บทที่ 208 ไม่ติดค้างอะไรกันอีก

พูดจบสิงหาก็เดินออกมา นี่เขากำลังพูดจาดีๆแทน เจ้านายตัวเองงั้นหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูไปสักพัก หลายครั้งที่ อยากจะยกมือและเคาะประตู แต่ไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปแล้ว จะคุยอะไรกับคีริน เธอแค่รู้สึกถ้าอยู่กับเขาตามลำพังก็ คงจะอึดอัดน่าดู

ผ่านไปครึ่งวัน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเคาะ ประตู เสียงข้างในจึงส่งมา “ประตูไม่ได้ล็อค เข้ามา!”

เธอเดินเข้าไปก็เห็นเขานอนตะแคงข้าง มือยังมีน้ำ เกลือฉีดอยู่

คีรินเห็นเธอด้วยนัยน์ตาไม่ได้สบอารมณ์ใดๆ จาก นั้นเขาก็กวาดสายตามองไปทางอื่น แล้วไม่ได้มองเธอ ต่อ

เธอยืนอยู่ตรงที่ๆไม่ไกลจากเตียงของเขาเกร็งไป ทั้งเรือนร่าง

และครุ่นคิดไปสักพักจึงจะพูดขึ้น “แผลดีขึ้นหรือ

ยัง?”

คีรินเงยหน้ามองเธอ แล้วชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ตรง หน้าเขา “คุณนั่งที่โน่น ผมมีบางอย่างอยากคุยกับ คุณ”
น้ำเสียงของเขาฟังดูเรียบเฉย เหมือนไม่ได้สบอา

รมณ์ใดๆ

และดูเหมือนไม่ยอมมองเธอให้นานกว่านี้

เธอพยักหน้าแล้วนั่งลง จากนั้นก็รอเขาพูดขึ้น

“พอคุณจากผมไป ผมมีความคิดหลายๆอย่าง ผม ติดค้างคุณเยอะมากจริงๆ ทีแรกที่เส้นชัยปรากฏตัวอยู่ ข้างคุณ ผมก็คิดว่าเป้าหมายของเขาคือผม หลังจาก นั้นก็พึ่งจะรู้ว่าไม่ใช่ผมแต่เป็นคุณ ผมเลยรู้สึกแปลก ใจ แล้วจึงสืบข้อมูลเขา และมันก็ผิดปกติจริงๆ คุณกับ ภรรยาของเขาหน้าตาเหมือนกันมาก และภรรยาของ เขาตายเพราะเขาฆ่าเอง เขาเป็นผู้ป่วยทางจิต ผมกลัว ว่าคุณจะตกอยู่ในอันตนาย เลยรีบมาหาคุณที่สิงคโปร์ และคิดหาวิธีจะพาคุณกลับประเทศ”

เขาไม่ได้พูดขึ้นต่อ ญาดาเลยนึกว่าเขารอคำตอบ

เธอเลยรีบขอบคุณ “ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีคุณ ฉัน คงแย่แน่ๆ ครั้งนี้ขอบคุณจริงๆ

คีรินมองเธอพลางแสยะยิ้มขึ้น “ผมช่วยคุณ ไม่ ได้ให้คุณขอบคุณผม คำพูดพวกนี้ของผมก็ไม่ได้สื่อให้ คุณต้องขอบคุณผม
คำพูดของเขาทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าสิงหาได้พูด อะไรกับเธอ

เธอไม่ชอบเขา ไม่รักเขา ต่อให้ดีกันก็คงจะอยู่ ด้วยกันอย่างทุกข์ทรมาน เธอแบ่งแยกได้อย่างชัดเจน ตอบแทนบุญคุณก็ส่วนของตอบแทนบุญคุณ ความรู้สึก ก็คือส่วนของความรู้สึก

เขายิ้มเยาะออกมากว่าเดิม และพูดขึ้นอย่างเย็น ชา “คุณคิดไปไกลแล้วใช่ไหม อย่ากังวลไปเลย ที่ผม ทำตอนนี้ก็เพื่อจะชดใช้ในสิ่งที่ติดค้างคุณ ตอนนั้นผม ไม่ควรรังแกเด็กอย่างคุณจริงๆ

ญาดามองหน้าเขา

“ครั้งนี้ที่ผมถูกยิงจนเกือบเสียชีวิต คุณคิดว่าครั้ง นี้เราสามารถหายขาดกันได้หรือไม่?” เขาจับจ้องเธอ ไว้ไม่ปล่อยด้วยนัยน์ตาที่ลึก

“ไม่พอหรอ? ไม่งั้นคุณก็ยิงผมอีกนัดไหม?” คีริน พูดขึ้นแบบนี้ก็ได้โยนปืนที่อยู่ใต้หมอนของเขาให้เธอ เธอรู้สึกสะดุ้งตกใจ และปืนก็ตกลงบนพื้น

“เก็บขึ้นมาสิ ยิงตามใจชอบได้เลยนะ เอาชีวิตผม ไปเลยก็ได้ ผมไม่เคยชอบติดหนี้ใครอยู่แล้ว”

น้ำเสียงที่คีรินดังลั่นขึ้น เธอจึงสะดุ้งตกใจพลางส่ายหัวไม่หยุด “คุณไม่ได้ติดค้างอะไรฉัน เราไม่ได้ติด ค้างอะไรกัน คุณใจเย็นก่อนนะ ระหว่างแผลของตัวเอง ด้วย”

คีรินพูดขึ้น “คุณรู้สึกว่าผมไม่ได้ติดค้างอะไรคุณ จริงๆหรอ?”

ญาดาพยักหน้า “ไม่ติดค้างอะไรแล้ว ชีวิตของฉัน คุณเป็นคนช่วย ระหว่างเราถือว่าหายขาดกัน”

ไม่รู้ว่าคีรินไปเอากระดาษมาจากไหน “ไหนๆคุณ ก็บอกว่าผมไม่ได้ติดค้างอะไรคุณ จากคุณก็เซ็นชื่อตัว เองที่นี่ที ผมกลัววันข้างหน้าคุณจะเสียใจที่พูดออกมา แบบนี้ แล้วไม่ยอมรับคำพูดตัวเอง”

เขายื่นกระดาษให้เธอ เธอจึงเปิดซองกระดาษดู ก็ คือคำที่ให้คำมั่นสัญญาว่าคีรินไม่ได้ติดค้างอะไรญาดา อีก

เธอคิดว่ากลับประเทศไป เธอก็คงแยกทางกับเขา ไม่มีทางที่เธอได้ใช้สัญญานี่หรอก

แต่ว่าคีรินบอกให้เธอเซ็น เธอก็เซ็นไป ตอนนี้เขา บาดเจ็บอยู่ เธอต้องยอมเขาไปก่อน

เธอจึงเซ็นชื่อของตัวเองอย่างยินยอม จากนั้นก็ ทำให้คีรินรู้สึกพอใจมาก
เขาเลยเงยหน้ามองเธออีกครั้ง “คุณออกไปได้ แล้ว ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”

“อื้อ อะไรนะ??”

“ผมบอกให้คุณออกไป ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องหรือไง หรือจะให้ผมแปลภาษา อังกฤษ”

คีรินพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด เธอเลยผุดลุกขึ้น “รู้ แล้วๆ ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ตอนนี้เรือขับออกมาไกลแล้ว เธอก็จะปลอดภัย แค่คิดๆดูแล้วกลับประเทศไปเธอจะไปไหนดี ตอนนี้เธอ กับคีรินไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ภรรยาเก่าของเขา ก็คงไม่มาหาเรื่องเธอหรอก

ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลว่าจะทำยังไงดี พาสป็อตและ บัตรประชาชนของเธออยู่ที่เส้นชัยหมด และคีรินเองก็ ทำให้เธอเห็นอย่างแน่ชัด ครั้งนี้เขาช่วยเธอเพื่อชดใช้ หนี้ หลังจากกลับไป เขาคงไม่สนว่าเธอจะเป็นหรือจะ ตาย

แต่ตอนนี้เธอไม่มีทั้งพาสป็อต งานและเงิน เขายิง

เธอให้ตายไปจะดีกว่า

ตอนที่นอนอยู่บนเรือ เธอหลับไม่สนิท เพราะรู้สึกวิตกกังวลเพราะเส้นชัย และฝันร้ายไม่หยุด ฝันว่าตัว เองถูกฆ่าหั่นตาย เธอตกใจจนกรีดร้องในฝันตลอดเวลา

และเธอได้สัมผัสถึงว่ามีคนจับหน้าของเธออย่าง อ่อนโยน บอกเธอว่าไม่ต้องกลัว แต่พอเธอตื่นมากลับ ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เธอแค่ฝันไป!

พอถึงท่าเรือในไทย คีรินบอกเธอ “คุณไม่ต้อง กลัวเส้นชัยจะมาหาคุณอีก เขาไม่กล้ามาที่นี่ ที่นี่เป็น ถิ่นผม และคุณก็ไม่ต้องกังวลว่ารพีภัทรจะมาหาคุณ ใช้ ชีวิตของคุณอยู่ดีๆก็พอ!”

พูดจบก็เดินออกจากเรือแล้วขึ้นฝั่ง

แผลของเขาเหมือนไม่ได้เป็นอุปสรรคให้เขาต้อง เดินลําบากเลย เธอเดินอยู่หลังเขา และรู้สึกอึดอัดใจ มาก เขาจะพูดแค่นี้จริงๆหรอ ไม่ได้คิดจะพูดอะไรอย่าง อื่นหรือไง

เธอเลยไม่อยากจะเกรงใจเขาอีกต่อไป จากนั้นก็ เดินขึ้นหน้าไปแล้วยืนขวางทางเขาว้ แล้วถามขึ้น “คุณ จะพูดกับฉันแค่นี้หรอ?”

คีรินใส่แว่นดำไว้ เธอมองไม่เห็นว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

“แล้วคณยังหวังว่าผมจะพูดอะไรอีก จัดการวางแผนชีวิตคุณให้ดี ให้เงินให้บ้านให้รถพร้อมคนขับ และคนใช้ที่คอยดูแลคุณงั้นหรอ? แล้วยังช่วยคุณทำ พาสป็อตใหญ่ หางานให้คุณงั้นหรอ? อย่าว่าเป็นเล่น เลย ญาดา คุณเป็นอะไรกับผม ผมไม่มีหน้าที่มาดูแล ชีวิตคุณ เซ็นสัญญาไปแล้ว ผมช่วยชีวิตคุณไปแล้ว เรา ไม่ติดค้างอะไรกันอีก”

เขาเดินอ้อมเธอไป

ท่าทีของคีรินเป็นสิ่งที่เธอปรารถนาไม่ใช่หรอ? ไม่สนใจไม่ข้องเกี่ยวกับชีวิตเธอ แต่ทำไมเธอถึงแอบ เสียใจในใจ เพราะว่าเธอรู้สึกว่าเขาตั้งใจทำแบบนี้ รู้ว่า เธอไม่เหลืออะไรแล้ว เลยทำเป็นไม่สนใจเธอ

เธอเลยแหงนหน้า และพยายามกดกลั้นน้ำตาไม่ ให้ไหลออกมา

คีรินขึ้นรถไป สิงหาก็ตามไปติด เธอมองรถของ เขาขับผ่าน แล้วทิ้งเธอไว้ที่ท่าคนเดียว