บทที่ 18 ศัตรูคนเดียวกัน (2) ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง
คีรินเดินลงมาจากรถ แล้วยื่นแขนของเขามาให้ญา ดา เขาส่งยิ้มมาให้กับเธอ ญาดาจึงเอื้อมมือไปข้องแขน ของเขาอย่างว่าง่าย
เมื่อมาถึงด้านในห้องจัดเลี้ยง ทุกคนเริ่มทยอยเดิน เข้ามาทักทายคีริน ญาดามองดูกลุ่มคนที่ประจบประแจง พวกนั้นอย่างเอื้อมระอา
หนึ่งในนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูสวยสะดุดตา เขาสวย กว่าผู้หญิงเสียอีก แต่ก็มีความแมนในเวลาเดียวกัน
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณชายรพีภัทร นับวัน ก็ยิ่งสวยขึ้นกว่าเดิม ผมเป็นผู้ชายแท้ๆยังใจเต้นแรงเลย ครับ”
คีรินยื่นมือไปจับมือของเขาเพื่อเป็นการทักทาย
รพีภทรหันไปมองญาดาแล้วพูดขึ้น “ต่อให้สวยยัง ไง ก็คงไม่เท่าผู้หญิงที่ยืนข้างๆคุณหรอกครับ ประธานคี ริน”
“เป็นเป็นคู่ควงของผม”
“อ่อ คู่ควง?” รพีภทรหันมองญาดา
การแนะนำของเขานั้น ทำให้ฉันไม่ต่างกับคู่นอน ของเขาก็เท่านั้น
“ประธานคีรินโชคดีมากเลยนะครับ ที่มีคู่ควงสวยๆ แบบนี้”
“ก็แค่ผู้หญิงคนนึงก็เท่านั้น ไม่ได้โชคดีอะไรหรอก
ครับ”
คนที่มาร่วมงานในคืนนี้ไม่เพียงแต่ป็นเศรษฐีใน เชียงใหม่ ยังมีนักลงทุนจากที่อื่นมาด้วย
ฟังการพูดคุยกันของพวกเขา ทำให้ฉันรู้ว่ารพีภทร คือทายาทของตระกูลภิรารมณ์ เขาพึ่งเรียนจบปริญญา เอกจากอเมริกา ปีนี้อายุยี่สิบหกปี
เขาคือคู่แข่งคนสำคัญของคีรินในโปรเจคบ้านอา
กาศ
ญาดาจึงพยายามเข้าหาตัวเขา “สวัสดีค่ะคุณรพี ภัทร ฉันชื่อญาดา เรียกญาเฉยๆก็ได้ค่ะ”
คุณชายรพีภัทรมองหน้าฉัน แล้วหันไปมองคีริน “คุณญาดาไม่ธรรมดาเลยนะครับ?”
ฉันเข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร
ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเลือกเดินทางนี้ ไม่ว่าจะถูก ถูกทั้งร่างกายหรือคำพูด ฉันก็จะอดทน
เธอยื่นมือออกไปหาเขา “หวังว่าอนาคตเราจะได้ เป็นเพื่อนกันนะคะ”
“คุณญาดาเป็นคนของคีริน แล้วเราจะเป็นเพื่อนกัน
ได้หรอครับ?”
ฉันยิ้ม “แน่นอนค่ะ เพราะเรามีศัตรูคนเดียวกัน”
“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับคุณนะคะ แต่แค่ไม่รู้ว่าคุณ อยากจะเป็นเพื่อนกับฉันรึเปล่า”
รพีภัทรตอบด้วยความรวดเร็ว “ผมเองก็อยากเป็น เพื่อนกับคุณญาดาเหมือนกันครับ”
ญาดาเห็นคีรินเดินเข้ามา เธอจึงปล่อยมือจากรพี ภัทร “เมื่อกี้คุยอะไรกับรพีภัทร?”
ฉันยิ้มหวานให้เขา “ไม่ได้พูดอะไรหนิคะ เขาแค่ ชมว่าฉันสวย บอกว่าคุณโชคดีที่ได้ฉันเป็นแฟน แต่ฉันก็ บอกปฏิเสธเขาไป ว่าฉันเป็นแค่พนักงานของคุณ แต่ว่า ปัญหาคือเขาไม่เชื่อเนี่ยสิคะ”
คีรินดูโมโหขึ้นมา “หื คงเพราะรพีภัทรรวยสินะ ถึง ได้เอาตัวไปเสนอถึงที่”
ฉันไม่อยากอธิบาย แต่อยากจะทำให้เขาเจ็บใจ มากกว่า “ใช่ค่ะ ในเมื่อรักแรกของฉันมันจบลงแล้ว ฉันก็ ต้องหาเหยื่อรายต่อไปสิคะ เพราะยังไงวันหนึ่งฉันก็ต้อง แต่งานจริงไหมคะ?”
“แต่งงาน อย่างคุณยังคิดแต่งงานกับไฮโซหรอ? ฝันกลางวันจริงๆ” =
คีรินพูดดูถูกเธอ
“อย่าพูดแบบนี้สิคะ บางทีวันหนึ่งฉันอาจจะได้ แต่งงานกับพวกไฮโซก็ได้นะคะ”
คีรินหงุดหงิด แล้วเดินไปอีกทาง
ระหว่างทางกลับ คงเพราะเขายังไม่หายโกรธ ก็เลยทิ้งฉันเอาไว้กลางทางบอกให้ฉันหารถกลับไปคนเดียว
ตอนนี้มันสี่ทุ่มแล้ว อีกอย่างนี่มันก็ฤดูหนาว ฉันเป็น ผู้หญิง ดึกดื่นแบบนี้มันอันตรายเขาไม่รู้หรือไง!
คีรินพูดขึ้น “ลงจากรถ หรือจะให้ผมโยนคุณลง
ไป?”
ฉันมองดูด้านนอก ที่ไม่ค่อยมีบ้านคน “ช่วยขับไป ด้านหน้าอีกสักหน่อยได้ไหมคะ ที่นี่มืดและเปลี่ยวมาก มันน่ากลัว”
เขาหัวเราะในลำคอ “จะปลอดภัยหรือไม่มันก็ไม่
เกี่ยวกับผม คุณแรดอยู่แล้วหนิ ลงไปแล้วโทรบอกผู้ชาย ที่วันนี้คุณยั่วยวนส่งกลับบ้านสิ”
ญาดาจึงเดินลงจากรถแต่โดยดี
เขาขับรถออกไปด้วยความเร็ว
เพราะเดรสที่ใส่ในวันนี้มันสั้น ทำให้ขาของญาดาใน ตอนนี้สั่นไปหมด
เธอไม่กลัวหรอกความหนาว เธอกลัวว่าจะเจอคนไม่ดีต่างหาก
มองไปรอบๆ เห็นร้านสะดวกซื้อเปิดอยู่ จึงรีบเข้าไป อยู่ด้านในนั้น
ญาดาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วมองหาเบอร์คนที่ เธอพอจะโทรไปขอความช่วยเหลือได้ ตอนนี้คนเดียวที่ เธอคิดว่าจะสามารถขอความช่วยเหลือได้คือโจเซฟ
ตอนที่โทรไปนั้น โจเซฟนอนหลับไปแล้ว แต่ก็รีบ
ออกมารับเธอ
ระหว่างที่เขาขับรถก็ไม่ยอมวางสาย คอยชวนญา ดาคุย แล้วบอกให้เธออยู่ในร้านสะดวกซื้อ อย่าออกมา เพราะมันอันตราย
ทุกคนรู้ดีว่าการที่ผู้หญิงตัวเล็กๆออกมาข้างนอก แบบนี้ มันอันตราย คนเดียวที่ไม่รู้คงมีแต่คีริน!
ไม่นานโจเซฟก็มาถึง เขาเห็นญาดาใส่เดรสสั้น ก็ ถามด้วยความแปลกใจ “ญาดาไปไหนมาครับ?”
ญาดาตอบ “พอดีคุณคีรินเขาให้ฉันมางานเลี้ยงกับ เขาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเกิดโกรธอะไรขึ้นมา จู่ๆก็ทิ้งฉันเอาไว้กลางทางแบบนี้ ญาก็เลยต้องรบกวนคุณโจเซฟมารับ”
“ทำไมประธานคีรินถึงทำแบบนี้ละ เขาไม่รู้หรือไงว่า มันอันตราย?”
ฉันฝืนยิ้มออกมา “เขาคงดีใจถ้าเกิดเรื่องร้ายๆกับ
ฉัน”
คำพูดของญาดา ทำให้โจเซฟแปลกใจ “ญาดา พวกคุณมีความสัมพันธ์อะไรกันครับ ทำไมประธานถึงทำ แบบนี้กับคุณ ผมทำงานที่นี่มาเกือบสิบปี ประธานใจดีกับ ทุกคนมาก”
เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายให้โจเซฟฟังยังไง เพราะเธอกับ คีรินเป็นศัตรูกันมาเกือบยี่สิบปีแล้ว
“เปล่าหรอกค่ะ เราก็แค่ไม่ถูกกันก็เท่านั้น!
ไม่นานก็มาถึงหอ เธออยากจะชวนเขาเข้ามานั่ง เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของตนเอง อยากจะมีใครสักคนอยู่ เป็นเพื่อน
แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ชวนเขา เพราะไม่อยากทำให้ เขาลำบากใจ
ก่อนที่โจเซฟจะไป เขาก็ตบที่ไหล่ของญาดาเพื่อให้ กำลังใจ “ญาดา ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกผมได้ตลอดเลย นะ อย่าเกรงใจเด็ดขาด”
ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก
เดินเข้าไปให้ห้องไม่นาน แม่ก็โทรเข้ามา ฉันดีใจ มาก เพราะหลายปีที่ผ่านมาแม่ไม่เคยจำวันเกิดฉันได้เลย
“สวัสดีค่ะแม่”
แต่ปลายสายกลับร้องไห้ไม่หยุด “ญาดาคุณลุงสุชา ติเขาทิ้งแม่ไปแล้ว เขามีผู้หญิงคนอื่น”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ