ตอนที่ 166 ดอกไม้มีใจแต่สายน้ำไร้ความปราณี (1)
ที่ชั้นบนสุดของโรงแรม ชนัยถือขวดวิสกี้ยกดื่มอีกแล้วอึก เล่า ปยุตเดินมาหยุดยืนเคียงข้างเขา ตบไหล่เขา “ไม่เป็นไร นะ”
เขาตอบโดยไม่หันมามอง “ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ต้องรู้สึกเสียใจกับผู้หญิงแบบนั้น ควรดีใจที่ได้พบว่า เธอนอกใจก่อนที่จะแต่งงานกันไป หลีกเลี่ยงโอกาสที่เธอ จะให้คุณสวมหมวกสีเขียว”
“ตอนนี้กับการถูกสวมหมวกสีเขียวมันต่างอะไรกันตรง ไหนเหรอครับ”
ชนัยหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง
“อย่างน้อยก็ไม่อีกแล้ว ถ้าวันนี้นายไม่เห็นการทรยศของ เธอ ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่นายต้องสวมหมวกสีเขียว
ความสัมพันธ์สองปีแห่งความรู้สึก สุดท้ายก็ไหลไปตาม กระแสน้ำตะวันออก หยดเลือดสีแดงสดไหลออกมาจาก หัวใจของชนัย จากนี้ไปเขาจะไม่เชื่อในความรักอีกต่อไป จะ ไม่มีวันเอาหัวใจตัวเองมอบมันให้กับใครอีกต่อไปแล้ว
แต่เดิมกําหนดทริปหวานเอาไว้สามวัน มันหยุดลงทันที จากเหตุการณ์การแตกหักสิ้นสุดของชนัย หลังจากกลับ ไป ชนัยถูกปยุตสั่งให้หยุดงานหนึ่งเดือน เพราะอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงและความรู้สึกที่แตกสลายของเขาต้องการเวลา เพื่อจัดการกับมัน
เมื่อชนัยหยุด ปยุตก็ลําบาก ทุกอย่างที่ไม่ต้องผ่านเขา ก็ต้องทําเองทั้งหมด เขาออกไปแต่เช้า กลับบ้านดึกทุก วัน และกลับมาทํางานต่ออีกจนดึกดื่น จนในที่สุด ผลินก็ไม่ สามารถทนดูได้อีกต่อไป
“เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ”
เธอยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของปยุต ออกปากเตือนที่ ค่อนไปทางบน
ปยุตเคาะลงบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ มองไปที่หน้าจอ และตอบ “ผมยุ่งมากเลยช่วงนี้”
“อ่า เคยบอกว่าฉันสำคัญกว่างาน แต่ดูเหมือนว่าทุกคำ จะเป็นเท็จ”
เขาหันมองเธอ และใช้เวลาว่างมาเอ่ยถาม “คุณกำลัง บ่นว่าผมละเลยคุณเหรอ”
ผลินรู้สึกว่าเขาดูย่ำแย่ “ไม่ได้บ่นว่าคุณละเลยฉัน ฉันทน ไม่ได้ที่เห็นคุณทำงานหนัก”
“เฮ้อ ชนัยหยุดไปแล้ว ในฐานะประธานของบริษัท จะไม่ ทำงานหนักได้ยังไง”
“คุณมีเลขาฯ สองสาวสวยอีกไม่ใช่เหรอ”
“พวกเขาทำได้แต่งานง่าย งานของชนัยทั้งหมดเป็น ความลับของบริษัท ไม่สามารถทิ้งมันให้กับคนอื่นได้”
“อ้าว…”
ในฉับพลันผลินที่เห็นหัวคิ้วอันเหนื่อยล้าของปยุตก็ถาม ขึ้น “หรือไม่ก็ ให้ฉันไปช่วยคุณเป็นไง”
“คุณ?”
“ใช่ อย่าดูถูกฉัน ฉันได้ศึกษาเรื่องการจัดการและการ วางแผนธุรกิจด้วยตัวเองนะ”
ปยุตหยุดคิดในชั่ววินาที นึกถึงสิ่งที่ผลินจัดการกับธน วันเมื่อนานมาแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีความรู้ด้านธุรกิจไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะตอบตกลง “งั้นดีเลย ถ้าคุณอยู่บ้านเฉย ๆ แล้ว รู้สึกเบื่อก็ไปช่วยผม
ที่จริงแล้วเขามีความคิดเห็นแก่ตัวอยู่ลึก ๆ ว่าจะได้มอง เห็นผลินได้มากขึ้น
และในความเป็นจริง ความสามารถในการรับสารและ เรียนรู้ของผลินอยู่นอกเหนือจินตนาการของเขาไปมาก เพียงครึ่งวันก็สามารถประมวลผลการดำเนินการขั้นตอนการ ทำงานได้เป็นอย่างดี
ไม่ช้าปาณีก็ได้รับรู้เรื่องราวระหว่างชนัยกับธารี เธอรีบ กระตือรือร้นมาที่บริษัท เมื่อเห็นผลินก็เอ่ยถาม “พี่สะไภ้คะ ชนัยอยู่ไหนเหรอคะ”
ผลินส่ายหน้า “เท่าที่ฉันรู้คือเป็นวันหยุด แต่ฉันไม่รู้ว่าไป ที่ไหนค่ะ”
เธอคิ้วตก “ทำไมวันนั้นถึงไม่พาฉันไปด้วยล่ะคะ”
“ถ้ามีคุณไปด้วยสิ่งต่าง ๆ ก็จะไม่ราบรื่น
“ฉันจะไม่ทำลายแผนหรอกค่ะ”
ผลินที่กำลังยุ่งอยู่กับงานตอบอย่างใจลอย “มันเป็นอดีต ไปแล้ว อย่าสืบสาวเอาความอะไรอีกเลย
“แล้วคุณไม่รู้เหรอคะว่าชนัยอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะ คิดว่าถ้าฉันรู้ฉันจะไม่บออกคุณเหรอ”
เห็นว่าพี่สะใภ้ไม่เหมือนโกหก ปาณีก็เงยหน้าขึ้น “งั้น ฉันไปถามพี่ชายของฉันก็ได้ค่ะ เขาต้องรู้แน่
เธอมาที่ห้องของประธาน ถามอย่างน่าสงสาร “พี่คะ ชนัยหายไปไหนเหรอ”
ปยุตไม่ต้องหันมอง ก็ให้คำตอบที่แน่นอนออกมา “ไม่รู้ เหมือนกัน”
“เป็นไปไม่ได้! พี่ไม่รู้ได้ยังไง พี่จะไม่บอกหนูใช่ไหม”
ปาณีจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ
“พี่จะไปรู้ได้ยังไง พี่ไม่ได้เป็นพยาธิในท้องของเขา
นะ”
“อย่างน้อยเขาน่าจะบอกพี่ว่าเขาจะไปที่ไหน
ปยุตถอนหายใจ “เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีวงจรชีวิตของ ตัวเอง ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรกับพี่ทั้งนั้น และเธอ เธอยัง เรียนอยู่มหาวิทยาลัย ก็ควรให้ความสำคัญกับการศึกษา ไม่ใช่เอาแต่เดินตามผู้ชายทั้งวัน
ไม่ว่าปาณีจะอ้อนวอนอย่างไร ปยุตก็ยังยืนยันว่าเขาไม่รู้ ผลที่ได้จากการไม่ตอบคำถาม คือเขาถูกตำหนิอย่างไม่มี เหตุผล
ผลินเห็นน้องสามีออกมาจากห้องทำงานของปยุต จึง เข้าไปถาม “เกิดอะไรขึ้น ไม่ถามแล้วเหรอคะ”
เธอร้องไห้และพยักหน้า “อืม พี่ไม่บอกฉันค่ะ ฉันเห็น จากสายตาเขาก็รู้แล้วว่าเขารู้อยู่แล้ว…”
ผลินถอนหายใจหนัก ปลอบใจน้องสามี “คุณกลับไป ก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”
“พี่สะไภ้ คุณสามารถช่วยถามให้ฉันได้เหรอคะ”
“ตราบเท่าที่เขารู้ทั้งหมด ฉันจะถามเอาคำตอบออกมา ให้คุณค่ะ”
ปาณีขอบคุณและกลับบ้าน ผลินเข้าไปในห้องทำงาน ของประธานกับกองเอกสาร กระแทกมันลงบนโต๊ะ “ชนัยจะ กลับมาเมื่อไหร่”
“เกิดอะไรขึ้น”
ปยุตมองเธอด้วยความสงสัย
“ฉันกำลังจะตายเพราะความเหนื่อย ถูกใช้แรงงานโดย ไร้ค่าแรง”
หึ ปยุตยิ้ม “กี่วันแล้วที่คุณมาที่นี่ ยังไม่ถึงสามวันเลย
ไม่ใช่เหรอ”
“ทำไมไม่ใช่สามวัน จนถึงห้าโมงวันนี้ก็สามวันพอดี
“งั้นผมจะจ่ายให้คุณก็แล้วกัน สิบเท่าของเงินเดือนชนัย
ดีไหม”
ผลินพยักหน้า “ยังไงก็ได้ แต่คุณต้องบอกฉันมาก่อนว่า ชนัยไปไหน เมื่อไหร่จะกลับ ฉันมีตัวเลขอยู่ในใจแล้ว”
“เขาไปลี่เจียง อีกประมาณครึ่งเดือนก็กลับ
“โอ้ เข้าใจแล้ว”
ผลินหันหลังแล้วเดินออกไป แต่ดูเหมือนว่าจะคิดอะไร บางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันหลังกลับไป “ให้ฉันยืมโทรศัพท์ มือถือของคุณหน่อย
“เอาไปทำอะไร”
“เอามาโทรน่ะสิ โทรศัพท์มือถือของฉันแบตหมด
“ไม่ใช้โทรศัพท์สํานักงานล่ะ”
“ฉันแค่อยากใช้โทรศัพท์มือถือของคุณเอง ทำไมล่ะ มี ความลับอะไรในโทรศัพท์มือถือที่ไม่สามารถบอกฉันได้หรือ ไง”
ปยุตหัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ ยื่นโทรศัพท์มือถือส่ง ให้ “คุณเอาไปตรวจสอบดูได้เลย”
ผลินเอาโทรศัพท์มือถือเดินออกจากห้องทํางานของ ประธาน ค้นหาสมุดโทรศัพท์ในโทรศัพท์มือถือ พลิกไปสอง สามรอบเพื่อหาเบอร์มือถือของชนัย แล้วดึงเอาพู่กันออกมา จดมัน
ในคืนนั้น ตระกูลทรัพยสานเหมือนถูกระเบิดรัง เพราะ ปาณีทิ้งโน้ตเอาไว้ว่าหนีออกจากบ้าน
เมื่อปยุตเห็นข้อความที่เขียนไว้ข้างต้น จึงหันไปถาม ผลิน “คุณบอกเธอเหรอ”
ผลินพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด “อืม”
“ตามผมมา”
เขาจับมือเธออย่างหยาบคาย พาขึ้นบันไดด้วยความ โกรธ ปิดประตูแล้วตวาด “ใครบอกให้คณบอกเธอ”
“ไม่มีใครบอกฉัน ฉันทำมันเอง”
“คุณกวนประสาทเหรอ รู้อยู่ว่าชนัยไม่ชอบเธอ ยังจะให้ เธอตามไปหาเขาอีกเหรอ”
“รักคือการดิ้นรนเพื่อให้ได้มา ตอนนี้ความรู้สึกของชนัย กำลังเปราะบางที่สุด มันเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เข้าไปใน หัวใจของเขา”
“คุณคิดว่าทุกคนเป็นแบบผมที่สามารถปล่อยให้ใครก็ได้ เข้ามาได้ง่ายๆ หลังจากที่ได้รับความเจ็บปวดงั้นเหรอ”
ผลินดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ทำไม คุณเสียใจ
งั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้เสียใจ แต่ยัยณีไม่เหมือนกับคุณ คุณสามารถ ต่อสู้ดิ้นรนได้ แต่เธอทำไม่ได้ เธออยู่ในสภาะที่อันตราย ตลอดเวลา คุณให้เธอไปหาชนัย แล้วถ้าชนัยพูดแรงไป มัน ก็จะกลายเป็นความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งสำหรับเธอ!”
“ความรักไม่สามารถควบคุมได้ ทันทีที่น้องณีรู้เรื่องระหว่างชนัยกับธารี ก็ไม่มีทางที่จะนั่งอยู่เฉย คุณสามารถหยุด เธอได้ในวันนี้ แล้วในวันพรุ่งนี้ล่ะคุณสามารถหยุดได้งั้นเห รอ”
“ถ้าจะหยุดวันไหนก็หยุดได้
“คุณกําลังคิดหนี เป็นความคิดที่ไม่มีความมั่นใจในตัว น้องสาวตัวเองเลย ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้น้อง ณีหนี ฉันจะสนับสนุนให้เธอกล้าที่จะไล่ตามความรักที่แท้ จริง ให้พยายามเข้า เพราะถึงแม้จะล้มเหลวมันก็ยังเป็น ความกล้าหาญ!”
“ใช่ เพราะที่ตอนนี้ยัยณีหนีไป มันก็มาจากที่คุณ สนับสนุนไม่ใช่เหรอ”
“หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน คุณจะขอบคุณฉัน!”
“หวังว่าจะมีวันนั้น!
เมื่อปาณีมาถึงลี่เจียง ก็โทรหาชนัยทันที ได้ยินเสียงที่ คุ้นเคย เธอพูดอย่างตื่นเต้น “พี่ชนัย ฉันมาลี่เจียง พี่มารับ ฉันได้ไหม”
ชนัยงุนงง พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “คุณมาทำอะไรที่
นี่”
“ฉันมาหาพี่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน ไม่คุ้นที่เลย พี่ต้อง มารับฉันนะ ไม่เจอไม่กลับ
ไม่รอให้ชนัยตอบ ปาณีวางสายโทรศัพท์เสียก่อน ไม่ เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ได้เห็นชนัยลงมาจากรถแท็กซี่ วิ่ง ข้ามถนนไปกอดเขาไว้ “ฉันรู้ว่าพี่จะต้องมา พี่ชนัย พี่โอเคห รือเปล่า”
ชนัยผลักเธอออกไปจากอ้อมแขนตัวเอง พูดอย่างเย็น ชาว่า “มีเที่ยวบินกลับตอนบ่าย เตรียมตัวกลับไปเถอะ”
ได้ยินว่าให้เธอกลับ ปาณีก็นั่งลงกับพื้นทันที “ฉันจะ ไม่กลับไป ฉันมาไกลขนาดนี้เพื่อพบพี่ไม่ใช่พอเห็นแล้วก็ กลับ!”
“ถ้างั้นต้องการทำอะไร
น้ำเสียงของชนัยสะท้อนให้เห็นถึงกระแสความโกรธ
“ฉันมีบางอย่างจะบอกพี่!”
เขาดึงเธอขึ้นมา “ได้ งั้นไปหาที่บอกกัน บอกเสร็จก็รีบ กลับบ้านไป”
คนสองคนมาที่ร้านกาแฟ ชนัยเอ่ยปากพร้อมกับสีหน้า บึ้งตึง “บอกมาสิ ผมรอฟังอยู่”
“ฉันรู้เรื่องพี่กับธารีแล้ว”
“แล้วยังไง”
“อย่าเศร้าไปเลยนะคะ เธอไม่สมควรได้รับความเศร้า โศกเสียใจจากคณ
“ผมไม่ได้เศร้า
“พี่มาคบกับฉันสิ ฉันจะไม่ทรยศ เลย!”
หึ ชนัยยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นเรื่อง ง่ายเหรอ ที่อยากคบกับใครก็คบ ถ้าอย่างนั้นแล้วอะไรคือ ความแตกต่างระหว่างผมกับธารีล่ะ”
“ฉันชอบพี่มานานแล้ว พี่ไม่ใช่ไม่รู้”
“แต่ผม…
ชนัยอยากจะบอกว่าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับเธอ แต่ เมื่อคิดได้ว่ามันจะไม่เป็นผลดีต่อปาณี จึงเปลี่ยนคำพูด “ผม เพิ่งอกหัก ยังไม่ได้วางแผนรับความรู้สึกใหม่เข้ามา
ปาณียกยิ้มจนเห็นฟัน “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอพี่ได้ นานแค่ ไหนก็จะรอ”
ความเงียบเกิดขึ้นในช่วงสั้น ๆ ชนัยพูดอย่างจนหนทาง “คุณณี คุณอย่ารอผมเลย คุณยังเด็กอยู่ และยังไม่เคยคบ กับผู้ชายคนไหน เมื่อคุณโตขึ้น วิสัยทัศน์ก็กว้างขึ้น พบผู้ชายที่ดีกว่าผมแน่นอน คุณจะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ