เล่ห์รักนายซาตาน

บทที่ 136 ความรักหรือความแค้น



บทที่ 136 ความรักหรือความแค้น

แรงตบจากเขาทําให้หน้าของเธอหันคว้บ ใบหน้า ขาวเป็นรอยแดง เลือดไหลซิบๆตรงมุมปากของเธอ “หึ… ถ้าคุณแน่จริงก็ปล่อยให้ฉันตายไปเลยสิคะ !”

“คีริน มันคือตัวซวยของครอบครัวเหมือนแม่ของ

มัน ! ”

คุณย่าพูดเสริม ญาดากวาดตามองไปบนโต๊ะอาหาร ทุกคนยิ้มเยาะที่เธอถูกคีรินตบ

คีรินง้างมือขึ้นอยากจะตบเธออีกครั้ง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำร้ายเธอ ทุกครั้งที่เขาไม่ พอใจเขาก็มักจะใช้กำลังกับเธอ

ญาดาถามตัวเองในใจ นี่คือความรักสำหรับเขาสินะ ความรักที่ไม่เคยปกป้อง ความรักที่เอาเงินฟาดหัว ความ รักที่ใช้ความรุนแรง

แล้วเธอจะรักคนอย่างเขาได้ยังไง อย่าว่าแต่รักเลย ขอแค่ไม่เกลียดเขาก็เป็นเรื่องยากในชีวิตเธอแล้ว

ญาดาหลับตาลง เพื่อทำใจกับการถูกตบอีกครั้ง

แต่มาร์วินก็เข้ามาคว้าแขนพี่ชายแล้วพูดขึ้น”พอแล้วครับพี่ ทั้งๆที่คุณย่ากับคุณป้าเป็นคนพูดจาดูถูก ญาดาก่อน ไม่มีใครอยากถูกคนอื่นพูดจาเหยียดหยาม แบบนี้หรอกนะครับ”

“มาร์วิน กำลังพูดอะไรของหลาน ผู้หญิงคนนี้สาป แช่งให้ย่าตาย ทำไมไม่เห็นพี่ชายของเราสั่งสอนมัน ทำไม เพราะยังไม่ลืมมันรึไง?!

เรื่องของเธอกับมาร์วิน ญาดาเดาว่าทุกคนในที่นี้คงรู้ กันหมดแล้ว

แต่แค่ทุกคนไม่อยากพูดมันออกมา ทั้งพี่ทั้งน้องรักผู้ หญิงคนเดียวกัน พูดไปถึงไหนอายไปถึงนั่น

ไม่รู้ว่าเพราะคำพูดของคุณหญิงหรือเพราะอะไร

คีรินหันไปมองหน้าน้องชายด้วยความไม่พอใจ เขา สะบัดมือน้องชายตัวเองทิ้ง แล้วลากญาดาขึ้นไปบนห้อง

เขาลากเธอขึ้นไปบนห้องนอนของเขา แล้วผลักเธอ ลงบนเตียง “ก่อนจะมาที่นี่ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ แล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้? หรืออยากจะให้ผมตบเตือน สติคุณอีกครั้ง บ๊ะ !

ญาดาจับที่หน้าของตัวเอง ซึ่งตอนนี้บวมเป่ง
เธอหัวเราะในลําคอ หัวเราะสมเพสตัวเอง

” …อยากจะตบฉันอีกหรอคะ? ฉันตกลงกับคุณว่า จะไม่พูดอะไร แต่คุณไม่เห็นที่คนในครอบครัวคุณพูดรึไง? เหมือนอย่างที่มาร์วินพูด ไม่มีใครอยากจะถูกดูถูกเหยียด หยามหรอกนะคะ !

เขาคือซาตานในคราบมนุษย์ชัดๆ

ญาดาเจ็บไปหมดทั้งหน้า มันชาแล้วค่อยๆปวดขึ้นมา

คีรินมองดูหน้าของเธอ แล้วถอยหลัง เขาเอามือขึ้น มาจับผมของตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมา “ทำไมคุณถึงไม่ เคยฟังผมเลย ผมไม่อยากทําร้ายคุณ ผมแค่ต้องการให้ คุณขอโทษคุณย่า พวกเขาคือครอบครัวของผม คุณเองก็ กำลังจะเป็นคนในครอบครัวผม คุณพูดแบบนี้กับผู้ใหญ่มัน ไม่เหมาะสม”

ญาดาหัวเราะในลำคอ “หึ ดังนั้นคุณก็เลยควรที่จะ ตบหน้าฉัน? ฉันอดทนกับครอบครัวของคุณมาทั้งชีวิต โดนทุบตีทําร้ายทุกอย่าง…”

น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่เคยถูก ทําร้าย ถูกทุบตี จิกหัว ตั้งแต่เล็กจนโตมันฉายไปมาใน ความคิดของเธอ
จู่ๆเขาก็ล้มตัวลงนั่งบนพื้น เขากอดเข่าตัวเองเอาไว้ แล้วจิกผมของตนเอง สภาพของเขาในตอนนี้ไม่ต่างกับ คนโรคจิต

เขาพูดด้วยความเจ็บปวด “ผมไม่อยากทุบตีคุณ แต่ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ คุณก็รู้ว่าผมต้องพยายามมากแค่ ไหน เพื่อที่จะได้ไม่เกลียดคุณ แล้วทำไมคุณถึงต้องพูด เรื่องแม่ขึ้นมา”

ญาดารู้ดีว่าเขาsensitiveเรื่องแม่มาก แต่คนที่พูด ถึงแม่เขาก่อนคือคุณย่าของเขา ไม่ใช่เธอ

คีรินลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

ญาดาจึงไปล้างหน้าในห้องน้ำ ตอนนี้หน้าของเธอ

บวมเป่ง

เธอต้องออกไปเจอคีริน อยากให้เขาเห็นว่าเขาทำ อะไรกับเธอลงไป

เธอมองลงไปชั้นล่าง แต่ไม่มีใครอยู่

จึงค่อยๆย่องลงไป

เธอได้ยินเสียงคนรับใช้สองคนพูดขึ้น
สาวรับใช้คนที่หนึ่ง “เมื่อกี้คุณคีรินโมโหหนักมาก เลย ไล่คุณหนูและคุณลุงออกไป แล้วบอกอีกว่าอย่าเข้า มาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก คุณหญิงท่านก็ถูกคุณคีรินโมโห ใสไม่น้อย”

สาวรับใช้คนที่สอง “จริง เมื่อกี้ฉันเห็นคุณคีรินเดิน ไปที่สวนหลังบ้าน เขายืนมองมือตัวเองตั้งนาน แกว่า คุณ คีรินคงเสียใจใช่ไหมที่ตบญาดา”

สาวรับใช้คนที่หนึ่ง “ฉันคิดว่าคงใช่แหละ แต่ได้ยิน ป้าแม่บ้านบอกว่า เมื่อก่อนคุณคีรินเกลียดคุณญาดามาก ถึงขั้นให้พวกวัยรุ่นไปรุมโทรม”

สาวรับใช้คนที่สอง “ได้ยินมาว่ารอดมาได้นะ เพราะ คุณมาร์วินเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน ได้ยินว่าคุณญาดากับคุณ มาร์วินเคยรักกันมาก่อนด้วย”

สาวรับใช้คนที่หนึ่ง “น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ เพราะ ป้าแม่บ้านบอกว่าคุณมาร์วินคอยช่วยคุณญาดาตั้งแต่เด็ก แต่ฉันคิดว่าคุณญาดาก็คงไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเท่าไหร่ ทำให้ คุณคีรินกับภรรยาหย่ากัน จนสุดท้ายตัวเองจะได้แต่งงาน กับคุณคีริน ฉันว่าคงจะแรดน่าดู ไม่อย่างนั้นคุณคีรินจะ แต่งงานกับเธอทำไม !

ญาดาไม่อยากทนฟังต่อ ถ้าถามว่าเธอเสียใจไหมที่ถูกคนนินทาแบบนี้ เธอก็ตอบว่าเสียใจมาก

แต่จะทำยังไงได้ เพราะสิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริง ถึงแม้ว่ามันจะไม่จริงทั้งหมด เพราะทุกคนเข้าใจผิดคิดว่า เธอไปยั่วคีริน ทั้งๆที่ในความเป็นจริงเธออยากจะหนีไป จากเขาแทบตาย

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่านั้น คือถือโอกาสที่คีรินไม่อยู่ รีบไปหามาร์วิน เธอมีเรื่องอยากจะคุยกับเขา

ญาดามองไปรอบๆเมื่อไม่เห็นใคร จึงเดินไปที่ห้อง ของมาร์วิน

เธอเคาะประตูสักพัก แต่ไม่มีคนมาเปิด ญาดาจึงจะ

หันกลับ

แต่ประตูก็เปิดขึ้น “ญาดา……..คุณมาหาผมหรอ?”

ญาดาคลายยิ้มให้เขา

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่…..อยากมาดูคุณเท่านั้น ฉันไปก่อนนะคะ”

เขาคว้าแขนเธอเอาไว้ ญาดาร้องเสียงหลง “อ๊า”
มาร์วินถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไป?”

“ญาเจ็บ ! ”

คีรินเปิดดูคอเสื้อของเธอ ก็เห็นรอยอย่างชัดเจน

“นี่มันอะไรกัน?”

มาร์วินถามเสียงดัง เขารีบปล่อยมือออก เขารู้ดีว่ามัน คือรอยอะไร

แต่ผู้ชายที่อบอุ่นอย่างเขา ไม่มีวันทำแบบนี้กับผู้ หญิงที่รักหรอก

ญาดาส่ายหน้า “ไม่มีอะไรค่ะ ญาชินแล้ว”

มาร์วินมองหน้าเธอด้วยแววตาเศร้าๆ

“เจ็บไหม?”

ญาดายิ้ม “ไม่เจ็บค่ะ ญาชินแล้ว”

ญาดาเน้นคำว่าชิน เพราะอยากให้เขารู้ว่าพี่ชายตัว เองทำร้ายเธอไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่เขาทำแบบนี้กับ เธอบ่อยมาก
มาร์วินจับมือของเธอ ญาดาพยายามสะบัดทิ้ง

“คุณมาร์วิน จะทำอะไรของคุณคะ?”

มาร์วินตอบ “ผมจะพาคุณไปหาพี่คีริน ในเมื่อคุณไม่ ได้รักเขา ผมจะบอกให้เขาปล่อยคุณไป !


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ