บทที่ 19 ข้อความจากคนแปลกหน้า (1)

ญาดาคิดว่าแม่ของเธอโทรมาสุขสันต์วันเกิด แต่ กลับไม่คิดว่าเธอจะต้องผิดหวัง แต่ก็เสียใจไม่มากเท่าไหร่ หรอก เพราะตั้งแต่แม่ของเธอคบกับคุณลุงสุชาติ หัวใจ ของแม่ก็มีแต่คุณลุง

ตอนที่แม่ของเธอยังสาวนั้น ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวย มากๆคนหนึ่ง แม้ว่าตอนนี้จะอายุสี่สิบกว่าเกือบจะห้าสิบ แล้วก็ตาม แต่ความสวยนั้นก็ยังไม่ลดลง แต่คนเราต่อให้ สวยแค่ไหน เมื่อแก่ตัวลงแล้ว ผู้ชายอย่างคุณลุงสุชาติที่ ทั้งรวยและมีอำนาจ ก็ต้องมีผู้หญิงคนอื่นอย่างแน่นอน นี่ ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก

เธอเคยกังวลเรื่องนี้มาก่อน ว่าถ้าวันหนึ่งคุณลุงสุชา ติทิ้งแม่ไป แล้วแม่จะอยู่ยังไงเพราะแม่รักคุณลุงมาก และ อยากจะเป็นคุณหญิงของบ้านหลังนั้น เธอเอาแต่หลอก ตัวเองว่าการที่ได้เข้าไปอยู่ที่นั่นก็กลายเป็นคุณหญิงของ บ้าน แต่ความเป็นจริงนั้นมันไม่ใช่ คนที่นั่นปฏิบัติกับเธอไม่ ต่างอะไรกับคนรับใช้ในบ้าน

บางครั้งญาดาก็รู้สึกว่าแม่ของเธอนั้นเสียสติไปแล้ว

เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบปลายสายอย่างไรดี

ปลายสายเมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด จึงพูดด้วยน้ำเสียง หงุดหงิด “ญาดา ได้ยินที่แม่พูดไหม !
“ได้ยินค่ะ แล้วแม่จะทำยังไงต่อไปดีคะ?”

พอพูดจบ แม่ก็เอาแต่ร้องไห้ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ลูกคนอื่นนั้นมีแม่คอยปกป้อง ส่วนเธอกลับต้องเป็นคน คอยปกป้องแม่ตนเอง

“แม่คะ ช่วยหยุดร้องไห้ได้ไหม ในเมื่อคุณลุงเขามี คนอื่น แม่ก็บอกเลิกเขาไปสิคะ !

“ชีวิตนี้ของแม่มีแต่คุณลุงสุชาติ แม่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มี

เขา”

ตอนที่เธอได้ยินประโยคนี้ อยากจะถามกลับไปจริงๆ ว่าพ่อของเธอละ แม่เอาพ่อไปไว้ที่ไหน

“แม่เป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอคะ ว่าคุณลุงมีคน อื่น คุณลุงกำลังจะทิ้งแม่ แล้วแม่จะอยู่ที่บ้านหลังนั้นต่อ ทำไม? ถ้าถึงเวลาคุณลุงไล่แม่ออกจากบ้าน มันจะน่า สงสารมากกว่านี้นะคะ”

แม่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด “คุณลุงของแกเป็นคนไม่มี หัวใจ ฉันคอยเอาใจมากยี่สิบกว่าปี คิดอยากจะทิ้งก็ทิ้งกัน เขาไล่ฉันออกจากบ้าน แล้วจะให้นางเด็กคนนั้นมาอยู่ใน บ้านแทน”
“แม่หยุดร้องไห้ได้แล้วค่ะ ถ้าคุณลุงทิ้งแม่ แม่ก็ย้าย มาอยู่กับหนูที่เชียงใหม่สิ หนูจะเลี้ยงดูแม่เอง !

“ไม่ได้ ฉันจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด ญาดาช่วยแม่ด้วย นะลูก หนูช่วยขอร้องคุณลุงให้หน่อยสิว่าอย่าทิ้งแม่ ไม่ อย่างนั้นแม่คงขาดใจตายแน่ๆ

แม่ร้องไห้เสียงดังมากกว่าเดิม จนญาดาหมดคำจะ

พูด

“แล้วจะให้หนูช่วยแม่ยังไงคะ แม่บอกหนูมาสิ ว่าหนู จะช่วยแม่ยังไง จะให้หนูไปช่วยแม่ขอร้องคุณลุงสุชาติ? ตอนนี้แม่อายุจะเข้าห้าสิบแล้ว ช่วยเป็นผู้ใหญ่หน่อยได้ ไหมคะ แม่ทำแบบนี้คิดว่ามันถูกแล้วหรอ?”

เธอไม่ได้อยากทำลายความรู้สึกแม่ แต่นี่คือความจริง

“ญาดา แกมันลูกไม่รักดี แกตอบแทนคนที่เป็นแม่ แบบนี้หรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันขอร้องคุณสุชาติ ขอเอาแก มาอยู่ด้วย แกก็คงไม่ได้เป็นคุณหนูของบ้านมาตั้งหลายปี หรอก?”

ตอนที่เธอได้ยินคำนี้ ญาดีฝืนยิ้มออกมา คุณหนูของ บ้านงั้นหรอ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไง ตั้งแต่วันที่ก้าวเข้าไปใน บ้านหลังนั้นชีวิตเธอก็ไม่มีความสุขอีกเลย
เธอปลายสายไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอ เธอคงจะตัดสาย แล้วเลิกสนใจแน่นอน

“แม่คะ เรื่องนี้หนูช่วยแม่ไม่ได้ และไม่มีปัญญาช่วย ด้วย แม่ย้ายมาอยู่กับหนูที่เชียงใหม่เถอะค่ะ”

“ใครอยากให้แกเลี้ยงต๊ะ ฉันจะเป็นคุณหญิงของ บ้านหลังนี้ ถ้าแกเห็นว่าฉันเป็นแม่ แกต้องช่วยฉัน ไม่ อย่างนั้นฉันจะตายให้แกดู”

ครั้งนี้ ญาดาแทบจะบ้าแล้วจริงๆ เธออยากจะร้องไห้ ออกมา อยากจะตะโกนให้สุดเสียง ว่าทำไมต้องมีแม่แบบ นี้ด้วย

“แม่คะ หนูเป็นคนตัวเล็กๆ แล้วหนูจะเอาอะไรไป

ขอร้องให้คุณลุงไม่ทิ้งแม่”

“ญาดา แม่รู้ว่าเราทำได้ แกกับคุณมาร์วินรักกันไม่ใช่ หรอ แม่รู้ว่าแกรักเขาและเขาก็รักแก แกช่วยขอร้องคุณ มาร์วินสิ บอกให้เขาขอร้องคุณลุง คุณมาร์วินต้องช่วยแก แน่ๆ”

เธอไม่คิดเลยว่าคนเป็นแม่จะรู้ว่าเธอกับมาร์วินรักกัน ทั้งๆที่แม่รู้ แล้วทำไมถึงต้องบังคับให้เธอไปงานแต่งมาร์ วินด้วย แม่ไม่คิดว่าเธอจะเสียใจบ้างหรือไง?
“แม่คะ หนูทำไม่ได้”

“งั้นฉันจะตายให้แกดู”

เธอไม่อยากจะพูดอะไรกับแม่อีกแล้ว ตัดสาย แล้วปิด

เครื่องทันที

อาจจะเป็นเพราะเธอคิดว่าแม่ คงไม่ฆ่าตัวตายเพื่อ

ผู้ชายคนเดียวหรอก

ญาดานอนหลับด้วยความเหนื่อยล้า

กลางดึกคืนนั้น เธอที่พึ่งหลับไปได้ไม่นาน ก็มีเสียง คนกดกริ๊งดังขึ้น เธอตื่นขึ้นมาแล้วไปเปิดประตู

คนที่มาคือผู้ช่วยของคีริน ญาดามองดูนาฬิกา นี่มัน ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วเธอไม่รู้ว่าซาร่ามาที่นี่ทำไม

ญาดาเปิดประตูอย่างงัวเงีย “คุณซาร่า มีธุระอะไร เปล่าคะ?”

ซาร่ายิ้มเขินๆ “ขอโทษด้วยนะคะญาดา ที่มารบกวน ตอนดึกแบบนี้ พอดีโทรหาแล้วคุณไม่รับสาย ฉันก็เลยต้องมาถึงที่นี่ นี่เป็นภาพที่ต้องแก้ค่ะ พรุ่งนี้เช้าท่าน

ประธานต้องการใช้

พูดจบ ซาร่าก็ยื่นภาพสเกตให้เธอ ญาดาดูแล้วแก้ไม่ เยอะเท่าไหร่ พรุ่งนี้เช้าตื่นมาแก้ก็ยังทัน

“ภาพพวกนี้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ ช่วงนี้ประธานดูหงุดหงิดง่าย ฉันเลยรีบเอา มาให้แก้ พรุ่งนี้ญาดาจะได้ไม่ต้องโดนดุ”

“ขอบคุณนะคะ”

“ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”