บทที่ 196 ออกจากชีวิตคีริน

พอญาดาอ่านจดหมายของคีรินจนจบ เธอก็รู้สึก เหมือนมีอะไรมาบีบหัวใจเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ เพราะว่าตัวเองต้องทนทุกข์ ทรมานมาหลายปี และยังถูกตราหน้าว่าเป็นฝ่ายผิด วัน นี้เขาได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ได้ทำ ผิดอะไรใดๆจริงๆ

จดหมายก็อ่านเสร็จแล้ว ทีแรกเธออยากจะเผามัน ทิ้ง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคีรินจะต้องอยู่ห่างไกลจากเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เผามันทิ้ง

จากนั้นเธอเลยเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ในกระเป๋า เดินทาง เธอคิดว่าเธอคงไม่เปิดมันมาอ่านอีก แต่เธอก็ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเก็บจดหมาย ไว้ด้วย

ตอนนี้เธอก็ได้กลับวิลล่าของคีรินแล้ว เธอก็ได้ เก็บข้าวของของตัวเองเสร็จ และกำลังลากกระเป๋าเดิน ทางของตัวเองลงจากชั้นสอง คีรินยืนอยู่ตรงระเบียงชั้น สอง ไม่ได้คิดจะส่งเธอเลย

แม่บ้านจึงครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น “คุณญา ดาคะ ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ”

เธอพยักหน้าเบาๆ พอเธอเดินไปถึงตรงประตู จึง ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคีริน ก็เห็นแค่ข้างหลังของเขา เท่านั้น
แสงอาทิตย์กำลังสอดส่องเส้นผมของเขา ทำให้ เขาดูโดดเด่น ถึงแม้จะมองจากข้างหลังก็ตาม

คีริน เราจากกันจริงๆแล้ว อย่าได้เจอกันอีกเลย

เธอกับคีรินได้ผ่านช่วงเวลามาหลายปี ความทรง จำร้ายๆได้ลอยขึ้นมาในหัวของเธอไปสักพัก

ลาก่อน! และอย่าได้เจอกันอีก!

พอออกจากวิลล่าของคีริน เส้นชัยก็ได้มาหาเธอ

“คุณคิดว่าคุณจะไปไหนต่อ ” เส้นชัยช่วยเธอถือ กระเป๋าเดินทางไว้

เธอถอนหายใจเบาๆ “ครั้งนี้ได้จบไปแล้วจริงๆ ฉัน รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ในโลกใบนี้ ฉันไม่ได้มีญาติ พี่น้องสักคน และฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ไปเยอรมันก็ คงจะอยู่ไม่รอด ยังดีตอนนี้ฉันยังมีวุฒิจบในประเทศอยู่ คีรินให้ฉันเอง ตอนนี้ฉันคงทำได้เพียงไปหาเมืองเล็กๆ แล้วอยู่อย่างเรียบง่าย หางานทำหนึ่งอย่าง ชีวิตของฉัน ก็คงจะเลี้ยงไม่ยาก

เธอไม่กลับเยอรมัน เหตุผลก็เพราะเธอไม่มีเงิน แล้วจะไปใช้ชีวิตที่นั่นได้ยังไง ก็คงต้องขอความช่วย เหลือจากเอเชียอีก และคนที่เธอไม่อยากไปรบกวน ที่สุดก็คือเอเชีย เธอติดหนี้บุญคณผู้ชายคนนี้ไว้ แต่เธอก็ไม่อยากติดมันอีก

เส้นชัยพูดขึ้น “จู่ๆคุณจะไปอยู่ที่เมืองที่ไม่รู้จัก ใครแบบนี้ ไม่มีใครคอยช่วยเหลือคุณ กว่าทุกอย่างจะ ลงตัว คุณก็คงต้องลำบาก และหน้าตาอย่างคุณ ถ้าไป ถึงที่ๆไม่รู้ใคร คุณจะรู้สึกปลอดภัยหรอ?”

ญาดาจึงแย้งกลับ “แต่ก่อนฉันไปอยู่เดนมาร์ก ฉัน ก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองไม่ใช่หรือไง? นั่นเป็น เดนมาร์ก แต่นี่มันก็เมืองไทย ยังไงก็ง่ายกว่าใช้ชีวิตที่ ต่างประเทศอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือไง?”

เส้นชัยจึงลากกระเป๋าเดินทางของเธอไปไว้ข้างๆ และมือของเขาก็เอาเข้าไปในกางเกง เขาเป็นผู้ชายที่ดู ดีมาก ยิ่งตอนที่เขาตั้งใจครุ่นคิดวิธีแก้ปัญหา ไม่ยอมรับ ไม่ได้ว่าเขามีเสน่ห์มากจริงๆ

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ร้ายเหมือนที่เธอคิดไว้ เธอนึก ว่าเขาช่วยเธอเพราะว่าคีริน ตอนที่ในมือของเขามีกุม หลักฐานเอาผิดคีรินไว้มากมาย แต่ตอนที่เธอล้มเลิก แผนการแก้แค้น เขาก็ไม่ได้บังคับเธอให้ทำต่อ เขาแค่ บอกว่าถ้าคิดจะปล่อยแล้วก็ไม่เป็นไร

หรือเขาไม่ได้เป็นคนที่ซับซ้อนเหมือนที่เธอคิดไว้

“คุณผิดแล้ว แต่ก่อนที่คุณมีชีวิตที่ราบรื่นและ ปลอดภัย นั่นเป็นเพราะว่าลูกน้องของคีรินคอยปกป้องคุณอยู่ ตอนนั้นคีรินไม่ได้คิดจะปล่อยคุณไป ตอนนั้น เขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องของใส่ใจ และไม่มีเวลามาสนใจ คุณ เลยสั่งคนคอยสะกดรอยตามคุณตลอดเวลา”

เส้นชัยพูดไม่ผิด ตอนนั้นคีรินสั่งคนคอยสะกดรอย ตามเธอตลอด เรื่องนี้คีรินเองก็ยอมรับกับเธอ

“ญา การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมมันไม่ได้ง่ายเหมือนที่ คุณคิด” เส้นชัยเดินมาตบไหล่ของเธอเบาๆ

เธอพูดขึ้น “ฉันรู้ ฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กมหาลัยที่พึ่ง เรียนจบใหม่ๆแล้ว แต่ว่าชีวิตมันต้องดำเนินต่อ ถ้ากลัว แต่หวาดกลัวและวิตกกังวล มันจะไม่เกิดประโยชน์ อะไร”

เธอพูดไปก็กำลังจะลากกระเป๋าเดินทางของตัว เองไปข้างหน้า

เส้นชัยจึงจับแขนของเธอไว้ “เอาอย่างนี้ คุณไป สิงคโปร์กับผมเถอะ ที่โน่นเป็นเมืองที่ปลอดภัย เหมาะ สมกับการไปอยู่ที่โน่น

เธอปฏิเสธไปโดยไม่คิดอะไรเลย

“ที่โน่นค่าใช้จ่ายสูง ฉันกลัวฉันอยู่ไม่รอด”

ค่าใช้จ่ายสงเป็นแค่หนึ่งเหตุผลที่เธอไม่อยากไปอีกอย่าง ถึงแม้ว่าคนอย่างเส้นชัยไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ เธอกับเขาก็เป็นแค่เพื่อน เธอไม่อยากไปรบกวนเขาครั้ง แล้วครั้งเล่า

“ยังมีผมหนิ คุณจะกลัวอะไร?” เส้นชัยรู้สึก เหตุผลที่เธอบอกนั้นง่ายสำหรับเขามาก

เธอเลยหันไปมองเขา เขาเป็นอะไรกับเธอ ทําไม เธอต้องพึ่งพาเขาในการใช้ชีวิตด้วย

เส้นชัยเลยรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อกี้ของตัวเองมันไม่ได้ สมเหตุสมผลเลย เขาเลยรีบอธิบายขึ้น “ความหมาย ของผมคือผมที่เป็นพี่เขยของคุณ มีหน้าที่ช่วยคุณ อีก อย่าง คุณบอกว่าถ้ามีโอกาสคุณจะไปเยี่ยมสุสานพี่สาว คุณ ไม่ใช่หรือไง?”

พออยากจะไปเยี่ยมพี่สาวเธออยู่แล้ว แต่เธอต้อง คิดหาวิธีอื่น เธอแค่รู้สึกแปลกๆถ้าไปสิงคโปร์กับเขา

“คุณกลัวผมจะเอาคุณไปขายหรอ คุณคิดว่าผม ขาดเงินมากขนาดนั้นเลยหรือไง?” เขาหัวเราะเสียงดัง

“แค่ว่าฉันไปสิงคโปร์ ไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ ฉันทำ อะไรก็คงต้องรบกวนคุณอย่างแน่นอน” เธอกำลังลังเล และไม่อยากจะไป

เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบรบกวนคนอื่น จริงๆเอาง่ายๆก็คือไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร

“ทำไมถึงบอกว่าไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ ผมนี่ไงที่เป็น

พี่เขยของคุณ หรือว่าคุณไม่เห็นผมเป็นญาติ?”

พอเขาพูดแบบนี้ เธอไม่มีที่จะไปจริงๆ ไหนๆเธอก็ อยากจะไปเยี่ยมสุสานพี่สาวของเธอ งั้นก็ถือโอกาสไป ส่งช่อดอกไม้ให้เธอสักช่อ

เธอเลยตกลงจะไปสิงคโปร์กับเส้นชัย ประเทศที่ เป็นเกาะเล็กๆ