ตอนที่ 136 สัตว์ในร่างมนุษย์(1)

เมื่อผลินตื่นขึ้นมา ในสายตาเต็มไปด้วยประกายสีขาว โคมไฟสีขาว กำแพงสีขาว ผ้าห่มสีขาว หมอในชุดขาว

ในอากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่เธอ เกลียด และไม่มีอะไรที่เธอทำได้เลย มีเพียงกลิ่นแห่งความ เศร้าโศก

“คุณหนูครับ คุณโอเคไหม ไม่ต้องคิดมากหรอก ใน ปัจจุบันนี้วิวัฒนาการทางการแพทย์พัฒนาไปมากแล้ว แปด สิบเปอร์เซ็นต์ของภาวะมีบุตรยากมีแนวโน้มที่จะรักษาได้ นะ”

“วันนี้คุณใจเย็นไว้ก่อน พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้ ละเอียดเพิ่มเติมอีกทีนะครับ”

“หรือถ้าคุณไม่พอใจกับผลการทดสอบในประเทศของ เรา สามารถไปต่างประเทศเพื่อตรวจสอบอีกครั้งก็ได้ ยัง ไง ก็ตามตอนนี้ดูแลตัวเองก่อนเถอะ”

ผลินกะพริบตาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า ฟังคำพูดของหมอ ที่ว่างเปล่า วิญญาณของเธอดูเหมือนจะไม่ได้อยู่กับตัว เอง แล้ว ร่างกายทุกส่วนถูกสตาฟ

“คุณอยากบอกครอบครัวของคุณไหม

หมอถามครั้งสุดท้าย แววตาของเธอสั่นเล็กน้อย ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ลุกจากเตียง และออกจากโรงพยาบาล เหมือน ร่างที่ไร้วิญญาณ

“คุณหนูครับ ตอนนี้คุณโอเคหรือเปล่า”

ข้างหลังเป็นเสียงของหมอที่กังวล แต่ในหูของเธอไม่ ได้ยินอะไรเลย

เมื่อออกจากประตูโรงพยาบาล มันเป็นเวลาช่วงเย็น แล้ว ท้องฟ้าเป็นสีเทาเหมือนเช่นที่เธอรู้สึกตอนนี้ ความมืด ครึ้มมาถึงจุดสูงสุด อะไรกันคือความเจ็บปวดที่สุดในโลก ใบนี้ สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดก็คือสิ่งที่คาดหวังมากที่สุด เพราะ ฉะนั้นสิ่งสุดท้ายที่ตามมาก็คือตอนจบที่เจ็บปวด รอคอยมา เนิ่นนาน สุดท้ายก็สูญเสียทุกอย่าง ในที่สุดเธอก็เข้าใจ ว่า เธอไม่ควรกลัวที่จะสูญเสีย เพราะยิ่งกลัวการสูญเสีย มันก็ ง่ายดายที่จะสูญเสียไป

ก้าวเดินไปบนถนนด้วยความรู้สึกที่ดำดิ่ง ก้าวเดินไป โดยไม่มีจุดหมาย โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่ได้ยินมัน เอาแต่อยู่ในโลกของตัวเอง ไม่รู้ว่าน้ำตา ไหลออกมามากแค่ไหน ไม่รู้ว่าหัวใจแตกสลายมากเพียง ใด

ยืนอยู่บนชายฝั่งทะเลกว้างใหญ่ที่ไร้สรรพสิ่ง หน้าจอ โทรศัพท์มือถือปรากฏเบอร์โทรของปยุต น้ำตาเอ่อขึ้นมา จากดวงตาของเธอ ทันใดนั้นก็เขวี้ยงโทรศัพท์ลงทะเลลึก ในที่สุดโลกก็เงียบลง และในโลกของเธอเองนั้น นับ ตั้งแต่ นี้มันมืดสนิทแล้ว
เธอทรุดตัวลงบนชายหาด ทันใดนั้นก็ปิดใบหน้าร้องไห้ ออกมาอย่างหนัก เสียงร้องของความเศร้าโศกสั่นสะเทือน ส่งไปถึงอ้อมกอดหวานของคู่รักภายใต้ดวงจันทร์และ ดอกไม้ พวกเขาต่างเข้ามาหาเธอ ทำเพียงแค่จ้องมองเธอ แต่ไม่มีการปลอบประโลม คนเหล่านี้ไม่ได้เลือดเย็น แต่ พวกเขาเข้าใจ บางครั้งการร้องไห้ไม่ใช่เพียงเพราะความ เจ็บปวด แต่เป็นการระบายอารมณ์ คนที่อยู่ในช่วงเวลาที่เจ็บ ปวดที่สุดนั้น ก็หวังว่าจะได้อยู่ที่ตรงนั้น และปล่อยให้ ตัวเอง ร้องไห้อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่มีใครรบกวน

ร้องไห้อย่างหนักหน่วง ร้องไห้อย่างขมขื่น ในทุก ๆ ครั้ง เมื่อเธอคิดว่าความสุขจะโบกมือให้กับเธออีกครั้ง ผลที่ได้ รับก็กลับไม่เป็นดังหวัง ตอนนี้มันทำลายความเชื่อที่เธอยึด มั่นที่ว่าหัวใจมนุษย์นั้นแข็งแกร่ง เพื่อที่จะต่อต้าน โชคชะตา ที่โหดร้ายนี้ เธอต้องการพบกับความรักที่แท้จริง เป็นผู้หญิง ธรรมดาที่ปรารถนาอ้อมกอด ซึ่งไม่มีความ อดทนมากนักกับ การต่อต้านความเป็นจริงที่โหดร้าย

เธอรู้ดีกว่าใคร ว่าอะไรคือความหมายของครอบครัวที่ ไม่มีลูก เพราะมันชัดเจน ดังนั้นเธอจึงหมดหวัง เป็นความ สิ้นหวังอย่างที่สุด…

ตระกูลทรัพยสานระส่ำระสาย ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ลูกสะใภ้ยังไม่กลับมา โทรศัพท์มือถือก็ไม่มีสัญญาณ ถามเพื่อนร่วมงานที่โรงเรียน ก็บอกว่าออกไปตั้งแต่ช่วงบ่าย แล้ว ในที่สุดปยุตก็นั่งไม่ติดอีกต่อไปหยิบกุญแจรถ และรีบ ออกจากบ้านเพื่อไปดูข้างนอก
สองชั่วโมงต่อมา เขาก็กลับมาบ้าน ถามพ่อแม่อย่างเร่ง ด่วนว่า “เธอกลับมาแล้วหรือยังครับ

คณนายท่านส่ายหน้า”ยังเลย ฉันส่งคนขับรถสามคน ออกไปตามหาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไร เด็กคนนี้ไปไหน กันแน่นะ ทำไมไม่บอกครอบครัว ทำให้คนอื่นต้องเป็นห่วง”

เมื่อปยุตได้ยินว่าผลินยังไม่กลับมา ก็ออกไปโดยไม่พูด อะไรสักคำ ขับรถออกจากคฤหาสน์นภาไปอีกครั้ง

เมื่อลูกชายออกไป ทันใดนั้นคุณนายท่านก็คิดถึงปัญหา ร้ายแรงขึ้นมาได้ เมื่อคืนลูกสะใภ้ตกลงกับเธอ ว่าวันนี้จะ ไปเอาใบตรวจร่างกายมา หรือว่า…

เธอเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ก็ปฏิเสธ ในทันทีไม่ มันจะต้องไม่เกิดขึ้น

หนูลินไม่ใช่เด็กที่หนีความจริง เธออาจจะกำลังยุ่งอยู่กับ อะไรบางอย่าง คณนายท่านปลอบใจตัวเอง ไม่อยากจะ คิด เรื่องเลวร้าย

สองชั่วโมงผ่านไป มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ปกติ คฤหาสน์นภาจะดับไฟมืดสนิทไปแล้ว แต่คืนนี้มันกลับสว่าง จ้า ยังไม่มีใครนอนเลย

ตอนแรกมีแค่สี่ถึงห้าคนที่ออกไปตามหา แต่หลังจาก เวลาห้าทุ่ม คนที่ออกไปตามหามีเพิ่มถึงยี่สิบกว่าคน แต่ก็ ยังคงไม่ทราบข่าวของผลิน เหมือนว่าเธอหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้

ปยุตเจ็บปวดยิ่งกว่าใคร เขาขับรถไปรอบเมือง B ทั้งคืน และได้ติดต่อกับเพื่อนที่สถานีตำรวจเพื่อช่วยกันออก ค้นหา แต่จนเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ก็ยังคงไม่มีข่าวของผลิน

เจ็ดโมงเช้า ปยุตกลับมาบ้านอีกครั้ง พูดคุยกับพ่อแม่ เป็นเวลานาน ทั้งครอบครัวอยู่ในความเศร้าโศก พวกเขา เป็น กังวลอย่างมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของลิน

ปยุตคิดถึงวันนั้น ที่ผลินหายตัวไปอย่างกะทันหัน และ เมื่อถูกพบ เธอได้ถูกเฆี่ยนไปทั้งร่างกาย หัวใจของเขาเต็ม ไปด้วยความตื่นตระหนก กลัวว่าเธอจะถูกลักพาตัวไปอีก ได้ รับความเจ็บปวดอีกครั้ง

“พี่คะ พี่ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่หา สะไภ้ไปก่อนเถอะนะคะ”

ปาณีเห็นดวงตาทั้งสองข้างของพี่ชายหมองคล้ำ ก็เจ็บ ปวดมาก แต่ปยุตไม่ไป พี่ไม่เป็นไร ยังหาพี่สะใภ้ของเธอ ไม่พบแล้วพี่จะหลับลงได้ยังไง”

“มันเป็นเรื่องยากที่จะหาใครสักคน ถ้าเช้านี้ยังหาไม่เจอ ตำรวจทุกคนในเมือง B จะออกไปในช่วงบ่าย แกควรจะอยู่ บ้านและพักผ่อน อย่าให้ใครต้องเหนื่อยเพิ่มหากแกทรุดลง ไปอีกเลย”

คุณท่านเวทนเหมือนกับทำให้สงบลง และเหมือนเป็นคําสั่งด้วย

ปยุตยังไม่ได้ตกลง ลุกขึ้นและกล่าวว่า “ถ้าคุณสามารถ หาคนได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมก็จะไปพัก

เขาดื้อดึงอีกครั้งและเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ก็ ต้องเผชิญหน้ากับคนคนหนึ่ง เพียงแค่มองไป เขาก็ตะโกน ขึ้นด้วยความประหลาดใจ“ลิน?”

ทันทีที่ได้ยินคำว่าลิน ทั้งครอบครัวก็มองไปยังประตู ทันใดนั้นก็พลันโล่งใจ รีบวิ่งไปหาลูกสะใภ้ และรีบไต่ถาม เธอ”หนูไปอยู่ที่ไหนมาลูกแม่คุณทูลหัว ทำให้พวกเราเป็น ห่วงมากเลยนะ

“ใช่ค่ะพี่สะใภ้ คุณไม่ควรเล่นซ่อนหากับพวกเราแบบนี้นะ คุณรู้ไหมว่าพวกเราเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน

“ทําไมโทรศัพท์มือถือถึงติดต่อไม่ได้ล่ะ ถ้ายังติดต่อไม่ได้ อยู่อีก พวกเราจะขุดเมือง B ลงไปอีกสามฟุตแล้วนะ”

“ลิน เมื่อคืนคุณไปอยู่ที่ไหนมา ผมกำลังจะตายแล้วคุณรู้ ไหม”

เมื่อผลินต้องเผชิญหน้ากับทั้งความกังวลและคำถาม บาดแผลในหัวใจก็ถูกฉีกขาดอีกครั้ง แต่แกล้งทำเป็น ว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ฉัน ขอโทษด้วยจริง ๆ เมื่อวานนี้ฉันไปเยี่ยมป้าที่เมือง T เพราะมันเป็นเรื่องด่วนมาก จึงไม่ได้มีเวลาที่จะบอกกับพวกคุณ..”

“แล้วมือถือของคุณล่ะ ทำไมถึงโทรไม่ติด

“โทรศัพท์มือถือหาย

ปยุตหายใจเข้าลึก ยกมือขึ้นนวดหน้าผาก เห็นได้ชัดว่า กำลังโกรธ แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าซีดเซียวของผลินก็ จําต้องอดทนไว้”ไม่เป็นไร คนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ในที่สุดเมฆครึ้มก็ลอยหายไป ปยุตจูงผลินขึ้นไปข้าง บน ปิดประตูและกอดเธอเอาไว้แน่น พูดอย่างกังวลเกี่ยวกับ การสูญเสีย คุณรู้ไหมว่าสิบกว่าชั่วโมงที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้ผม รอดมาได้ยังไง ผมกลัวจริง ๆ ว่าคุณจะหายตัวไป และไม่ได้ พบอีก นี่เป็นครั้งแรกและหวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย มิฉะนั้น ผมต้องเป็นบ้าตายแน่”

ผลินอิงแอบอกอุ่นของปยุต รู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นเต้น เพื่อเธอ น้ำตาหยดลงมาเงียบ ๆ สิบกว่าชั่วโมงเมื่อคืนนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเศร้าสําหรับเขาแค่คนเดียว แต่สําหรับ เธอแล้วนั้น มันยังเป็นทุกข์ที่แสนเหลือทน

“อืม ฉันสัญญา มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

เธอสะอื้นพูดออกไป เล็บจิกเข้าไปในเนื้อเพื่อให้ตัวเอง ไม่สูญเสียการควบคุมการร้องไห้ แต่การกระทำนั้นก็ยังไม่ ดีพอ
ปยุตประคองใบหน้าเธอขึ้น จูบที่หน้าผากของเธออย่าง เจ็บปวด”เกิดอะไรขึ้นกับคุณป้าของคุณ ทำไมคุณถึงได้ ดู แย่ขนาดนี้”

“อืม สุขภาพของเธอไม่ดีเท่าไร”

“คุณพาเธอมาที่เมือง B 8 ผมสามารถหาหมอที่ดีที่สุดมา รักษาเธอได้นะ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ อยู่ในเมือง T เธอก็ทรงตัวดีแล้ว”

ผลินเห็นปยุตขอบตาหมองคล้ำ ยื่นมืออันสั่นเทาออกไป สัมผัส“คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ”

“อืม แค่หาคุณไม่เจอผมก็จะเป็นบ้าแล้ว ไม่สามารถนอน

หลับได้หรอก”

“ขอโทษนะคะ ที่มักจะทำให้คุณกังวลเสมอเลย

“ยัยโง่ คุณทำให้ผมกังวลที่ไหนกัน คำพูดของผมมากกว่า ที่มักทำให้คุณต้องเศร้า”

ผลินสะอื้นอีกครั้ง”เวลาที่ฉันเศร้านั้นไม่ใช่เพราะคุณ แต่มันเป็นเพราะโชคชะตาที่โหดร้ายนี้ต่างหาก”

ประโยคแรกบอกว่าให้เขาฟัง ประโยคหลังพูดกับหัวใจ

ตัวเอง
“เอาล่ะ อย่าเศร้าไปเลย แค่คุณกลับมาอย่างปลอดภัย ดี กว่าอะไรทั้งนั้น ลงไปทานอะไรข้างล่างก่อนเถอะ แล้ว ค่อย ขึ้นมานอนพักผ่อน

“อืม”

หลังจากที่ปยุตทานข้าวพร้อมผลินแล้วก็ตรงไปที่บริษัท โดยที่ไม่ได้พักผ่อน

ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป เสียงเคาะประตูห้องนอน ดังขึ้น ผลินเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา ลุกขึ้นและเปิดประตู มีแม่สามียืนอยู่ข้างนอกประตู เธอเอ่ยแผ่วเบา“คุณแม่

คุณนายท่านนั่งอยู่บนโซฟาและจับมือของเธอ ถามเธอ อย่างจริงจัง“หนูลิน เธอพูดกับแม่มาตามตรง ไม่ใช่ว่า…ผล ตรวจของเธอไม่ดีหรอกใช่ไหม”

ผลินน้ำตาเอ่อขึ้นมาทันที ต่อหน้าแม่สามี บางทีอาจ เพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอจึงไม่สามารถแกล้งทำเป็น เข้มแข็งต่อไปได้

เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ คุณนายท่านก็รู้ไปเจ็ดถึงแปด ส่วน เปิดปากพูดอย่างยากลำบาก“ผลเป็นยังไง”

“ผลการวินิจฉัยเบื้องต้นคือ…ภาวะมีบุตรยากแบบปฐมภูมิ”

ภาวะมีบุตรยากแบบปฐมภูม หัวสมองของคุณนายท่าน ระเบิดเสียงดัง เธอก็เหมือนกับผลิน เมื่อได้ยินผลอีกครั้ง ก็ไม่สามารถยอมรับมันได้

“คุณแม่ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณต้องผิดหวัง”