บทที่ 14 คุณชอบฉันหรือเปล่า?

ตอนถึงโรงงาน เขาก็เอาโครงที่วาดออกมาเป็นปึก แล้วดูไปด้วย พูดไปด้วย และมีแค่ เขาก็พูดอยู่คนเดียว จากนั้นเขาให้ขอให้เธอเสนอความเห็นบ้าง

เธอเลยพูดออกมาบ้าง

พอแก้โครงสร้างเสร็จ เขาก็บอกกับเธอ “ญาดา คุณเป็นสถาปนิกผู้หญิงที่มี พรสวรรค์เยอะมาก และฝึกเร็วมาก

“ชมเกินไป ฉันแค่มั่วๆไปเท่านั้น” เธอพูดขึ้น

สำหรับตอนที่คนอื่นมาชมเธอ เธอรู้สึกอายมาก เธอฝึกอะไรเร็วจริงๆ เพราะว่าเธอ ไม่มีเวลาที่ฝึกนาน ตอนเรียนมอปลายก็ต้องหาเงินเลี้ยงชีพด้วยตัวเอง จ่ายค่าเทอมเอง ตอนที่คนอื่นมีเวลาอ่านหนังสือ เธอกลับต้องทำงาน ดังนั้นตอนเรียนเธอเลยตั้งใจมากๆ นานๆไป เธอเลยฝึกอะไรได้เร็วขึ้น

งานที่แก้โครงสร้างอาคารยังไม่เสร็จ ญาดาก็ทนไม่ไหวแล้ว เดินไปเดินไป ก็รู้สึกหน้า

มีดไป

ญาดาฟังโจเซฟเรียกชื่อของเธอ “ญาดา ญาดา คุณเป็นอะไรไป”

แล้วยังได้ยินเสียงของคีริน เหมือนกำลังถามโจเซฟ เธอเป็นอะไรไป?

โจเซฟ “ผมไม่รู้ครับ

จากนั้น ญาดาก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย เหมือนตัวเองหมดสติไปแล้วจริงๆ

ตอนที่ตื่นขึ้นมา มีกลิ่นของแอลกอฮอร์ลอยอยู่ตรงจมูก เธอเลยรู้ว่าเธออยู่โรง

พยาบาล

สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือคีรินนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ

นัยน์ตาของเขาแดงระเรื่อ เหมือนคนที่กำลังกดกลั้นความโกรธไว้ จากนั้นก็จ้องหน้า ญาไว้ เหมือนกำลังจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

“คุณไม่รู้หรอว่าทำไมคุณถึงเป็นลม?” เขาถามขึ้น

ทำไมเธอถึงเป็นลม เธอรู้สภาพร่างกายของเธอดี ผ่าตัดทำแท้งไปไม่กี่วันก็มาทำงาน แบบนี้ จะไม่ให้เป็นลมได้ยังไง? “ครินคุณอยากพูดอะไร?” เธอไม่อยากจะพูดอ้อมค้อมกับเขา

* เด็กเป็นของผมหรอ?” คีรินพูดขึ้นโดยตรง

เธอเลยตอบกลับ “ใช่แล้วจะทำไม ฉันเอาเด็กออกไปแล้ว คุณไม่ต้องกลัวหรอกว่า ฉันจะเอาเด็กมาไถเงินคุณ ฉันรู้กาลเทศะดี!”

“ปีก!” คีรินชกลงตรงหมอนของเธอแรงๆ แล้วกระซิบข้างหูของเธอ เสียงของเขา

พูดขึ้นโดยเร็ว

“กาลเทศะ?? ญาดา อายุครรภ์มันสามเดือนแล้ว เด็กเกิดเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ทำไม คุณถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้!”

ญาตามองหน้าเขาอย่างโกรธเคือง แล้วรู้สึกแปลกใจ จากนั้นก็ยิ้มเยาะขึ้น ” คีริน คุณ บอกฉันหน่อยได้ไหมทำไมคุณถึงโมโห ? ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องโมโหด้วย?”

พูดเรื่องจริง เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเขาถึงโกรธ

ญาดารู้ว่าตัวเองท้อง เธอจึงเอาเด็กออกอย่างเงียบๆ เพื่อที่จะไม่เก็บเด็กไว้มาข่มขู่ เขา เขาต้องดีใจถึงถูก!

ทำไมกลับโมโหได้ขนาดนี้ เธอไม่เข้าใจ

เธอพึ่งพูดจบ ก็ถูกคีรินปิดปากไว้ จากนั้นเขากำมือไว้แน่นๆ ได้แต่มองญาดาแต่กลับ ไม่ได้ทำอะไรเลย

แต่มันก็น่าแปลกจริงๆ

ญาดาจึงพูดขึ้น คีรินคุณยังไม่ตอบคำถามฉัน?”

เขามองเธอด้วยสายตาที่เลือดเย็น แต่จ้องมองอยู่อย่างนี้นานมาก ตอนที่เธอกำลัง รู้สึกถึงร่างกายอันเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งทำให้เธอได้สติขึ้นมา จู่ๆเขาก็หัวเราะเยาะเย้ย ขึ้น ผมบอกว่าเป็นของผม แล้วคุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณหรอ? วันนั้นผมเห็นกับตาว่าคุณ กินยาคุมแล้ว ใครจะไปรู้ว่าคุณอาจจะไปมั่วสุมกับผู้ชายคนอื่น”

คิรินยื่นขึ้นจากเก้าอี้ แล้วโน้มตัวมามองเธอ จากนั้นก็เยาะเย้ยขึ้นอีก “ผมลืมไป แม่ ของคุณก็สำส่อน คงจะไม่รู้สินะว่าคุณเป็นลูกของใคร?”

เขาดูถูกเหยียดหยามเธออีกครั้ง และดูถูกแม่ของเธอด้วย ทันใดนั้น เธอจึงรู้สึกโมโห จนแทบจะระเบิดออกมา เธอโมโหจนรู้สึกเกร็งโดนหน้าท้องและรู้สึกเจ็บมาก แต่เธอยังคง สีหน้าที่ดูเรียบเฉย จากนั้นก็กระตุกมุมปากยิ้มขึ้น “ท่านประธานพูดถูก ฉันเองก็ยังไม่รู้ เลยว่าผู้ชายที่มีอะไรกับฉันมันเป็นใคร อาจจะเป็นหมาก็ได้ ในท้องฉันเลยมีเชื้อของหมา อยู่ด้วย

ตอนนี้ญาตารู้สึกว่าตัวเองตกหลุมชั้นสิบแปดจริงๆ เธอเป็นคนที่ฆ่าลูกของตัวเอง วันนี้ เธอยังด่าเขาแบบนี้อีก

ศิรินเป็นคนชั่ว แต่ตัวเองก็คงจะไม่ได้ดีไปถึงไหน

คำพูดของเธอเหมือนจะกระทบกระเทือนจิตใจของเขาจริงๆ เธอเห็นเส้นเอ็นสีเขียว ตรงหน้าผากของเขาค่อยๆปูดขึ้นมาเพราะว่าโมโหจนใกล้จะระเบิด

จู่ๆเขาก็ยื่นมือของบีบคอของเธอ นัยน์ตาของเขาโหดเหี้ยมจนเหมือนจะฉีกเนื้อของ เธอ คนใฝ่ต่ำ ยังไงมันก็ต่ำ ต่อให้คิดจะเปลี่ยนแปลงยังไงก็คงจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้”

เธอไม่ได้ดิ้น แรงมือของคิรินไม่ได้หนัก เธอเลยยังสามารถเอ่ยปากพูดขึ้นได้ สายตา ของเธอจ้องมองสายตาของเขา จากนั้นจึงพูดขึ้น คีริน คุณซอบฉันแล้วหรือเปล่า! ไม่งั้น ฉันนึกไม่ถึงจริงๆ ทำไมคุณถึงกัดฉันไม่ปล่อยแบบนี้”

เธอพึ่งพูดจบ สีหน้าของคีรินจึงเปลี่ยนไป

แน่นอนว่าเธอคงไม่คิดอย่างที่พูดจริงๆหรอก เขาคงไม่ชอบเธอแน่นอน เพราะเธอคิด ว่าต่อให้มีแค่ผู้ชายที่ชอบได้ เขาก็คงจะซอบผู้ชอบ โดยที่ไม่ชอบเธอ ยังไงเขาเกลียดเธอ ไม่ได้วันสองวัน คงจะถึง 20 ปีแล้ว

20 ปี เป็นเวลาที่ยาวนานมาก!

ความเกลียดชังกันมา 20 ปี มันจะหายง่ายๆได้ยังไง ก็เหมือนเธอที่เกลียดเขาจนเข้า กระดูกดำ

ไง สีหน้าของเขาเปลี่ยนก็คงอาจจะแปลกใจว่าเธอพูดคำพูดที่ตลกแบบนี้ออกมาได้ยัง

ตั้งที่คาด เขาจึงปล่อยมือออกจากคอของเธอ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ ผมชอบ คุณเหอะๆ.. ไม่ดูสารรูปของตัวเองหน่อยเลยนะ”