บทที่ 94 เสียลูกคนที่สอง

เธอเจ็บจนเหมือนจะหมดสติไปแล้ว เธอค่อยๆ หลับตาลง แค่รู้สึกตัวว่าคนใช้กำลังยกตัวเธอขึ้นรถ พ่อ บ้านก็ได้โทรหาคีริน แต่เขาไม่ได้รับสาย

และคนใช้อีกคนก็พูดขึ้น หรือว่าคุณคีรินจะไม่เอา เด็กคนนี้แล้ว! ในข่าวเขียนไว้อย่างชัดเจน เด็กคนนี้คงจะ ไม่ใช่ลูกของคุณคีริน

พ่อบ้านบอกว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่คนใช้อย่าเรา ควรยุ่ง ยังไงก็คือชีวิตสองชีวิต เราควรรีบส่งคุณผู้หญิงไป โรงพยาบาล”

ยังดีที่พ่อบ้านของคีรินยังเป็นคนดีที่คิดจะช่วยชีวิต

เธออยู่

ตอนนี้เธอเจ็บจนหายใจยังลำบาก เธอรู้ว่าถ้าตอนนี้ เธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอกับลูกก็คงจะตาย

เวลานี้ ในใจของเธอรู้สึกเกลียดตัวเองที่คีรินยังคง โกหกเธอแบบนี้ ทั้งที่เธอไว้ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธออีก ครั้งนี้เขาโหดเหี้ยมกับเธอจริงๆ

ถ้ารู้ว่าเธอจะมีวันนี้ เธอคงจะเอามีดแทงเขาให้ตาย ตอนที่เขาหลับ
เวลานี้เธอกลัวมาก ครั้งแรกที่เธอฆ่าตัวเองเธอก็รู้สึก หวาดกลัวมากๆเหมือนกัน คนที่เคยผ่านความตายมาหนึ่ง ครั้ง ความกลัวตายก็ยิ่งเพิ่มขึ้น บางครั้งที่เธอพูดคำว่าตาย ออกมาอย่างไม่หวาดกลัวใดๆ จริงๆเธอแค่ปากเก่ง อย่าง น้อยตอนนี้เธอก็ไม่อยากตาย

ตอนนี้ในหัวสมองของเธอคิดถึงแต่เรื่องของพ่อเธอ ผ่านมายี่สิบปีแล้ว ความทรงจำที่เธอกับพ่อที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเธอค่อยๆเลือนรางไป

แต่ว่าทุกครั้งที่เธอได้เจอความลำบาก เธอก็มักจะ นึกถึงพ่อของเธอ เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังรู้สึกว่าพ่อของ เธอเป็นคนเดียวที่รักเธอจากใจจริง

และเธอยังนึกถึงมาร์วิน คนที่เคยมอบความรักให้เธอ ถึงแม้เธอจะรู้สึกเสียใจที่เขาทิ้งเธอไป แต่ความทรงจำดีๆ ก็ไม่เคยหายไป

เธอคิดว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว ก็ปล่อยให้เธอให้ คิดถึงเขาหน่อยเถอะ!

เหมือนระยะทางจากวิลล่าไปโรงพยาบาลนั้น ยาวนานมาก น้ำตาของเธอไหลพรากไม่หยุด เธออยากจะ บอกคนขับให้ขับเร็วๆหน่อยได้ไหม เธอไม่อยากตาย เธอ ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ!
แต่เธอจะพยายามอ้าปากพูดแค่ไหนกลับพูดไม่ออก แม้แต่คำเดียว ทำได้แต่น้ำตาไหล พ่อบ้านอุ้มเธอไว้ จาก นั้นก็ตบตัวเธอเบาๆแล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “เพื่อลูก คุณ ต้องเข้มแข็งไว้นะครับ!”

ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแออยู่แล้ว แต่ตอนเป็นแม่ขึ้น มาก็ต้องเข้มแข็ง

แต่ตอนนี้เธอไม่รู้จะรักเด็กคนนี้ได้ยังไง เธอรู้ว่าเด็ก ก็น่าสงสารมากๆ เขากับแม่ของเขาถูกพ่อเขารังเกียจ และ เห็นว่าเป็นขยะที่ควรทิ้ง

ตอนนี้เธอรู้สึกว่ารถได้จอดลง แล้วมีคนกำลังยกเรือน ร่างของเธอ แล้วยังมีคนตะโกนเสียงดัง “เร็ว รีบเข็นเข้า ห้องผ่าตัด รีบทําการผ่าตัดโดยด่วน”

มีคนกำลังถาม ญาติของผู้ป่วยล่ะ ต้องมาเซ็น

ชื่อ…….

เธออยากจะลืมตาขึ้นแล้วบอกหมอ “ได้โปรดช่วย ดิฉันด้วย ฉันไม่อยากตาย!

เธอยังไม่อยากตายจากไปกับเด็กอายุครรภ์เจ็ดเดือน คนนี้ เธอไม่รู้ว่าคนอย่างเธอสมควรจะมีชีวิตอยู่ไหม และ ไม่รู้ว่าเหตุผลที่อยู่ต่อไปเพื่ออะไร?
แต่เธอแค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เธอยังใช้ชีวิตไม่พอ ตอนนี้เธอแค่อายุยี่สิบสี่ก็ต้องมีชีวิตที่ทรมานแบบนี้แล้ว

เธออยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างมีความสุข

ตอนที่เธอถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัดและถูกฉีดยาชา เธอ ก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว

รอให้เธอตื่นขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วัน เธอลืมตา ขึ้นก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ มือข้างหนึ่ง ของเธอกำลังฉีดน้ำเกลืออยู่ เธอรู้สึกปวดท้องน้อยมาก และยังมีผ้าก็อตพันอยู่

เธอยื่นมือไปลูบท้องอันแบนราบของเธออย่างหวาด กลัว และรู้ว่าลูกของเธอจากไปแล้ว ลูกของเธอตายไป แล้ว

เธอพาเขามาโลกใบนี้ แต่เสียดายที่เขายังไม่ทันได้ มองโลกนี้เลย

ทำไมเธอต้องเป็นห่วงเด็กที่เกิดจากเชื้อของคีริน ด้วย แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นเลือดเนื้อของตัวเอง เธอไม่รัก เขาได้ แต่ยังไงเธอจะแกล้งทำเป็นไม่แคร์เขาได้ยังไง
เขาอยู่ในท้องของตัวเองเจ็ดเดือน ตอนนี้กลับตาย จากไปแล้ว เธอยื่นมือไปจับตาของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีน้ำ ใสๆไหลออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่ได้

นํ้าตาที่ไหลออกมานี้ เป็นการไหว้อาลัยลูกของเธอ

ขอให้ลูกของเขาได้เกิดในครอบครัวดีๆเถิด

เธอก็ร้องไห้ไปสักพัก จากนั้นก็เธอก็หยุดร้อง ตอนนี้ เธอได้มีชีวิตอย่างสมใจอยาก แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจ เลย ชีวิตต่อจากนี้เธอต้องทำยังไง

เธอก็คงจะเป็นเหมือนขยะที่ถูกคีรินถีบทิ้ง เธอคงจะ ใช้ชีวิตอยู่ในประเทศไม่ได้อีกต่อไป แต่เธอไม่มีเงินสัก บาท จะอพยพไปอยู่ต่างประเทศก็คงจะยาก

เธอมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลย เธอควรจะทำ อย่างไร!

เธอฟื้นขึ้นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว พยาบาลและหมอก็ได้ เข้ามาตรวจอาการของเธอ เธอที่มาตรวจอาการให้เธอ ไม่ใช่หมอคนเก่า

พอหมอตรวจช่องท้องที่มีรอยผ่าตัด ก็พูดกับ พยาบาล “ให้คนไข้กินอาหารอ่อนๆได้แล้ว ร่างกายจะได้หายไวๆหน่อย!”

หลังจากหมอออกไป พยาบาลก็ถามเธอ “เดี๋ยวกิน โจ๊กนะคะ ตอนบ่ายก็ซื้อซุปไก่มาบำรุงนะคะ”

พยาบาลสมัยนี้ดูแลคนไข้ดีขนาดนี้เลยหรอ เธอถาม พยาบาลว่าเคยมีคนมาเยี่ยมเธอไหม?

พยาบาลจึงพูดขึ้น “ไม่มีนะคะ”

พยาบาลจึงบอกว่าถ้าเธอต้องการอะไรก็ให้บอกเธอ เธอจะถูกคนจ้างมาดูแลเธอเหมือนกัน

ตอนบ่าย พ่อบ้านและป้าคนใช้ที่วิลล่าก็มาเยี่ยมเธอ แล้วเอากระเป๋าที่เธอประจำมาด้วย ข้างในมีมือถือและ พาสป็อตของเธอ

เธอเลยเอามือถือออกมา แล้วเปิดข่าวของตัวเอง ดู เป็นข่าวที่ถูกรับชมมากที่สุด แค่เซิร์ชว่าข่าวเมียน้อย ก็ สามารถค้นข่าวของเธอเจอ

คุณป้าที่เป็นคนใช้ของวิลล่าจึงบอกเธอ “ดูแล้วกระ ทบจิตใจ ไม่ต้องดูแล้ว!”

เธอส่ายหัว “ไม่ดูก็ไม่ได้ทำอะไรดีขึ้น!”
เธอเลยนึกถึงคนที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น เลย กัดฟันถามพ่อบ้าน “เขาล่ะ กลับมาบ้างไหม?”

พ่อบ้านรู้ว่าเธอหมายถึงใคร เลยส่ายหัว “คุณผู้ชาย เคยกลับมาหนึ่งครั้ง แล้วสั่งให้ผมเอาของพวกนี้ให้คุณ ครับ!”

เธอคิดๆดูแล้ว คีรินอยากจะให้เธอตายทั้งเป็นอย่างนี้

เลยหรือไง

เธอไม่ได้ถามพ่อบ้านว่าเขาให้อะไรเธอ เขาจึงพูดขึ้น เอง “คุณผู้ชายให้ผมเอาอันนี้ให้คุณ คุณญาดาลองดูนะ ครับ! และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมาเยี่ยมคุณ!”

พ่อบ้านเอาซองเอกสารในมือไว้ให้เธอ แล้วออกจาก

ห้องผู้ป่วย

เธอมองซองเอกสารที่อยู่ข้างเตียง อยากดู แต่ก็ไม่

กล้าดู

คีรินจะทำอะไรกับเธออีก?

สุดท้ายเธอก็เปิดดู ข้างในมีจดหมายซองหนึ่ง แล้ว ยังมีเอกสารต่างๆของเธอ

เธอเห็นเอกสารเป็นพาสป๊อตที่ได้ทำวีซ่าให้เธออพยพไปอยู่ต่างประเทศแล้ว เป็นวีซ่าที่ไปเดนมาร์ก และ ยังมีบัตรเครดิตหนึ่งใบ

จากนั้นเธอก็เปิดจดหมายอ่าน

คุณไปเถอะ! คุณไม่ติดค้างอะไรผมแล้ว ในประเทศ คุณก็อยู่ไม่ได้แล้ว ในบัตรเครดิตมีเงินจํานวนสิบล้าน ตอน แรกที่ตกลงกันไว้ว่าคุณจะคลอดลูกให้ผม แต่ตอนนี้เด็ก ก็ตายจากไปแล้ว เงินสิบล้านก็ถือว่าใจดีกับคุณแค่ไหน แล้ว แน่นอน คุณไม่ไปไหนก็ได้ คุณอยากจะใช้ชีวิตอยู่ใน ประเทศเพื่อแก้แค้นผมก็เรื่องของคุณ!

คุณไม่ใช่ว่าชอบทำเรื่องแบบนี้หรอ?

แต่ละคนพูดของเขานั้นมีแต่คำพูดที่ดูถูกเธอ เขารู้ว่า ต่อให้เธอต้องเจอเรื่องที่ทรมานใจเธอมากแค่ไหน แค่ยัง ไงเธอก็ไม่มีปัญญาแก้แค้นเขาอยู่ดี

แน่นอนว่าเขาก็เดาออกว่าเธอเลือกที่จะไป เธอไม่ใช่ ผู้หญิงที่เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น และเธอก็ไม่อยากเอา ชีวิตที่เหลือไปเสียเวลากับการแก้แค้นเขา ยิ่งไปกว่านั้น เธอได้รอดจากความตายมาสองครั้งขนาดนี้ เธอก็ยังเห็น ค่าในชีวิตที่ห่วยๆของตัวเองอยู่

เธอเลยฉีกจดหมายเป็นชิ้นๆ เหมือนกำลังฉีกเลือดฉีกเนื้อของคีรินอยู่

อารมณ์ของเธอไม่ค่อยดี แผลที่ผ่าตัดก็หายช้าลง เธอเลยกะจะอยู่เดือนที่โรงพยาบาล รอให้ครบเดือนเธอ ถึงจะออกจากโรงพยาบาล ตอนนี้เธอคงจะได้แค่ดูแล สุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงก่อน จะได้ไปใช้ชีวิตอยู่ต่าง แดนอย่างแข็งแรง