บทที่ 166 คอนโดของมาร์วิน

ญาดาถูกมาร์วินพากลับไปบ้านของเขา เขาพักอยู่ใน คอนโดสุดหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมืองเชียงใหม่ คีรินสร้าง คอนโดแห่งนี้ จากนั้นก็เหลือห้องที่ดีที่สุดให้กับมาร์วิน และตกแต่งห้องในสไตล์ที่มาร์วินชอบ

“คุณพักที่นี่ก่อน ที่นี่มีสองห้องนอน เดี๋ยวคุณนอน ห้องผม ผมจะไปนอนห้องรับแขก” มาร์วินพูดขึ้น

เธอส่ายหน้าทันที “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปนอน ห้องรับแขกเอง ฉันรบกวนพี่มากพอแล้ว ฉันไม่มีหน้าแย่ง ห้องของเจ้าของหรอก”

มาร์วินเดินไปตรงหน้าเธอ ทีแรก็อยากจะยื่นมือไปจับ มือของเธอ และสุดท้ายก็ดึงมือกลับ

“ญา ระหว่างเราไม่ต้องพูดคำว่าเกรงใจหรอก คุณ ก็พักอยู่ที่นี่อย่างสบายเถอะ ต่อให้ฟ้าดินจะถล่ม คุณก็ วางใจเถอะ ผมไม่มีทางให้คุณกลับไปหาพี่ใหญ่อีก จะไม่ ให้ใครมาทําร้ายคุณอีก”

เธอคิดในใจ เกรงใจเขามันสมควรอยู่แล้ว เขาจึงนึก ว่าเธอยังเป็นญาดาคนเก่าที่ยังเคารพนับถือพี่รองอีกหรือ ไง?

ตอนนี้ตอนเที่ยงพอดี เธอเลยพูดขึ้นเขา “ในตู้เย็นของ มีอะไรบ้าง? ตอนเที่ยงแล้ว เดี๋ยวฉันทำอะไรกิน หน่อยเถอะ เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลย”

มาร์วินไม่ค่อยทํากับข้าวกิน ถึงแม้ว่าเขาจะไปเรียนที่ เมืองนอกตั้งแต่เด็ก แต่เพราะคีรินรักเขามาก เลยจ้างแม้ บ้านดูแลเขา

“ในตู้เย็นมีแค่น้ำ ใต้ดึกมีซุปเปอร์มาร์เก็ต คุณอยาก ซื้ออะไรบ้าง?” เขาถามขึ้น

เธออยากใช้เวลาสั้นๆการทำให้เธอใกล้ชิดกับเขา มากที่สุด

“เอาแบบนี้ไหม ฉันลงไปกับพี่ได้ไหม พี่ไม่ค่อยรู้ เรื่องพวกนี้หรอก เพราะพี่น่ะชอบกินแต่ของข้างนอก ถ้า ทำกับข้าวกินเองได้ก็ดีที่สุดแล้ว ซื้อมาจากข้างนอกใส่ ผงชูรสเยอะ กินเยอะไม่ดีต่อกระเพาะ กระเพาะของพี่ก็ไม่ ได้ดีอยู่ด้วย”

นิสัยของมาร์วินไม่เหมือนพี่ชายเขาเลย พี่ชายของ เขาชอบมีคนใช้เยอะไว้รับใช้เขา แต่เขากลับไม่ชอบคนใช้ มาดูแลเขาแบบนั้น

“อืม งั้นลงไปด้วยกัน!” มาร์วินเดินไปเอากระเป๋า ตังค์ เธอกับเขาก็ได้เข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน
ระหว่างพวกเขายังไงก็ต้องรักษาระยะห่างกัน เธอ สามารถรู้สึกได้ว่ามาร์วินตั้งใจจะเข้าใกล้เธอ เพราะว่าตอน นี้เขาคงคิดว่าจะไม่ส่งเธอไปให้พี่ชายเขาอีก

แต่ยังไงเขาก็คงจะรู้สึกแปลกๆ เพราะญาดาได้มี ความสัมพันธ์กับพี่ชายเขามานาน แถมยังมีลูกด้วยกัน เขา ก็คงจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย

พอถึงที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต มาร์วินก็ไปเข็นรถเข็น จาก นั้นก็เดินอยู่ข้างหลังเธอ แล้วพวกเขาก็เดินไปโซลอาหาร สด

“พี่รองชอบกินหมูสามชั้น! ฉันจะทำให้พี่กิน จำได้ว่า แต่ก่อนพี่ชอบกินจนกินคนเดียวจนหมดจาน

แต่ก่อนมาร์วินกลับจากอเมริกาก็ชอบมาหาเธอ เธอก็ ชอบซื้อหมูสามชั้นแล้วตุ้นให้เขากิน

“แล้วแต่คุณเลย คุณซื้ออันที่ตัวเองอยากกินก็พอ ตอนนี้ผมไม่ชอบกินแล้ว” จู่ๆน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้น

ตอนออกมายังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลายเป็นอย่าง นี้ไปได้ เขาคิดถึงอะไรอีก จู่ๆก็เย็นชาใส่เธอแบบนี้ หรือ กำลังคิดว่าเธอไม่สำคัญกว่าพี่ชายของเขา
“อ่อ คนเราก็เปลี่ยนกันได้ อะไรที่เคยชอบแต่ก่อน ตอนนี้อาจจะไม่ชอบก็ได้ มีแค่ฉันเองแหละที่ยังหยุดอยู่ที่ เดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไร”

นําเสียงของเธอฟังดูโศกเศร้า

“ญา คุณกำลังโทษผมในใจใช่ไหม?” มาร์วินหยุด ฝีเท้าลงแล้วมองมาที่เธอ

เธอส่ายหัวพลางยิ้มอ่อน “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง ล่ะ ฉันรักพี่รองขนาดนั้น แค่ฉันได้มองหน้าพี่อีกครั้ง มันก็ เป็นพรที่ฟ้าประทานให้แล้ว ฉันจะไปโทษพี่ได้ยังไงกัน”

มือของกําไว้เป็นหมัดแน่นๆของมาร์วินก็ได้คลาย ออก จากนั้นก็กำแน่นๆต่อ นี่แสดงให้เห็นว่าเขากำลังลังเล

ในใจ

“ไปซื้ออาหารเถอะ! สายแล้ว ผมก็หิวแล้วด้วย” มาร์ วินพูดขึ้น

“อืม!” เธอพยักหน้า

เธอเลือกแต่อาหารที่เขาชอบ ซื้อเสร็จเขาก็เป็นคน ถือ เธอถือแค่ถุงเล็กๆ จากนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นตึกกัน โดยที่เขาอยู่ข้างหน้า เธออยู่ข้างหลัง มาร์วินไม่ค่อยทำกับข้าว และเขาก็ไม่มีทางไปทำกับข้าวพร้อมเธอ เขาเลย พูดขึ้น “คุณทำกับข้าวไปก่อน ทำเสร็จ มาเรียกผมที่ห้อง ทํางานนะ”

“อืม ไปเลย ไม่นานก็เสร็จ” เธอพูดขึ้น

มาร์วินเลยเข้าไปในห้องทำงานจากนั้นก็เอามือถือ ขึ้น คีรินไม่ได้โทรหาเขา กลับทำให้เขารู้สึกกังวงใจ

เวลามันสายมากแล้ว เธอกลัวมาร์วินจะหิว เลยรีบ ล้างผัก หั่นผักแล้วผัดอย่างรวดเร็ว แล้วหุงข้าว ไม่ถึง หนึ่งชั่วโมง เธอก็เอาอาหารกับข้าวห้าอย่าง ทุกอย่างเป็น อาหารที่มาร์วินชอบ เธอยอมรับว่าเธอกำลังเอาใจเขา หวังว่าเขาเห็นกับข้าวพวกนี้แล้วจะรื้อฟื้นถึงความหลัง

จริงๆสิ่งที่เส้นชัยไม่รู้ก็คือการแก้แค้นคีรินนั้นต้องใช้ มาร์วินเป็นท่าไม้ตาย

คีรินให้ความสำคัญกับมาร์วินมากที่สุด ถ้ามาร์วินต่อ เต้นเขาแบบนี้ นี่แหละถึงจะได้วิธีที่ดีที่สุด

เธอรู้สึกตื่นเต้นจัง!!

จากนั้นเธอเลยเดินไปเคาะประตูห้องทำงานเขาแล้ว เรียกด้วยเสียงเบา “พี่รอง กับข้าวเสร็จแล้วนะ กินข้าวได้แล้ว!”

มาร์วินออกมาและส่งยิ้มให้เธอ “คุณทำงานได้เร็ว เหมือนเดิมเลยนะ”

เธอพูดขึ้น “ฉันกลัวพี่หิว เลยไม่ได้ทำกับข้าวเยอะ แค่ห้าอย่าง”

“ห้าอย่างก็พอแล้ว ปกติผมก็ไม่ได้เรื่องมากกับการ กิน กินแค่ข้าวกล่องกล่องเดียวยังพอ”

มาร์วินมีนิสัยที่ติดดิน เขาไม่ค่อยให้ความสนใจกับ ความสบายอะไรมาก

ตอนที่เขานั่งลงตรงโต๊ะ แล้วคีบหมูสามชั้นตุ๋นแล้ว เธอเลยรีบพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “พี่รีบชิมดูว่ารสชาติ เหมือนเดิมไหม? ฉันไม่ได้ทำตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าฝีมือตก หรือยัง”

เธอมองเขาด้วยสีหน้าที่รอคำตอบจากเขาอยู่

เขามองเนื้อที่อยู่ในถ้วยแล้วไม่ได้แตะมันเลย เธอ เลยยิ้มขึ้นอย่างอึดอัดใจ “ขอโทษนะ เหมือนฉันจะล้ำเส้น เกินไป ถ้าพี่ไม่ชอบมันแล้วก็ทิ้งเลย!”
เธอเลยพูดขึ้นด้วยความผิดหวัง นัยน์ตาของเธอมีน้ำ

ใสๆค้างอยู่

เขาเลยคีบขึ้นแล้วเอาเข้าปาก “อร่อยดี รสชาติ เหมือนแต่ก่อนเลย!!

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ “จริงๆหรอ? กลัวว่าจะไม่ ชอบกินมากๆเลย”

มาร์วินคีบหมูมาอีก “จะเป็นอย่างนั้นได้ไงล่ะ ฝีมือ คุณดีจะตาย”

ญาดาพูดขึ้น “พี่ชอบก็ดี”