ตอนที่ 147 ความรักในภูเขาหลวง(3)

“ฉันทานแล้วกลับมาให้คุณจ่ายยาได้ไหม”

คุณหาฉันไม่เจอหรอก ทุกที่คือบ้านของฉัน วันนี้อยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน

ซินแสฮันจัดยาให้เธอเสร็จแล้ว ต่อมาหยิบกระดาษเปล่า เขียนใบสั่งยาให้เธอ ผลินรับมาอ่านดู บนกระดาษเขียน ว่า “โกฐ แมว15 กรัม ตังกุย 15 กรัม ต้นพริเวท 15 กรัม เก๋ากี้ 15 กรัม แมคโนเลียเบอรี่10 กรัม รกสัตว์เลี้ยงลูก ด้วยนม 12 กรัม เง็กเด็ก12 กรัม

ขอบคุณค่ะ

เธอเงยหน้า แต่ต่อไปหากว่าฉันท้อง อยากจะขอบคุณ ทำยังไง”

ซินแสฮั่นยิ้มๆ ไม่ต้องขอบคุณ ฉันมาที่ภูเขาหลวงนี้มา สามวันแล้ว แต่มีคุณเป็นลูกค้าเพียงคนเดียว สมมุติว่า หลัง จากวันนี้คุณกินยาของฉันเห็นผลแล้ว คุณแค่บอกคนอื่น มี หมอเทวดาอายุเจ็ดสิบท่านหนึ่งมีฝีมือการแพทย์ ล้ำเลิศ”

ผลินเชื่อคำพูดของซินแสฮั่น หากไม่ใช่ตอนนี้เธอ หมดหนทาง เธออาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ไม่มีหลักฐานทาง วิทยาศาสตร์ ก็ยอมรับหมอเทวดาช่วยรักษาคนหายจากร้อย โรค
เธอหยิบเงินจากในกระเป๋าสตางค์สงให้เขา ตกลง หาก ฉันมีลูกได้จริงๆ บุญคุณใหญ่หลวงของท่านฉันจะจดจำไว้ ในใจเสมอ”

ผลินกล่าวลากับซินแสฮัน เตรียมลงจากเขา เธอกำลัง จินตนาการหลังจากกินยาของซินแสฮั่นอยู่ ทันใดนั้นท้อง ก็มีข่าวดี อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นดีใจมาก ผลก็คือเดินไม่ระวัง เท้าไปสะดุดตกหลุม เธอร้องตกใจ ล้มลงไปนั่งกับพื้น

เธอนวดเท้าที่เจ็บ พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นมา แต่ยัง ไงก็ลุกไม่ขึ้น รู้สึกผิดหวังหยิบมือถือออกมา โทรศัพท์หาป

“ที่รัก คุณยุ่งไหม”

ปยุตรับสายของผลินรู้สึกแปลกใจมาก พูดอย่าง อบอุ่น ไม่ยุ่ง มีเรื่องอะไรไหม

“คุณมาที่ภูเขาหลวงหน่อยได้ไหม”

“ภูเขาหลวง ไปทำอะไรที่ภูเขาหลวง”

“ฉันมาผ่อนคลายที่ภูเขาหลวง ไม่ระวังเลยเท้าพลิก”

พอได้ยินว่าเธอเท้าพลิก เขาพูดทันทีว่า “ได้ เธอคอยอยู่ ที่นั่นไม่ต้องขยับ ตอนนี้ฉันไปหาเธอทันที

“อืม ได้”
วางหูโทรศัพท์ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ปยุตรีบไปอย่างกับ เหาะ ผลินยังนั่งอยู่บนพื้น ก้มหัวเล่นหญ้าข้างตัวอยู่

“เป็นยังไงบ้าง ให้ฉันดูหน่อย”

เขายกเท้าที่บาดเจ็บของเธอขึ้นอย่างกังวล ผลินกัดฟัน ร้องด้วยความเจ็บ คุณเบาหน่อยเจ็บมาก

“ขอโทษ ผมใจร้อนเกินไป”

“ที่ข้อเท้า อาจจะกล้ามเนื้ออักเสบแล้ว”

“มา ฉันแบกเธอลงเขา”

ปยุตย่อตัวลงมา จับแขนของผลิน ให้เธอขี่หลังเขา จาก นั้นออกแรงเล็กน้อย แบกเธอลอยขึ้นมา

“คุณไม่มีธุระมาที่นี่ทำอะไร”

ปยุตถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

อยากออกมาผ่อนคลายบ้าง ช่วงนี้เบื่อนิดหน่อย

“ไม่ใช่ถึงตอนนี้ยังไม่สบายใจกับเรื่องของทัตดานะ”

“ไม่มีแล้ว ”

ผลินก้มหัวปฏิเสธ
“ครั้งหน้าอย่าออกจากบ้านคนเดียว ในบ้านมีผู้ชายกำยา ตั้งเยอะ เอาสองคนไหนก็ได้ คุณก็คงไม่เท้าพลิก”

“เอาสองคนไหนก็ได้ ไม่ใช่ไม่ให้โอกาสคุณแบกฉันแล้ว หรือ”

ปยุตยิ้มอย่างโกรธ เรื่องที่คุณอยากให้ฉันแบกคุณ ฉัน สามารถแบกคุณจากทิศใต้ไปทิศเหนือ แต่คุณไม่ต้องเท้า พลิก คุณไม่รู้หรือฉันปวดใจ”

“ก็อยากให้คุณปวดใจ”

ผลินพูดล้อเล่น

“ฉันหิวแล้ว”

เขาหยุดก้าว หันซ้ายหันขวา ที่นี่ไม่มีของกิน อดทนอีก นิด ลงเขาแล้วพาคุณไปกินของอร่อย

“ฉันไม่กินของอร่อย ฉันอยากกินอันนั้น”

มองไปตามที่เธอชี้ ตาของปยุตเกือบจะมองข้าม ผลไม้ เคลือบน้ำตาล”

“อืม”

เขาถอนหายใจ นั่นของที่เด็กกินเล่น คุณโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วกินผลไม้เคลือบน้ำตาล และผมยังแบกคุณ คนอื่น จะเข้าใจผิดว่าคุณเป็นลูกสาวของผม”

ผลินตัวแข็งทันที พูดอย่างอ้างว้าง“งั้นก็ไม่กินแล้ว

คำพูดไร้หัวใจของปยุต ไม่มีใครรู้ กำลังแทงที่แผลของ เธอ จริงๆแล้วเธออยากมีลูกชายหรือลูกสาวให้เขามาก

“เถ้าแก่ ขอผลไม้เคลือบน้ำตาลสองไม้

ไม่รู้ปยุตเดินไปที่ขายผลไม้เคลือบน้ำตาลตอนไหน จ่าย เงินแล้ว เขาหยิบผลไม้เคลือบน้ำตาลสองไม้ใส่ในมือ ของ ผลิน”กินซะ”

“ซื้อมาทำไมเยอะแบบนี้”

“ให้คุณกินให้หายอยาก”

ดวงตาผลินเคลิ้มกับน้ำตาลที่เคลือบชั้นแรก กัดคำนึง รสชาติหอมหวานมาก แล้วน้ำตาก็ร่วงลงมา

อากาศค่อยๆร้อนแล้ว ปยุตใส่แค่เสื้อเชิต รู้สึกบนหลัง ของเขามีน้ำเย็นๆ เขาถามอย่างแปลกใจ”ซื้อให้คุณแล้ว ทำไมยังร้องไห้อีก”

“เพราะว่าอร่อยมากเลย”

เฮ่อ ปยุตไม่รู้จะพูดอะไร เอาเธอวางลงนั่งบนก้อนหิน ถามอย่างสับสนอร่อยก็ต้องร้องไห้หรือ ตอนนี้คุณบ่อน้ำตาตีนเกินไปแล้ว”

“คุณไม่รู้มันมีความหมายอะไรกับฉัน”

“ความหมายอะไร

“ตอนที่ฉันเป็นเด็ก แม่เคยพาฉันมาที่ภูเขาหลวงหนึ่งครั้ง ตอนเที่ยงฉันหิวมาก บนตัวแม่มีเงินติดตัวเพียงแค่ หยวน เดียวซื้อมันให้ฉันกินหนึ่งไม้ ฉันรู้ว่าแม่ก็หิวมาก อยากแบ่ง ให้แม่กิน แต่แม่ไม่ยอมกิน ดังนั้นฉันท้าว่าแม่ไม่ กินฉันก็ ไม่กิน ได้แต่มองนํ้าตาลที่เคลือบด้านบนโดนพระอาทิตย์ ละลายหมดแล้ว ในที่สุดแม่ยอมประนีประนอม กินมัน แบ่งกับฉันจนหมด นั้นคือครั้งแรกที่แม่ยกธงขาว ฉันดีใจไป อาทิตย์นึง ถึงตอนนี้ฉันลืมไม่ลงว่าสายตาของ แม่วันนั้น ไม่มีทางเลือกเลยตามใจ และแม่เคยพูดว่า ใต้ฟ้าไม่มีพ่อแม่ ที่ชนะลูกได้”

ปยุตฟังจบ ใช้สายตาตามใจยิ้มเล็กน้อยยื่นมือออกไป แตะหน้าผากเธอ”ผลินของพวกเราตั้งแต่เล็กก็ทำให้คน ทั้ง รักทั้งเกลียดจริงๆ 11

ผลินยิ้มด้วย เอาอีกไม้นึงในมือส่งให้เขา”อันนี้ฉันให้คุณ

กิน”

ปยุตลำบากใจมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ “ฉันไม่ต้อง กินแล้ว ฉันเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วนั่งยองๆกินผลไม้ เคลือบน้ำตาลอยู่ที่นี่ หากโดนนักข่าวมองเห็น พรุ่งนี้ได้เป็น ข่าวหน้าหนึ่งของเมืองปรานต์แน่”
“ไม่เป็นไร เขาในป่าแบบนี้นักข่าวที่ไหนจะมา ไม่เห็นหมา สักตัว กินสิกินสิ

“ไม่มีหมามีคน คุณดูสิด้านข้างมีร้านค้าเล็กๆเยอะแบบนี้ น่าอาย”

ผลินเลิกคิ้ว“จะให้ใช้วิธีขู่แม่ฉันมาใช้ขู่คุณหน่อยไหม

ปยุตมองเห็นข้างปากเธอเปื้อนน้ำตาลแดง ถอนหายใจ ออกมายอมแพ้คุณแล้วจริงๆ

เขารับผลไม้เคลือบน้ำตาล ฉีกถุงออก ห้าลูกกินไปสอง ลูก หากไม่ใช่ไม้ที่เสียบซานจาขวางไว้ เขากินคำเดียว หมดห้าลูกแล้ว แบบนี้ก็คงไม่ขายหน้าทั้งวันเหมือนพวกผู้ หญิงแล้ว

“ไปซื้ออันนั้นให้ฉัน”

มือผลินชี้ ปยุคกินผลไม้เคลือบน้ำตาลเกือบจะสำลัก ตาย“ซื้ออะไรอีก”

“ก็อันนั้น”

ผลินชี้ไปที่แผงลอยร้านเครื่องประดับห่างจากเธอไม่ถึง ห้าร้อยเมตร ฉันมองเห็นมีคู่รักเพิ่งไปที่นั่นซื้อสร้อยข้อมือ คู่รัก ฉันก็ต้องการด้วย
ปยุตกดที่ระหว่างคิว พูดขอร้อง“คุณก็ปล่อยผมไปได้ ไหม ผมเป็นประธานบริษัทใหญ่ คุณให้ผมไปซื้อสินค้า แผงลอย คุณอยากให้ผมกลายเป็นตัวตลกของคนทั้ง ประเทศหรือไง”

“สรุปคุณจะซื้อไม่ซื้อ

ผลินยืนขึ้นมาประท้วง”คุณไม่ซื้อฉันก็ปีนไปซื้อเอง” ปยุตแตะหน้าผากเธอ วันนี้คุณไม่ได้เป็นไข้ใช่ไหม

“คุณสิไข้ขึ้น”

เธอตบมือของเขา สนใจวิธีแบบนี้ที่สร้างความลำบากให้

ปยุต

“ที่รัก อย่าทรมานผมเลย กลับไปแล้วผมซื้อสร้อยไข่มุข ให้คุณ สินค้าปลอมบนแผงลอยนี้พวกเราไม่เอาได้ ไหม

“ฉันต้องการ”

ผลินเหมือนถูกเขาตามใจ ปยุตสูดหายใจยาวๆ พูดอย่าง เจ็บปวด “ได้ ผมไปซื้อ

“คอยแปป”
“อะไรอีก

“แบกฉันไป ฉันเลือกเอง

ปยุตไม่มีทางเลือกแบกผลินไปจุดที่เธอบอก ดวงตาทั้ง สองของเธอส่องประกายเฉยๆ เลือกไปเลือกมาได้กำไร คู่รักหนึ่งคู่ ที่จริงแล้วก็คือเลือกออกมาสักเส้นมาร้อยเท่านั้น

“มาฉันใส่ให้คุณ”

ปยุตตกใจส่ายหน้า “ผมไม่เอา

“เอามา”

ผลินดึงมือข้างหนึ่งของปยุตมา หลังจากนั้น เอาแบบ ผู้ชายใส่ที่มือของเขา เดือนอย่างจริงจัง”ห้ามถอดออก”

ปยุตจะบ้าแล้ว เขาพูดข้างหูเธอว่า “ตอนนี้ลงเขาได้แล้ว ยัง คุณนายหญิง”

“อืม ไปกันเถอะ”

ผลินพอใจมากพยักหน้า ปีนขึ้นไปบนหลังของปยุต

“วันนี้คุณทดสอบฉันแล้วจริงๆ ชั่วชีวิตผมไม่เคยลองทำ แบบนี้เลย”

ปยุตมองแล้วพูดกับผลินว่า กินผลไม้เคลือบน้ำตาล ซื้อของแผงลอย พระเจ้าช่วย จะบ้าไปแล้ว

ผลินหายใจลึกและเร็วแล้วยิ้ม“ที่จริงแล้ว พวกนี้เป็นวิธี รักกันของคนทั่วไป คุณเลยรับไม่ได้ เพราะว่าชีวิตของ คุณ เหนือกว่ามากแล้ว

“คุณชอบวิธีนี้ไหม”

“ชอบสิ วิธีรักกันของคนธรรมดาสามารถทำห้คนรู้สึก อบอุ่นเข้ากระดูก คุณรู้สึกวันนี้ขายหน้ามาก แต่วันนี้ฉันเบิก บานใจมาก ลองคิดดู หลายสิบปีต่อมา คืนวันหนึ่งเมื่อ ไหร่พาฉันไปกินอาหารค่ำใต้แสงเทียนคณจะยังจำได้ไหม หรือไปเดินที่ร้านขายไข่มุกร้านไหน อาจจะใช่หรือไม่ใช่ คุณอาจจะจําไม่ได้แน่นอน แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน ฉันเชื่อ ไม่ ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ปยุตคุณจะไม่ลืมวันนี้ที่ภูเขา หลวง พวกเราเคยกินผลไม้เคลือบนําตาลด้วยกัน ยังมี พวกเราตอนนี้สวมใส่กำไลคู่รักราคาแปดหยวนห้าเหมาบน มือ”

“อืม มีเหตุผล แต่อย่าเอ่ยถึงแปดหยวนห้าเหมาได้ไหม”

“เป็นไรไป

“เอ่ยแปดหยวนห้าเหมา ผมอยากตายมาก”

ฮาฮา ผลินกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ การเดินทางมาภูเขา หลวงวันนี้ถือว่าไม่เสียเที่ยว แม้ว่าหมอเทวดาคนนั้นรับปาก ว่ารักษาภาวะมีบุตรยากของเธอหายจะหลอกลวงเธอ เธอก็รู้สึกคุ้มมาก เพราะว่าเวลานี้เธอลืมเรื่องที่ไม่มีความสุข ทั้งหมดไปแล้วจริงๆ รู้สึกตัวเองเบิกบานใจ

“พวกเรากลับไปเถอะ”

“ตอนนี้พวกเราไม่ใช่กำลังอยู่บนทางกลับไปหรือ”

“ไม่ใช่ ฉันหมายความว่า พวกเรากลับไปบนเขาอีก”

ปญฺตสะดุด หัวเกือบจะลัมที่พื้น เขารีบก้าว ถามอย่าง ตกใจว่า”คุณล้อเล่นใช่ไหม แต่ฉันเดินมาครึ่งทางแล้ว”

“ฉันจริงจังนะ”

ผลินพยักหน้าจริงจัง

“เพราะอะไร พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว คุณยังกลับไปทำ อะไร”

“ฉันกลับไปไม่ใช่หาพระอาทิตย์ ฉันอยากยืนบนยอดเขา ตั้งใจจะระบายความอึดอัดในใจออกมา

“ตอนนี้คุณยืนได้ไหม”

“คุณแบกฉันได้ นับจากนี้ต่อไป ปยุตคุณเป็นขาสองข้าง ให้ฉัน ไม่ใช่คุณบอกว่า ไม่ว่าตอนไหน ก็สามารถเป็นที่พึ่ง ให้ฉันได้หรือ”
ปยุตไม่รู้จะพูดอะไรที่สุดแล้ว หันมา” ได้ วันนี้จะเป็นมา ให้คุณหนึ่งวัน ขึ้นเขาลงห้วย ฉันก็ไม่บ่นสักคำ

ทั้งสองคนกลับมาบนเขาใหม่อีกครั้ง หาสถานที่ลำพัง ปยุตวางผลินลง พูดอย่างหายใจลึกและเร็วอย่างแรง “มอง ผอมแห้งติดกระดูก ทำไมแบกบนตัวแล้วหนักมาก

“เรียกนี้มีลับลมคมใน

เฮ้ย ปยุตยิ้มอย่างโกรธ”พอกลับมาก็เจอคนที่มีลับลมคม ในแบบนี้”

ผลินมองไปในก้อนเมฆที่อยู่ไกลอย่างสงสัย พูดอย่าง กังวล”ฉันตอนนี้ใหญ่โตมากใช่ไหม ไม่สามารถเอาชนะ ได้ แล้ว”

ปยุตสูดอากาศในหุบเขาเข้าไปลึกๆ ตอบกลับว่า คนที่ อยู่บนยอดเขาไม่ใช่ตัวเขาสูง แต่ชนะหน้าผาเลยทำให้สูง ขึ้น ชนะหนึ่งนิ้วก็สูงหนึ่งนิ้ว เวลาที่ผ่านมาที่เขาเดินทาง ความยาวได้กลายเป็นความสูงที่บันทึกไว้ เวลาเดินตลอด อาจจะเลื่อนจากรอยนิ้วมือคุณ แต่คุณสามารถเอาเวลาหยุด ไว้ที่ใต้ฝ่าเท้ากลายเป็นความสูงของคุณ”

“ลึกซึ้งเกินไป ฟังไม่เข้าใจ

“นี่คืออาจารย์เฉลิมพลตอนที่ปีนั้นพาพวกเราปีนเขาอู่เยี่ย เคยพูดกับพวกเราว่า”
“อาจารย์เฉลิมพล คุณเฉลิมพล พรหมจรรย์ใช่ไหมคะ

“อืม”

“เขายังพูดอะไร”ผลินถามอย่างสนใจ

เขายังพูดว่า ปยุตหยุดไปแปปนึง ตอนที่คุณลืมอดีตของ ตัวเองแล้ว พอใจกับปัจจุบันของตัวเอง มองอนาคต ของตัว เอง คุณก็ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของชีวิต ตอนที่คุณประสบความ สําเร็จก็อย่าดีใจจนเกินไป ความพ่ายแพ้ก็ทำ ไรคุณไม่ได้ ความธรรมดาไม่สามารถกลบคุณ คุณก็ยืนอยู่ที่จุดสูงสุด ของชีวิต ตอนที่ใจคุณคิดถึงอดีตและยิ้ม ข้างหน้ายังมี ความหวัง มองให้ทั่ว มองอย่างสงบ คุณก็ยืนอยู่จุดสูงสุด ของจิตวิญญาณ”

เสียงปรบมือ

ผลินปรบมือ กล่าวขอบคุณ คุณเฉลิมพลสมแล้วที่เป็น คนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตผู้อื่น คำพูดของเขากว้างและลึกซึ้ง ทำให้คนรู้สึกว่า ได้ฟังผู้รู้พูดครั้งเดียว เหมือนเรียนหนังสือ สิบปี”

“ใช่ ดังนั้น ฉันให้ความเคารพเขามากมาโดยตลอด”

“ที่รัก ครั้งหน้าคุณพาฉันไปพบคุณเฉลิมพล ให้เขาให้ชี้ ทางสว่างในใจฉันได้ไหม

ปยุตเลิกคิ้ว“ใจคุณต้องการคำปรึกษาอะไร
“ใจฉันมีปัญหา”

“ปัญหาอะไร ผิดเพศใช่ไหม”

ผลินจ้องมองตาโตทันที ผลักเขาออก“พระเจ้าช่วย นี่ คุณพูดอะไรออกมา คุณพูดแบบนี้พิสูจน์ได้ว่าคนที่ผิดเพศ คือคุณ”

ทั้งสองคนเล่นสนุกขึ้นมา ปยุตกอดเธอจากด้าน หลัง“พอแล้ว อย่าเล่นแล้ว ที่นี่พิ้นสูงชัน ตกลงไปผมไม่รับ ผิด ชอบนะ”

“ตกลงไปฉันก็ดึงคุณเป็นเบาะรอง”

ผลินอิงแอบในอ้อมกอดของเขา หลับตาทั้งสอง ไม่ไป คิดถึงเรื่องที่ไม่สบายใจพวกนั้น เมฆดำพวกนั้นที่ซ่อนอยู่ บนหัวเหมือนกับเลื่อนออกไปกลายเป็นเบาบางลงมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ