ตอนที่ 140 เบื้องหลังเรื่องราวอื้อฉาว(2)

เธอนอนขดตัวซุกเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของปยุต แล้วหลับตาลง

เมื่อความเงียบเกิดขึ้นโดยรอบ ปยุตปิดไฟข้างเตียง แต่ แล้วอยู่ดี ๆ ผลินก็ถามขึ้นว่า “คุณยุต ฉันขอถามอะไรคุณ หน่อยได้ไหม”

“อืม มีปัญหาอะไรเหรอ ถามมาสิ”

“คุณชอบเด็กหรือเปล่า”

ทันใดนั้นร่างกายของปยุตก็แข็งทื่อ หลังจากเงียบไปชั่ว ครู่ ก็ถามกลับ“ทำไมคุณถึงถามแบบนี้ล่ะ

“ก็แค่ถามเฉย ๆ ตกลงว่าคุณชอบไหม”

“ไม่ได้เกลียด”

“แล้วคุณอยากมีลูกไหม”

ผลินไม่จำเป็นต้องรู้ว่าปยุตจะตอบว่าอะไร ทำไมเขา จะไม่อยากมีลูก เมื่อนานมาแล้ว ครั้งที่เขาและเธอยังไม่มี ความรู้สึกต่อกัน ก็เคยยื่นข้อเสนอเกี่ยวกับการให้มีลูกมา แล้ว

“อยากฟังความจริงหรือเปล่า”
“แน่นอน”

“ผมไม่อยากมี

ผลินตกใจมาก เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่ในความมืด และถามเขาว่า”คุณพูดว่าอะไรนะ”

“ผมบอกว่า ผมไม่อยากมี

คลื่นถาโถมภายในในช่วงเวลานี้ไม่สามารถอธิบายได้ เธอตัวสั่นพลางเอ่ยถาม“ทำไม”

“เพราะเมื่อมีลูกจิตใจของคุณจะไม่อยู่กับผม ไม่ว่าจะ ในความเป็นจริงหรือในซีรีส์ที่เห็นปาณีนั่งดู เมื่อผู้หญิงมี ลูกเธอจะไม่สนใจสามีของเธออีก จะนำพลังงานทั้งหมด ทุ่มเทไปที่ลูกเท่านั้น”

“คุณพูดจริงเหรอ”

เสียงของผลินสะอื้น แต่พยายามที่จะไม่ร้องไห้ เพราะ ถ้าเธอร้องไห้ในเวลาปกติเช่นนี้ มันจะดูผิดปกติเกินไป

“ไม่จริงหรือปลอมหรือ

เขาดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาด้วยความ หงุดหงิด โอบกอดเธอไว้และกล่าวว่า”ทั้งหมดที่ผม ต้องการคือลิน ไม่ต้องการอะไรอย่างอื่น
ผลินกัดริมฝีปากแน่น นํ้าตาเอ่อกลบตา แต่ในที่สุดเธอก็ บังคับให้มันกลับเข้าไป

“ฉันคิดว่า ปยุต ทรัพยสาน คูณที่เป็นผู้ชายที่เหมือนจะ ประสบความสําเร็จไปเสียทุกอย่าง จะต้องอยากมีลูกเป็น ของตัวเอง”

“ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองประสบความสําเร็จ ดังนั้นผมจึง ไม่ใช่ผู้ชายที่เหมือนจะประสบความสำเร็จ มันดีกว่าที่จะ บอกว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่ไม่ว่าจะโหดร้ายแค่ไหน ผม ก็ไม่ต้องการเด็กอีกแล้ว”

ในที่สุดน้ำตาของผลินก็ไหลลงมา แต่ปยุตไม่เห็น

คําพูดของปยุตนั้นโหดร้าย แต่มันกลับอธิบายไม่ได้ เมื่อ มันทําให้ผลินรู้สึกดีขึ้นมาก

มันเหมือนกับว่าภูเขาในจิตใจที่เคยมี จู่ ๆ ปยุตก็มาย้าย มันไปที่อื่น ให้โอกาสเธอได้หายใจในช่วงเวลาสั้นๆ

ในคืนนั้น เธอนอนหลับสนิทจนรุ่งสาง ช่วงเวลาที่ลืมตา ขึ้นนั้น เธอเห็นแสงอาทิตย์หักเหแสงจากหน้าต่าง มัน เรียว ยาวและพาดผ่านลงมาที่กลางลำตัวเธอ

ยื่นมือออกไป แสงแดดแผดเผาผ่านนิ้วมือของเธอ กำ มือลง แสงสว่างนั้นอยู่ในมือของเธอ เธอลุกขึ้น ตัดสินใจ ที่จะเริ่มใหม่ตั้งแต่วันนี้ หันหน้าไปยังทิศทางของแสงแดด กลับมาเป็นตัวของตัวเองที่ไม่มีวันยอมแพ้เหมือนกับแมลงสาบอีกครั้ง

หลังจากทานอาหารเช้า เดินทางไปโรงเรียนด้วยจิตใจ ที่มีกำลัง ชื่นใจออกจากโรงพยาบาลแล้ว เมื่อพบกันก็พูด คุยอย่างที่ไม่มีที่สิ้นสุด เห็นรอยแผลเป็นที่หลงเหลืออยู่บน มือของเพื่อน ผลินเป็นทุกข์มาก แต่นใจไม่คิดเช่นนั้น พูด อย่างมีความสุขว่า เมื่อเทียบกับใบหน้าที่ปลอดภัยแล้ว ฉัน ควรจะเปิดแชมเปญเพื่อฉลองมากกว่า”

หลังจากสองคาบเรียนในตอนเช้า ก็ถึงเวลาพักเที่ยง ทันใดนั้นชื่นใจก็รีบมาหาเธอ พูดด้วยเสียงต่ำว่า”ลิน เธอ เปิดคอมพิวเตอร์เดี๋ยวนี้เลย”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“แค่เปิดก็จะเห็นเอง

ความรู้สึกที่ไม่ดีแวบเข้ามาในหัวใจของผลิน รีบเปิด คอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว แล้วชื่นใจก็เปิดไปที่ข่าวท้อง ถิ่น ก่อเกิดความระหลาดใจ หัวข้อข่าวใหญ่พุ่งเข้าไปใน ดวงตาของผลิน’ผู้หญิงเลวไปแต่งงานกับคนรวยทิ้งคู่หมั้น ปัญญาอ่อนไปเป็นสิบปี

เหมือนเสียงฟ้าฟาดลงมาสู่สมองของเธอจนเกือบ จะเป็นลม ด้วยทั้งความโกรธและตกใจ เธอไล่อ่านผ่าน เนื้อหา ข่าว ไม่รู้ว่าใครที่เลวร้ายที่สุด แม้ว่าเธอและทา ตถุจะมีสัญญาระหว่างกันที่ชัดเจน แต่หลายประโยคก็ขัด กับความจริง บอกว่าเธอเดือดร้อนแล้วได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลตันวิรัชจึงสัญญาว่าจะแต่งงานกับลูกชาย ปัญญาอ่อนของตระกูลตันวิรัช ผลที่ได้คือไม่ปฏิบัติตามข้อ ตกลง กลับไปแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย ตั้งแต่นั้น มา ก็ก้าวเข้าสู่สังคมชั้นสูง ตัดสินใจที่จะไม่สนใจงานหมั้นและ ไปแต่งงานกับคนรวย เนื้อหาของข่าวบรรยายว่า ตระกูล ตันวิรัชเป็นผู้บริสุทธิ์และน่าสงสาร และบรรยายว่าเธอไร้ ยางอายเสียยิ่งกว่าโสเภณี ผลินโกรธมาก กดปุ่ม เมาส์ปิด และวิ่งออกไปจากห้องพักครู

ชื่นใจตามเธอมาด้วยความกังวล วิ่งตามเธอไปในสถาน ที่ที่เงียบสงบ ผลินร้องไห้เสียงดัง วันนี้เธอตัดสินใจที่จะ ต่อสู้กับโชคชะตาที่โหดร้ายของตัวเอง แต่ว่าตอนนี้มันกลับ เกิดขึ้นอีกครั้ง จนทำให้เธอพังทลาย ความโหดร้ายที่ เธอ ได้รับในชีวิตนี้เมื่อไหร่จะหยุดลงเสียที เธอกำลังจะเป็นบ้า แล้วจริง ๆ ไม่สามารถทนกับมันได้อีกต่อไปแล้ว…

“ลิน อย่าเสียใจไปเลย มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง ฉันรู้ดี กว่าใครว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นบนอินเทอร์เน็ต!

ชื่นใจรีบปลอบเธอ หัวใจทั้งโกรธและเศร้ามาก

“เธอรู้ไหมว่ามันจะเป็นยังไง คนอื่นจะคิดยังไงกับฉัน ตั้งแต่นี้ต่อไป ในสายตาของพวกเขา ก็คือเป็นผู้หญิงที่น่า สมเพชเห็นแก่เงินชอบคนร่ำรวย!”

“เธออย่าไปสนใจสิว่าคนอื่นจะคิดยังไง คำพูดพวกนั้นมัน ไม่จริง ไปตามทางของตัวเอง ปล่อยให้คนอื่นพูดกันไป ไม่ ได้เหรอ ลิน เธอเข้มแข็งขึ้นอีกหน่อยเถอะนะ จนถึงตอนนี้ปัญหาอะไรก็ยังทำอะไรเธอไม่ได้เลย อย่าไปสนใจ สิ่งเล็ก น้อยพวกนี้เลยนะ”

ผลินทรุดลงกับพื้น ใช้สองมือกุมหน้าผาก น้ำตาร่วงหล่น ลงมาหยดแล้วหยดเล่า “ตอนนี้ฉันจะทําเป็นว่าไม่มีอะไร เกิดขึ้นได้ยังไง ฉันไม่ใช่ผลิน เจริญมาศคนเดิมอีกต่อไป แล้ว แต่เป็นภรรยาของปยุต ทรัพยสาน อดไม่ได้ หรือกที่ จะรู้สึกเสียหน้า ยิ่งทำให้ตระกูลทรัพยสานเสียหน้าด้วย ฉัน ไม่มีหน้าจะไปเผชิญกับพ่อแม่สามี อีกทั้งญาติ และพวก เพื่อนของเขา…”

หัวใจถูกฉีกขาดโดยไม่มีการเตือน เธอต้องผจญกับมัน อีกครั้งในชีวิตของตัวเอง รู้สึกอ่อนแรงและหมดสิ้นหนทาง

ผลินร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน ชื่นใจอยู่กับเธอตลอด พูด

คำปลอบใจมากมาย แต่คำพูดเหล่านั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย

สองคนกลับไปที่ออฟฟิศ ถูกมองด้วยสายตาที่ซับซ้อน และเหยียดหยาม ซึ่งส่วนใหญ่มาจากเพื่อนร่วมงานหญิง โดยปกติความนิยมในโรงเรียนของผลินก็ไม่เคยดีอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเธอมีปัญหาเรื่องนิสัย แต่เธอเก่งเกินไป คนที่ โดด เด่นมักถูกโดดเดี่ยวเสมอ เธอเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

ไวภพมีความรักที่พิเศษให้กับเธอ ทำให้เพื่อนร่วมงาน หญิงอิจฉา แต่เธอกลับไปแต่งงานกับคนรวยที่เป็นปีศาจใน ตำนาน ด้วยสองข้อพิพาทนี้ มันจึงยากที่จะไม่ถูกโดดเดี่ยว เธอเคยวางเฉยและตั้งใจทำงานอยู่ในมุมของตัว เอง แต่ ตอนนี้เพื่อนร่วมงานหญิงทั้งหมดได้เห็นข่าวนั้น ดังนั้นเธอจะไม่ถูกปล่อยไปโดยง่าย

“โอ้พระเจ้า ครูผลิน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมคุณถึงได้ ไปทำข้อตกลงหมั้นกับคนปัญญาอ่อนแบบนั้นได้ล่ะ”

“นั่นสิ ข่าวนี้มันมากเกินไปนะ บรรยายถึงครูผลินที่มีศีล ธรรมที่สมบูรณ์แบบของเราแบบนั้นได้ยังไงกัน คุณควร ฟ้องพวกเขานะ!”

“สมัยนี้ความรักมันไม่จำกัดแล้ว ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะไล่ตาม ชีวิตที่ร่ำรวย คนพวกนี้ทําให้เรากินอิ่ม ไม่ใช่ว่าใครจะได้ รับ โอกาสแบบนี้นะ”

กลุ่มของครูผู้หญิงล้อมรอบโต๊ะของผลินและพูดจากัน เสียงดัง ใบหน้าของชื่นใจเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ ต่าง ก็ พยายามที่จะพูดจาไม่ดีกับผลิน ทันใดนั้นเสียงคำรามเย็น เยียบก็ดังมาจากประตูห้องพักครู

“นินทาอะไรกัน โรงเรียนเชิญพวกคุณมาที่นี่เพื่อสอน นักเรียน ไม่ใช่เพื่อให้มาซุบซิบเรื่องส่วนตัวของคนอื่น”

สายตาทั้งหมดมารวมกันอยู่ที่ประตู ที่มาของเสียงคือไว ภพ ทุกคนต่างไปนั่งประจำที่ พร้อมใจกันหุบปากเหม็น ของ ตัวเอง

ไวภพเหลือบมองผลินอย่างมีความหมาย แต่ไม่ได้พูดอะไร หันหลังแล้วเดินจากไป

เป็นสายตาที่คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่ นใจเข้าใจดี มันคือความสนใจและเป็นห่วงผลิน

ผลินยังคงไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ไม่นาน โทรศัพท์ มือถือของเธอก็ดังขึ้น ตอนแรกมันเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ต่อมา ก็เป็นตัวเลขที่ไม่รู้จักอีก กระหน่ำเข้ามาจนเกือบจะระเบิด โทรศัพท์มือถือของเธอ เธอไม่อยากรับสายของใครเลย จึงตัดสินใจปิดเครื่อง

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดเครื่อง เมื่อโทรศัพท์ สํานักงานเริ่มดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่แม้แต่เครื่องของเธอ เอง แต่ที่นั่งของครูคนอื่นก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด หลังจากเงียบไปชั่ว ขณะหนึ่ง ก็เก็บของแล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ ชื่อ ของผลิน เจริญมาศไม่ได้โด่งดัง แต่เธอรู้ดีว่า ถ้าวันนี้เธอ ไม่ใช่ลูกสะใภ้ของตระกูลทรัพยสาน จะไม่มีใครสนใจในตัว เธอ ไม่พูดถึงว่าเธอบูชาเงิน และถึงแม้ว่าเธอจะเป็น มันก็ จะกลายเป็นเรื่องปกติทั่วไปในที่สุด แต่เพราะว่าเธอ เป็น ภรรยาของปยุต ทรัพยสาน มันจึงกลายเป็นเรื่องไม่ปกติ

สิ่งดี ๆ ยังคงไม่เกิดขึ้น ข่าวร้ายแพร่สะพัดไปทั่ว แค่ช่วง บ่าย ในถนนทั้งสายของเมือง B ตั้งแต่คนอายุแปดสิบเก้า สิบไปจนถึงวัยรุ่น ทุกคนต่างรู้ว่ามีผู้หญิงที่ชื่อผลิน เจริญ มาศ ที่แต่งงานกับเศรษฐีแล้วทิ้งแฟนปัญญาอ่อนของตัว เอง จิตใจของผู้คนนั้นเหมือนกัน ตำแหน่งใดที่มีความมั่นคงอย่างพวกที่รับราชการมักจะดูถูกนักธุรกิจ ผู้หญิงที่ เห็นแก่ เงินจนอยากแต่งงานกับครอบครัวเศรษฐีก็ต้องได้รับการ ดูถูกและเกลียดชัง

ผลินมาที่บริษัทเจ.เอส.ทรัพยสาน มันไม่น่าแปลกใจที่ ได้เห็นสายตาที่เหมือนกันกับที่โรงเรียน แค่สายตาของคน พวกนี้เพราะสถานะของเธอจึงมีความกลัวอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงานหญิงของเธอ ที่มองเธออย่างไร้ ยางอาย

เธอมาที่ชั้นเก้า เปิดประตูห้องเลขาฯ ถามด้วยสายตาที่ ว่างเปล่า”คุณปยุตอยู่ไหมคะ”

“คุณยุดอยู่ข้างในครับ”

ชนัยไม่แปลกใจที่เธอมา เพราะคงต้องเห็นข่าวนั่นแล้ว

ผลินเปิดเข้าไปในห้องของประธานโดยไม่เคาะประตู เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของปยุต ยืนก้มหน้าครู่หนึ่ง ก่อนที่ จะพูดขึ้นว่า “ขอโทษนะ

ปยุตถอนหายใจ ลุกขึ้นและเดินไปหาเธอ จับไหล่ของ เธอและถามว่า”ขอโทษทำไม”

เธอเงยหน้าขึ้นมองช้า ๆ ด้วยดวงตาสีแดงก่ำแล้วพูด ว่าคุณไม่เห็นข่าวเหรอ”

“เห็นแล้ว”
เขาตอบยืนยัน แต่ว่า ผมไม่คิดว่าคุณต้องขอโทษใคร”

“ฉันทำให้ธุรกิจมีปัญหา ตอนนี้น่าจะมีหลายคนรอที่จะดู เรื่องตลกของปยุต ทรัพยสาน”

“มันไม่สำคัญหรอก ใครรอดูก็ให้พวกเขาดูไป ผมไม่เคย สนใจเรื่องอื้อฉาวอยู่แล้ว อีกอย่าง เรื่องอื้อฉาวของผมก็ ไม่ ได้เพิ่งมีแค่เรื่องในวันนี้