บทที่ 197 ไถ่โทษแทนคนอื่น

คืนก่อนที่เธอจะไป มาร์วินก็มาหาเธอที่โรงแรง

ระหว่างเธอกับเขาก็ไม่มีอะไรจะคุยกันอีก

ทั้งสองจึงนั่งหันหน้าเข้าหากันด้วยความอึดอัด ไม่รู้ว่าพูดอะไร

ผ่านไปสักพักมาร์วินจึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน “พี่ใหญ่ ไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปไหน เขาไม่ได้บอกผม โปรเจคใหม่ ยังไม่ทันได้ทำจบ เขากลับไปไหนไม่รู้ ผมเลยต้องทำ หน้าที่แทนเขาไปชั่วคราว คุณก็รู้ว่าผมไม่เข้าใจอะไร หลายๆอย่าง ผมไม่ได้มีความรู้ทางธุรกิจ แต่ว่าหลาย ปีที่ผ่านมา ตระกูลสุขสำราญสามารถคงอยู่ซึ่งความ เจริญและมั่งมี ทุกอย่างก็เพราะพี่ใหญ่คอยบริหาร เขา ลำบากมากจริงๆ และผมเองก็มัวแต่ไปตามล่าความฝัน ของตัวเอง แล้วแค่คิดถึงความสุขของตัวเอง กลับทำให้ เขาต้องลำบากและเป็นทุกข์ ญา จริงๆพี่ใหญ่ไม่ได้เป็น เหมือนที่คุณ…..….…….

“พอเถอะ มาร์วิน ถ้าพี่มาเพื่อพูดเรื่องพวกนี้ งั้นพี่ ออกไปได้เลย ฉันกับตระกูลพวกพี่ไม่มีว่าใครก็ตาม เรา ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก ไม่เพียงแต่คีริน แต่พี่ด้วยอีกคน”

เธอพูดแทรกคำพูดของมาร์วิน เธอไม่อยากจะฟัง อะไรที่เกี่ยวกับคีรินอีก

มาร์วินพยักหน้า “ผมรู้ว่าตระกูลผมไม่ได้ทำดีกับคุณเลย ในใจของคุณรู้สึกโมโหมันก็เป็นเรื่องธรรมดา ผมมาที่นี่ก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรแทนพี่ใหญ่ ผมก็ไม่ ได้อยากให้คุณอยู่กับพี่ใหญ่อีก พวกคุณอยู่ด้วยกันก็มี แต่จะทำร้ายซึ่งกันและกัน ผมมาก็เพื่อที่จะให้คุณละทิ้ง ความแค้นในใจ จะได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่รองที่เป็นเด็กเรียนหัวกะทิ กลับพูดคำพูดพวกนี้ออกมา

คนเรามันเปลี่ยนกันได้ คำๆนี้ไม่ผิดเลยสักนิด คิดๆ ดูแล้ว แต่ก่อนเธอรักและใส่ใจเขามากขนาดไหน และ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอไม่รัก ไม่เป็นห่วงเขาแล้ว อีกทั้งยัง รู้สึกรังเกียจเขาด้วยซ้ำ

น่าจะเป็นเพราะตอนนั้นที่ได้ยินเสียงที่อัดขึ้นของคี รินกับมาร์วิน ในใจของเธอจึงรู้สึกเกลียดเขาขึ้นมา

“พี่วางใจเถอะ แค่ฉันได้อยู่ห่างจากคนบ้านพี่ ฉัน ก็รู้สึกสบายใจมากๆแล้ว พี่พูดจบแล้วใช่ไหม ถ้าพูดจบ ก็เชิญไปได้แล้ว” พูดไปเธอก็ลุกขึ้นและทำท่าทางส่ง แขก

มาร์วินจึงทำสีหน้าที่อึดอัดใจเล็กน้อย แล้วมองเธอ

“ญา คุณอย่าทำแบบนี้…

“แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง?
เธอพูดแทรกเขาอีกครั้ง หรือว่าเธอไม่ควรเปิด ประตูตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ และปล่อยให้เขาเข้ามา วันนี้ เธอรู้สึกเกลียดเขาไม่น้อย ไม่น้อยไปกว่าคีรินเลย

เขายังจะเอายังไงกับเธออีก ถ้าญาดาคนเก่า ก็ คงจะเชิดชูเขา และภาวนาให้เขาสงสารและรักเธอ

“ญา คุณนั่งลงก่อน ผมยังอยากจะคุยกับคุณอีก นิด วางใจได้ ผมไม่มีทางมายุ่งเกี่ยวกับคุณอีก” เขา ทําท่าทางให้เธอนั่งลง

เธอจึงพยายามอดกลั้นความรู้สึกไม่ดี และนั่งลง

ต่อ

“มีอะไรก็รีบพูด ฉันจะพักผ่อนเช้าๆ พรุ่งนี้ฉันต้อง บินแต่เช้า” เธอพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว

เธอคิดว่ามาร์วินก็คงรู้สึกได้ เพราะแต่ก่อนเธอไม่ เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับเขาเลย

“ญา ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆคุณถึงมีท่าทีที่เปลี่ยนไป กับผมแบบนี้ แต่ก่อนคุณไม่ใช่แบบนี้ พี่ใหญ่บอกว่าคุณ แสดงละครตบตาผม ผมยังไม่เชื่อ ตอนนี้ผมแค่อยาก ถามคุณ ตอนนั้นคุณแสดงละครเรียกคะแนนความ สงสารจากผมจริงหรอ?”
คีรินชอบว่าเธอไม่ดีต่อหน้ามาร์วินเป็นบ่อยครั้ง จน เธอชินและชาไปแล้ว ความเสแสร้งของคีริน เขาคงจะ เขียนจดหมายฉบับที่ทำให้คนอื่นน้ำตาไหล แต่ในขณะ เดียวกันกลับนินทาเธอให้น้องชายตัวเองฟังว่าผู้หญิง คนนี้ไม่ดีๆยังไง

เธอไม่น่ามีทัศนคติที่มองคีรินเปลี่ยนไปเลย ยังไง สันดานของคนก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่นอน

“คีรินพูดถูก พี่คิดว่าฉันยังรักพี่หรอ ตอนที่ฉันพูด คำพูดพวกนั้น ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองมาก สิ่งที่ฉันเสียใจ มากที่สุดก็คือการที่ได้รักพี่ ทำให้ฉันต้องหมดอนาคต แบบนี้”

จนตอนนี้คำพูดที่มาร์วินบอกคีรินยังฝังใจเธออยู่ และน้ำเสียงของเขาฟังดูเหมืนอจะดีใจมาก

ดังนั้นวันนี้เธอยังไม่ทันโดนทรมานจนตาย ก็คงจะ ทำให้เขาผิดหวังน่าดู

และพอเธอนึกถึงคีรินบอกรักเธอไปไม่รู้กี่ครั้ง ใจ ของเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะตอนที่เธอตั้งท้อง เขา ยังคงรังแกเธอไม่หยุด เขาไม่เคยใส่ใจเธอเลยสักนิด จะ ทำดีต่อเธอก็ต่อเมื่อเธอตั้งท้องเท่านั้น

และหลังจากที่รู้ว่าใส่ใจไม่ใช่ลูกของเ องเขา เขาทำ เหมือนเสียใจมากๆ เธอไม่รู้ว่าเขาแกล้งทำหรือยังไง?
มีหลายอย่างที่เธอไม่เข้าใจ และไม่อยากไปเข้าใจ

อีกต่อไป

“ผมได้พูดอะไรออกไปหรือปล่าที่ทำให้คุณ ตายใจแบบนี้”

ตอนที่เธอพึ่งพูดจบ เขาก็รีบถามเธอแบบนี้

“มันผ่านไปหมดแล้ว ฉันไม่อยากจะพูดขึ้นอีก พี่ก็ คงไม่มีอะไรพูดกับฉันอีก พี่ไปเถอะ!”

มาร์วินยังคงนั่งอยู่นิ่งๆไม่ไปไหน

“ญา คุณพูดออกมาให้ชัดเจนว่าผมพูดอะไรไปกัน แน่ แต่ก่อนผมเข้าใจผิด นึกว่าคุณอยู่กับพี่ใหญ่เพราะ กจะขอโทษคุณ เงิน มันคือความผิดของผมเอง ผมอยากจะ แต่ผมเคยพูดอะไรออกไป ผมจำไม่ได้จริงๆ”

“จำได้หรือไม่ได้ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตที่สงบ สุข พี่และคีรินต้องหายไปจากโลกของฉัน”

มาร์วินจึงผุดลุกขึ้น แล้วก้มมองเธอ “ดูๆแล้วคุณ คงจะเกลียดผมและพี่ใหญ่มากสินะ แต่ญา ถ้าคุณลอง เปลี่ยนมุมมอง สายตาที่พี่ใหญ่มองแม่ของคุณและคุณ มันก็มักจะย้ำเตือนว่าแม่ของเราตายไปเพราะอะไร
คำพูดของมาร์วินกำลังตำหนิเธออยู่งั้นหรอ?

คนที่เคยถกเถียงกับคีรินอย่างเสียงดัง “ญาไม่ผิด แม่ของเธอทําผิด ทําไมต้องให้เธอมารับผิดชอบด้วย

ตอนนี้กลับมาบอกให้เธอลองเปลี่ยนมุมปาก เธอ ไม่ควรเกลียดชังพวกเขา ไม่เคยเคียดแค้น หรือควร ขอบคุณพวกเขาดี เธอเผาหลักฐานทิ้งทั้งหมด เธอรู้สึก ว่าตัวเองเป็นแม่ชีที่ทำเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

แล้วจะให้เธอทําอะไรอีก เขาถึงจะพอใจ

“ฉันจําได้ว่าแต่ก่อนพี่มักจะบอกว่าแม่ฉันเป็นแม่ ฉัน ฉันไม่ได้ทำผิดอะไร” เธอแสยะยิ้มขึ้น

เหมือนเขาจะรังแกรอยยิ้มที่จอมปลอมของเธอ เขาจึงขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าเหมือนคีรินมาก

“แม่ผมก็ไม่ได้ทําผิดอะไร และยิ่งผมและพี่ผมก็ ไม่ผิดอะไร พวกเราต้องเสียแม่ไปตอนอายุเด็กๆ ญา คุณก็ไม่ผิดอะไร เราทุกคนก็ไม่ผิด บางครั้ง ผู้ใหญ่ทำ ผิดไว้ก็มักจะทำให้รุ่นเด็กต้องเดือดร้อน ญา ผมอยากรู้ จริงๆ ตอนที่ผมรู้สึกว่าคุณไม่ผิด และผมคิดจะปกป้อง คุณ และตอนที่ผมกำลังจะช่วยคุณ คุณได้แสดงละคร ตบหน้าผมอยู่หรอ หรือตอนอายุห้าวบ คุณก็ไม่ได้ จริงใจกับผมแล้ว ญา พี่ใหญ่อาจจะทำเรื่องที่ผิดกับคุณ ไว้มาก แต่ผมไม่ได้ทำอะไร คุณมาอยู่ที่บ้านสุขสำราญผมก็คิดหาวิธีจะปกป้องคุณ วันนี้คุณกลับเกลียดผม นี่ มันหมายความว่าอะไร

เขารู้สึกตอนที่เธออายุห้าขวบ เธอก็ได้แสดงละคร ให้เขาดูงั้นหรอ? ตอนห้าขวบเธอได้ทำเป็นอยากจะใกล้ ชิดกับเขา เพราะเธอกลัวคนในสุขสำราญ เพราะเธอ อยากกินขนมในมือของเขา ถ้าไม่กิน เธอคงจะหิวตาย เพราะว่าเสื้อที่เขาใส่ จะไม่ทำให้เธอหนาวตาย เพราะ ว่าคิดว่าเขาจะปกป้องเธอได้ ไม่งั้น คีรินต้องฆ่าเธอ แน่นอน

แต่หลังๆมา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกลับตกหลุมรัก เขา นัยน์ตาของเธอมีแค่เขาคนเดียว ตอนที่เขาบอกว่า เขาจะแต่งงาน เธอร้องไห้จนตาแทบบอด

หลังๆมา เธอก็ไม่รักเขาอีก

“ฉันเคยรักพี่และรักสุดหัวใจ แค่ตอนนี้และ อนาคต ฉันคงไม่รักพี่อีก มาร์วิน คุณอย่ามาปรากฏ ตัวในชีวิตของฉันอีก คุณทำดีกับฉันไว้มาก งั้นก็ถือว่า เป็นการไถ่โทษให้พี่ชายคุณแล้วกัน เหมือนที่ฉันได้ไถ่ โทษแทนพี่ฉัน!”