บทที่ 74 เมียเก็บ

หลังจากเธอยืนครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาไปสักพัก ก็เดินไปหาแม่เธอ

พอแม่เธอเห็นเธอกลับไป นัยน์ตาก็เปล่งประกาย แสงแห่งความหวังออกมา เธอกอดแขนของญาดาแล้ว ร้องไห้ “ญา ลุงสุชาติไม่เอาแม่แล้ว แกต้องช่วยแม่ แม่ไม่ สามารถออกมาบ้านสุขสำราญได้!”

แม่ของเธอยังคงไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ลงไป แล้วเธอ จะทำยังไง จะได้เธอไปร้องขอคีรินอีกหรอ? ตอนนี้เธอ ตกต่ำมากพอแล้ว แล้วจะให้เธอเอาอะไรไปแลกเปลี่ยน กับเขาอีก?

ยังไงเขาก็เอาความผิดทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับย่าของ เขามาโยนให้เธอกับแม่เธอแล้ว แค่เขาไม่เอาผิดพวกเธอ ก็ถือว่าเป็นพระคุณอันใหญ่หลวง

แค่ว่าคีรินเคยเป็นคนที่ยอมปล่อยใครไปง่ายๆสัก

ที่ไหน

เธอจึงมองหน้าแม่เธอด้วยความเฉยชา แล้วถามเธอ “แม่รู้ว่าไม่ใช่หรือไงว่าลูกสาวของแม่กับคุณชายตระกูล สุขสําราญทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กัน หรือคนเป็นแม่ อย่างแม่ จะให้ฉันถอดเสื้อผ้าไปถวายตัวบนเตียงของลุง สุชาติอีก?”
ตามนิสัยของแม่เธอแล้ว เธอคิดว่าถ้าเธอพูดแบบ นี้ แม่เธอก็คงเห็นด้วยที่เอาตัวลูกสาวตัวเองไปให้สุชาติ เพื่อแลกกับที่เธอจะได้อยู่ที่บ้านสุขสำราญต่อ

แม่เธอจึงเบิกตากว้าง “ญา แกคิดแบบนี้ได้ยังไง แต่ ก่อนแม่ต้องทนลำบากเพราะแกมามากแค่ไหน ตอนนั้นถ้า ไม่ใช่เพราะว่าแม่คุกเข่าขอลุงสุชาติช่วยแก แกก็คงต้อง นอนในคุกแล้ว!”

ตอนนั้นทำไมเธอถึงต้องเอากรรไกรแทงคีริน ก็ เพราะว่าจะปกป้องแม่เธอ ดูสิ ตอนนี้เธอแค่สิบสองขวบ ก็ รู้ว่าต้องปกป้องแม่ตัวเองแล้ว

แต่แม่เธอายุสี่สิบกว่าแล้ว กลับไม่รู้จักปกป้องลูกสาว

ตัวเอง

เธอเลยสะบัดแม่เธอออก “ที่ฉันยังมีเงินอยู่หน่อยๆ เดี๋ยวฉันจะเช่าบ้านให้แม่อยู่ ฉันจะเลี้ยงแม่เอง บ้านสุข สำราญ ไม่ใช่ที่ๆแม่ควรอยู่ อย่าคิดจะกลับไปที่นั่นอีก” น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาไม่หยุด

จากนั้นแม่เธอจึงเข้ามาจับแขนของเธอ แล้วขอร้อง เธออีกครั้ง “ญา อย่าทำแบบนี้กับแม่ได้ไหม ถ้าไม่มีลุง สุชาติ แม่อยู่ไม่ได้ แม่ไม่สามารถออกจากบ้านนี้ได้ แกก็ หาวิธีช่วยแม่นะ แกก็ไปขอคุณชายใหญ่เหมือนครั้งก่อนสิ เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว แกไปขอเขาเพื่อแม่อีกครั้งได้ ไหม?”

เธอจึงกระตุกมุมปากและยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ แม่ ต่อ ให้ครั้งนี้แม่จะตายให้ฉันดู ฉันก็จะไม่ช่วยแม่อีก”

“เพี้ยะ!”

แม่เธอตบหน้าเธออย่างหนัก และมองหน้าเธอด้วย สายตาที่โหดเหี้ยม “นางงูพิษ ฉันอุตส่าห์เลี้ยงมาหลายปี แต่กลับไม่สำนึกคุณบุญ”

ครั้งนี้เธอโดนตบจนเลือดออกตรงมุมปาก จากนั้นเธอ ก็เงยหน้ามองแม่เธออย่างอาฆาตและคิดในใจ: เธอมันไม่ สมควรได้เป็นแม่ใคร ตั้งแต่ที่เธอคลอดฉันออกมา ไม่เคย รักและเป็นห่วงฉัน เอาแต่จะบังคับให้ฉันทำโน่นทำนี่

“ต่อให้แม่ดีฉันให้ตาย ครั้งนี้ฉันก็จะไม่ช่วยแม่อีก ฉันไม่รู้ว่าคุณท่านจะรู้ได้ยังไงว่าฉันไปมีความสัมพันธ์กับ หลานทั้งสองของเธอ และครั้งนี้คุณท่านป่วยหนัก ความ ผิดทุกอย่างก็ต้องมาลงที่พวกเรา แม่อย่าเพ้อฝันว่าจะ ได้กลับบ้านสุขสําราญอีก คิดอย่างเดียวเถอะว่าคีรินจะ จัดการกับแม่ยังไง?”

เธอพูดไปก็ควักบัตรเครดิตออกมาหนึ่งใบแล้วยัดเข้าไปในมือของแม่เธอ “ฉันเกิดเป็นลูกแม่ ฉันถือว่าท่า ตามหน้าที่ที่ควรทําแล้ว แล้วแม่ล่ะ เคยทําอะไรเพื่อฉัน ไหม?”

เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ พูดเสร็จก็เดินออกมา แม่ ของเธอ ต่อให้ตายไปจริงๆ เธอก็จะไม่ยอมทําอะไรเพื่อ เธออีก หนึ่งคือเธอไม่มีความสามารถ สองคือทำเพื่อเธอ ไปมันไม่คุ้มเลยสักนิด

เธอเดินไปไกลมาก และได้ยินเสียงร้องห่มร้องไห้ และเสียงตะโกนด่าเธออย่างไม่หยุด

เธอจึงขึ้นรถแท็กซี่ไป แล้วพยายามอดกลั้นน้ำตาที่ ไหลออกมาไม่หยุด จริงๆเธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้นานแล้ว ทำไมชีวิตของเธอถึงเดินมาถึงจุดๆนี้ได้ จุดที่ไม่มีคนที่เธอ รักหลงเหลืออยู่ และก็ไม่มีคนที่รักเธอด้วย

เธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ไปแล้วจริงๆ

ตอนที่มาร์วินโทรหาเธอ ทีแรกเธอไม่ได้รับสาย และ หลังจากนั้นเธอก็เลยกดรับสายไป แล้วถามเธอว่าเธอได้ กลับกรุงเทพกับพี่ชายเธอใช่ไหม? จากนั้นก็บอกว่าอยาก จะเจอหน้าเธอ

จริงๆเธอไม่อยากจะเจอเขาเลย แต่มาร่วินก็บอกว่าต้องเจอหน้ากันให้ได้ แล้วเขาก็นัดเธอไปที่ร้านกาแฟแห่ง หนึ่ง

ตอนที่เธอถึงร้านกาแฟนั่น มาร์วินก็ได้รออยู่ที่นั่นแล้ว พอเขาเห็นเธอมาก็ไม่ได้ลุกขึ้นมา แต่กลับนั่งอยู่นิ่งๆอย่าง เฉยชา

เธอเลยนั่งลงแล้วมองเขา “มีเรื่องอะไร!”

เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่ไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้ เธออีกแล้ว “ญา ยังไงเราก็เคยรักกันจริงๆ พูดตามตรงผม รับไม่ได้ คุณกลายเป็นผู้หญิงแแบบที่ผมเกลียดมากที่สุด ไม่ว่าจะยังไง ผมก็แค่อยากจะเตือนคุณออกจากชีวิตของ พี่ชายผมเถอะ เขา……….เขาจะแต่งงานแล้ว”

จากนั้นเขาก็ควักเช็คเป็นจำนวนเงินสิบห้าล้านออก มา “อันนี้เป็นรางวัลที่ผมได้ตอนไปแข่งวิจัย ผมให้คุณ หมดเลย คุณเอาเงินนี้ไปแล้วออกจากชีวิตของพี่ชายผม ผมมีเงินเท่านี้จริงๆ”

รถและบ้านของมาร์วิน ทั้งหมดล้วนเป็นคีรินเป็นคน ซื้อให้ เขาไม่ได้ขอเงินจากคีรินมานานแล้ว เงินสิบห้าล้าน นี้ ก็คงเป็นเงินทั้งหมดของเขาแล้ว

ปกติเขาก็ไม่ต้องการเงินอยู่แล้ว เพราะยังไงเขาก็มีเงินใช้ เพราะเขาถือหุ้นบริษัทอยู่ แค่ตอนนี้เงินปันผลพวก นั้นยังถอนออกมาไม่ได้

เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองกำลังแตกละลาย แต่ ถึงยังไงเธอก็เดินมาถึงจุดๆนี้แล้ว ถูกคนที่รักเข้าใจผิด ก็ ไม่ได้เป็นเรื่องที่หนักหนา ยังไงก็ไม่มีใครรักเธอแล้ว เธอ ก็ไม่จําเป็นต้องกลัวอะไรอีกต่อไป

จากนั้นเธอจึงฝืนยิ้มอย่างดูถูกออกมา “เงินแค่สิบห้า ล้านวินคงไม่รู้สินะ วันก่อนที่ฉันไปช้อปปิ้งที่ห้าง ฉันใช้ เงินพี่ชายวินไปสิบห้าล้านในวันเดียว ทำยังไงดีล่ะ? ตอน นี้ฉันกลายเป็นคนที่ใช้เงินเก่งซะแล้ว เงินแค่ไหนของพี่ รอง ยังไม่พอซื้อกระเป๋าแอเมสหนึ่งใบเลย”

จากนั้นเธอก็เอากระเป๋าแอเมสของเธอวางไว้บนโต๊ะ

เธอยื่นมือออกมาจับมือเขา แล้วนวดมือเขาเบาๆ “ถ้า พี่รองเปย์กว่าพี่ใหญ่ ฉันก็คงจะพิจารณากลับมาคบกับพี่ อีกครั้ง”

“แปะ!” เขาตบมือของเธอแรงๆ

เขาพูด “ญา คุณกลายเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ใช่ ตอนนี้ที่เธอเป็นมันน่ารังเกียจจริงๆ” เธอพูดใน

ใจ

เธอเอียงหน้าแล้วส่งยิ้มให้กับมาร์วิน “ฉันไม่ได้รู้สึก ว่าตัวเองน่ารังเกียจตรงไหนหนี! ทุกคนล้วนอยากจะใช้ ชีวิตดีๆ ไม่ใช่หรอ?”

จู่ๆเขาก็ลุกขึ้น แล้วมองเธอด้วยสายตาที่ดูถูก “ญารู้ ไหมถ้าพี่คีแต่งงานแล้ว ญาจะเป็นตัวอะไร?”

เธอตอบกลับ “รู้สิ ก็แค่เมียเก็บ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามัน น่ารังเกียจตรงไหนหนิ!”