ตอนที่ 120 ความรักคือความจริงใจ
นํ้าตาของผลินเผาไหม้หัวใจที่เย็นชาของปยุต เขาเอื้อมมือ ไปเกลี่ยเส้นผมยุ่งที่ข้างขมับของเธอ พูดด้วยเสียง เศร้าว่า “ผม แค่อยากอยู่คนเดียวสักสองสามวัน จะไม่ทิ้งคุณไปทั้งอย่างนี้ หลังจากที่ผมใจเย็นลง ผมจะกลับมา รับคุณ”
มือใหญ่ของเขาวางบนแก้มนวลของเธอ สัมผัสแผ่วเบา เช็ด คราบน้ำตาของเธอออกเบา ๆ“ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะ รู้สึกสิ้นหวัง แต่ไม่เคยคิดที่จะทิ้งคุณ ดังนั้น แค่รอผมก็พอ”
ปยุตก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ ค่อย ๆ หันกลับไป มุ่ง หน้าไปที่รถ และเปิดประตูออกทันที ทันใดนั้นผลินก็วิ่ง เข้าไป โอบกอดรอบเอวเขาจากทางด้านหลัง“อย่าไปเลย…อย่าทิ้งฉัน ไป…แม้เพียงนาทีเดียว…”
ผลินซบหลังของเขา ร้องไห้อย่างขมขื่น สถานที่ที่มีคุณคือ บ้านของฉัน ถ้าไม่มีคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ตรงนั้นอยู่ ที่ไหน อย่าให้ ฉันต้องอยู่คนเดียวอีก ฉันอยู่คนเดียวมานานเกินพอแล้ว”
หัวใจที่แข็งแกร่งของปยุตพลันอ่อนยวบ เขาหันกลับไป โอบกอดผลินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา พูดด้วยหัวใจที่ เจ็บ ด”ได้ ผมจะพาคุณไป ปวด”
ดังนั้น ปยุตจึงพาผลินไปด้วย
เขารักษาสัญญาเดิมของเขา สถานที่ของผมคือบ้านของ
พวกเขามาถึงบ้านริมทะเล ปยุตเปิดประตูเข้าไป มันถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ไม่แตกต่างจากคฤหาสน์นภามาก นัก เขาชี้ไปที่โซฟาพักผ่อนก่อนเถอะ ผมจะออกไปทำธุระ เดี๋ยวจะ รีบกลับมา”
ผลินพยักหน้าแผ่วเบา มองดูเขาจนหายลับไปจากสายตา
หวนนึกถึงที่วิลล่า เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที โทรศัพท์ ไปที่บ้าน คนที่รับโทรศัพท์คือน้องสามี ทันทีที่ได้ยิน เสียงเธอ ก็ละล่ำละลักถามว่า “พี่สะใภ้คะ คุณอยู่ที่ไหน”
“น้องณีคะ ขอสายคุณแม่ของคุณหน่อยค่ะ”
“ตอนนี้แม่เสียใจมากเลยค่ะ ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน”
เธอรำพึงตอบกลับในไม่กี่วินาที“งั้นฉันจะโทรหาท่านทาง โทรศัพท์มือถือเองค่ะ”
กำลังจะวางสาย น้องสามีก็รีบถามพี่สะใภ้คะ คุณและพี่ชาย ของฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วเหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
เมื่อได้ยินคำตอบที่แน่นอนของเธอ ปาณีก็พลันโล่งใจ
ผลินโทรหาแม่สามีของเธอ ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะรับ สาย“…..ฮัลโหล
เมื่อได้ยินเสียงอันแหบแห้ง หัวใจของผลินก็เจ็บปวด “คุณแม่คะ ยังเศร้าอยู่หรือเปล่า อย่าเศร้าไปเลยนะคะ ตอน นี้ฉัน อยู่กับคุณยุตแล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เขายกโทษให้คุณ แม่กับคุณพ่อนะคะ”
ความเงียบเกิดขั้นในเระยะเวลาสั้น ๆ แล้วจากนั้นก็เกิดเสียง สะอื้นของแม่สามี“หนูลิน แม่ไม่มีหน้ารับโทรศัพท์ ตอนนี้เลย เธอกับตายุตคงผิดหวังในตัวแม่ ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ
“อย่าพูดแบบนั้นสิคะคุณแม่ ฉันไม่ได้โทษคุณเลย ถึงแม้ว่าฉัน จะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณทำ แต่ฉันก็เข้าใจปัญหา ของคุณแม่ ค่ะ ฉันจะไม่ลืม คิดว่าฉันเป็นลูกสาวที่แท้จริงของคุณพ่อกับคุณ แม่ ฉันจะช่วยบรรเทาความแค้นในใจ ของคุณยุต จะพาลูกชาย ของพวกคุณกลับไปอยู่กับพวกคุณให้ได้ค่ะ”
คุณนายท่านตกตะลึง อะไรจะดีไปกว่าการได้รับความ อบอุ่นในหัวใจในเวลาที่หัวใจกำลังเจ็บปวดเช่นนี้ เธอกล่าว ขอบคุณ ขอบคุณนะ ขอบคุณหนูลินมาก ลูกชายของฉันพูดถูก เธอเป็นเด็กที่อบอุ่น ครอบครัวตระกลูทรัพยสาน ของเรามีลูก สะใภ้อย่างเธอ ถือเป็นพรที่สามในชีวิตของเราแล้ว”
“สามารถเป็นลูกสะใภ้ของแม่ได้ ก็เป็นพรของฉันเช่นกัน ค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ทำให้มีอคติกับคุณเลยนะคะ ตอน นี้คุณยุดก็แค่โกรธ รออีกสองสามวันให้เขาสงบลงก่อน ก็จะ ค่อย ๆ เข้าใจปัญหาของคุณเอง แต่ก่อนหน้านั้นก่อนที่ลูกชาย คุณจะกลับบ้าน ได้โปรดดูแลสุขภาพของคุณด้วยนะคะ ฉันจะ โทรหาคุณแม่ทุกวันค่ะ ฉันจะรายงานให้คุณแม่ทราบเกี่ยวกับ สถานการณ์ปัจจุบันของเขานะคะ”
“ได้จะได้”
“สามารถเป็นลูกสะใภ้ของแม่ได้ ก็เป็นพรของฉันเช่นกัน ค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ทำให้มีอคติกับคุณเลยนะคะ ตอนนี้คุณยุตก็แค่โกรธ รออีกสองสามวันให้เขาสงบลงก่อน ก็จะค่อย ๆ เข้าใจปัญหาของคุณเอง แต่ก่อนหน้านั้นก่อนที่ ลูกชายคุณจะกลับบ้าน ได้โปรดดูแลสุขภาพของคุณด้วย นะคะ ฉันจะโทรหาคุณแม่ทุกวันค่ะ ฉันจะรายงานให้คุณแม่ ทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขานะคะ”
“ได้จะได้”
ความรู้สึกเดิมที่มีหมอกควันปกคลุม หลังจากที่ได้รับ โทรศัพท์จากลูกสะใภ้ ทันทีทันใดก็ดีขึ้นมาก คุณนายท่าน รำพึงในใจว่าจะไม่มีวันลืมสิ่งที่ผลินได้ทำให้กับตระกูล ทรัพยสานในวันนี้
หลังจากที่ผลินวางสายไป ก็มาที่ทะเลคนเดียว มอง ไปยังทะเลด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิด เสียใจเหรอ จะ ไม่ เสียใจได้อย่างไร เศร้าเหรอ จะไม่เศร้าได้อย่างไร รู้สึก สูญเสียเหรอ จะไม่รู้สึกสูญเสียได้อย่างไร อยากไปไหม ทำไมจะไม่อยากไป แล้วเธอจะจากไปอย่างนั้นเหรอ เธอไม่ สามารถจากไปได้
เธอมีเหตุผลเป็นหมื่นพ้นที่จะจากไป แต่เธอจะไม่ไป เพราะผู้ชายที่รัก จึงจากไปไม่ได้ เธอสัญญากับเขาเอาไว้ ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่ทิ้งเขาไว้ลำพังเหมือนจันทร
แม้ว่าชีวิตจะเต็มไปด้วยความเศร้า แต่เธอก็อยากที่จะ ปกป้องสัญญา ยิ่งไปกว่านั้น เธอกับจันทรไม่เหมือนกันเธอ จะไม่เลือกที่จะหนีจากความยากลำบาก เธอจะให้เรื่อง ที่เกิดขึ้นทั้งหมดทำให้เป็นคนที่เติบโตและแข็งแกร่งขึ้น
ถ้าไม่จําเป็นจริง ๆ เธอจะไม่มีทางปล่อยมือของตัว เอง แม้ว่าจะเต็มไปด้วยบาดแผล เธอก็จะมุ่งมั่นพยายาม อย่าง หนักต่อไป ใครกัน ที่จะทนกับโชคชะตาที่โหดร้ายได้ มากกว่าเธอ
ณ สถานการณ์ตอนนี้ ถ้าเธอจากไป ก็เหมือนกับการ ขว้างมีดหลายเล่มปักลงไปในหัวใจของปยุต เธอจะไม่ ปล่อย ให้เขาต้องเจ็บปวด เพียงเพื่อลดภาระในหัวใจของ ตัวเอง กดความคับข้องใจทั้งหมดลงในส่วนลึกของหัวใจ เอาไว้ จะเป็นผู้หญิงที่ไม่เห็นแก่ตัว เพื่อปกป้องครอบครัว ของตัวเอง เพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างสามีและพ่อแม่ มัน เป็นความรับผิดชอบของเธอในฐานะภรรยาและลูกสะใภ้
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ยืนอยู่บนชายหาด จนกระทั่งมีเสียง ฝีเท้ามาข้างหลัง วางเสื้อคลุมลงบนตัวเธอ จนเธอถึงได้ หลุดออกจากภวังค์
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
มองผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอพยายามที่จะฝืนยิ้ม จะไม่ทะเลาะกับเขาอีกในเวลาที่เขาเหนื่อยเช่นนี้ ถึง แม้ว่า เธอจะเต็มไปด้วยเหตุผลที่ดีก็ตาม
“อืม ผมซื้ออาหารมาให้คุณทาน ไปกันเถอะ
เขาจับมือเธอ เดินบนหาดทรายที่อ่อนนุ่ม ก้าวเดินกลับ ไปที่วิลล่า
ที่โต๊ะของวิลล่า มีแพ็กของอาหาร มองไปจนทั่วอย่าง ช้า ๆ ทุกอย่างเป็นของที่เธอชอบทาน ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเธอ ชอบทานอะไร
เธอโล่งใจ และหวังว่า เขาจะไม่ได้ทำอย่างนี้เพราะรู้สึก
ผิดกับเธอ
“ทานเถอะ”
ปยุตเปิดกล่องให้เธอ และดึงคู่ตะเกียบออกมายื่นให้เธอ ด้วย ผลินรับมา ก้มหน้าแล้วคีบมันเข้าปาก
“อร่อยไหม”
“อั้ม”
“งั้นก็ทานเยอะ ๆ”
“คุณไม่ทานเหรอ”
“ผมทานมาจากข้างนอกแล้ว”
ที่จริงแล้วปยุตโกหก เขายังไม่ได้ทานอะไร เพราะเขา ไม่มีความอยากอาหารเลย
“คราวหน้าไปไม่ต้องซื้อมานะ ฉันจะทำอาหารให้เอง”
“ได้”
เขาพยักหน้าตกลง มองดูเธอทานด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ตลอดเวลา ไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างวันนี้ ปยุตไม่พูด ผลินก็ไม่ถาม นั่นคือความเข้าใจกันโดยปริยาย ระหว่างพวกเขา
“อิ่มแล้ว”
ผลินลุกขึ้น จัดโต๊ะให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไป แต่ปยุต ดึงมือของเธอเอาไว้ก่อน
“ลิน คือ…”
“ไม่ต้อง”
ปยุตยังพูดไม่ทันจบ ผลินก็รีบขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน เธอ รู้ว่าเขาพยายามจะพูดอะไร
“ทำไม”
เขามองดูเธออย่างลึกซึ้ง เธอตอบอย่างสบาย ๆ เพราะ ความรักคือความจริงใจ ต้องเข้าใจซึ่งกันและกันด้วย ความ จริงใจ ดังนั้นไม่ต้องพูดขอโทษ”
ปยุตชะงักไป เห็นได้ชัดว่าคำพูดของผลินทำให้เขา ประหลาดใจ เขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนกลางวัน จะ ทำให้ เธอเข้าใจผิดอย่างมาก แต่ไม่คิดว่าเธอจะบอกว่า เพราะความรักคือความจริงใจ ต้องเข้าใจซึ่งกันและกันด้วย ความ จริงใจ ดังนั้นไม่ต้องพูดขอโทษ
เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ลูบใบหน้าและเส้นผม สวยของเธอ พลางกล่าวว่า“กลัวหรือเปล่า”
“นิดหน่อย”
“คำขอโทษนั้นพูดก็ได้ แต่ขอบคุณต้องพูด ขอบคุณ สำหรับช่วงเวลานี้ ที่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงอยู่เคียงข้างไม่ทิ้ง
“ที่ต้องขอบคุณควรเป็นฉัน ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไว้ในที่ที่ ไม่มีคุณ
ข้างนอกหน้าต่างมีเสียงคลื่นกระทบกับโขดหิน ภายใน หน้าต่างมีเงาสองร่างที่ได้รับความเจ็บปวดกำลังกอดกัน แนบแน่น
ทัตดาไปที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปรานต์ แน่นอน ว่าเพื่อมาพบลูกชายของเธอ เธอแต่งตัวภูมิฐาน ตรงไปที่ สำนักงานครู มีครูเพียงสามคนอยู่ในสำนักงาน ชื่นใจลุกขึ้น และเอ่ยถาม”สวัสดีค่ะ มาพบใครคะ”
“ครูใหญ่ไวภพอยู่ที่ไหนคะ ”
“ครูใหญ่ไวภพออกไปข้างนอกค่ะ มีอะไรกับเขาหรือเปล่า คะ”
“ห้องของเขาอยู่ไหนคะ ฉันจะไปรอเขา
ชื่นใจพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วพูดขอโทษ“ขอโทษ ด้วยนะคะ ครูใหญ่ไม่ชอบให้แขกรอในห้องทำงานของ เขา ดังนั้นกรุณารอที่นี่นะคะ”
ทัตดาใบหน้าบึ้งตึง เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร
ชื่นใจตอบด้วยความเคารพ”ฉันไม่รู้ค่ะว่าคุณเป็นใคร แต่ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ก็จะถือปฏิบัติเหมือนกันกับคนอื่น ๆ ค่ะ”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าครูใหญ่ไวภพชอบหรือไม่ชอบอะไร พวก
เธอมีความสัมพันธ์กันแบบไหน”
“ความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงาน ความสัมพันธ์แบบผู้ใต้ บังคับบัญชาค่ะ”
ทัตดากล่าวว่า “ฉันอดคิดไม่ได้ว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น เธอพูดเหมือนเป็นแฟนของเขา”เธอมองชื่นใจ ตั้งแต่หัวจด เท้า“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง สายตาของครูใหญ่ไวภพก็ช่างเลว ร้าย”
ชื่นใจอารมณ์ก็ไม่ดี จึงพูดจาก้าวร้าวต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ โต้กลับไปอย่างไม่สุภาพ“คุณก็ดูไม่เหมือนคนที่ว่างมาก นัก นี่คะ เพราะฉะนั้นก็อย่าเอาเวลามาเดาความสัมพันธ์ของคนอื่นเลยค่ะ”
เธอหันกลับและต้องการที่จะไป ทัตดาพูดเสียง เย็น”หยุดเดี๋ยวนี้”
“มีอะไรอีกเหรอคะ”
“ฉันต้องการกาแฟสักแก้ว”
“ขอโทษนะคะ แต่ฉันเกือบจะได้เวลาที่ต้องเข้าสอนแล้ว ถ้าอยากดื่มกาแฟ ตรงข้ามโรงเรียนเป็นร้านกาแฟค่ะ”
“เธอ…”
ทัตดาโกรธมาก ไม่เคยถูกฏปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน สายตา ของเธอกวาดไปมองป้ายชื่อครูบนหน้าอกของชื่นใจ’ชื่น ใจ’เธอจดจำชื่อนี้เอาไว้
หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรหาลูกชาย“เด็กบ้า กลับมาที่โรงเรียนเดี๋ยวนี้ แม่ของแกถูกรังแก
หลังจากที่ไวภพได้รับโทรศัพท์ ก็รีบกลับไปที่โรงเรียน ทันที ไปพบแม่ที่ห้องนั่งเล่น เขายิ้มและเอ่ยถามใครมัน ช่างไม่มีตา มารังแกผู้หญิงที่งดงามและมีเกียรติของเราได้ กันล่ะครับเนี่ย”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ