บทที่ 131 งคท่ามันไม่ใช่ความรัก

ตอนแรกญาดาคิดว่าคีรินจะรีบเปิดดูqqของเธอว่า ด้านในมีอะไรบ้าง แต่สุดท้ายเขากลับแค่ลบแอพพลิ เคชั่นฤๆของเธอที่พึ่งดาวน์โหลดก็เท่านั้น

“ไร้สาระ คุณคิดว่าการที่คุณทำแบบนี้จะทำให้ฉัน โมโห?”

เขายังคงเงียบ

วันนี้เขาทะเลาะกับมาร์วิน ตอนนี้คงรู้สึกเสียใจและ รู้สึกผิดมากสินะ

ในหัวใจของเขา บางทีเขาอาจจะชอบเธอ แต่ไม่ถึง กับรัก แตกต่างจากมาร์วินซึ่งเป็นน้องชายเพียงคนเดียว เขารักน้องชายตัวเองมาก

“คุณกำลังหนีปัญหา?”

ญาดาพูดเสียงเรียบ

คีรินนั่งลงบนโซฟา เขาดูเหนื่อยและล้ามาก

เสียงของเขานั้นไม่มีเรี่ยวแรง “ญาดา คุณจะชวนผม ทะเลาะจนถึงเมื่อไหร่?”

ญาดานอนนิ่งไม่พูดอะไร เธอกำลังคิดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะคีริน ชีวิตของเธอคงมาไม่ถึงจุดนี้ จุด ที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามความต้องการของเธอ

เรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าอยากจะลืมแล้วจะลืมได้

ทันที

“ฉันไม่อยากชวนคุณทะเลาะ แต่คุณต่างหากที่ทำให้ ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ คุณทำร้ายฉันยังไงบ้างคุณจํา ไม่ได้หรอคะ แล้วคุณเคยรู้สึกผิดกับสิ่งที่คุณทำกับฉันบ้าง ไหม?”

พูดจบ คีรินก็ก้มหน้าเอาไว้ เหมือนกำลังใช้ความคิด

นานครู่หนึ่ง “ญาดา ผมอายุสามสิบกว่าแล้ว คุณเอง ก็อายุไม่ใช่น้อยๆ ชีวิตคนเรามันสั้น อย่าเอาชีวิตมาเสีย เวลากับเรื่องที่ไม่มีความหมายเลยดีไหม?”

นี่เขากำลังจะเกลี้ยกล่อมเธอหรอ? ตลกสิ้นดี

“ชีวิตที่มีความหมายมันคืออะไรละคะ? ใช้ชีวิตอยู่กับ คุณ คอยรองรับอารมณ์ทางเพศของคุณ? หรือว่าทนอยู่ กับการเป็นสิ่งของที่คุณอยากจะทำยังไงก็ทำ? นี่นะหรอ คะ ชีวิตที่มีความหมายของคุณ !
ญาดาไม่รู้ว่าเวลาเป็นสิ่งที่เปลี่ยนเธอ หรือคีรินเป็น คนที่เปลี่ยนเธอ

เปลี่ยนให้เธอไม่รู้จักแม้แต่ตัวเอง เปลี่ยนเธอให้ กลายเป็นผู้หญิงที่เธอไม่ชอบ

“เราเป็นสามีภรรยากัน ทำไมคุณต้องพูดจารุนแรง แบบนี้ด้วย”

“ใครเป็นภรรยาของคุณ!

ญาดาตะคอกกลับ

ไม่ว่ายังไงในหัวใจของเธอก็ไม่มีวันมองผู้ชายเลวๆ แบบนี้เป็นสามเด็ดขาด

“ช่างเถอะ ผมไม่อยากชวนคุณทะเลาะ”

พูดจบคีรินก็นอนลงบนโซฟาและหลับตาลง

เธอเองก็เหนื่อยแล้ว อยากจะพักเหมือนกัน

เวลาค่อยๆผ่านไป จนเธอหยอดยาไปสามขวดแล้ว ไม่นานก็ได้ออกจากโรงพยาบาล
เธอขึ้นรถไปกับเขา คีรินขับรถเงียบๆ ไม่ชวนเธอพูด เลยสักคำ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ญาดาเองก็อยากนั่งเงียบๆ วันนี้เกิดเรื่องต่างๆขึ้น มากมาย เธอรู้สึกเหนื่อยไปหมด

ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวไปถึงวิลล่า คีรินลงมาเปิดประตู รถให้เธอ “ดึกมากแล้ว คุณไปพักเถอะ ผมไปเคลียร์งาน นิดหน่อยค่อยตามเข้าไป

ญาดาเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจเขา แล้วเข้านอน

ทันที

ตอนที่คีรินเข้ามา เธอกำลังนอนสลึมสลือ จากนั้นคื รินก็โอบกอดเธอจากด้านหลัง ทำให้ญาดาสะดุ้งตื่น

เธอลืมตาขึ้น แล้วนอนนิ่งๆ เพราะถ้าเขาอยากจะกอด เธอ เธอก็ขัดใจเขาไม่ได้

“ทายาหรือยัง”

คีรินถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ญาดารู้สึก เหมือนเธอกับเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันมาก

“คุณหมอบอกว่าต้องพักเรื่องเซ็กส์หนึ่งเดือน ผมเสียใจจริงๆ ทำไมคุณถึงบอบบางแบบนี้ ผมเองก็ไม่ได้ รุนแรงกับคุณเท่าไหร่ ก็แค่มีอะไรกับคุณอยู่หลายครั้ง แต่ คุณเป็นคนทําให้ผมโกรธ คุณก็รู้ว่าผมควบคุมตัวเองไม่ได้ เวลาโกรธ ดังนั้นคราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก เพราะสุดท้าย คนที่เจ็บตัวคือคุณ เข้าใจไหม?”

นี่เขากำลังแนะแนวเธอหรือไง?

คำว่ารุนแรงของเขา คือการที่โหมเข้ามาในตัวเธอ อย่างแรง จนทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมา นี่นะหรอคำว่า ไม่รุนแรงของเขา?

สิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่ความรักแต่มันคือความแค้น

บางที เขาคงเอาความแค้นทั้งหมดที่มีกับแม่ มาลงที่

เธอ

หรือบางที นี่อาจจะเป็นวิธีทรมานแบบไหมของเขา

ค่อยๆทรมานเธอ ทำให้เธอรู้สึกทรมานทุกวินาที จน ไม่อยากจะมีชีวิตต่อ

การที่เรารักใครสักคนเราไม่มีวันทำแบบนี้กับเขา หรอก เหมือนที่พ่อรักแม่ ความรักที่พ่อมีต่อแม่มันคือ รักที่บริสุทธิ์ ทั้งๆที่แม่ทำเรื่องแย่ๆไว้มากมาย ทุกคนในครอบครัวอยากให้แม่ตายเร็วๆ มีแต่พ่อเท่านั้นที่อยากให้ แม่ใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข

การที่คีรินบอกรักเธอ มันคือความรักจริงๆหรอ? ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด หรือเขาไม่เห็น เลยรึไงว่าเธอเจ็บปวดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น?

เธอพูดจาประชดเขานิดหน่อย เขาก็รุนแรงกับเธอทุก ครั้ง นี่ยังเรียกว่ารักได้อีกหรอ?

ทำให้เธอคิดว่าเขารักเธอ ทำให้เธอยอมยกใจให้เขา แล้วขังเธอเอาไว้ข้างกายเขา จากนั้นค่อยๆฆ่าเธอทั้งเป็น

นี่คงจะเป็นเป้าหมายของเขาสินะ