ผู้หญิงหน้าตาดี เมื่อเข้าไปอยู่ในเรือนจำ แน่นอนว่าไม่มีใครต้อนรับหรอก มีแต่จะถูกกลั่น แกล้งและรังแกเสียมากกว่า

คืนแรกที่ญาดาไปถึงเรือนจํา เธอก็ถูก นักโทษหญิงคนอื่นข่มขืน วินาทีนั้นเธออยากจะ ตาย เธอไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอีกต่อไป

พวกนักโทษหญิงใช้แปรงสีฟันเสียบแทง เข้าไปด้านหลังของญาดา จนมีเลือดไหลออก มา ถึงแม้ว่าเธอจะร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ เหมือนเสียงร้องของเธอนั้นไม่เคยมีใครได้ยิน

ญาดาอยู่ในเรือนจำมาครึ่งเดือน น้ำหนัก ของเธอลดลงเกือบห้ากิโล

เธอคิดว่าเวลาหนึ่งปีที่อยู่ในคุกนั้น เธอคง ไม่รอดแน่ๆ เธอคงตายอยู่ในมือพวกนักโทษ หญิงที่มาทำร้าย และเธอรู้สึกว่านักโทษพวกนี้ เป็นคนที่ครอบครัวคีรินส่งมา เพื่อให้ทรมานเธอ

คืนนั้น หลังจากที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว
ญาดารวบรวมความกล้าแล้วใช้ด้ามของ แปรงสีเหลาให้แหลม จากนั้นกรีดที่ข้อมือของ ตนเอง

เธอกรีดอยู่อย่างนั้น จนเลือดค่อยๆไหล ออกมา ตัวของเธอสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด เธอกัดฟันแน่น อย่างน้อยความเจ็บตอนนี้ก็ไม่ เท่ากับความเจ็บที่เธอได้รับ

เธอขอจบทุกอย่าง! ความแค้น ความเจ็บ ปวด ทางเดียวที่จะหลุดพ้นได้นั้น

คือความตาย…….

ญาดารู้สึกเหมือนตนเองฝัน ในฝันเธอเห็น พ่อของเธออุ้มเธอเอาไว้ เธอกับพ่อหัวเราะด้วย กันอย่างมีความสุข พวกเธอเดินอยู่บนทุ่งนาที่ เขียวขจี เธอร้องเพลงให้พ่อฟัง ถึงแม้ว่าเสียง ของเธอจะไม่เพราะ แต่พอก็บอกว่าเป็นเพลงที่ เพราะที่สุด

ในฝัน มาร์วินก็อยู่ในนั้น เขาส่งยิ้มให้กับเธอ แต่จู่ๆก็ทำหน้านิ่ง สีหน้าของเขาดูโกรธ จากนั้นเขาก็กลายเป็นปีศาจ เขายื่นมือออกมา แล้วบีบที่คอของเธอ มาร์วินเอาแต่ถามว่าทำไม เธอต้องทำให้คุณย่าของเขา

เธอบอกกับเขาว่าตนเองไม่ได้เป็นคนทำ เธอร้องไห้ ขอร้องให้เขาเชื่อเธอ แต่เขากลับ ไม่เชื่อ เพราะเธอเคยคิดจะฆ่าพี่ชายของเขามา ก่อน มาร์วินบอกว่าการที่เธอติดคุกนั้น เป็นเรื่อง ที่สมควร

“ญาไม่ได้ทำ… ไม่ได้ทำจริง…” ญาดา สะดุ้งตื่นขึ้นมา พยาบาลสาวกำลังเปลี่ยนผ้า พันแผลที่มือ ญาดามองไปรอบๆ ที่นี่คือโรง พยาบาล ซึ่งก็หมายความว่าเธอยังไม่ตาย

เธอรอดจากความตาย แต่เธอกลับไม่รู้สึก ดีใจเลยสักนิด

“ทำไมต้องช่วยฉัน ทำไมไม่ปล่อยให้ฉัน

ตาย”
พยาบาลสาวยิ้มแล้วบอกกับเธอ “ยังเป็น สาวเป็นนาง ทําไมคิดสั้นคะ ต้องมีชีวิตอยู่สิคะ เราถึงจะมีความหวัง”

ญาดาส่ายหน้า “ฉันไม่เหลือความหวัง

อะไรในชีวิตแล้วค่ะ”

คีรินเดินเข้ามา “ขอบคุณนะครับ”

“ยินดีค่ะ ตอนนี้ร่างกายของคนไข้อ่อนแอ มาก และเธอมีโอกาสที่จะคิดสั้นอีก ทุกคนใน ครอบครัวต้องช่วยอยู่เป็นเพื่อนเธอนะคะ”

คิรินพยักหน้า “ครับ เข้าใจแล้วครับ”

หลังจากที่พยาบาลเดินไปนั้น คีรินยืนอยู่ ข้างเตียง เขาดึงทิชชู่ออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้ เธอ

“ทำไมร้องไห้ไม่หยุดเลย” คีรินพูดขึ้น
ญาดามองไปบนเพดาน “ทำไมต้องช่วยฉัน ด้วย คุณอยากให้ฉันตายไม่ใช่หรอ?”

“ไม่มีใครอยากให้คุณตาย คุณย่าเองก็แก่ แล้ว ท่านจำไม่ค่อยได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมมี งานด่วนต้องไปทำที่อังกฤษช่วงนี้เลยไม่ได้อยู่ ไทย แต่ใครจะไปคิดว่าคุณจะคิดสั้น ตอนนี้สืบ เรื่องทุกอย่างชัดเจนแล้ว ตอนนี้คุณไม่มีความ ผิดแล้ว”

คีรินอธิบายทุกอย่างสั้นๆ

ญาดาเมื่อได้รู้ว่าตัวเองไม่มีความผิด เธอ ไม่ดีใจเลยสักนิด ครึ่งเดือนที่อยู่ในเรือนจำนั้น มันทำลายร่างกาย จิตใจ และจิตวิญญาณของ เธอไปแล้ว

ซึ่งชีวิตนี้คงไม่สามารถรักษาให้กลับมา เหมือนเดิมได้อีก

ญาดามุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วร้องไห้ไม่

หยุด
เธอร้องไห้อยู่นาน คีรินที่ทนดูไม่ได้ จึงเลิก ผ้าห่มขึ้น “ทำไมยังร้องไห้ไม่หยุดสักทีละ”

ญาดามองคีรินไม่วางตา เธอจะจำหน้า ผู้ชายคนนี้เอาไว้ ต่อให้ตายก็จะจำเอาไว้ เพราะ ผู้ชายคนนี้ทำให้ชีวิตของเธอพังไม่เป็นท่า

ญาดายื่นมือออกไป แล้วบอกกับเขา “อย่า…อย่าทําร้าย…อย่าทําร้ายฉันอีกเลย ฉัน เกือบตายแล้ว ฉันกลัวแล้วจริงๆ คุณหยุดสักที ได้ไหม! ฉันกลัวแล้วจริงๆ…”

คีรินถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น “ทั้งหมดคือ เรื่องเข้าใจผิด ตำรวจก็ตัดสินตามหลักฐาน คุณย่าท่านแก่มากแล้ว คุณจะเอาอะไรกับคน แก่อายุแปดสิบ?”

เธอไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายแบบนี้มา ก่อน เรื่องที่เกิดขึ้น คงเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา

คนอย่างเธอจะเอาอะไรได้ล้ะ? ทำได้แค่ ทําใจยอมรับเท่านั้น