บทที่ 142 ความดีของคุณ ผมรับเอาไว้ไม่ได้

ตอนที่ญาดาตื่นขึ้นมานั้น คนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอไม่ใช่ มาร์วิน แต่เป็นคีริน

เขามองมาที่เธอ ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น

หัวของเธอมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ มือของเธอเองก็ ถูกผ้าพันเอาไว้ ไม่รู้ว่าแขนหักรึเปล่า

คีรินเอาแต่มองหน้าเธอ โดยไม่พูดไม่จาเลยสักคำ

เธอช่วยชีวิตน้องชายเขาเอาไว้ เขาไม่ควรที่จะขอบ คุณเธอรึไง?

คนที่เขารักที่สุดคือมาร์วินไม่ใช่หรอ? เธอเสี่ยงชีวิต

ช่วยน้องชายเขา เขาควรจะขอบคุณทำสิ

พยายามเดินเข้ามาฉีดยาให้เธอ จากนั้นคุณหมอก็ เดินเข้ามา ทำลายความเงียบในห้อง

“กระดูกร้าวนิดหน่อยนะครับ ช่วงนี้ให้นอนพักมากๆ อย่าลุกเดินหรือทำงานหนัก” คุณหมอพูดขึ้น

ญาดาพยักหน้าแล้วถามขึ้น “อันตรายมากไม่คะคุณ

หมอ?”

คณหมอส่ายหน้า “ไม่อันตรายครับ แค่กระดูกร้าวนิดหน่อย พักผ่อนและกินอาหารที่มีประโยชน์ ไม่นานก็จะดี ขึ้นเองครับ”

ญาดาโล่งใจ เธอบอกให้รพีภัทรจ้างคนมาแสดง ละครตบตา ที่คนที่ขับมาชนนั้นเกือบจะชนเธอให้ตาย

หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปนั้น บรรยากาศในห้อง ก็มาคขึ้นมาอีกครั้ง

นานครู่หนึ่งคีรินพูดขึ้น “มาร์วินอยู่ข้างนอก คุณ อยากเจอเขาไหม?”

ญาดาพูดโดยไม่ต้องคิด “ถ้าคุณให้เขามาเจอฉัน บางทีฉันอาจจะดีขึ้นเร็วกว่าเดิมก็ได้นะคะ”

คีรินทำหน้าตึงขึ้นมาทันที

“อุบัติเหตุหน้าคอนโด มันจะไม่บังเอิญไปหน่อย

หรอ?”

คีรินเป็นคนฉลาด เขามั่นใจว่าอุบัติเหตุครั้งนี้มันไม่

ชอบมาพากล

แต่ญาดาไม่สนใจหรอก ขอแค่มาร์วินเชื่อว่าเป็น อุบัติเหตุก็พอแล้ว
“ที่ไหนก็เกิดอุบัติเหตุได้ทั้งนั้นแหละค่ะ แต่พอ คุณพูดแบบนี้ฉันเองก็เริ่มสงสัยแล้วว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ ธรรมดา”

ญาดาตั้งใจโยนความผิดไปให้รษา เพราะคีรินรู้ดีว่า ริษาอยากให้เธอตายมากที่สุด

รพีภัทรจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถ้าคีรินสืบเรื่อง นี้ขึ้นมา หลักฐานทุกอย่างจะแสดงให้เขาเข้าใจว่าริษาเป็น คนจ้างคนมาขับรถชน

ขอแค่ญาดาไม่ยอมสารภาพความจริง คีรินจะทำ อะไรเธอได้

ก่อนที่เธอจะหมดสติไป สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็น

ห่วงของมาร์วินนั้น ญาดาจำได้ดี

นี่แหละคือสิ่งที่เธอต้องการ

“ญาดาคุณเปลี่ยนไป!

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ญาดารู้ดีว่าตัวเธอนั้นเปลี่ยนไป เธอจะไม่มีวันทำตัว

โง่ๆเหมือนเดิมอีกแล้ว
ต่อให้มาร์วินกับคีรินจะเป็นพี่น้องที่รักกันมากแค่ไหน แต่ญาดาเชื่อว่าเรื่องนี้ จะต้องทำให้ความสัมพันธ์ของ สองพี่น้อง สั่นครอนอย่างแน่นอน !

ญาดาไม่เคยเสียใจที่วางแผนนี้ และเธอเองก็ไม่รู้สึก ผิดด้วย ญาดานึกถึงคลิปเสียงที่เธอได้ยินตอนอยู่สนาม บิน เสียงของมารวินที่พูดทําร้ายความรู้สึกของเธอ เธอ ไม่มีวันลืม

“ผมจะสืบเรื่องนี้ อย่าให้ผมรู้ว่าคุณเป็นคนสร้างเรื่อง ขึ้นมา ไม่อย่างนั้น ผมไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่ !

พูดจบเขาก็เดินออกไป ไม่นานมาร์วินก็เดินเข้ามา

สีหน้าของมาร์วินเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ญาเป็น ยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนไหม?”

มาร์วินนั่งลงข้างๆเธอด้วยความเป็นห่วง

ญาดาสายหน้า “ไม่เจ็บแล้วค่ะ ที่จริงอุบัติเหตุที่เกิด ขึ้น คุณริษาเธอตั้งใจจ้างคนขับรถมาชนชั้น แต่คุณมาร์วิน ต่างหากที่ต้องตกใจไปด้วย”

มาร์วินส่ายหน้า “อย่าพูดแบบนี้ ที่ริษาทำแบบนี้ ก็ เพราะพี่คีรินเป็นต้นเหตุ ผมเตือนพี่คีรินตั้งนานแล้ว แต่พี่กลับไม่ฟังผมเลย”

ญาดาพยายามอ่านสายตาเขา ครั้งนี้ไม่เหมือนว่าเขา พูดเข้าข้างพี่ชายตนเอง แต่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ รู้สึกว่าพี่ ชายของเขานั้นทำผิดจริงๆ

“ช่างเถอะค่ะเรื่องมันผ่านไปแล้ว แค่คุณไม่เป็นอะไร ญาก็ดีใจแล้ว”

ญาดาพูดขึ้น

มาร์วินมองมาที่เธอ ด้วยแววตาที่สับสน เขาพูดเสียง เบา “ญา อย่าทำแบบนี้…”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า ญาดาจึงถาม

ขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ “ญาทำอะไรคะ?”

มาร์วินมองมาที่เธอ “อย่าคิดถึงผมอีกเลย ความดี ของคุณผมรับมันเอาไว้ไม่ได้”

ญาดารู้สึกชาไปทั้งตัว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่ เธอเสี่ยงชีวิตไปช่วยนั้น จะพูดแบบนี้กับเธอ

ตลอดเวลายี่สิบปีที่เธอรักเขา เธอรักผิดคนแล้วจริงๆ
ญาดาเงียบอยู่นาน เธอเหนื่อย เหนื่อยทั้งหายและ เหนื่อยทั้งใจ

“ถ้าคนเราสามารถห้ามใจตัวเองได้ บนโลกใบนี้ก็คง ไม่มีใครถูกทำร้ายเพราะความรักหรอก มาร์วินการที่ฉันรัก คุณมันเป็นเรื่องของฉัน ส่วนคุณจะรักฉันหรือไม่นั้นก็เป็น เรื่องของคุณ ฉันจะไม่มีวันเป็นตัวถ่วงในชีวิตของคุณ คุณ อยากให้ฉันแต่งงานกับพี่ชายคุณ ฉันก็แต่งงานกับเขา คุณรู้ดีหนิคะ ว่าผู้หญิงที่ชื่อญาดาโง่แค่ไหน ไม่ว่าตอนนี้ หรือในอนาคต ฉันก็ยังเป็นผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่รักคุณจน หมดหัวใจ เป็นผู้หญิงที่มีความฝันเรียบง่าย นั่นก็คือขอให้ คนที่เธอรัก ขอให้ผู้ชายที่ชื่อมาร์วินมีความสุข…”

ญาดาร่ายยาว จนเธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ญาดา อย่าพูดแบบนี้อีกเลย เรื่องระหว่างเราไม่มีวัน กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว”

มาร์วินพูดด้วยน้ำเสียงเงียบเฉย

ญาดาพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้ว่าเราไม่มีวันกลับไป เป็นเหมือนเดิม คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณดูแลตัวเองให้ดีรัก ตัวเองให้มากๆนะคะ”

มาร์วินลุกขึ้น เขาพูดด้วยไม่มองหน้าเธอ “ผมจะดูแลตัวเองให้ดี คุณก็เหมือนกันนะครับ”

มาร์วินเดินออกไป

ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่กำลังเกาะกินหัวใจของเธอ