บทที 187 กรรมตามสนอง

พอหมอมาตรวจอาการให้เขา บอกว่าเขาไม่กินข้าว ไม่พักผ่อนดี ช่วงนี้ก็เจอแต่เรื่องเครียดเลยทำให้ป่วย

หลังจากที่หมอเดินทางกลับ แม่บ้านจึงเสิร์ฟอาหาร เต็มโต๊ะ คีรินมองเห็นอาหารพวกนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกอยาก อาหารเลย แม่บ้านจึงพูดขึ้น “คุณผู้ชาย ทานเยอะๆนะ

คีรินจึงสั่งให้แม่บ้านออกไป และแม่บ้านก็ส่งสายตา มาให้เธอ เพื่อสื่อให้เธอเกลี้ยกล่อมคีริน

เธอนึกไม่ถึงจริงๆว่าคีรินจะถูกกระทบมากถึงกับไม่ ทํางานไม่กินไม่นอนเหมือนคนตาย

เขาไม่อยากกิน แต่เธอหิว จนเธอต้องกินและไม่รอ

เขา

คีรินมองเธอแล้วพูดขึ้นอย่างแปลกใจ “ดูคุณอยาก อาหารมากๆเลยนะ!”

เธอรู้ว่าเขากำลังหมายความว่าอะไรอยู่ เขาต้อง เสียใจเพราะเรื่องของลูก แต่เธอกลับอยู่ดีกินดี

“คีริน คุณอยากจะให้ฉันบำรุงครรภ์และดูแลครรภ์ดีๆ เพื่อให้ฉันคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย พอฉันกินข้าวอยู่ดีๆ คุณกลับมาด่าฉัน นี่คุณจะเอาอะไรกันแน่!!

เธอเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าที่หม่นหมองของเขา เขา ไม่มีชีวิตชีวาจริงๆ

ผ่านไปสักพัก เขาจึงพูดขึ้น “ผมแค่เครียดไปหน่อย เลยอะไรไม่ออก!”

เธอเลยถามขึ้น “คิดอะไรไม่ออก?”

คีรินจึงยื่นมือไปจับหน้าตัวเองแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่มีอะไร กินข้าวเยอะ!”

เขาเอามือออกจากหน้าที่แดงก่ำของเขา แล้วลุกขึ้น “กินเยอะๆหน่อย คุณตั้งครรภ์ต้องลำบากหน่อย”

จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปบนห้องโดยที่ไม่ได้กินข้าว

เลย

ทําไมเธอต้องไปใส่ใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ที เขายังไม่เคยใส่ใจเธอเลยสักนิด จากนั้นเธอก็เอาอาหาร ยัดเข้าปากเต็มไปเต็มคำอย่างไม่หยุด

พอนึกถึงเรื่องราวร้ายๆที่เขาทำให้เธอ น้ำตาของเธอ ก็ไหลรินลงมา จริงๆเธอก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากแล้ว แต่ไม่รู้เป็นเพราะคีรินกระทบอารมณ์ของเธอหรือเปล่า ตอน นี้พอเธอนึกถึงเดือนอายุครรภ์เจ็ดเดือนกลับเสียไปจริงๆ แล้ว ถ้าลูกสาวเธอยังอยู่ก็คงจะน่าเกียจน่าชังเหมือนใส่ใจ

อีกอย่างถ้าลูกสาวของเธอยังอยู่คงจะเหมือนคีริ นมากๆ เธอต้องหน้าตาดูดีมากแน่ๆเลย เพราะคนอื่นมักจะ บอกว่าลูกสาวมักจะเหมือนพ่อ

เธอเลยกินข้าวทั้งน้ำตา ยิ่งรู้สึกเสียใจเธอก็จะใส่ อาหารมาบรรเทา

แม่บ้านออกมา เห็นคีรินไม่ได้ใช้แม้แต่ตะเกียบกับ ถ้วย เลยถอนหายใจยาวๆ “คุณผู้หญิงคะ ต่อให้คุณจะ เกลียดคุณผู้ชายมากขนาดไหน แต่คุณก็เห็นว่าเขาต้อง เสียใจเพราะเรื่องลูกจนกินไม่ลง นอนไม่หลับ คุณไม่ได้ รู้สึกเป็นห่วงเขาหน่อยเลยหรอคะ?”

แม่บ้านพูดเสร็จก็เดินจากไป

เป็นห่วง?? ทำไมเธอต้องเป็นห่วง ตอนเธอเด็กๆเธอ ต้องเจอความยากลำบาก เขาเคยเป็นห่วงเธอไหม?

คนที่น่าสงสารก็คงจะเป็นลูกของเธอ

ถ้าคราวก่อนเธอไปทำหมันไว้ก่อนก็ดี จะได้ไม่ต้องให้เด็กต้องเสียชีวิตไปถึงสองคน

แม่บ้านจึงถือถาดอาหารออกมา ข้างบนมือโจ๊กและ อาหารวางอยู่ “คุณผู้หญิงไปเกลี้ยกล่อมคุณผู้ชายให้กิน ข้าวหน่อยเถอะค่ะ ถือว่าเป็นการกินข้าวเพื่อเด็กในท้อง ก็ได้ ถ้าคุณผู้ชายังเป็นแบบนี้ต่อ ก็คงต้องล้มป่วยหนักกว่า

แม่บ้านมองเธอยู่อย่างนั้น ถ้าเธอไม่ช่วยแม่บ้านเอา หารไปส่ง เธอก็ควจะใจร้ายมาก และไม่สมควรได้รับการ รักอภัย

เธอเลยยกขึ้นไป แล้วใช้เท้าถีบประตูห้องทำงาน แล้วพูดขึ้น “คีริน ฉันเอง คุณมาเปิดประตูให้ฉันที ฉันจะ ยกของเข้าไป”

เธอรออยู่ข้างนอกไปหลายนาที จากนั้นเขาจึงค่อยๆ มาเปิดประตู

เขาเห็นเธอถืออาหารไว้แล้วถามขึ้น “ให้ผม?”

ถามอย่างไม่ควรถามจริงๆ “อืม คุณยังเป็นแบบนี้ต่อ ไป แล้วบริษัทและครอบครัวคุณจะเป็นยังไง?”

เธอวางอาหารไว้บนโต๊ะ เขาเดินตามเธอแล้วเธอก็พูดขึ้น “มากินหน่อยเร็ว ไม่อยากกินก็ต้องกิน ร่างกาย ของตัวเอง”

เขาสายหัว ไม่อยากกิน!”

ทําจึงเอารูปวาดจากลิ้นชักออกมา นั่นคือรูปของใส่ใจ ที่วิ่งไปตามหน้าตาของเขาและของเธอ เป็นรูปที่เธอวาด ให้เขา

ครินใส่นิ้วลูบรูปไปๆมาๆ มือของเขาสั่นเทาเบาๆ

“ตอนที่ยายของผมยังอยู่ ตอนเด็กๆเธอได้บอกผม คนที่เสียพ่อแม่และคนรักไป อาจจะสามารถดำเนินชีวิตต่อ แต่ถ้าเสียลูกไป ก็เหมือนฟ้าดินถล่ม ญา ลูกของผมไม่มี แล้ว ผมไม่มีลูกแม้แต่สักคน!”

จู่ๆเขาที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ก็จะกอดเธอ หัวของเขามุดมา อยู่ตรงหน้าท้องของเธอ เขากลับร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอเคยเห็นคีรินร้องไห้ แต่ไม่ได้เสียใจเหมือนครั้งนี้

เขาพูดด้วยเสียงแหบพล่า “ญา ลูกของผมจากผมไป แล้ว จากผมไปแล้ว!”

เขาที่อ่อนแอตอนนี้ ไม่เหมือนเขาเลยสักนิด คีรินดู แปลกตาไป
เธอกำลังคิด ถ้าไม่ได้เป็นเพราะตอนนี้เธอโกหกเขา ว่ายังมีลูกอีกคน เขาก็คงจะเสียใจจนตายจากโลกนี้ไป

เธอเชื่อว่าตลอดว่าเรื่องกรรมมีจริง แต่อาจจะไม่ถึง เวลา ถ้าเธอสามารถใช้วิธีนี้มาแก้แค้นเขา เธอยอมไม่ สามารถตั้งครรภ์ตลอดไป

นํ้าตาของเขาไหลพรากลงมาจนทำให้น้ำตามาเปียก ตรงผิวของเธอ ไม่ใช่ผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น แค่บางครั้งอาจ จะไม่ได้เสียใจถึงขั้นนั้น

ผ่านเรื่องนี้ไป คีรินจะเกลียดตัวเองหรือเปล่า แต่ทุก อย่างก็เป็นเพราะเขา ถ้าเขาไม่ทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเธอ ตอนนี้เธออาจจะคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย

ดังนั้น เขาเป็นคนสร้างกรรมนี้ขึ้นมาเอง เขาเป็นคน ทําให้ลูกต้องตาย ก็ต้องสมน้ำหน้าเขา

ตอนนี้เธอยืนเขานั่งอยู่ เขากอดเอวเธอจนเธอรู้สึก เกร็งไปทั้งตัว เธอทนดูสภาพที่อ่อนแอของเขาไม่ไหวอีก ต่อไป

เลยตบไหล่ของเขา “พอเถอะ โลกนี้ไม่มีเรื่องที่ไม่ เสียใจ สําหรับเรื่องของลูก ฉันก็รู้สึกเสียใจจริงๆ แต่ก็ต้อง ยอมรับมัน”
เธอผลักตัวของเขาออก แล้วยกถ้วยขึ้น จากนั้นก็ตัก โจ๊กขึ้น “ฉันป้อนคุณ คุณกินหน่อยเถอะ!”