บทที่ 114 ไสหัวไปไกลๆ
ตาของญาดาบวมแดงขึ้นมาทันที
ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ จากนั้นก็เดินขึ้น ไปชั้นบนอย่างสับสน จากนั้นเธอก็ได้ยินคีรินเปิดประตู อย่างแรงๆ
ถ้าวันหนึ่งต่อให้เธอไม่เกลียดเขาแล้ว เราก็ไม่มีทาง ได้อยู่ด้วยกัน เรื่องร้ายๆที่เธอเคยผ่านมา เธอไม่มีวันลืม เธอไม่อยากเจอเขาอีก ถ้าได้เจอหน้าเขา เรื่องพวกนี้ก็มัก จะผุดออกมา ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน
บอร์ดี้การ์ดยังคงดักเธอไว้ตรงประตู พวกเขาไม่มี ทางปล่อยเธอแน่นอน ถ้าคีรินไม่อนุญาต
ตอนนี้เธออยากจะหนีไปจากที่แห่งความเจ็บปวด ต่อ ให้เธอมีลูกแล้ว เธอก็ยังอยากหนีไปไกลๆ
เธอคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยน้ำตา น้ำตาที่ไหลพรากลง มาไม่หยุดจนเหมือนสายน้ำ
แม่บ้านของคีรินก็มาทุบหลังเพื่อปลอบใจเธอ แล้ว พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณญดาเข้าบ้านเถอะ ตอนกลาง คืนข้างนอกลมแรงนะคะ”
แม่บ้านพยุงเธอขึ้น เธอคุกเข่าจนลุกขึ้นไม่ไหว จากนั้นก็ล้มลงในอ้อมกอดของแม่บ้าน
เธอเลยสั่งคนใช้มาพยุงเธอเข้าไปในห้องรับแขก
แม่บ้านของคีรินจึงพูดขึ้นอย่างลังเล “คุณญาดา ถึง เวลากินมื้อเย็นแล้วนะคะ คุณคีรินบอกให้คุณกินก่อน เขา ไม่กิน แต่ว่าตอนเที่ยง เขาก็ไม่ได้กินอะไร ไม่งั้น คุณไป เรียกคุณคีรินมากินข้าวหน่อยไหมคะ เขาต้องลงมาแน่ๆ ถ้าคุณไปเรียกเขา
แม่บ้านของคีรินบ้าไปแล้วหรือไง ทั้งๆที่ได้ยินว่าพวก เขาทะเลาะกัน ยังให้เธอไปเรียกอีก?
ไม่กินก็ช่างเขาสิ ยังไงเขาหิวตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ
เธอ
“ขอโทษทีนะ ฉันทำไม่ได้ คีรินไม่ให้ฉันออกจากที่นี่ ก็รบกวนคุณแม่บ้านไปจัดห้องนอนให้ฉันที ฉันเหนื่อยมาก อยากจะพักผ่อนแล้ว”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟา
แม่บ้านถามขึ้นอย่างอึดอัดใจ “คุณไม่กินข้าวแล้ว หรอคะ?”
เธอพยักหน้า “อืม ฉันอยากพักผ่อนแล้ว รบกวนคุณ
หน่อย”
อาจจะเป็นเพราะว่าคีรินได้สั่งให้แม่บ้านเกลี้ยกล่อม ให้เธอกินข้าว เธอบอกไม่กินแล้ว เธอก็รู้สึกลำบากใจ
ตอนที่แม่บ้านกำลังลำบากใจ คีรินก็เปิดประตูออกมา แล้วเดินลงมา ตาของเขาดูแดงก่ำ เหมือนไม่ได้หลับไป หลายวัน แดงจนเหมือนมีเลือดไหล
“กินข้าว!”
เขาเดินไปตรงหน้าเธอกับแม่บ้าน แม่บ้านจึงตอบ กลับอย่างดีใจ แล้วรีบสั่งให้คนใช้ไปนั่งโต๊ะ
คีรินมองเธอ “ไม่ชอบผม ก็ต้องกินข้าว คนใช้เลิก งานตอนสามทุ่ม เดี๋ยวคุณหิวกลางดึกไม่มีคนทำอาหารให้ คุณ”
คีรินพูดขึ้นอย่างชัดเจน ถ้าเธอไม่กินคงหิว และไม่มี ใครสนใจเธอ
เธอไม่อยากกินจริงๆหน
เธอเดินตามเขาไปห้องครัวแล้วเห็นอาหารวางบนโต๊ะประมาณสิบกว่าอย่าง ไม่รู้ว่าปกติเขาอยู่คนเดียว เขา กินเยอะขนาดนี้เลยหรอ
อาหารบนโต๊ะเป็นของที่เธอชอบกินหมดเลย
พวกเขากินข้าวกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครยอมคุยกับ ใคร ส่วนมากเธอเป็นคนกินอย่างฝ่ายเดียว คีรินดูเหม่อ ลอย และเขาแค่กินน้ำซุปที่แม่บ้านตักให้เขาอย่างเดียว
บรรยากาศแบบนี้ เธอก็ไม่ได้กินอะไรเยอะ แค่ข้าวไป หนึ่งถ้วยและกับข้าวหน่อยๆ เพื่อแม่บ้านกำลังจะตักข้าว ให้เธอเพิ่ม เธอเลยปฏิเสธ “ข้าวก็กินเสร็จแล้ว รบกวนคุณ แม่บ้านจัดห้องให้ฉันหน่อยค่ะ!”
แม่บ้านพูดพบก็ไม่ได้ตอบกลับใดๆ และมองไปที่คีริน
คีรินจึงทำมือให้เธอออกไปได้ พอแม่บ้านออกจาก ห้องครัว คีรินก็นั่งพิงตรงเก้าอี้แล้วทำคิ้วขมวด “ผมดูแล ลูกคนเดียวตอนกลางคืน เหนื่อยมาก คุณเป็นแม่ของลูกก็ ควรทำหน้าที่แม่หน่อยไหม ผมไม่อยากให้คุณเป็นเหมือน แม่คุณ!”
“ทำไม คุณจะให้ฉันนอนกับคุณหรอ?”
เหอะ……ไม่ต้องเอาลูกมาอ้างหรอก เขาอยากจะนอนกับเธอก็บอก
“เตียงใหญ่มาก ตอนนี้เราเป็นแบบนี้ ผมไม่แตะต้อง ตัวคุณหรอก!”
คำพูดของผู้ชายเชื่อไม่ได้เด็ดขาดและเธอไม่มีทาง
“เป็นลูกฉันหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ตอนนี้คำพูดพวก นี้เร็วเกินไปไหม รอให้ได้ตรวจDNAกันก่อน ฉันถึงจะทำ หน้าที่แม่”
พูดจบเธอก็เดินไปตรงโซฟาห้องรับแขกแล้วนอนพิง ลงไป คงจะนอนที่ห้องรับแขก
คีรินเดินไปตรงหน้าเธอ แล้วดึงแขนเธอให้เธอลุกขึ้น แล้วอุ้มเธอไว้แน่นๆ
“นี่คุณจะทำอะไร?”
เธอฟังเสียงอันอ่อนแอขงเขา เขาอุ้มเธอไว้กลาง อ้อมกอด “ญา อย่าโวยวายอีกได้ไหม เรามีลูกกันแล้ว ใช้ ชีวิตอยู่อย่างดีๆได้ไหม!”
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดีๆ! เธอกับเขา จะเป็นไปได้ยังไง?
ชาตินี้ไม่มีทางเป็นไปได้
“คีริน คุณคิดว่าคุณอยากจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ อย่า เอาเด็กมาพูดมัดตัวฉัน ไม่มีประโยชน์ อย่าหาว่าฉันใจร้าย เดี๋ยวแม้แต่ลูกฉันก็จะไม่เอา”
เขาเลยรัดตัวเธอให้แน่น และมือของเขากำลังกำเป็น หมัดแน่นๆ
เขาอยากทําอะไร ต่อยเธอหรอ?
“ถ้าคุณเป็นแบบนี้ คุณจะต่างอะไรกับแม่คุณ?” น้ำ เสียงที่อ่อนแอกลับฟังดูเย็นชาขึ้น
เธอเลยหรี่ตามองอย่างไร้ความรู้สึก “แล้วจะ ทำไม?”
เขาผลักตัวเธอออก จากนั้นก็ทำนัยน์ตาที่ไม่น่าเชื่อ
“ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม แต่ว่าถ้าจะไม่นับเด็กเป็นลูก คุณโหดเหี้ยมไปไหม?”
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่เอาลูก แต่ฉันไม่มีทางอยู่กับ
คุณ”
“ถ้าผมบอกว่าถ้าคุณจะเอาลกก็ต้องอยู่กับผมล่ะ?”
เขามองเธอด้วยสายตาที่ข่มขู่ ตอนนี้เธอกลัวการถูก ข่มขู่หรอ?
เธอกลัวคีรินหรือไง?
“งั้นก็แปลว่าคุณบังคับให้ฉันไม่เอาลูก คีริน ฉันไม่ได้ ไม่ยอมรับลูก แต่คุณไม่ให้ฉันยอมรับเอง”
“คุณไสหัวไป ไสหัวไป ลูกของผมไม่ต้องการแม่ที่ ใจร้ายอย่างคุณ! คุณไม่สมควรเป็นแม่ใคร คุณก็เหมือน แม่คุณแหละ เป็นแม่ที่มีจิตใจที่อำมหิตมากๆ!!
เขาตะคอกเสียงดังไปถึงหน้าบ้าน
เธอเลยออกจากบ้านอย่างไม่ลังเล จากนั้นเธอก็หัน ไปคุยกับเขา “พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาลเปาโล หวังว่า คุณจะพาเด็กมา ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม ถ้าเป็นลูกฉัน ยังไง ฉันก็รับผิดชอบ แต่เรื่องที่ต้องอยู่กับคุณ ฝันไปเถอะ!!
จู่ๆเขาก็ถีบโต๊ะตรงห้องรับแขก แล้วชี้หน้าเธออย่าง โมโห “ไม่จำเป็นต้องตรวจอีก ผมถือว่าแม่ของลูกได้ตาย ไปแล้ว คุณอยากไปนักก็ไสหัวไปเร็วๆ ไปให้ไกลๆเลย! “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ