บทที่ 171 ผู้หญิง ผมรัก เธอเกลียดผม (2)

ญาดาคิดมาตลอดเวลา ทำไมการที่เขาทำดีกับเธอ เธอต้องเปิดใจให้เขาด้วย ในเมื่อชีวิตของเธอมันพังเพราะ เขา เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาลืมเรื่องเลวๆที่เคยทำกับเธอ ไปหมดแล้วหรอ?

คีรินมองมาที่เธอด้วยแววตาที่เจ็บปวด

“ญาดา ถ้าคุณมัวแต่จมอยู่กับอดีต ชีวิตของคุณจะ มีความสุขได้ยังไง ถ้าอยากจะมีชีวิตที่มีความสุข คุณก็ ลืมอดีตทุกอย่างไปสะ คุณไม่ใช่ผู้หญิงโง่ ผมเชื่อว่าคุณ ทำได้”

คีรินมองมาที่ตาของเธอ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหน้า ด้านแบบนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นเธอจะลืมได้ยังไง ในเมื่อมันยังเป็น ฝันร้ายในชีวิตของเธอ แล้วจะให้เธอลืมได้ยังไง?

“ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันลืมไม่ลง” ญาดาพูดขึ้น น้ำตาของเธอไหลลงมา มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอไม่ สามารถบรรยายได้

คีรินเดินไปที่ห้องน้ำ ตอนที่เขาออกมาหน้าของเขา

เปียกไปหมด

เขาคงไปล้างหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
“ญาดา ผมว่าเราควรจะเปิดใจคุยกัน” เขาพูดขึ้น

“ฉันอยากนอนค่ะ ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น คุณออก ไปเถอะ”

“แต่ผมมีเรื่องอยากจะเล่าให้คุณฟัง” เขาเดินมานั่ง ลงข้างๆเตียง จากนั้นก็เริ่มพูด

“ตอนเด็กๆผมกับมาร์วินมีชีวิตที่มีความสุขมาก เพราะเรามีแม่ที่รักพวกเราสองคน แม่เป็นผู้หญิงที่อ่อน โยน เธอรักและเคารพคุณย่า ดูแลเอาใจใส่สามีและลูก อย่างดี ผมจำได้ว่าตอนที่ผมอายุเจ็ดขวบ แม่ของผมเธอ คอยช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้าทุกวันตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน เธอเป็นคนขับรถไปส่งผมที่โรงเรียนแล้วกลับบ้านมาดูแล มาร์วิน ตอนเย็นหลังจากที่ผมทำการบ้านเสร็จ แม่ก็จะคอย เล่นกับผมและน้อง ก่อนนอนแม่จะคอยเล่นเปียโนให้พวก เราฟัง แม่คือผู้หญิงที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้” สีหน้าของเขา แต้มรอยยิ้มเศร้าๆ

“ตอนนั้นผมคิดว่า ถ้าวันหนึ่งผมต้องแต่งงานผมจะ ต้องหาผู้หญิงที่ดีเหมือนแม่ให้ได้ ครอบครัวของเราใน ตอนนั้นมีความสุขมาก ธุรกิจของคุณพ่อก็ไปได้สวย แต่วัน หนึ่ง วันที่แม่คุณเข้ามาเธอกลับทำลายทุกอย่าง แม่ของ ผมเป็นผู้หญิงที่พูดไม่เก่ง เธอเก็บเรื่องทุกอย่างเอาไว้ ในใจ เธอไม่เคยตวาดหรือทะเลาะกับคุณพ่อ เธอเอาแต่ร้องไห้จนในที่สุดเธอก็ป่วย ตอนที่แม่ของผมป่วยหนัก แม่ของคุณกลับเข้ามาที่บ้านมาป่าวประกาศว่าพ่อผมรัก แม่คุณมากแค่ไหน สุดท้ายแม่ของผมท่านก็ตรอมใจจน ตาย…”

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่อยากฟัง คุณหยุดพูดสักทีเถอะ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยได้รับความรักจากคนเป็น แม่ ฉันไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะว่าความรู้สึกนั้นเป็นยังไง” ญาดาพูดแทรกขึ้นมา

“ญาดา การที่แม่คุณเข้ามา ทำให้ผมกับมาร์วินต้อง เสียแม่ไป แล้วจะให้ผมไม่เกลียดคุณได้ยังไง?” คีรินพูด

เธอหัวเราะในลำคอ “ค่ะ คุณสมควรที่จะโกรธและ เกลียดแม่ของฉัน แต่คุณก็ควรเกลียดพ่อของคุณด้วย ไม่ใช่หรอ? คนที่มีชู้คือพ่อของคุณ เรื่องแบบนั้นปรบมือ ข้างเดียวไม่ดังหรอกนะคะ แต่คุณไม่ควรเอาความเกลียด นั้นมาลงที่ฉัน ตอนนั้นฉันอายุแค่ห้าขวบ เด็กผู้หญิงอายุ ห้าขวบคนหนึ่งจะทำอะไรได้บ้าง เธอไม่มีความผิดและ เธอไม่รับรู้เรื่องของผู้ใหญ่”

“ถ้าตอนนั้นคุณไม่อยากให้ฉันอยู่ที่บ้าน คุณก็ไล่ฉัน ออกมาสิ แต่คุณกลับให้ฉันอยู่ที่นั่นและคอยทรมานฉัน คุณรู้ไหมคะว่าตอนเด็กๆฉันมีความฝันว่าอะไร? ฉันอยาก จะรีบโต จะได้ออกจากบ้านหลังนั้น คุณรู้ไหมคะว่าชีวิตวัยเด็กของฉันเติบโตมายังไง โชคดีที่ฉันเป็นเด็กเรียนดีเลย ได้ทุนเรียนฟรี แต่ฉันก็ต้องออกไปทำงานเก็บตังมาเป็นค่า ขนมให้ตัวเอง ส่วนบุญคุณที่คุณเอาแต่บอกว่าครอบครัว ของคุณเป็นคนเลี้ยงฉันมา ฉันคิดว่าตอนนั้นฉันทำงาน ชดใช้มันไปหมดแล้ว ! ฉันทำงานทุกอย่างในบ้านไม่ต่าง จากคนใช้ บางครั้งคนใช้นอนกันหมดแล้ว แต่ฉันก็ยังถูก คุณกับย่าของคุณใช้ให้ทำงาน คุณรู้ไหมว่าฉันอยากจะหนี ไปจากครอบครัวคุณมากแค่ไหน แต่คุณกลับดึงฉันกลับ มาอยู่ในขุมนรกนี้ ! 11

น้ำตาของเธอไหลลงมา ไม่รู้ว่าเพราะความแค้น ความโกรธหรือเพราะความเสียใจ

คีรินยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่เธอเบือนหน้าหนี “คุณคีริน…ระหว่างเราไม่มีวันมีความสุขหรอกค่ะ”

เพราะมันเต็มไปด้วยความแค้น

“ถ้าผมสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่มีวันทำ แบบนั้นกับคุณ…”

เขายื่นมือมาจับมือของเธอ “พวกเราต่างก็น่า

สงสาร”
ญาดาเงียบแล้วหันหน้าไปอีกทาง

“ญาดา คุณช่วยเห็นแก่ลูก คุณลืมทุกอย่างได้ไหม เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่” ขอพูดอย่างร้องขอ

ญาดาสายหน้า “ไม่ได้ค่ะ ชีวิตนี้ฉันไม่มีวันชอบคุณ และไม่มีวันที่จะรักคุณด้วย ถ้าวันหนึ่งฉันรักคุณแสดงว่า ฉันคงความจําเสื่อม”

“คุณออกไปเถอะ ฉันอยากจะพักผ่อน แต่ฉันอยากจะ บอกคุณอย่างหนึ่งต่อให้คุณจะดีกับฉันแค่ไหน คนอย่าง ญาดาก็ไม่มีวันรักผู้ชายอย่างคุณ”

เขาเอื้อมมือมาแตะหน้าเธออย่างแผ่วเบา น้ำตาของ เธอไหลลงมา สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่เรียกว่ารักหรอกมัน เรียกว่าการอยากเอาชนะ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ดี และเธอก็ไม่อยากเป็นผู้หญิง ที่เต็มไปด้วยความแค้น

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อโลกนี้มันโหดร้ายกับเธอ เธอเลือกเดินทางนี้แล้ว เธอไม่สามารถหันหลังย้อน กลับไปได้
ตอนนี้เธอเหนื่อยแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้อีกนาน แค่ไหน บางทีถ้ามันเหนื่อยจนเกินไป เธออาจต้องเลือก ให้ตัวเองหายไปจากความทุกข์ โดยการ

เธอไม่อยากฆ่าเขา เธอแค่อยากให้เขาเจ็บปวด เหมือนอย่างที่เธอเจ็บก็เท่านั้น

ศริน : ผมรู้ว่าเธออยากทำอะไร เพราะถ้าผมเป็นเธอ ผมก็คงไม่สามารถให้อภัยคนใจร้ายที่ทำให้ตัวเองต้อง เจ็บปวดได้ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ผมในตอนนี้ก็มีชีวิตที่เจ็บ ปวด ผู้หญิงที่ผมรัก เธอไม่ได้รักผม สิ่งที่เธอมีให้ผมมีแต่ ความเกลียดชัง ความเจ็บปวดนี้มันยิ่งกว่าการตาย ผมรู้สึก เหมือนตายทั้งเป็นเวลาที่เห็นแววตาของเธอเต็มไปด้วย ความแค้น พูดตามตรง ผมอิจฉามารวินมาก ถึงแม้ว่าตอน นี้ญาดาจะไม่ได้รักมาร์วินแล้ว แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งเธอก็ เคยรักมารวินอย่างสุดหัวใจ

วันนี้ผมอยากจะสั่งสอนเธอสักครั้ง ให้เธอไม่กล้าทำ อีก แต่เธอกลับบอกผมว่าเธอท้อง ตอนแรกผมไม่เชื่อก็ เลยพาเธอไปตรวจหลายโรงพยาบาล ตอนที่หมอบอกว่า เธอท้องผมมีความสุขมาก สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่แค่ลูก ผม อยากเป็นเหมือนผู้ชายทั่วไป ที่คอยอยู่กับภรรยาที่ตัวเอง รักตอนท้อง คอยดูแลและฟังสิ่งที่แม่ของลูกพูดทุกอย่าง แต่สิ่งเหล่านี้เธอไม่สามารถให้ผมได้