บทที่ 265 คําพูดที่โหดเหี้ยมของริษา

หลังจากที่ตัดเสร็จ ญาดาเลยพูดขึ้น “ทำไมถึง ได้เลือกตัดทรงนี้ล่ะ นี่ไม่นานก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ทำไมถึงได้ตัดสั้นขนาดนี้”

คีรินส่องกระจกมองตัวเองด้วยความพึงพอใจ “ผม ของผมยาวเร็ว คิดว่าตอนงานแต่งก็คงจะยาวออกมาไม่ น้อย ผู้ชายจะไว้ผมยาวขนาดนั้นไปทำไม ผมรู้สึกแบบ นี้ออกจะดี คุณชอบไหม?”

เธอพูดขึ้น “คุณชอบก็พอ ฉันชอบหรือไม่ชอบไม่ ได้สำคัญอะไร”

คีรินพูดขึ้น “คุณไม่ได้ว่าชอบผู้ชายที่ตัดผมสั้นๆ หรอ ผมจำได้ว่าคุณชอบชมมาร์วินตอนที่ตัดทรงสั้นๆ แบบนี้”

ทรงหัวของเขากับมาร์วินสวยเหมือนกัน เลยตัด ทรงไหนก็ดูดีไปหมด แต่ว่าเธอเหมือนจำไม่ได้ว่าเธอไป ชมมาร์วินตั้งแต่ตอนไหน เพราะในความทรงจำของเธอ ผมของมาร์วินไม่เคยยาวเลยสักครั้ง

“ฉันเคยพูดหรอ? ทำไมฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ”

คีรินมองกระจกแล้วจัดทรงผมของตัวเองไป เขาดู กระจกแล้วมองเธอ “คุณเคยลอก ตอนงานวันเกิดขอ งมาร์วินที่อายุครบ 20 ครั้งนั้นเขาตัดทรงนี้ ตอนที่คุณ เลิกเรียนมา ก็บอกว่าพี่รองตัดทรงนี้แล้วดูดีมากๆ”
คีรินพูดด้วยน้ำเสียงที่ผู้หญิงคนหนึ่งชอบผู้ชายคน หนึ่งมากๆ

เขาจึงรู้สึกสุดคำบรรยายเลยทำให้เขาจดจําเรื่องนี้ เป็นอย่างดี

“แต่ก่อนคุณไม่ใช่ว่าเกลียดฉันหรอ?ทําไมถึงจํา คำพูดที่ผมบอกได้? ฉันเองที่เป็นคนที่จำไม่ได้”

คีรินเอาทิชชู่จากโต๊ะมาเช็ดมือของตัวเอง จากนั้น ก็สวมเสื้อกันหนาว แล้วจูงมือเธอออกจากร้าน แล้วค่อย ตอบคําถามของเธอ “อาจจะเป็นเพราะว่าฟ้าลิขิตให้ มันกลายเป็นแบบนี้ ตอนนั้นพูดตามตรงว่าเกลียดก็ส่วน เกลียด แต่สายตาของเขาก็ยังคงแอบมองคุณอยู่ขนาด เวลา แม้แต่ตอนที่คุณอายุสิบสามที่เป็นครั้งแรกที่คุณ มาประจำเดือนเป็นครั้งแรก กางเกงที่คุณใส่เลอะคราบ สีแดง ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัว แม่คุณเป็นคนบอกว่าประจำ เดือนคุณมาหรือเปล่า คุณถามแม่คุณว่าประจําเดือนคือ อะไร?”

คีรินเป็นคุณความจำดีมากจริงๆ ฉันนึกไม่ถึงว่าแต่ ก่อนคุณจะสังเกตมองฉันตลอดเวลาแบบนี้ หรือคุณคิด แผนจะทำร้ายฉัน!” เธอหยอกล้อเขา แต่เขากลับรู้สึก อึดอัดใจเล็กน้อย “ผมก็แค่แกล้งคุณไม่กี่ครั้งเองน่ะ ตอนที่คุณเรียนมอปลายเราก็เจอหน้ากันน้อยลง ตอน นั้นผมยุ่งกับงานมาก เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านสุขสำราญ ตอนผมไม่กลับบ้าน บางครั้งยังลืมไปด้วยซ้ำว่ามีคณอยู่”

คีรินพูดตามความจริง หลังจากที่เธอเรียนมอปลาย เป็นเวลาที่เขารับช่วงต่อให้บริษัท เขาเลยงานยุ่งมาก เธอก็ไม่ค่อยกลับบ้าน พวกเขาเลยไม่ค่อยได้เจอหน้า กัน จริงๆเขาก็ไม่ได้ทำร้ายเธออีก

“ฉันก็แค่ล้อเล่นนะ ดูคุณเครียดขนาดนี้เชียว”

เขาพูดขึ้น “คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นสิ ผมไม่ ชอบที่คุณพูดถึงเรื่องที่ผ่านมา”

“ได้ๆๆๆ คราวหน้าฉันไม่พูดแล้วกันนะ”

“ตอนนี้เราจะไปไหน?” เธอถามขึ้น

คีรินพูดขึ้น ไปร้านจิวเวลรี่ ไปซื้อเครื่องประดับให้ คุณใส่ในชีวิตประจำวันได้”

เธอพูดขึ้น “คุณไม่ได้เตรียมไว้ให้ฉันหลายชุดแล้ว หรอ คุณก็รู้ว่าปกติฉันไม่ได้ชอบใส่อะไรพวกนี้ อย่า เปลืองเงินเลย”

คีรินพูดขึ้น “ผมสู่ขอภรรยามาก็เพื่อที่จะเอามา ผลาญเงินไม่ใช่หรือไง?”

“มีภรรยาไว้ทำลกไม่ใช่หรอ?” เธอพดขึ้นอย่างประชด

คีรินจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี “นี่คุณพูด อะไรอีกแล้ว

คืนจึงพาเธอไปร้านคาร์เทียร์ “คุณชอบอันไหนก็ ซื้ออันไหน ไม่ใส่ก็เก็บไว้ในบ้านก็พอ”

เธอคิดไว้ถ้าเก็บไว้สะสมก็ต้องซื้อทองพวกนี้หรือ เปล่า เลยพูดขึ้น “งั้นเราควรไปที่วัดแล้วไปขอพวกขอ ศักดิ์สิทธิ์มาจะดีกว่าหรือเปล่า!”

คีรินจึงหน้าเธอด้วยความรังเกียจ “คุณไม่มีรสนิ ยมจริงๆ!”

พอเข้าไปถึงที่ร้าน พนักงานก็บริการอย่างดี แล้ว แนะนำคอเลคชั่นใหม่ๆ

เธอเดินรอบๆร้านแล้วหนึ่งรอบ “ฉันไม่ชอบอะไร เลย เอาแบบนี้ ถ้าคุณอยากจะให้ฉันซื้อจริงๆ ไม่งั้นเรา ซื้อเครื่องประดับสำหรับคู่รักดีไหม?”

คิรินครุ่นคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ได้ ก่อนหน้านี้ที่ซื้อ ไปไม่ค่อยสวย”

เขาอุตส่าห์พาเธอเข้ามาถึงร้านดัง ข้างในก็มีพวก นาฬิกาข้อมือของผู้ชายและผู้หญิงขาย เธอเลยเลือกไปหลายๆแบบ แล้วลองใส่ดูว่าพวกเขาเหมาะกันไหม คีรินเอามือของเธอไป “เรือนสีแดงนี้คุณใส่แล้ว

สวย ซื้อเถอะ!!!

เรือนสีแดง สวยที่ไหน ก็สวยที่ราคานี่แหละ เรือน ละประมาณสามล้านกว่าๆ ตัวเลขนี้สำหรับเขาคงไม่ ถือว่าแพง แต่สำหรับเธอจะไม่ยอมซื้อเด็ดขาด

พอนึกถึงแฟนเก่าของเขาเอาบัตรเขาไปรูดซื้อของ แค่ช้อปปิ้งตอนช่วงเช้า ก็ยังรูดไปหลายสิบล้าน นี่พวก เธอทําเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน

ตอนนี้เธอไม่อยากจะผลาญตังค์เยอะขนาดนั้น จริงๆ อาจจะเป็นเพราะรู้ว่าสามีของตัวเองหาเงินมาก็ไม่ ได้ง่ายๆ ต้องออกบ้านเช้าและกลับดึกทุกวัน

“ช่างเถอะ นี่ไม่มีนาฬิาผู้ชาย เราจะซื้อนาฬิกาคู่รัก ไม่ใช่หรอ เสียเงินอะไรเยอะแยะ”

คีรินจึงสังเกตมองนาฬิกาตรงข้อมือของเธอพลาง พูดขึ้น “เดี๋ยวซื้อนาฬิกาคู่รักอีกเรือน หรือว่าถ้าคุณ ชอบทั้งหมด ก็ซื้อให้หมด”

คีรินพูดขึ้นอย่างยืนหยัด สุดท้ายก็ซื้อทั้งเรือนสี แดงและนาฬาคู่รัก เขาต้องเสียเงินเพิ่มอีกสิบล้าน
พนักงานจึงเอาของไปห่ออย่างมีความสุข

เธอกับคีรินจึงหิ้วของออกมา จู่ๆก็เจอคนที่รู้จัก นั่น ก็คือศัตรูของเธอ

ริษาที่กำลังถือกระเป๋าสีแดงที่มีราคาแพง จากนั้น ก็อุ้มท้องใหญ่ๆไว้ ท้องของเธอดูๆแล้วประมาณหกเจ็ด เดือน เธอจึงรู้สึกแปลกใจว่าริษาแต่งงานเมื่อไหร่ ทำไม ท้องโตขนาดนี้

คีรินจึงดึงมือเธอแล้วเดินไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะ ทักทายภรรยาเก่าของตัวเอง

“คีรินไม่เจอกันตั้งนาน!” ริษาเรียกคีรินไว้

คีรินไม่ได้สนใจเธอ แล้วเดินหน้าต่อ จากนั้นริษาก็ เดินมาขวางทางแล้ว แล้วมองคีรินด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่มีพิรุธ

“ทำไมเจอคนรู้จักถึงต้องทำท่าทีแบบนี้ด้วย”

คีรินจึงเชิดหน้าใส่เธอ “ผมไม่ได้สนิทกับคุณ ไม่มี อะไรจะพูด ถอยไป!”

ริษาจึงจับท้องตัวเองไว้ แล้วไม่ยอมหลีกทาง “ลูกชายฉันจะคลอดแล้ว คีรินแล้วลูกชายคุณล่ะจะ คลอดเมื่อไหร่ โถ่ๆ ดูๆแล้ว ญาดาทำแท้งไปหลายครั้งคงจะตั้งท้องยากสิท่า ระวังจะไม่มีทายาทให้สืบทอด ตระกูลนะคีริน”

ริษาที่เป็นสตรีมีครรภ์กลับพูดคำพูดที่โหดเหี้ยม แบบนี้ออกมาได้

“ริษา ถ้าคุณไม่ใช่คนท้อง ผมคงจะต่อยคุณตรง

หน้านี้แหละ จะได้ล้างปากพล่อยๆของคุณให้สะอาด”