บทที่ 115 การรักใครสักคน เราจะไม่มีวันทําร้ายเขา (1)

อาจจะเป็นเพราะเสียงของคีรินดังเกินไป รปภ.ของ เขาไม่มีใครเข้ามารั้งเธอเอาไว้อีก

วิลล่าแห่งนี้ตั้งอยู่บนภูเขา ถ้าไม่มีรถแล้วอาศัยเพียง สองเท้าของเธอ ไม่รู้ว่าต้องเดินอีกนานแค่ไหน ต่อให้เดิน ลงไปถึงตีนดอยนั้น ก็คงไม่มีรถให้เธอโบก แต่สิ่งที่น่ากลัว กว่านั้นคือกลัวว่าคนของริษาจะมาจับตัวไป

แม้จะอยู่ในถิ่นของคนที่เธอไม่อยากจะที่สุด แต่อย่าง น้อยตอนนี้ญาดาก็แน่ใจว่าคีรินไม่มีทางทำร้ายเธอ

ลมที่พัดมาในตอนกลางคืนนั้น มันทั้งหนาวและน่า

กลัว

เธอหันกลับไปมองวิลล่าของคีรินที่ไกลออกไป

เรื่อยๆ

ญาดาไม่คิดที่จะลงจากดอยแห่งนี้ เธอคิดว่าจะบ้าน ที่ตั้งอยู่แถวนี้พักสักคืน อีกทั้งที่ดินแถบนี้เป็นบ้านพักตาก อากาศของคนรวย อย่างน้อยก็ไม่มีใครคิดจะปล้นจี้

ญาดาหวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันที่ผ่านมา น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมการใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบที่เธอต้องการมันถึงยากนัก

ขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง มี ใครบางคนใช้โทรศัพท์ส่องไปมาตรงที่เธอ

“ใคร ใครอยู่ตรงนั้น?

เสียงของชายแปลกหน้าดังขึ้น

ญาดาเงยหน้าขึ้นมอง ความสว่างจากไฟฉายของ โทรศัพท์ทำให้เธอแสบตา

เขาเดินเข้ามาใกล้ ญาดาเริ่มรู้สึกกลัว การที่เธอเจอ ผู้ชายแปลกหน้าในที่เปลี่ยวแบบนี้ จะไม่กลัวได้อย่างไร?

“คุณเป็นใคร?”

เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก

ญาดาทั้งกลัวและตกใจ เธอตอบเขาเสียงสั่น “ฉัน หลงทางค่ะ อยากจะขอพักที่นี่สักคืนหนึ่ง พรุ่งนี้เช้าฉันก็ จะกลับทันที”

“โกหก ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยสูง รปภ. ไม่มี วันปล่อยใครเข้ามาพร่ำเพรื่อ บอกมาว่าเธอเป็นคนรับใช้บ้านไหนแล้วมาที่นี่ทำไม?”

ญาดาจึงรีบโกหก “ฉันเป็นคนรับใช้วิลล่าเบอร์เก้าค่ะ เพราะทำแจกันของเจ้านายแตกเลยถูกไล่ออกมา ตอนนี้ ดึกมากแล้วฉันไม่กล้าลงจากดอย จึงอยากหาที่หลบรอฟ้า สว่างก็จะไปทันทีค่ะ”

วิลล่าที่นี่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ตอนนี้เธออยู่ใกล้ เบอร์เก้ามากที่สุด

“ยังไม่ยอมพูดความจริงอีก ฉันเป็นเจ้าของบ้าน วิลล่าเบอร์เก้า ทำไมฉันจำไม่ได้ว่าเคยไล่คนรับใช้ออกไป อีกทั้งที่บ้านไม่มีคนรับใช้ที่อายุน้อยแบบนี้ด้วย”

‘คุณค่ะ ฉันไม่ขโมยของและจะไม่ปล้นจี้อะไรทั้งนั้น ฉันอยู่ที่นี่มันทำให้คุณเดือดร้อนหรอคะ !

ญาดาเริ่มหงุดหงิด

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ญาดารู้ว่าเขาคงจะกดโทร หารปภ. จึงรีบคว้าโทรศัพท์เขาเอาไว้

“ฉันออกมาจากวิลล่าเบอร์เจ็ด ตอนนี้ดึกแล้วกลัวลง ดอยไปก็ไม่มีรถให้โบก ฉันแค่อยากจะหลบอยู่ที่นี่ ถ้าฟ้า สว่างเมื่อไหร่ฉันก็จะไปทันที”
เมื่อเธอพูดจบ เขาก็มองมาที่เธอ

“เธอเป็นอะไรกับคีริน?”

ญาดาไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะรู้จักกับคีริน

“ฉันเป็นคนรับใช้บ้านคุณคีรินค่ะ คุณผู้ชายคะคุณ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ต้องสอบสวนฉันถึงขนาดนี้มั้ง คะ ! »

“หยุดโกหกได้แล้ว คีรินไม่เคยมีคนรับใช้เด็กและ สวยแบบนี้”

เขาเดินเข้ามาดึงตัวของเอ

“คุณทำอะไรของคุณ?”

“ออกมานี่ ไม่อย่างนั้นผมจะโทรแจ้งรปภ. ให้มาลาก คุณออกไป”

เธอถูกเขาพาไปที่วิลล่าเบอร์เก้า

แสงไฟจากหน้าประตูทำให้ญาดาเห็นหน้าเขา ชัดเจน เขาเป็นคนที่ดูมีภูมิฐาน ใส่แว่น การกระทำของเขา เมื่อครู่ทำให้ญาดารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนเลวอะไร
“บอกผมมาตามตรงว่าคุณเป็นใคร หรือจะให้ผมโทร ไปถามคุณคีรินด้วยตนเอง”

ญาดาครุ่นคิด “โทรไปเลยค่ะ ! ฉันกับเขาเรารู้จักกัน ฉันวิ่งหนีออกมาจากวิลล่าของเขา แต่ยังไงเขาก็ไม่มีวัน มาที่นี่หรอก เพราะฉันถูกเขาไล่ออกมา

“คุณกับคุณคีรินเกี่ยวข้องอะไรกัน?”

เขายังคงถามไม่หยุด

“ฉันไม่มีความจําเป็นต้องบอกคุณ”

เขาปลายตามองเธอ ขณะที่กำลังจะกดโทรออก ก็มี รถคันหนึ่งขับเข้ามา ญาดาจำได้ว่าเป็นรถที่คีรินขับในวันนี้

ชายแปลกหน้าวิ่งไปที่รถคันนั้น คนที่อยู่ในรถคือคีริน

จริงๆด้วย

เขาเดินลงมา ชายแปลกหน้าก็หันไปคุยกับเขา “กลางดึกแบบนี้คุณคีรินออกมาเพราะมาตามหาคนใช่ ไหมครับ?”

คีรินหันมามองเธอ
“คุณวิทยา ภรรยาของผมมายืนอยู่หน้าบ้านคุณได้ยัง ไงครับ?”

คีรินถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

เขาเดินมาที่เธอแล้วจับแขนของเธอ ญาดารีบสบัด ออกอย่างแรง

คุณวิทยาเดินตามคีรินเข้ามา จากนั้นก็หันมายิ้มให้กับ ญาดา “ที่แท้ก็เป็นภรรยาของคุณคีรินนี่เอง ต้องขอโทษ ด้วยนะครับที่เมื่อครู่เสียมารยาท

ญาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ฉันไม่ใช่ ภรรยาของเขา ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

คีรินโอบไหล่เธอเอาไว้แล้วหันไปบอกกับวิทยาท “ผมกับภรรยาทะเลาะกันครับ ผู้หญิงก็แบบนี้แหละครับ เวลาทะเลาะกันชอบเป็นแบบนี้ทุกที ขอโทษที่รบกวนนะ ครับ”

คีรินลากเธอเข้าไปในรถ

หลังจากที่เขาโยนเธอเข้าไปในรถนั้น ญาดาก็ได้ ยินวิทยาพูดขึ้น “คุณคีรินครับ แต่งงานรอบสองเมื่อไหร่ ทำไมไม่เชิญผมไปร่วมงานเลยครับ ผมเองก็อยากไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณ”

คีรินหันไปบอกกับวิทยา “ตอนนี้เรายังไม่ได้จัดงาน แต่งครับ แต่ถ้าจัดเมื่อไหร่ผมจะเชิญคุณวิทยาแน่นอน ครับ”

พูดจบเขาก็ขับรถออกไป