บทที่ 164 ผมเสียใจ

คีรินจึงปิดประตูห้องน้ำและประตูห้องนอนอย่างแรง เขาออกไปแล้ว เธอเลยมองตัวเองที่เหมือนไม่ใช่ผีและ ไม่ใช่คนในกระจก

เธอเหมือนคนบ้าที่เอาแต่หัวเราะตลอดเวลา บนอ่าง ล้างมือนั้นเต็มไปด้วยผมของเธอ เป็นผมที่คีรินกระชากผม เธอแรงจนหลุดแบบนี้

เธอหัวเราะไปสักพัก จากนั้นก็เกร็งหน้าและหุบยิ้ม แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก จากนั้นก็เอาน้ำฉีดใส่ตัวของตัว

เอง

ทําไมเธอต้องกลายเป็นแบบนี้?

ก็เพราะคีรินบังคับเธอ เธอลูบหลังของที่ตัวเองที่มี รอยแผลเป็น ถึงแม้รอยจะดูจางไปแล้ว แต่ก็สามารถจับ ออก

เธอก็ไม่อยากจะทำให้ตัวเองกลายเป็นสภาพที่ผีก็ ไม่ใช่ คนก็ไม่เชิงแบบนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือก แต่ผ่าน ทุกข์ยากในใจไม่ได้

พูดง่ายๆก็คือเธอรู้สึกไม่พอใจ

ทำไมเธอต้องเป็นคนที่ทนทุกข์อยู่ฝ่ายเดียว ทำไมคีรินจึงไม่ได้โดนเหมือนเธอบ้าง

ทำไม!

คีรินไม่ได้กลับมาทั้งคืน เธอก็หลับไม่ลงทั้งคืน เหมือนกัน จนตอนนี้เธอยังรู้สึกเจ็บหนังหัวอยู่

สงสัยพรุ่งนี้คงต้องไปโรงพยาบาลหาหมอว่าหนัง ศรีษะของตัวเองอักเสบหรือเปล่า

ตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมา คีรินก็ยังไม่ได้กลับมา และแม่ บ้านก็พูดขึ้น “คุณคีรินออกไปตั้งแต่เมื่อคืน และไม่ได้ กลับมาอีกเลย คุณผู้หญิงจะโทรไปหาคุณคีรินหน่อยไหม คะ?”

มือที่จับช้อนไว้ก็สั่นเทาเล็กน้อย คีรินไม่กลับมาบ้าน มันเกี่ยวอะไรกับเธอ ทางดีที่สุดก็คือตายๆไปได้ก็ดี

“เขางานยุ่ง ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก คุณดูแลใส่ใจ ให้ดีก็พอ”

สีหน้าของแม่บ้านดูแย่มากๆ เหมือนรู้สึกว่าเธอที่เป็น ภรรยา ทำไมถึงไม่เป็นห่วงสามีหน่อยเลย คีรินเป็นที่ทำดี กับคนใช้ที่บ้านมาก โดยเฉพาะคนใช้ที่ดูแลใส่ใจ
“ค่ะ คุณญาดาค่อยๆทานนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะพาคุณ ใส่ใจไปเดินเล่น”

แม่บ้านอุ้มใส่ใจไปแล้ว

เธอเลยดึงทิชชู่มาเช็ดปากของตัวเอง และไม่ได้มี อารมณ์กินข้าวต่อ เธอรู้สึกเจ็บหนังหัว ตอนที่ออกจากบ้า นบอร์ดี้การ์ดที่ชื่อสิงหาก็เลยถามเธอ “คุณญาดาจะไป ไหนครับ? เดี๋ยวผมไปส่งคุณ คุณคีรินสั่งมาแล้วครับว่าไม่ ต้องไปเฝ้าคุณไปไหนมาไหนอีก แต่ต้องให้ผมไปส่งคุณ นะครับ”

ไม่เฝ้าก็ดี แต่ถ้าเขาจะไปส่งก็ดี เพราะตอนนี้เธอไม่มี แม้แต่เงินจะเรียกรถไปไหนมาไหน

เธอเลยนั่งขึ้นบนรถ สั่งให้สิงหาไปส่งเธอที่โรง

พยาบาล

สิงหาก็ไม่ได้ถามอะไร เลยพาเธอไปโรงพยาบาล เธอเลยเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อค้นหาว่าเจ็บหนังหัวต้องไป หาหมอแผนกอะไร

พอไปถึงที่โรงพยาบาล สิงหาก็เดินตามเธอไปไม่ ห้าง เธอเลยพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “ไหนบอกว่านายเธอ ไม่ให้เธอตามฉันแล้วไง ฉันผมร่วง เจ็บหนังหัว ไม่ได้มาทำแท้ง”

สิงหาเลยพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ใดๆ “ที่โรง พยาบาลมีคนเยอะเกินไป ผมคอยเฝ้าระวังความปลอดภัย ของคุณญาดาดีกว่าครับ”

เขาพูดไปก็เดินตามเธออยู่อย่างนั้น

ตอนที่เธอกำลังไปลงทะเบียนก็พึ่งนึกได้ว่าตัวเอง ไม่มีเงิน เลยคิดว่าอยากจะยืมเงินกับสิงหา แต่คิดๆแล้วก็ ช่างมันเถอะ

ผมร่วงเยอะขนาดนั้น หนังหัวต้องอักเสธแน่นอน เวลานี้เธอเลยนึกถึงมาร์วินทันที และบอกเรื่องที่คีรินทำไม่ ดีกับตัวเองดีไหม?

เธอส่งไลน์หามาร์วิน ตอนแรกที่ส่งหาเขา เขาไม่ ตอบกลับเลย หลังจากนั้นก็ส่งไปเพิ่มอีก

มาร์วินตอบกลับ “อาการหนักไหม?”

ญาดาตอบกลับ “ค่อยยังชั่ว ก็แค่เจ็บหนังหัว ตอนนี้ ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล คุณยืมเงินให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉัน ไม่มีเงินหาหมอ
เธอกลัวว่ามาร์วินจะโทรหาคีรินเลยส่งข้อความไปต่อ “ไม่ต้องบอกพี่คุณได้ไหม ถ้าเขารู้ว่าฉันบอกคุณ เขาจะ ตบตีทำร้ายฉันแรงกว่านี้อีก

ทางโน่นไม่ได้ตอบกลับมาใดๆอีก

ผ่านไปสิบกว่านาที เธอที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ในโรง พยาบาล และกำลังรอเขาตอบแชท

มาร์วินเลยตอบกลับ “รออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวผมมา

ตอนที่มาร์วินมา สิงหาก็ได้จ้องหน้าเขาไม่ปล่อย เธอ เลยรีบอธิบายขึ้น “นายเธอสั่งให้มาดูอาการฉันเอง”

เธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา มาร์วินจึงบอกสิงหา “แกไปรอข้างนอก เกิดอะไรขึ้นฉันจะเป็นคนพี่ใหญ่เอง”

สิงหาไม่ได้ขยับไปไหน มาร์วินจึงขมวดคิ้วขึ้น “ฉัน สั่งให้แกไปรอข้างนอก แกฟังไม่รู้เรื่องหรือไง?”

เธอพูดขึ้น “สิงหา เธอไปรอตรงหน้าประตู วางใจ เถอะ ฉันไม่หนีแน่นอน และฉันก็ไม่กล้าหนีด้วย”

สิงหาไม่ได้มองเธอ แต่มองมาร์วินพลางพูดขึ้น “งั้น คุณมาร์วินครับ ผมจะไปรอชั้นล่าง ฝากคุณดูแลคุณผู้หญิงด้วยครับ”

สิงหาพูดขึ้นก็เดินออกจากที่นั่น

มาร์วินมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ญา คุณผอม ลงอีกแล้ว”

เธอจึงยิ้มแห้งขึ้นด้วยสีหน้าที่ขาวซีด “ใช่หรอ? ผู้ หญิงผอมหน่อยถึงจะสวย”

มาร์วินจึงถอนหายใจเบาๆ “คุณผอมอยู่แล้ว ผอมลง อีกก็เรียกว่าซูบแล้ว”

เขายื่นมือมาลูบผมของเธอออกเบาๆ แล้วก็ตรวจดู แผลของเธอ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เพราะรู้ว่าแผลของเธอนั้น มีอาการที่ร้ายแรง

มาร์วินจึงจับแขนของเธอไว้ เธอเลยร้องออกมาด้วย ความเจ็บปวด

“เป็นอะไรไป?”

มาร์วินถามขึ้นโดยเร็ว

เธอจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบา “เจ็บ!”
มาร่วินจึงรีบดึงแขนเสื้อของเธอขึ้น ตรงแขนจึงมีรอย ที่โดนเข็ดขัดฟาด

“เขาฟาดคุณ??”

มาร์วินไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

เธอไม่ได้พยักหน้าและไม่ได้ส่ายหน้า จากนั้นก็ตั้งใจ หลบสายตาเธอ แล้วทำสีหน้าที่ดูเหมือนลำบากใจ

สีหน้าของมาร์วินดูโกรธเคืองมาก

เขาเลยนั่งลงตรงเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง จากนั้น ก็จับหน้าตัวเองไว้แล้วพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ญา ผม ขอโทษ!”

เธอจึงไปนั่งตรงหน้าเขา มือของเธออยากจะยื่นไป หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าไปแตะโดนตัวของเขา

“ไม่……ไม่เป็นไร ฉันชินไปแล้ว แค่ครั้งนี้ฉันไม่มี เงินติดตัว ฉันก็ไม่รู้จักใครด้วย เลยหาคุณ โทษที ฉันก็ไม่ อยากรบกวนคุณ”

มาร์วินปล่อยมือออกจากหน้าแล้วค่อยๆยื่นมือมา จับหน้าเธอ “ญา ผมจำได้ว่าหน้าผมมีน้ำมีนวลเหมือนซาลาเปาน้อย ทำไมตอนนี้กลับไม่มีเนื้อเลย”

นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเลยยื่นมือไป จับหลังมือของมาร์วิน “พี่รอง ฉัน……ฉัน…….เจ็บมาก กอดฉันหน่อยได้ไหม?”

น้ำตาเลยไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสาย

มาร์วินยื่นมือมากอดเธอ จากนั้นก็เอาคางของเขาวาง พาดตรงไหล่ของเธอแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ญา ผม เสียใจ!”

เสียใจ?? เสียใจอะไร??

เธอได้แต่คิดแต่ไม่กล้าถาม เธอไม่ได้พูดอะไรใดๆ

และรอให้เขาพูดต่อ

แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ

มาร์วินเลยผุดลุกจากเก้าอี้แล้วค่อยๆจูงมือเธอ

“ผมจะพาคุณไปหาหมอ”