บทที่ 198 แปลกพิลึก

หลังจากที่มาร์วินไปนั้น เธอก็ยืนพิงประตูอย่าง

หมดแล้ว

จบแล้ว ในที่สุดเธอก็จบทุกอย่างกับครอบครัวของ

เขาแล้ว

เช้าววันที่สอง

เส้นชัยมารับเธอไปที่สนามบิน ขณะที่อยู่ในสนาม บินนั้น เส้นชัยก็ช่วยเธอจัดการทุกอย่าง ญษดามองไป รอบๆ

เหมือนเธอจะเห็นคีรินอยู่ไม่ไกล ไม่รู้ว่าเธอคิดไป เองรึเปล่า

แต่เธอรู้สึกว่าใครคนนั้นที่ยืนอยู่คือคีริน

ตอนนี้สายตาของเธอสั้นมาก

ญาดาจึงไม่แน่ใจว่าใช่คีรินหรือเปล่า

แต่เธอก็คิดว่าในเมื่อเรื่องของเธอกับเขาก็เดินมา ถึงตรงนี้แล้ว เขาไม่มีความจำเป็นต้องมาถึงสนามบิน

ญาดามองไปทางนั้นอยู่นั้น จนเส้นชัยเดินกลับมา เขาตบไหล่ของเธอเบาๆแล้วพูดขึ้น “มองอะไรอยู่ ทุก อย่างเรียบร้อยแล้วเราเข้าไปด้านในกันเถอะ”
เส้นชัยพาเธอเดินเข้าไป ญาดาอดไม่ได้ที่จะหัน หลังกลับมามอง แต่เธอกลับไม่เห็นเขาแล้ว

คงเป็นเพราะเธอคิดไปเอง

คนที่เธอเห็นไม่มีวันเป็นคีรินหรอก

ขณะที่ขึ้นไปบนเครื่องนั้น ระหว่างที่เครื่องกำลังจะ บิน จู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นแรง

เหมือนว่าในใจลึกๆนั้น เธอยังไม่อยากไปไหน

เส้นชัยเองก็สังเกตุเห็นความผิดปกติของเธอ เขา จับมือเธอเอาไว้แล้วพูดขึ้น “การที่เราจะไปที่ใหม่ๆ มัน ก็ไม่แปลกที่คุณจะรู้สึกกังวล คุณไม่ต้องคิดมาก”

ญาดาพยักหน้า จากนั้นก็ดึงมือกลับ “ค่ะ ฉัน เข้าใจแล้ว ฉันขอนอนพักก่อนนะคะ”

“ครับ คุณนอนเถอะ”

ญาดาหลับตาลง ตอนที่เครื่องบินขึ้นนั้น หัวใจของ เธอเต้นแรงจนเหมือนว่ามันจะบินออกมา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอนั่งเครื่องบิน

ญาดาไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงหัวใจเต้นแรงแบบนี้
ไม่นานก็บินมาถึงสิงคโปร์

คนขับรถของเส้นชัยมารับเธอกับเขา

ตอนนี้เธอก็มาถึงประเทศใหม่ๆ ที่ทุกอย่างดู สวยงาม แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอกลับไม่ได้รู้สึกชอบ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงรู้สึกอยากจะหนีไปจากที่

แต่ยังไงเธอก็อยากไปเห็นหลุมฝังศพก่อน แล้ว ค่อยไปจากที่นี่

บ้านของเส้นชัยนั้นห่างไกลผู้คน ถึงแม้ว่าเขาจะ รวยมาก แต่เพราะสิงคโปรเป็นประเทศเล็กๆ จึงทำให้ ราคาที่ดินสูงมาก

ที่ๆเขาอยู่นั้นยังไม่เจริญ ทำให้ไม่วุ่นวาย

“คุณเส้นชัยคะ ทำไมแถวนี้ถึงไม่มีความเจริญ

เลย?”

เส้นชัยลดกระจกรถลงแล้วพูดขึ้น “เพราะผมซื้อ ดินแถวนี้เอาไว้หมดแล้ว”

แล้วเขาจะซื้อที่ดินมากมายแบบนี้เอาไว้ทำไม?
บ้านของเส้นชัยอยู่ในป่าสน ญาดายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึก

อึดอัด

บางทีวิถีชีวิตของคนรวยอาจจะแปลกก็ได้ อย่าง เช่นคีริน เขาชอบอยู่บ้านกลางดอย และยังเลี้ยงสิงโต เป็นสัตว์เลี้ยงอีก

ญาดาบอกกับตัวเอง

เมื่อมาถึงบ้านของเส้นชัย ประตูเหล็กขนาดใหญ่ ถูกเปิดออก หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปนั้น ประตู เหล็กนั่นก็ปิดเสียงดังทันที

มีพ่อบ้านแก่ๆคนหนึ่งเดินมาต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับคุณผู้หญิงกลับบ้านครับ”

พ่อบ้านเรียกเธอว่าคุณผู้หญิง ญาดาจึงรีบหันไป

หาเส้นชัย

เส้นชัยพูดอธิบาย “ปกติผมไม่เคยพาผู้หญิงกลับ มาบ้าน คุณคือผู้หญิงคนที่สองที่ผมพากลับมา คนแรก คือพี่สาวของคุณ ผู้หญิงที่ผมพาเข้ามาที่นี่ล้วนถูกเรียก ว่าคุณผู้หญิง”

“คุณผู้หญิง? คุณพูดอะไรของคุณคะ? คุณเส้น

ชัย?”
ญาดามองหน้าเส้นชัย เหมือนกำลังครุ่นคิดว่าสิ่งที่ เขาพูดคือความจริงหรือกำลังแกล้งเธอ

“พ่อบ้านของผมเข้าใจแบบนี้ คุณอย่าคิดมากเลย รีบเข้าไปพักเถอะ เดินทางมาทั้งวันแล้ว”

“ฉันอยากไปที่หลุมฝังศพของพี่สาวค่ะ ฉันรู้สึกไม่ ชอบสิงคโปรเท่าไหร่ ฉันอยากกลับเมืองไทย

เส้นชัยไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่เขามองมานั้น แปลกๆ

บ้านของเขามีสามชั้น ชั้นแรกเป็นห้องรับแขกและ ห้องครัว ส่วนชั้นที่สองนั้นเป็นห้องทำงานและห้องนอน แต่ชั้นที่สามกลับถูกล็อคเอาไว้

ญาดาเองก็ไม่เกรงใจ ไม่กล้าถามเขาว่าทำไมต้อง ล็อคชั้นสามเอาไว้ด้วย

ญาดาอยู่บ้านเขามาสามวันแล้ว แต่เส้นชัยก็ยังไม่ ยอมพาเธอไปที่หลุมฝังศพของพี่สาว

ส่วนชั้นสามนั้นถูกล็อคเอาไว้ ไม่เคยเปิดออกเลย สักครั้ง

ด้านหลังบ้านเป็นป่าสนขนาดกว้าง
ญาดาไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เธออยากกลับเมืองไทย แต่ตอนที่เธอไปคุยกับพ่อบ้าน พ่อบ้านกลับไม่ยอมพูด คุยกับเธอ

และตอนนี้เธอก็หาตัวเส้นชัยไม่เจอด้วย เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องติดอยู่ในนี้อีกนานเท่าไหร่

ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ เธอฝันร้ายทุกคืน เธอเห็นหัว ของคนที่มีหน้าตาเหมือนเธอลอยเอาไว้

ญาดาตกใจจนร้องเสียงหลง แล้วตื่นจากฝัน

เธอหายใจหืดหอบ ความฝันเมื่อกี้นั้นเหมือนจริง มาก ทำไมเธอถึงฝันแปลกๆแบบนี้นะ

ที่นี่ดูลึกลับและแปลกประหลาด ญาดาไม่อยากจะ อยู่ที่นี่อีกแล้ว

เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนและว้าวุ่นใจ

ญาดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาเส้นชัย

ไม่นานปลายสายก็รับ “ญาดาดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่นอน โทรมาหาผมมีอะไรรึเปล่า”

ญาดาไม่อยากตอบคำถามเขา “ตอนนี้คุณอย่ไหนคะ ทำไมทิ้งฉันเอาไว้ที่บ้านแบบนี้ แต่คุณกลับหาย ไป?”

ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่สิงคโปรต่ออีกแล้ว เธอ อยากจะรีบกลับไปที่เมืองไทย

เสียงของเส้นชัยนั้นแหบพร่า คงเพราะพึ่งตื่นนอน

“ช่วงนี้ผมงานยุ่ง อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับไปแล้ว คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านให้สบายใจเถอะ”

“ฉันรู้สึกไม่ชอบที่นี่ค่ะ คุณช่วยพาฉันกลับไป เมืองไทยหน่อย”

ญาดายิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าบ้านของเส้นชัยนั้นแปลก

พิลึก

พ่อบ้านของเขาเองก็ทำตัวแปลกๆ แม้แต่ตัวเขาเอง ก็แปลกๆ ทุกอย่างที่นี่แปลกไปหมด

ปลายสายเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น “วันมะรืนผม ก็จะกลับไปแล้ว คุณพักอยู่ที่บ้านผมไปก่อนแล้วกัน”

พูดจบเขาก็ตัดสายไป น้ำเสียงของเขาไม่ดูสุขม นุ่มลึกเหมือนก่อนหน้านี้

ญาดาขนลุก จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าตัวเองหนีเสืออย่างคืริน มาเจอจระเข้อย่างเส้นชัย

ญาดานึกถึงชั้นสามที่ถูกล็อคเอาไว้

ด้วยความสงสัย เธอจึงอาศัยโอกาสตอนที่ทุกคน นอนหลับ ขึ้นไปดูว่าชั้นสามมีอะไรกันแน่

เส้นชัยต้องซ่อนความลับเอาไว้บนชั้นสามอย่าง

แน่นอน

แต่ว่ามันถูกล็อค ญาดาจึงคิดจะปีนต้นไม้ขึ้นไปดู

แต่เธอที่พึ่งเดินออกมา จู่ๆไฟในบ้านก็สว่างจ้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ