บทที่ 220 กลับบ้านเกิด

“ญาดา……” คีรินเงียบอยู่นาน แต่มือของเขาก็ ยังไม่ยอมปล่อย

“คุณคีริน คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ ทำไมไม่ยอมปล่อยมือฉัน อยากรื้อฟื้นความหลังรึไง การที่คุณทำแบบนี้ผู้หญิงที่กินข้าวกับคุณเธอรู้ไหม คะ?”

ญาดามองดูแขนของตัวเองที่ถูกคีรินจับเอาไว้ไม่ ยอมปล่อย ทุกครั้งที่นึกถึงเขากลับผู้หญิงคนนั้น เธอก็ รู้สึกสมเพสตัวเองขึ้นมา

เธอยังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดี วันที่เขาพาผู้หญิง คนนั้นขับรถผ่านหน้าเธอไป

“ทำไม คุณหึงที่ผมไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่น หรอ??” คีรินไม่ตอบคำถามเธอ แต่กลับย้อนถาม

ญาดานิ่งไป หึงงั้นหรอ? เธอถามตัวเอง จะหึงหรือ ไม่ก็ไม่ใช่ธุระกงการของเขา

ถ้าบอกไปเขาคงจะหัวเราะเยาะเธอ เธอไม่โง่เสีย หน่อย

“หึ คุณหลงตัวเองเกินไปแล้ว คุณอยากจะคบใคร ก็แล้วแต่คุณ มันไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันอยากจะถามคุณ มากกว่า ทำไมต้องลากฉันออกมาแบบนี้ คุณหึงฉันหรือไงคะ?”

ขณะที่พูดนั้น ญาดาก็ยกแขนของตัวเองที่ถูกเขา จับเอาไว้ขึ้นมา

คีรินรู้ว่าเธอกำลังพูดประชดเขา เขาจึงปล่อยมือ เธออย่างแรง

วินาทีนั้น จู่ๆเธอก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

มันจุกในใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนสูญเสียบาง

อย่างไป

นี่เธอเป็นอะไรไป ญาดาถามตัวเองหรือเธอรักเขา แล้วงั้นหรอ?

ไม่ๆๆ…….จะเป็นไปได้ยังไง ระหว่างเธอกับเขามี แต่ความแค้นเท่านั้น

เธอจะไปรักผู้ชายที่ทำลายชีวิตเธอได้ยังไง??

คีรินสะบัดมือเธอทิ้ง เขาจ้องมองมาที่เธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินไป แผ่นหลังของเขาค่อยๆห่าง จากเธอไปเรื่อยๆ

เขาเดินจากเธอไปอีกครั้ง
ญาดาทรุดตัวลงนั่ง น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่าง ห้ามไม่อยู่ ญาดาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เธอห้าม น้ำตาของตัวเองไม่ได้จริงๆ

ตั้งแต่ห้าขวบมาจนถึงตอนนี้ ชีวิตของเธอจะมีเขา เสมอ ทั้งความทรงจำแย่ๆและความทรงจำดีๆต่างก็มี เขาเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำเหล่านั้น

จากนั้นก็ลุกขึ้น แล้วกลับไปห้องของตัวเอง

นับตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไปบาร์กับเฌอเอมทุกคืน แต่ ทุกครั้งเมื่อความสัมพันธ์ของเธอกับผู้ชายแปลกหน้าที่ พึ่งเจอกันเดินมาถึงจุดที่ต้องไปเปิดห้อง

เธอกลับไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ ร่างกายของ

เธอจะปฏิเสธมันทันที

เฌอเอมบอกว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเป็นผู้หญิงแบบ

ญาดาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จิตใต้สำนึกของ เธอมันบอกกับเธอว่าทำแบบนั้นไม่ได้

เมื่อเข้าใกล้วันสิ้นปี ญาดาเริ่มเหนื่อยและไม่อยากเที่ยวแล้วเฌอเอมไปพัทยากับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆของเธอพูดตามตรงบางครั้งเธอเองก็รู้สึกอิจฉาผู้หญิงพวกนั้น เหมือนกัน ถึงแม้ว่าพวกเธอจะต้องโดดเดี่ยวแต่พวกเธอ ก็มีเงินมากพอในการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ญาดาจัดกระเป๋าเตรียมตัวนั่งรถกลับไปบ้านเกิด ของตน ตอนนี้เธอรู้สึกคิดถึงพ่อและแม่มาก ถึงแม้ว่า การกลับไปจะไม่ได้เจอพวกท่านทั้งสอง แต่เธอก็ยัง อยากกลับไป

ตอนนี้เธอเข้าใจคำว่ากำพร้าอย่างแท้จริง

ทุกๆคนที่เธอรักได้ทยอยตายไปจากชีวิตเธอ

เมื่อไปถึง เธอก็ขับรถไปที่สุสานทันที ตอนนี้ ที่สุสานเต็มไปด้วยหญ้าที่ขึ้นเต็มไปหมด ญาดาจึง ทำความสะอาดหลุมฝังศพของพ่อและแม่คร่าวๆ

ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอ แต่ตลอดเวลา ห้าปีที่พ่อเลี้ยงเธอมานั้น ญาดารู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ

เธอถามตัวเองในใจ การที่เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยม พ่อบ่อยๆแบบนี้ พ่อจะหาว่าเธออกตัญญูรึเปล่า?……

หลังจากที่อยู่พูดคุยกับพ่อและแม่ที่สุสานแล้วนั้น ญาดาก็กลับไปพักที่บ้านของคุณย่า ท่านเคยอยู่ที่นี่ ก่อนที่ท่านจะตาย
สภาพบ้านในตอนนี้ทรุดโทรมมาก เพราะ เพราะไม่มีคน อยู่นานแล้ว ญาดาเก็บกวาดบ้านแล้วซื้อผักในตลาดมา ทําอาหารกิน

เธอนั่งกินข้าวคนเดียว ความเหงาและโดดเดี่ยวกัด กินหัวใจของเธออีกครั้ง

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ

เธอก็นั่งรอดูเวลา ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว อีกไม่ นานก็จะปีใหม่

เธอเตรียมพลุเอาไว้จุด เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ญาดา ก็บอกสวัสดีปีใหม่กับตนเอง แล้วจุดพลุ

ขณะที่เธอจุดพลุอยู่นั้น เหมือนจะเห็นคีรินอยู่ไม่ ไกล ญาดาพยายามเพ่งมอง เป็นเขาจริงๆด้วย……

เสียงพลุยังคงดังสนั่น ญาดาเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า พลุสว่างเป็นสีๆท่ามกลางความมืด ช่างเป็นภาพที่สวย จริงๆ