธาน ยุดครับ”
“ยังหาไม่เจอเหรอว่าเธออยู่ที่ไหน”
“ยังครับ ตรวจสอบทุกที่แล้ว ไม่มีใครชื่อผลิน เจริญมาศ เลย มีหลายชื่อที่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่เธอครับ”
“คุณคิดว่าเธอจะไปที่ไหน
“ผมคิดว่าบางทีนายหญิงอาจจะไปต่างประเทศ เพราะถ้า ยังอยู่ในจีนจะถูกพบได้ง่าย แต่ถ้าไปต่างประเทศมันก็ยากที่ จะหาพบ ท้ายที่สุดมันก็มีหลายประเทศและมีเมืองมากมาย หากจะหาใครบางคนก็เหมือนการงมเข็มในมหาสมุทร
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น
ชนัยเลิกคิ้วสงสัย “แล้วคุณคิดว่ายังไงเหรอครับ”
“ตอนที่เธอไปได้ทั้งบัตรทั้งหมดเอาไว้ และเธอไม่ สามารถไปต่างประเทศได้โดยไม่มีเงิน เป็นไปได้อย่างเดียว ก็คือ เธอเปลี่ยนชื่อ”
“เปลี่ยนชื่อ?” ชนัยตีศีรษะตนเอง “นั่นสิ ทำไมผมถึงคิดไม่ ได้นะ ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ครับ”
“ไม่ต้องแล้ว”
ปยุตหันศีรษะกลับมาอย่างเศร้าโศก “เหตุผลที่เธอเปลี่ยน ชื่อ เพราะไม่อยากให้ฉันหาเจอ เธอตัดสินใจทิ้งฉันไปแล้ว หาเจอได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร
เขาดื่มไวน์ที่เหลืออยู่ในแก้วและหลับตาลง พูดด้วยความ เศร้าภายในใจว่า “เพราะอยากหลบหนีผมไปให้พ้นๆ จึงไป ในสถานที่ที่ผมไม่สามารถหาคุณเจอใช่ไหม ลิน ผมจะไม่ ตามหาคุณอีก คุณเบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้จึงต้องการอิสระ งั้นผมจะปล่อยคุณไป…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ