บทที่ 249 มาร์วินดูแปลกๆ

เธอเลยเอาไปแจกให้คนอื่นอีก และก็ได้รับคำ อวยพรจากทุกคน

เธอกินน้ำซุปที่เขาตุ่น รสชาติอร่อยมากๆ เลยบอก ให้พ่อบ้านตักไปให้คีรินชิมดูหน่อยๆ คีรินที่กำลังดูรูป โครงสร้างโปรเจคใหม่ ตอนที่เธอไปหาเขาที่ห้องทำงาน เขาก็ได้เงยหน้ามองเธอแล้วถามขึ้น “ยกอะไรมา?”

เธอพูดขึ้น “พ่อบ้านทำซุปมาให้ อร่อยมาก แถมยัง บำรุงสุขภาพด้วย กินหน่อยไหม?”

คีรินจึงอ้าปาก เพื่อให้เธอป้อนเขา เธอให้ตักมา หนึ่งช้อนแล้วป้อนเขาพลางพูดขึ้น “คุณกินเองเถอะ”

“ไม่เอา คุณป้อนให้ผมกินจะอร่อยกว่า” เขาตอบ

อย่างอ้อนวอน

“นี่โปรเจคบ้านกลางอากาศยังทําอยู่หรอ ฉันรู้สึก ว่าทํามาหลายปีแล้วนะ ยังไม่เสร็จอีกหรือไง?”

เขาจับหน้าผากตัวเองเบาๆ “ถ้าตามแผนงาน

ก็ต้องใช้เวลาอีกหลายปี และคุณอาจจะเป็นไปอยู่ เชียงใหม่กับผมสักระยะ เพื่อที่จะบินไปดูงานที่กำลัง จะดำเนินไปในช่วงระยะที่สาม รอให้เสร็จโปรเจคนี้ แล้วค่อยเปลี่ยนไปทำธุรกิจแนวอื่นๆด้วย เพราะธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์มันมีวันจบสิ้น”
เธอเลยจับถ้วยไว้แล้วเดินอยู่ข้างหลังเขาพลาง มองจอคอมของเขาด้วย ดูจากการดีไซน์แล้ว มันก็งาน ของโจเซฟ

“คุณไปเชียงใหม่ก็คงไม่ต้องไปติดต่อกันสาม เดือน สุดสัปดาห์ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณก็ได้ ฉันอยาก จะทำงานในกรุงเทพมากกว่า ไม่อยากมาเปลี่ยนงาน ตอนแก่”

คีรินขมวดคิ้วขึ้นไปหลายวิแล้วตอบกลับ “แล้วแต่ คุณเลย” รู้สึกน้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีมากนัก

อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ตกลงกับเขาว่าจะไป เชียงใหม่ เขาเลยไม่ค่อยพอใจมากนัก!

“ใช่แล้ว คืนนี้คุณไปกินข้าวกับผมที่บ้านสุข สำราญหน่อยได้ไหม ไปแค่ครั้งนี้ ยังไงก็คือย่าของผม ผมจะแต่งงานแล้ว แต่ไม่เคยพาสะใภ้กลับบ้านไปบ้าน ข้าว คุณวางใจเถอะ ครั้งนี้ที่กลับไป ไม่มีใครทำอะไร คุณแน่นอน ไม่มีใครกล้าทำร้ายภรรยาของผมหรอก”

“แต่ว่าคุณสัญญากับฉันแล้วว่าจะพาฉันไปช้อป ปิ้ง” พูดตามตรงเธอไม่อยากไปจริงๆ

เขาจึงลูบมือของเธอพลางพูดขึ้น “ฟังผมหน่อยสิ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ เราไปช้อปปิ้งวันอื่นก็ได้ คุณย่าโทรมาผมแล้ว ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบคุณย่า แต่ทำอะไรไม่ได้ นั่นก็คือย่าของสามีคุณ หลังจากที่แม่จากไป ท่านก็เป็น คนที่เลี้ยงดูผมกับมาร์วินมา

ใช่แล้ว เธอไม่ได้ชอบย่าของเขา เธอกับคีริน แต่งงานกัน เธอก็จะไม่ยอมเรียกเธอว่าคุณย่า

คีรินจึงเอามากอดเธอแล้วเอาคางวางบนหัวของ เธอ “ญา ผมจะทำให้คุณลำบากใจแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”

เธอไม่อยากไปแค่ไหน แต่พอนึกถึงว่าต้องให้หน้า เขาก็ต้องไป เธอเลยพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ทำไมคุณ ไม่ปรึกษากับฉันก่อน ถามความคิดเห็นฉันก่อนได้ไหม อย่าตัดสินใจอะไรไปเอง จากนั้นก็ค่อยมาบอกฉัน คีริน เราไม่ได้เป็นคู่สามีภรรยากันแล้วหรือไง?

คีรินจึงทําหน้ารู้สึกผิด “ผมขอโทษ คราวหน้าจะ ไม่มีแบบนี้เกิดขึ้น ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ

ผู้ชายมักจะบอกว่าเป็นครั้งสุดท้าย ใครเชื่อก็คงโง่ แล้ว ยังไงเธอที่ไม่ยอมเชื่อแน่นอน

ตอนห้าโมงเย็น เขาก็ได้ขับรถพาเธอไปบ้านสุข สําราญ ปีก่อนเหมือนไปมาแล้ว แค่สถานการณ์ตอนนั้น มันแย่มาก เธอพูดอย่างน่าเกลียดก็คือ ครั้งนั้นที่เขาตบ เธอ ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะตบเธออีกไหม ถ้าเขากล้าลงมือตบ เธอ เธอจะหย่ากับเขาอย่างไม่เกรงใจใดๆ
เธอเชื่อว่าครั้งนี้ ต่อให้เขากล้าแค่ไหนก็คงไม่กล้า แตะต้องแม้แต่ปลายขนของเธอแน่นอน

“ญา ถึงบ้านแล้วคุณเรียกคุณย่าก่อนเลยใช่ไหม แล้วเอาของขวัญให้ท่าน จากนั้นก็บอกว่าเป็นของขวัญ ที่เธอตั้งใจเลือกมา คุณย่ารู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ แก ต้องไม่ทําให้คุณลำบากใจแน่นอน”

พอใกล้ถึง เขาจึงกำชับเธออีกครั้ง

เธอจึงตอบกลับด้วยเสียงที่ฟังไม่ชัด ในใจของเธอ รู้สึกเครียดแค้นย่าของเขาตั้งแต่อายุสิบขวบแล้วมั้ง

ครั้งนี้กลับไปไม่เหมือนครั้งอื่น ครั้งนี้กลับไป ทั้ง ตระกูลของบ้านสุขสำราญต่างก็มายืนเรียงรายกันเพื่อ ต้อนรับเธอกับคีริน

เธอเห็นน้าและอาของเขา แล้วยังมีลูกพี่ลูกน้อง

คีรินลงจากรถ แล้วเดินมาเปิดประตูให้เธออย่างที่ สุภาพบุรุษเขาทำกัน เธอเห็นสีหน้าของผู้เฒ่าดูไม่ค่อย ดี เขาจึงสะกิดให้เธอเรียกขึ้นก่อน เธอจึงเรียกขึ้นอย่าง ไม่เต็มใจ “คุณ….คุณย่า นี่เป็นของ ของขวัญที่หนู เลือกให้”

เธอพูดไปก็ยื่นของขวัญให้คนใช้ที่ดูแลผู้เฒ่า
คีรินจึงพูดขึ้นอย่างเสแสร้ง “คุณย่า ญารู้ว่าวันนี้ ผมจะพาเธอกลับมากินข้าว เธอเลยไปซื้อของขวัญให้ คุณย่า ญาช่างใส่ใจจริงๆ

คีรินพยุงผู้เฒ่าเข้าไปข้างใน เธอไม่พูดไม่จาใดๆ อาของคีรินจึงพูดขึ้น “แม่ ดูหลานสะใภ้ของคุณแม่สิ กตัญญูกว่าหนูอีก”

น้าของคีรินก็ได้เดินอยู่ข้างหลังของอาเขาแล้วพูด เสริมขึ้น เธอรู้ว่าพวกเขากำลังประจบคีริน

แม่ของคีรินไม่ได้พูดประจบเขา และมาร์วินน้อง ชายของเขาก็ไม่ได้มาย้อนต้อนรับพวกเขาตรงหน้า ประตู พอเข้าไปข้างในก็เห็นพ่อและน้องชายเขานั่งอยู่ ตรงโซฟา และกำลังดูหนังสือพิมพ์กันอยู่ อีกคนก็เล่น มือถือ

พอพ่อของเขาเห็นเธอกับเขาเดินเข้าไป ไม่แม้แต่ จะเงยหน้ามองจึงพูดขึ้น “กลับมาแล้วหรอ!

คีรินไม่ได้สนใจพ่อตัวเอง แล้วคุยกับมาร์วิน “พี่กับ พี่สะใภ้กลับมาแล้ว แต่แกกลับทำตัวแบบนี้”

เธอลืมไปว่าแต่ก่อนมาร์วินนั้นเคารพและรักใคร่ ชายตัวเองมาก ทำไมตอนนี้กลับเป็นแบบนี้ไปได้ พวก เขาสองพี่น้องเกิดปัญหาอะไรขึ้น
มาร์วินจึงเก็บมือถือแล้วมองเขา จากนั้นกระตุกมุม ปากขึ้นอย่างฝืนทน “พี่สะใภ้?? พี่ใหญ่ให้ผมเรียกแบบ นั้นได้ด้วยหรอ??”

เธอไม่รู้ว่าทำไมมาร์วินถึงพูดแบบนี้ ต่อให้เรียกไม่ ออก ยังไงเธอก็เป็นภรรยาของพี่ใหญ่แล้ว คีรินจึงจูงมือเธอแล้วมองมาร์วินเพียงแวบเดียว

สีหน้าดูแย่มาก เขาบอกเธอ “เราขึ้นไปชั้นบนกันก่อน

เถอะ ตอนนี้ยังไม่ได้เวลากินข้าว”

ตอนนี้ยังไม่ถึงหกโมง เวลากินข้าวของที่บ้านนี้เป็น หกโมงครึ่ง

เขาจูงมือเธอไปห้องนอนที่เขานอน เป็นห้องที่ดี ที่สุดในบ้าน ทั้งใหญ่ทั้งถ่ายเทอากาศ เธอเหมือนจะเข้า ห้องเขาเป็นครั้งนี้ หรือว่าครั้งที่สอง เธอจำไม่ค่อยได้ ครั้งนี้ก็คงจะเป็นครั้งที่เขาลากเธอเข้าไปแล้วกระชาก เสื้อเธอ มันอยู่ห้องทำงานของเขาหรือห้องนอนกันแน่ ครั้งนี้เธอเลยได้ดูห้องที่เขานอนว่าเป็นยังไง

เขาปิดประตูลงแล้วกอดเธอจากข้างหลัง “กินข้าว เสร็จเรากลับกัน ตอนนี้คุณอยู่ในห้องผมก่อน ผมจะลง ไปพูดคุยเล่นกับพวกเขา รอกินข้าวผมจะมารับคุณ”

คีรินพูดไปก็ปล่อยเธอ “คุณเล่นมือถือไปก่อน ผม จะรีบขึ้นมา!”
เขารู้ดีว่าควรเผชิญยังไงกับคนในครอบครัวของ

ตอนที่เขาจะไป เธอดึงเสื้อเขาไว้ “คุณไม่รู้สึกว่า มาร์วินดูแปลกหรอ แต่ก่อนเขาไม่เคยทำแบบนี้กับคุณ พวกคุณทะเลาะกันหรือไง?”