บทที่ 97 การกลับมาของเขา

ขณะที่ญาดากำลังจะปิดประตูห้องนั้น ก็มีมือหนากัน ประตูเอาไว้

เขาใส่เสื้อสีดำตัวใหญ่ ด้านในเป็นเสื้อเชิร์ตสีขาว ปก เสื้อเต็มไปด้วยหิมะ

เหมือนยืนรออยู่ด้านนอกมานาน

ญาดาอยู่เดนมาร์กมานานครึ่งปีแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะ เจอฝันร้ายอีกครั้ง เขาบุกมาหาเธอ

ญาดาพยายามดันประตูเพื่อที่จะปิด แต่แรงของเธอ นั้นสู้คนตัวใหญ่ไม่ได้

ระหว่างพวกเขาต่างไม่มีคำพูดใดๆออกมา

จนสุดท้าย ญาดาทนไม่ได้จึงพูดออกมา “คุณมาที่นี่ ทำไมคะ?”

สีหน้าของคีรินในตอนนี้เย็นยะเยือกยิ่งกว่าหิมะที่ ตกลงมา “ผมมาทำงานที่เดนมาร์ก พอผ่านมาถึงที่นี่หิมะก็ ตก ขอมาหลบหิมะหน่อยได้ไหม?”

“ไม่ได้ค่ะ คุณอย่าดันประตู ฉันจะปิดมัน”

มาลาพยายามที่จะปิลประต แต่สีสิบแค่วจงแรมเล็กน้อย ก็ทำให้ประตูเปิดกว้าง แล้วเขาก็เข้ามาในห้องของ ญาดา

ญาดาพูดด้วยความโมโห “ที่นี่คือห้องของฉัน เชิญ คุณออกไปด้วยค่ะ ถ้าคุณไม่ยอมออกไป ฉันจะแจ้งความ

คีรินดูไม่กลัวคำขู่ของญาดาเลยสักนิด

“ยังมีอะไรเหลือให้ผมกินไหม ผมยังไม่ได้กินอะไร เลย กินข้าวที่นี่หน่อยจะได้ไหม !

คีรินพูด แล้วเดินไปในห้องครัว เขาเห็นในหม้อมีผัก ที่ต้มจนเปื่อย จึงหยิบตะเกียบออกมาคีบกิน

ตั้งแต่ญาดารู้จักกับคีรินมานั้น อาหารเหลือแบบนี้ คน เลือกมากอย่างคีรินไม่มีวันกิน

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่คะ ระหว่างเราไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกันแล้ว คุณอย่ามาวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีกได้ ไหมคะ?”

คีรินหันกลับมาทำหน้าจริงจัง “ผมไม่ได้อยากวุ่นวาย กับชีวิตของคุณ แต่ผมบอกแล้วไงว่าหิมะมันตกหนัก ยังไง เราก็เคยรู้จักกันมาก่อน ผมขอเข้ามาหลบหิมะหน่อยไม่ได้ หรือไง กลัวว่าเด็กคนนั้นจะหึงหรอ?”
คนที่คีรินพูดถึงน่าจะเป็นเอเชีย เขาคงคิดว่าเอเชีย

เป็นแฟนของญาดา

ญาดาเองก็ไม่อยากอธิบายอะไรกับคีริน

เธอจึงถามเขาอีกครั้ง “คุณจะออกไปหรือไม่ออกไป คะ ถ้ายังไม่ออกไปอีก ฉันจะแจ้งความ

คีรินมั่วแต่ก้มหน้ากิน ไม่สนใจในสิ่งที่ญาดาพูดเลย

สักนิด

“อยากจะแจ้งความก็แจ้งเลย หิมะตกหนักขนาดนี้ คุณคิดว่าตำรวจที่นี่จะมาหรอ?”

คำพูดของคีรินนั้นคล้ายกับว่ากำลังเย้ยหยันเธอ

“ได้ คุณไม่ยอมออกไปใช่ไหม ! ”

ญาดาพูดแล้วเดินไปหยิบมีดในห้องครัว จากนั้นชี้ไป ที่หน้าของคีริน

“จะไปไหม ! ” เธอใช้มีดขู่เขา

แต่คีรินกลับยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่เจอกันแค่ครึ่งปี ไม่คิด ว่าคุณจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”
ญาดาวางมีดลงบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้น้ำในหม้อ กระเด็นใส่เขา จนเสื้อของเขาเปื้อนไปหมด

คีรินเป็นผู้ชายรักสะอาด ญาดาคิดว่าเขาคงรับไม่ ได้ที่ตนเองเปื้อนแบบนี้

เขายืนขึ้น แล้วเดินมาตรงหน้าของเธอ

“คุณอย่าคิดมาก คุณไม่มีอะไรติดค้างผมทั้งนั้น ตรง กันข้ามผมต่างหากที่ติดค้างคุณ ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะเรื่อง งานจริงๆ ผมพอดีผ่านมาแล้วเห็นคุณกับแฟนกำลังอยู่ ด้วยกัน เห็นคุณยิ้มได้ผมก็สบายใจขึ้นมากแล้ว อีกไม่กี่วัน ผมจะกลับไปไทย”

นี่เป็นครั้งแรกที่คีรินบอกว่าเขาติดค้างเธอ

แต่น่าเสียดายที่มันสายเกินไป ญาดาไม่อยากได้ยิน คำนี้แล้ว

เขาหยิบบัตรเดบิตขึ้นมาให้เธอ “นี่คือบัตรของ ธนาคารให้เดนมาร์ก มีเงินสิบล้านโครนเดนมาร์ก คุณรับ มันไว้เถอะ ตอนนี้อากาศหนาว เอาเงินนี้ไปหาที่พักที่ดี กว่าที่นี่

การมาของเขาและคำพูดที่เปลี่ยนไปนั้น ทำให้ญาดาแปลกใจ

เขาบอกว่าเขาติดค้างเธอ เอาเงินให้เธอ ญาดาไม่ อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเขาจะเปลี่ยนไปเร็วแบบนี้

ต่อให้ตายเธอก็ไม่เชื่อ

เขามองดูสีหน้าของญาดา แววตาของเธอไม่มีความ เชื่อใจในตัวเขา คีรินพูดขึ้น “ผมคงทำเรื่องเลวๆไว้เยอะ การที่อยากทําเรื่องดีๆมันถึงได้ยากแบบนี้”

คีรินวางบัตรเดบิตลงบนโต๊ะ แล้วเดินออกไป ขณะ ที่เขาเดินไปถึงหน้าประตูนั้น ญาดาก็โยนบัตรนั้นใส่หน้า ของเขา “ต่อให้ฉันต้องอดตาย ฉันก็จะไม่มีวันใช้เงินคน อย่างคุณแม้แต่บาทเดียว ไม่ว่าวันนี้คุณจะมาที่นี่เพราะ อะไร แต่ฉันอยากจะบอกคุณว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คุณมันยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก คุณไม่มีสิทธิเข้ามา ใกล้ฉันแม้แต่ก้าวเดียว ! ”

คีรินเดินออกไป แล้วพูดเสียงเบา “เรากลายเป็นคน แปลกหน้าต่อกันได้ยังไง…”

ญาดาปิดประตูลง ตอนนี้ความคิดมากมายอยู่ในหัว ของเธอ เธออยากรู้ว่าเขากลับมาหาเธออีกทำไม เขา อยากจะทำอะไรกันแน่ ตอนนี้ชีวิตของเธอเริ่มดีขึ้นแล้วเธอไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตในขุมนรกนั่นอีก

ญาดาทรุดตัวลงนั่ง แล้วรีบโทรหาเอเชีย

“เอเชีย คุณช่วยจัดการเรื่องไปเยอรมันให้ฉันหน่อย ได้ไหมคะ ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เขากลับมาแล้ว เขา กลับมาแล้ว ฉันกลัว !

“ใคร ! ใครกลับมา !” เอเชียถามด้วยความเป็นห่วง