เล่ห์รักนายซาตาน

บทที่ 165 เขาจะปล่อยฉันไปจริงหรอ



บทที่ 165 เขาจะปล่อยฉันไปจริงหรอ

มาร่วินจึงพาเธอเดินไปตรงแผนกศัลยกรรมทั่วไป หมอบอกว่าหนังศรีษะของเธอนั้นเป็นอักเสบอย่างรุนแรง มาก รุนแรงจนต้องฉีดยาฉีดน้ำเกลือ หมอที่ดูอาการให้ เธอเป็นหมอผู้หญิง ตรงศรีษะของเธอและมือของเธอก็ เป็นแผล

หมอเลยรู้ว่าเธอต้องโดนทำร้ายร่างกายมาแน่นอน

หนังศรีษะของเธอถูกคีรินกระชาก แต่แผลตรงมือ เธอเป็นคนที่เอาเข็มขัดของคีรินมาฟาดเอง เพื่ออยากจะ หาวิธีให้มาร์วินได้เห็น แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะผ่านไปอย่าง ราบรื่นขนาดนี้

ถึงแม้แผลตรงมือเธอจะเป็นคนที่ทำขึ้นมาเอง แต่ แผลตรงศรีษะคีรินเป็นคนทําเอง

“คุณค่ะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้คุณต้องแจ้งตำรวจข้อหา ทำร้ายร่างกายนะ คุณยอมผู้ชายแบบนี้ไม่ได้”

หมอพูดกับเธอจบก็หันไปมองมาร์วินด้วยสายตาที่ รังเกียจ “ดูคุณก็เกิดมาหน้าตาดีนะ แต่ทำไมถึงตบตีผู้ หญิงแบบนี้ ผู้ชายที่ตบผู้หญิง เขาไม่เรียกว่าผู้ชายหรอก นะ”

สีหน้าที่มาร์วินดูแย่มา เขาไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้อธิบายอะไรให้ตัวเอง

เธออธิบายกับหมอ “เขาเป็นพี่ชายฉัน ไม่ได้เป็นสามี ฉันค่ะ”

หมอเลยมองเธออย่างไม่น่าเชื่อ “ถ้าเป็นพี่ชายเห็น น้องสาวตัวเองถูกทำร้ายแบบนี้ ทำไมไม่ไปเอาคืนผู้ชาย ชั่วๆแบบนั้นบ้าง?”

หมอพูดจบก็เดินจากไป

เธอเลยรีบพูดกับมาร์วิน “หมอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอพูดอะไรไปก็อย่าไปสนใจเลย”

มาร์วินจึงพยักหน้า “เธอพูดถูก เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่ ยอมรับไม่ได้”

เธอส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันชินไปแล้ว”

เธอคิดว่าตัวเองน่าจะไปเป็นราคา!!

“ญา ผมอยากถามอะไรคุณหน่อย”

มาร์วินจึงจ้องมองเธอไว้ด้วยความรู้สึกผิด

“คณพดมาสิ”
มาร์วินจึงมองเธอแล้วค่อยๆเอ่ยปากพูดขึน “ผลการ ทดลองของผมโดนขโมย เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณไหม?”

“คุณสงสัยผมหรอ??

เธอกลับถามขึ้นโดยเร็วขนาดนี้ และพยายามแสดง ละครและทำสีหน้าที่ดูลำบากใจ

มาร์วินเลยถามขึ้นต่อ “ผมแค่อยากจะรู้ว่ามัน เกี่ยวข้องกับคุณไหม คุณตอบฉันมา”

เธอเลยพูดขึ้นอย่างยืนหยัด “มันจะเกี่ยวกับฉันได้ยัง ไง คนอย่าง คุณเป็นคนยังไง ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้หนิ ถ้าฉัน เป็นคนทำจริงๆ ตอนนี้ฉันก็คงอยู่ในคุกแล้ว และคงไม่ได้ มาอยู่ตรงหน้าคุณแบบนี้”

ตอนนั้นที่คีรินเคยจับเธอเข้าคุก ทั้งๆที่เขาไม่มีหลัก

ฐานอะไรเลย

มาร์วินไม่ใช่ว่าไม่รู้

“ผมคิดว่ามันคงไม่เกี่ยวกับคุณหรอก”

ผ่านไปสักพัก มาร์วินจึงพูดขึ้นแบบนี้

เธอก็ไม่แน่ว่าเขาเชื่อจริงๆหรือว่าแกล้งทำเป็นเชื่อเธอ

พอเธอฉีดยาเสร็จ มาร์วินก็เข้ามาจับมือเธอพลางพูด ขึ้น “คุณอย่ากลับไปอีกเลย ไปอยู่กับผม!”

“อะไรนะ??” เธอขมวดคิ้วถามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

“ไม่มีอะไร คุณไม่อยากจะอยู่กับพี่ใหญ่ ก็ไม่ต้อง อยู่กับเขาอีก ผมก็จะไม่บังคับคุณอีก ไม่กี่วันมานี่ผมก็ได้ คิดมาตลอด คุณไม่ได้ทำอะไรเลย เลยต้องมาเจอความ ลำบากเพราะผมกับพี่ใหญ่ เราติดค้างคุณ ผมไม่ควรใช้ ความเที่ยงธรรมในการผูกมัดคุณ แต่ว่าคุณกับพี่ใหญ่มีลูก ด้วยกันแล้ว เราไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าคุณไม่อยากอยู่กับพี่ ใหญ่ ผมจะช่วยคุณเอง”

ตอนที่มาร์วินพูดคำนี้ เขาก็ได้หลบสายตาเธออยู่

เหอะๆ…… สุดท้ายเขาก็รู้ตัวดีว่าเขากำลังผูกมัดเธอ

อยู่

เธอเลยบอกเขา “ฉันไม่ได้คิดว่าจะได้อยู่กับคุณอีก ถ้าฉันสามารถหลุดพ้นจากพี่ใหญ่คุณก็ถือว่าไม่มีอะไรดี กว่านี้แล้ว แค่พี่ใหญ่คุณเป็นคนอย่างไร นอกจากเขายอม ปล่อยให้ฉันไปเอง ไม่งั้นต่อให้ฉันหนีไปสุดขอบฟ้าก็ คงจะโดนเขาจับตัวกลับมาอยู่ดี พี่รอง พี่เป็นห่วงฉันขนาดนี้ ฉันซาบซึ้งจริงๆ จริงๆนะ”

มาร์วินและเธอก็ได้ยืนอยู่ด้วยกันและได้ขึ้นลิฟต์ลง ไปชั้นล้าง และตอนที่ประตูลิฟต์ได้เปิดออก

มาร์วินพูดขึ้น “ญา ครั้งนี้ผมพูดจริงทำจริง คุณไม่ ต้องทุกข์ทรมานอีกต่อไป”

เธอเลยเดินออกจากลิฟต์ก่อน มาร์วินเดินตามอยู่ ข้างหลัง เขาบอกว่าจะไม่ให้เธอเป็นทุกข์อีก เธอได้ทุกข์ ทรมานมามากพอแล้ว แน่นอนว่าเขายอมช่วยเธอแบบนี้ เธอก็จะไม่ปฏิเสธ

พอออกจากโรงพยาบาล สิงหาก็รออยู่ตรงหน้าประตู

เธอหันไปมองมาร์วิน “ฉันกับสิงหากลับไปแล้วนะ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ชายคุณโมโหฉันอีก พี่รอง อย่าได้คิดมาก ฉัน ซาบซึ้งจริงๆที่พี่อยากช่วยฉัน”

มาร์วินจึงดึงมือเธอไว้ “อย่ากลับไป ไปกับผม มีผม เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก”

“คุณมาร์วิน นี่คุณจะทำอะไร?” สิงหามองมาร์วินกุม มือเธอไว้ แล้วพาตัวเธอไปที่รถของเขา
มารวินมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “ไปบอกพี่ชาย ฉัน ญาดาฉันพาไปแล้ว ถ้าจะเอาตัวกลับไปก็ให้มาหาฉัน เอง”

สิงหายังคงยืนขวางไม่ไปไหน

“คุณมาร์วิน คุณคีรินบอกว่าความปลอดภัยของคุณผู้ หญิงนั้นได้มอบไว้ให้ผมจัดการแล้ว ผมจะต้องรับผิดชอบ ให้ถึงที่สุด ถ้าคุณคีรินออกคำสั่ง คุณพาคุณผู้หญิงไปไม่ ได้”

มาร์วินไม่ใช่คนที่อารมณ์ร้าย แต่น้ำเสียงของสิงหา ฟังดูไม่เสนาะหูมากนัก

“ถอยไป!” มาร์วินพูดขึ้น

สิงหาไม่ถอย

น้อยครั้งมากที่จะเห็นมาอารมณ์เสีย ที่แท้ตอนเขา อารมณ์เสียนั้นไม่ต่างอะไรจากพี่ชายเขาเลย

“พี่รองช่างเถอะ นี่มันเป็นโชคชะตาของฉันแล้ว ฉัน ทำได้เพียงยอมรับมัน”

มาร์วินมองเธอ “ผมจะไม่ให้คุณต้องเป็นทุกข์อีก”
เขาเลยเอามือถือออกมาโทรหาคีริน

ไม่นานเธอก็ได้ยินมาร์วินตะคอกเสียงดังขึ้น “ตอน นี้ญาอยู่โรงพยายาล พี่รู้ไหม? รู้ไหมว่าตัวเธอถูกทำร้าย รุนแรงขนาดไหน พี่เคยสัญญากับผมว่าจะดูแลญาดีๆ แผลตามตัวของเธอตอนนี้ พี่เป็นคนทำร้ายเธอ ผมเสียใจ มากที่พี่ทำแบบนี้ ผมจะพาญาไปจากพี่”

เธอยืนอยู่ตรงข้างๆมาร์วินแล้วร้องเพลงออกมาอย่า เสียงเบา

ไม่รู้ว่าคีรินพูดอะไร มาร์วินจึงตะคอกเสียงดังมากขึ้น “พอเถอะ พี่อย่าใส่ร้ายเธออีกเลย ไม่กี่ปีที่แล้วพี่ทำลาย ชีวิตเธอ ตอนนี้ก็ยังจะทำลายเธอไม่หยุดแบบนี้ ทำไมผม ถึงเห็นญาดาที่เป็นหญิงสาวน่ารักสดใส กลับกลายเป็น สีหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแถมยังซูบผอมอีกด้วย”

มาร์วินโมโหจนขว้างมือถือลงบนพื้น จนหน้าจอมือ ถือแตก

เธอเลยคุกเข่าลงแล้วแกล้งบีบน้ำตา จากนั้นก็เก็บมือ ถือของเขาขึ้น “พี่รอง อย่ามาแบบนี้ ฉันไม่คุ้มค่าที่จะให้พี่ ทําแบบนี้”

มาร์วินรู้สึกละลายใจ “ถ้าไม่ใช่ผม คุณก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ ผมเป็นคนติดค้างคุณ ผมจะคืนให้คุณเอง คุณไป กับผม ผมจะปกป้องคุณเอง”

สิงหายังคงขัดขวางเขาอยู่ ตอนนี้มือถือของเขาก็ดัง

สิงหาเลยรับสายแล้วพูดคำว่า “ครับ”

จากนั้นก็หลีกทางให้พวกเขา ดูแแล้วในใจของคีริน มาร์วินก็ยังคงสำคัญที่สุด คำพูดของมาร์วินมักจะมีน้ำหนัก สําหรับเขา

เธอเลยขึ้นรถของมาร์วินไป แล้วถามขึ้นเสียงเบา “พี่ รอง เขา……จะปล่อยฉันไปจริงๆหรอ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ