บทที่ 279 ลาก่อนผู้หญิงของผม
ญาดากับคีรินกลับมาที่บ้าน คีรินเอาน้ำแข็งมา ประคบหน้าให้เธอด้วยตนเอง
ญาดานอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา ญาดาเอื้อมมือไปกอดคีริน
“คุณคีรินคะ ชีวิตของฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากคุณ”
“เหลือแค่ผมเพียงคนเดียว ไม่ดีหรอ?”
“ดีค่ะ ดีมากเลยด้วย คุณต้องดีกับฉันแบบนี้ตลอด ไปนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันคงเสียใจมาก”
เขาลูบผมของเธอ แล้วพูดด้วยความอ่อนโยน “ครับ ผมจะรักและทะนุถนอมคุณ ผมจะทำให้คุณ กลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก”
ญาดาคลายยิ้มบางๆ ความเป็นจริงนั้นเย็นนี้เขามี ประชุม แต่เขาอยากอยู่ดูแลเธอมากกว่า ญาดารู้สึกว่า การปรากฏตัวของเธอกระทบต่อการทำงานของคีริน หลายครั้งที่เขาต้องทำงานจนดึกเพราะตอนกลางวัน เขาอยากจะอยู่กับเธอ
ญาดารู้สึกว่าเธอควรจะทำอะไรเพื่อเขาบ้าง ใน เมื่อเขาไม่อยากไปทำงานเพราะเป็นห่วงเธอ ถ้าอย่าง นั้นเธอก็ไปทำงานกับเขา คอยอยู่ดูแลเขาที่ทำงาน
แค่นี้เขาก็สามารถทำงานได้และไม่ต้องกังวลหรือ เป็นห่วงเธอด้วย
“คุณคีรินคะ ให้ฉันไปทำงานกับคุณดีไหมคะ ฉัน ไปลงพื้นที่ก่อสร้างกับคุณ?”
คีรินปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “พื้นที่ก่อสร้างพวกนั้น มีแต่ฝุ่น คุณเป็นผู้หญิงจะไปทำไมครับ?”
“ที่ไหนที่คุณไปได้ ฉันก็ไปได้หมดค่ะ ฉันแค่อยาก อยู่กับคุณก็เท่านั้น คุณทำงานส่วนฉันก็คอยอยู่ข้างๆ แบบนี้ไม่ดีหรอคะ?”
คีรินยอมใจอ่อน “ก็ได้ครับ งั้นคุณไปเปลี่ยน เสื้อผ้าก่อนสิ เดี๋ยวเราไปด้วยกัน”
คนขับรถของคีริน พาเธอกับเขาไปยังพื้นที่ ก่อสร้าง คีรินจับมือเธอแน่นตลอดการทำงาน เขาคอย แนะนำและพูดโปรเจคที่กำลังก่อสร้างนี้ให้เธอฟัง ญา ดารู้สึกภูมิใจในตัวสามีของตนเองจริงๆ
ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกดิน คีรินพาเธอไปกินมื้อ เย็นที่ร้านอาหาร
แต่ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย เธอเจอกับมาร์วิน ไม่ว่ามาร์วินจะเป็นยังไงในสายตาของคีรินเขาก็ยังเป็น น้องชายอยู่วันยันค่ำ
คีรินเอ่ยถามมาร์วิน ว่าจะไปกินข้าวด้วยกันไหม ความเป็นจริงนั้นญาดาไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับ มาร์วิน แต่คีรินเอ่ยปากชวนแบบนี้ เธอเองก็ไม่กล้าพูด อะไร
ไม่ว่าพวกเขาสองคนจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน ใน สายตาของคีริน มาร์วินเป็นญาติเพียงคนเดียวของเขา
มาร์วินไม่ได้ปฏิเสธ เขาออกไปกินข้าวกับเธอและ คีริน ระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้นมาร์วินก็หยิบบุหรี่ออกมา สูบ “แกติดบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่าสูบเลย มันไม่ดี”
มาร์วินไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย “ผมจะสูบเวลาที่ผม เครียดๆ เรื่องนี้ญาดารู้ดีครับ”
คำพูดของมาร์วินทำให้สีหน้าของคีรินเปลี่ยนไปใน
ทันที
การนั่งกินข้าวกันสามคน ทำให้ญาดารู้สึกอึดอัด มาก อีกทั้งกลิ่นบุหรี่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกเหม็น
ญาดาหันไปมองหน้าคีริน “คุณคีรินคะ ฉันขอออก ไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะคะ คุณกับน้องชายกินกัน ไปเลยฉันอิ่มแล้ว ”
ญาดาเดินออกไปโดยไม่รอความคิดเห็นจากคีริน
ไม่นาน มาร์วินก็เดินตามเธอออกมา ตอนแรกเธอ คิดว่าจะเป็นคีรินเสียอีก
มาร์วินพูดขึ้น “ญาดา ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับ
คุณ”
ญาดามองไปด้านหลัง เมื่อไม่เห็นคีรินจึงขมวดคิ้ว แล้วถามขึ้น “พี่ชายคุณล้ะ?”
“เดี๋ยวพี่คีรินก็ตามออกมา ผมอยากมีเรื่องจะคุย กับคุณ ผมขอเวลาไม่นาน”
การที่คีรินปล่อยให้มาร์วินมาคุยกับเธอส่วนตัว แบบนี้ ทำให้ญาดาไม่ชอบใจ จึงหันไปพูดกับมาร์วิน ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน หรอกค่ะ ”
พูดจบญาดาก็เดินหนีไปอีกทาง แต่ทว่ามาร์วิน กลับคว้ามือเธอเอาไว้
“ปล่อยฉัน! ” ญาดาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณ เป็นผู้หญิงของพี่ชาย คุณ คุณไม่ควรจับมือถือแขนผู้หญิงของพี่ชายรึเปล่า คะ?”
มาร์วินหน้าแดงด้วยความโกรธจากนั้นเขาก็ปล่อย
มือเธอ
“มีอะไรคะ คุณพูดมาสิ”
มาร์วินเงียบอยู่นานแล้วถามขึ้น “คุณรักพี่คีริน จริงๆหรอ??”
ญาดาพยักหน้า “ใช่ค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ยอม แต่งงานกับเขา 11
“แต่ว่าวันนั้นผมได้ยินคุณบอกว่า คุณถูกบีบบังคับ ให้แต่งงานกับพี่คีริน”
“วันนั้นเราก็แค่ทะเลาะกันค่ะ” ญาดาพูดด้วย สีหน้าเรียบเฉย
มาร์วินมองมาที่เธอ นัยน์ตาของเขาแฝงความเจ็บ ปวด “ญา ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ คุณเกลียดคนใน ครอบครัวผมมากเลยหรอ?”
“ฉันไม่ได้เกลียดทุกคนในครอบครัวคุณหรอก ค่ะ ฉันรักคุณคีรินแต่สำหรับคุณฉันก็แค่รู้สึกเฉยๆ ไม่ ได้รู้สึกเกลียดหรือชอบ ส่วนพ่อของคุณฉันยอมรับว่า ฉันเคยเกลียดท่าน แต่ถึงยังไงตอนนี้ฉันก็เป็นคนใน ครอบครัวคุณแล้ว ในอนาคตฉันต้องมีลูกกับคุณคีริน ส่วนคุณก็จะกลายเป็นอาของลูกฉัน ฉันอภัยให้ทุกคน และจะเริ่มต้นใหม่ค่ะ”
มาร์วินมองมาที่เธอ “ครับ ผมเข้าใจทกอย่างแล้วขอให้คุณกับพี่คีรินรักกันให้มากๆมีความสุขกับชีวิตคู่ที่ พวกคุณเลือก”
พูดจบมาร์วินก็เดินหันหลังจากไป แต่จู่ๆเขากลับ หันกลับมากอดเธอเอาไว้ ญาดาดีดดิ้นไปมา “คุณมาร์ วิน คุณบ้าไปแล้วหรือไงคะ? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
คีรินพูดด้วยเสียงสั่นเครือและแหบพร่า “ญาดา ผมอยากจะกอดคุณ ผมขอเวลาแค่หนึ่งนาที”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขอร้อง เขาเคย เป็นแฟนเก่าเธอมาก่อน และเป็นน้องชายของสามี ญา ดารู้สึกว้าวุ่นใจไปหมด
แต่สิ่งที่น่าเศร้าไปกว่านั้นก็คือ คีรินยืนมองน้อง ชายตัวเองกอดเธอ เขาไม่ได้วิ่งเข้ามาดึงตัวน้องชายตัว เองออกไปอย่างที่ญาดาคิด
เขาทำเพียงยืนมองดูเงียบๆเท่านั้น
มาร์วินค่อยๆคลายกอด “ญาดา ไม่ว่าคุณจะเชื่อ หรือไม่ แต่ผมเคยรักคุณจริงๆนะ ลาก่อนผู้หญิงของ ผม…”
พูดจบเขาก็เดินจากไป คีรินเดินเข้ามาจับมือเธอ เอาไว้แน่น “ญาดา สิ่งที่คุณกับมาร์วินพูดกันนั้น ผม ได้ยินทกอย่าง ขอบคุณนะที่คุณเลือกผม ขอบคุณที่การแต่งงานของเราไม่ได้เกิดจากการบีบบังคับ”
คีรินไม่ได้ถามว่าทำไมน้องชายเขาถึงกอดเธอ ญา ดาลังเลใจว่าควรจะบอกเขาหรือไม่ สุดท้ายเธอก็เลือก ที่จะพูด
“คุณคีริน ที่เมื่อกี้มาร์วินกอดฉันเป็นเพราะ…”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ