บทที่ 96 ยินดีที่ได้รู้จัก เพื่อนคนใหม่

ญาดากำลังมองคีริน เขาเองก็เหมือนว่ากำลังมองมา ที่เธอ แต่สีหน้าของเขานั้นแตกต่างจากเธอ

ญาดามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เขากลับ เหมือนมีความรู้สึกมากมายแสดงผ่านสีหน้า

เขาคือฝันร้ายที่กำลังจะจบลงของเธอ

ญาดาไม่อยากจะมองหน้าเขาอีก

เธอขึ้นไปนั่งบนเครื่องบิน ตอนนี้เครื่องบินกำลังจะ เคลื่อนตัวบินออกไปแล้ว อาคารบ้านเรือนต่างๆเริ่มเล็กลง

น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างเสียไม่ได้

“น้องครับ เอาทิชชู่ไหมครับ ! “ผู้ชายคนหนึ่งยื่น ทิชชู่มาให้กับเธอ เขาดูเป็นวัยรุ่นที่หน้าตาหล่อมาก มองดู แล้วน่าจะอายุน้อยกว่าเธอ

ญาดารับทิชชู่มาแล้วกล่าวขอบคุณ

เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา ไม่หันกลับไปมองนอก หน้าต่างเครื่องบินอีก ยิ่งมองเธอก็ยิ่งเสียใจ

“คุณหน้าตาคุ้นๆมากเลยนะครับ ! ”
ญาดาตกใจ หรือเขาจะรู้จักเธอ แต่ก็ไม่แปลกเพราะ ช่วงนี้เธอดังในโซเชี่ยลมากๆ จึงไม่แปลกที่คนชอบเล่น อินเตอร์เน็ตจะจําเธอได้ !

ญาดาหันหน้าหนี ไม่ตอบเขา

สักพักเขาก็พูดขึ้น “เฮ้อ วิธีการจีบผู้หญิงของผมมัน เก่ามากเลยใช่ไหมครับ ! ”

ญาดายังคงไม่พูดอะไร แต่เขาก็ไม่หยุดพูด ญาดา ได้ยินเขาบอกว่า เขาคือคนไทยที่อยู่ในสเปน เขากลับมา เยี่ยมปู่กับย่าทไทย จากนั้นก็จะไปเดนมาร์ก แล้วบินกลับ ไปสเปนอีกครั้ง

อาจจะเป็นเพราะเวลาที่อยู่บนเครื่องนั้นน่าเบื่อมาก เขาเองก็ไม่ยอมหยุดพูดกับเธอ ทำให้ไม่นานเธอก็เริ่มพูด กับเขา

ตอนไปถึงที่เดนมาร์ก เธอไม่ได้เข้าไปอยู่ที่บ้านที่คื รินซื้อไว้ให้ เพราะตอนนี้เธอกับเขาไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงให้คนอื่นเห็นว่า เธอไม่แคร์ที่ จะเป็นชู้ของใคร แต่ในความเป็นจริงนั้น เธอแคร์มาก เธอ อยากจะมีชีวิตที่เหมือนคนอื่น ไม่อยากเป็นชู้ของนคร
ญาดาเช่าคอนโดเล็กๆห้องหนึ่ง โชคดีที่พื้นฐาน ภาษาอังกฤษของเธอยังดีอยู่บ้าน เธอจึงไปทำงานเป็น แคชเชียร์ ซึ่งเงินที่ได้นั้นยังพอเลี้ยงดูตนเองได้

ญาดาอยากจะเรียนปริญญาโทที่นี่ อยากเรียนต่อย อดที่เคยเรียนมา

มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นแคชเชียร์ไปตลอดชีวิต เงินที่คีรินให้กับเธอ เธอก็เอาไปบริจาคให้กับสถานรับ เลี้ยงเด็กกำพร้า โดยไม่ออกนาม

เธออยากจะทําความดีบ้าง เพื่อว่าพระเจ้าจะเห็นใจ แล้วทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอดีขึ้น

ญาดาคิดว่าเธอจะหาสามีที่นี่ และจะอยู่ที่นี่กับเขา สร้างครอบครัวที่เรียบง่ายแต่มีความสุข แต่ถ้าไม่เจอคนที่ เธอรักนั้น ก็ไม่เป็นไร

ผู้ชายที่เธอเจอบนเครื่องบินจนถึงวันนี้ เธอกับเขาก็ ยังติดต่อกันอยู่ตลอดเวลา

เขาชื่อเอเชีย หลังจากที่กลับไปสเปนแล้วนั้นเขาก็

กลับมาที่เดนมาร์ก

ตอนที่เขามาถึงเดนมาร์กเขาก็บอกให้เธอเลี้ยงข้าวเขา ญาดาทํางานกะเช้า พอเธอเลิกงานนั้น เอเชียก็มารอ เธอถึงที่ทํางาน

ญาดาซื้อเครื่องแกงและผักต่างๆสำหรับทำหม้อไฟ ค่าครองชีพที่เดนมาร์กนั้นสูงมาก ทำให้เธอไม่มีปัญญา พาเขาไปกินอาหารที่ร้านอาหารได้

เอเชียเองก็ดูไม่ได้รวยมาก ญาดาสังเกตุจากเสื้อผ้า ที่เขาใส่ เขาไม่ได้จนแต่ก็ไม่ได้รวยมากเช่นเดียว

เอเชียยื่นมือเข้ามาช่วยเธอถือของ จากนั้นเธอกับเขา ก็เดินกลับไปที่ห้อง

เขาถามขึ้น “คุณเคยบอกว่าจะลองสอบเข้าเรียน ปริญญาโทที่นี่ใช่ไหมครับ?”

ญาดาเคยพูดแบบนั้น แต่ค่าครองชีพที่นี่ก็สูง ถ้าเธอ ไม่ได้ทุนเรียนฟรี เธอเองก็ไม่กล้าเรียนเหมือนกัน เพราะ กลัวไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม

เอเชียพูดขึ้น “เปลี่ยนใจไปเรียนต่อที่เยอรมันกับผม ดีกว่า!”

“ไปเยอรมัน? ไปทำไมคะ?” ญาดาถามด้วยความ

สงสัย
“ที่นั่นค่าครองชีพต่ำกว่าที่นี่ อีกอย่างมีหลาย มหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อด้านการออกแบบ พวกทุนการศึกษา ต่างๆก็สอบชิงทุนได้ง่ายกว่า เราไปที่นั้นทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย และที่สำคัญถ้าเราทำงานและอาศัยอยู่ที่นั้น เป็นเวลานาน ก็จะมีโอกาสได้สัญชาติเยอรมันด้วย คุณ เคยบอกว่าไม่อยากกลับไทยอีกตลอดชีวิตไม่ใช่หรอ?”

เอเชียพูดถูก เดนมาร์กเป็นประเทศที่ค่าครองชีพสูง และสวัสดีการดี แต่คนที่มาจากต่างประเทศอย่างเธอ ไม่ รับสวัสดิการพวกนั้น อยู่ที่นี่แค่ค่ายาแก้หวัดก็แพงหูฉี่แล้ว ถ้าเทียบกับเยอรมัน ค่าครองชีพที่นั่นจะถูกกว่า

ญาดาครุ่นคิดอยู่สักพัก “งั้นฉันต้องกลับไปดำเนิน เรื่องที่ไทยไหมคะ?”

เอเชียตอบ “ไม่ต้อง ผมรู้ว่าคุณไม่อยากลับไทย เดี๋ยวผมติดต่อให้เพื่อนผมดำเนินพวกเอกสารให้

ครั้งแรกที่เอเชียเจอกับญาดา เขาก็บอกว่าเธอผ่าน อะไรมาเยอะ เขาดูออกจากแววตา แต่เขาไม่อยากถาม และไม่อยากรู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ญา ดาสามารถเปิดใจคุยกับเขาได้

เอเชียเล่าให้ฟังว่าเขาพึ่งเลิกกับแฟนชาวเกาหลี คืน แรกที่มีอะไรกันนั้น พอเขาตื่นมาหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เหมือนกับที่เขาเคยรู้จัก ทำให้เขาตกใจมาก

สําหรับเด็กที่โตในประเทศอย่างเขา เรื่องอย่างว่านั้น คือเรื่องปกติที่สามารถพูดได้

“ญา คุณรู้สึกว่าผมเป็นผู้ชายที่แย่รึเปล่า?”

“ไม่หนิ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าวันไหน ที่คุณแต่งงานแล้ว คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้อีก คุณต้อง ซื่อสัตย์กับภรรยาของคุณ”

เอเชียหัวเราะ “เรื่องแต่งงานนั้นคือสิ่งที่ไกลตัวผม มาก ตอนนี้ผมพึ่งอายุยี่สิบสอง”

เขาเด็กกว่าญาดาสามปี

หลังจากที่กินหม้อไฟกันเสร็จนั้น เอเชียก็ขอตัวกลับ

ญาดาเดินไปส่งเขาด้านล่าง เขา ผมของเธออย่าง เบามือ จากนั้นก็ส่งยิ้มหวานมาให้ ญาดาชอบรอยยิ้มของ เขามาก

“คุณเข้าไปเถอะ ด้านนอกหนาว อย่าลืมล็อกห้องให้ เรียบร้อยด้วยนะครับ !
“อั้ม คุณก็รีบกลับไปนะคะ หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย แล้วๆ”

ญาดาโบกมือให้เขามองจนแผ่นหลังของเขาหายไป นั้น เธอถึงเดินกลับขึ้นไปบนห้อง เอเชียคือเพื่อนคนเดียว ที่ยอมพูดคุยกับเธอ ดังนั้นญาดาจึงให้ความสำคัญกับเขา มาก

แตกต่างจากรินดา ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าญาดาเป็นมือ ที่สามของคีรินกับริษานั้น เธอก็มาเยี่ยมญาดาที่โรง พยาบาล แต่ตอนที่มานั้นกลับทิ้งคำพูดเจ็บแสบเอาไว้ใน ดาไม่ให้โอกาสญาดาได้อธิบายเลย

จากนั้นญาดาก็เห็นคอมเม้นต์ ที่เป็นชื่อของรินดาพูด ว่า “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ

ชาวเน็ตคิดว่ารินดารู้จักกับเธอ จึงถามว่ารู้จักกันไหม แต่รินดากลับตอบกลับไปว่า “ฉันจะไปรู้จักกับผู้หญิงแบบ นี้ได้ไง สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตคือการเป็นชู้ แล้วไป ทำลายครอบครัวคนอื่น ถ้าฉันมีเพื่อนแบบนี้ ฉันจะเอา น้ำกรดไปสาดหน้า

พูดตามตรง เธอรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่รินดาพูดมาก เพราะเธอคิดว่ารินดาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดมาตลอด
พวกเธอรู้จักกันมาสิบปี รินดาน่าจะรู้ดีที่สุดว่าญาดา เป็นคนยังไง แต่เธอกลับไม่เคยถามญาดาถึงเหตุผลที่ทำ ลงไป ไม่เคยถามว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า

การที่เธอไม่ถาม ก็เป็นเพราะเธอคิดว่าญาดาเป็นคน

แบบนั้น !