บทที่ 248 แม่บ้านเต็มตัว

หลังจากนั้นก็หลับไปสักพัก ตอนเที่ยงคีรินก็ได้ เรียกเธอตื่นขึ้นมากินข้าว คีรินพูดไปก็อุ้มเธอลงไปชั้น ล่าง ญาดากลัวว่าคนใช้เห็นจะดูไม่ดี เลยบอกว่าจะลง มา แต่เขาก็พูดขึ้นอย่างรักใคร่เธอ “ผมอยู่บ้าอุ้มภรรยา ของตัวเอง มันจะมีปัญหาอะไร?”

สำหรับเขาที่เป็นผู้ชายหน้าด้าน เธอไม่รู้ว่าจะพูด

ยังไงดี

แม่บ้านเห็นว่าเธอกับคีรินกำลังลงมาเลยยิ้มพลาง พูดขึ้น “คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดูรักกันมากๆ”

สีหน้าของคีรินเต็มไปด้วยความเบิกบานแล้ว บอกกับแม่บ้าน “พูดถึงวันนี้เป็นวันแรกที่เราเป็นคู่สามี ภรรยากัน เดี๋ยวผมจะใส่ซองให้แม่บ้านทุกคนนะ!”

เธอนึกว่านี่เป็นแค่พูดขึ้นอย่างดูดีเท่านั้น หลังจาก ที่กินข้าวเสร็จ คีรินก็ดึงตัวเธอไปห้องทำงาน จากนั้นก็ เอาซองแดงที่ใส่ธนบัตรไว้ห้าหกซอง

“ในนี้หนึ่งซองมาหนึ่งหมื่น เดี๋ยวคุณก็แจกให้ คนใช้ทุกคนละกัน”

ในนั้นมีเงินตั้งซองละหนึ่งหมื่น เขายังอยากจะให้ คนอื่น

“คุณจะให้จริงๆหรอเนี่ย!” เธอพูดขึ้น
เขาจึงมะเหงกใส่เธอ “แค่ให้ซองแดง ให้พวกเขา ได้มีความสุขหน่อย แบบนี้จะได้รับใช้คุณดีๆ นี่คุณพึ่ง จะเป็นภรรยาของผม ทําไมถึงเริ่มเสียดายเงินขึ้นมา แบบนี้”

เธอทำตามที่คีรินสั่งแล้วเตรียมซองแดงไว้ “ใคร เสียดายเงิน แค่รู้สึกซองแดงที่คุณใส่หนาเกินไป คุณ ไม่ได้ให้เงินเดือนพวเขาอยู่หรอ? ให้แค่สองสามพันก็ พอแล้ว”

“ห้ามขี้งก เป็นนายเจ้าห้ามขี้งกรู้ไหม?” เขาจึงเดิน มากอดเธอ “ตอนนี้ที่บ้านคุณเป็นคุณนาย ฉะนั้นผม ออกไปทำงานข้างนอก คุณก็ต้องจัดการทุกอย่างใน บ้านดีๆ อย่างเช่นเงินเดือนที่แจกคนใช้ คุณต้องจำได้ ว่าคุณต้องทำ ทุกเดือนที่คนใช้ใช้เงินไปเท่าไหร่คุณก็ ต้องจดไว้ด้วย อีกอย่างที่บ้านซื้อของใช้อะไรที่ใหญ่ๆ แพงๆ คุณต้องเป็นคนตัดสินใจเอง แล้วสั่งให้คนใช้ไป ทำ คุณเป็นนักบัญชีส่วนตัวของผม ซื้อหุ้นทองคำหรือ ว่าซื้อรถ ทุกอย่างก็ต้องมีผู้จัดการส่วนตัวของผมคอย จัดการ ทุกเดือนคุณต้องหาเวลาว่างประมาณครึ่งวัน ไปดูทุกอย่างที่ผู้จัดการคนนั้นทำ รู้ว่าเรามีเงินเข้าเดือน ละเท่าไหร่ และมีรายจ่ายเท่าไหร่ เดี๋ยวผมจะใช้เบอร์ ผู้จัดการส่วนตัวของผม ถึงเวลาเรื่องทุกอย่างจะได้ รายงานให้คุณ อีกครั้งของใช้ของผมคุณต้องจัดเตรียม ให้ผม แต่ก่อนเคยมีเลขาผู้หญิงคอยจัดการให้ผม ตอน นี้มีเมียแล้ว ให้เลขามาทำก็คงไม่เหมาะสม
คีรินจึงสั่งการเป็นเรื่องๆไป

นี่ไม่ได้เรื่องอะไรที่มันยุ่งยาก แต่มันแค่จุกจิก เขา ยุ่งกับงาน เธอที่เป็นภรรยาทำเรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่อง ที่สมควร แค่คีรินพูดว่าเขาทำงานข้างนอก ส่วนเธอ จัดการเรื่องในบ้าน เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาจะให้เธอ ทําอะไรกันแน่ เป็นแม่บ้านเต็มตัวงั้นหรอ?

“คีริน คุณจะให้ฉันเป็นแม่บ้านเต็มตัวหรือไง? เธอไม่อยากเป็นอย่างที่เธอว่า เธอจึงพูดตรงๆกับเขา

เขาหัวเราะพลางพูดขึ้น “ทำไมถึงพูดว่าเป็นแม่ บ้านล่ะ คนที่เป็นแม่บ้านอย่างแท้จริงก็คือให้ซักผ้าทำ กับข้าว แล้วดูแลลูกและสามีหรือไง คุณไม่ต้องทำอะไร พวกนั้น คุณก็แค่เป็นผู้นำ และรู้จักสั่งการลูกน้องก็พอ นี่ก็ถือเป็นอาชีพอย่างหนึ่ง คุณต้องทำงานหนักอยู่นะ แต่ถ้าต้องออกไปวิ่งงานข้างนอกเยอะ คุณนอนอยู่ที่ บ้านแบบไม่มีแรงกดดัน อยากตื่นเมื่อไหร่ก็ตื่น มันก็ดี ไม่ใช่หรือไง ผมขอคุณมาเป็นภรรยาก็เพื่ออยากให้คุณ มีชีวิตที่สุขสบาย

หรือนี่ไม่ใช่หน้าที่ของภรรยาที่มีสามีเศรษฐี มี อาชีพเป็นแม่บ้านเขาทำกัน เธออยากออกไปทำงาน ข้างนอก ไม่ใช่ขังอยู่ในบ้าน เธออยากจะทำงานที่สร้าง แรงกดดันและงานที่ท้าทาย อยากทำงานจันทร์ถึงศุกร์ เหมือนคนปกติ มีเพื่อนร่วมงาน สุดสัปดาห์ไปเที่ยวด้วย กัน
“คีรินคุณจําไม่ได้แล้วใช่ไหม คำพูดที่คุณเคยพูด บอกว่าต่อให้เราแต่งงานกัน ฉันก็ไปทำงานข้างนอก ได้” เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชา

คีรินจับแก้มของเธอ “คุณดูคุณสิ สีหน้าที่ดูจริงจัง ของคุณ ผมไม่ได้บอกว่าไม่ให้คุณไปทำงานข้างนอก หนิ แค่ตอนนี้เราพึ่งจะแต่งงานกัน รอผ่านไปสักพัก คุณ ทําหน้าที่ภรรยาก่อนแล้วค่อยไปทํางานข้างนอกได้ ไหม คุณเป็นภรรยาของผม งานพวกนี้ไม่มอบหมายให้ คุณแล้วจะให้ใคร แต่ก่อนเลขาผมเป็นผู้หญิง จะให้ผม ให้เธอทำต่อก็คงไม่เหมาะ คุณว่าผมพูดถูกไหม?”

เขาพูดออกมาอย่างยาวเหยียด เธอจึงพยักหน้า ขึ้น “ฉันฝึกทำก็ได้ คุณบอกว่าคุณจะไม่ขัดขวางให้ฉัน ไปทำงานข้างนอก เรื่องจริงใช่ไหม?”

คีรินมองเธอแล้วยิ้มขึ้น “ขามันอยู่ที่คุณ ผมจะขัด ขวางยังไงก็ขวางไม่อยู่อยู่แล้ว อย่ามองว่าผมเลวขนาด นั้นได้ไหม ผมยอมรับเรื่องแต่งงานผมอาจจะบังคับคุณ เกินไป แต่ถ้าคุณอย่างคุณ ผมไม่บังคับหน่อยๆ เราก็คง ไม่ได้แต่งงานกัน”

คีรินพูดแบบนี้เธอก็รู้สึกโล่งอก เขาบอกก็ถูก สิ่งที่ เธอไม่ยอมทํา ต่อให้บังคับแค่ไหน ก็คงไม่ทำ

“ งั้นฉันจะลงไปแจกซองแดงให้พวกเขาเดี๋ยวนี้ เลย” เธอพูดไปก็ลุกขึ้นจากตักของเขา
เขาพยักหน้า “อืม คุณไปเถอะ มีอะไรที่อยากกิน ก็สั่งแม่บ้านได้เลย ผมจ้างพวกเขามาก็เพื่อจะรับใช้คุณ เงินเดือนไม่ได้น้อยๆ อยากสั่งอะไรสั่งไปหมด ไม่ต้อง เกรงใจ”

เธอตอบกลับลืมอย่างสั้นๆ จากนั้นก็เอาซองแดง หกซองลงไปชั้นล่าง วิลล่าแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก คนใช่ ไม่ได้เยอะ มีคนทําความสะอาดสองคน คนขับหนึ่งคน ดูแลสวนหนึ่งคน และหัวหน้าคนใช้หนึ่งคน แล้วก็คนทำ กับข้าวหนึ่งคน เหมือนทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง ถ้ามี งานอะไรทําก็ทําพร้อมกัน

“คุณผู้หญิงจะดื่มซุปหน่อยไหมครับ คุณผู้ชาย บอกว่าคุณชอบกินซุปร้อนๆ”

พ่อบ้านเห็นเธอลงจากตึกเลยพูดขึ้น

เธอพยักหน้า “อืม งั้นฉันจะกินหน่อย”

เธอเอาซองแดงแล้วยื่นไปให้พ่อบ้าน “นี่เป็นซอง แดงจากเราที่พึ่งได้แต่งงานกันใหม่ๆ

พ่อบ้านจึงรีบรับไว้ “ขอบคุณครับคุณผู้หญิง ขอ ให้คุณผู้ชายกับคุณรักกันนานๆ แล้วมีลูกเร็วๆนะครับ”