บทที่ 66 กลับไปทำงาน

ญาดายืนมองหน้าเขา เธอกำลังคิดว่าตนเองพูดอะไร ผิดไปรึเปล่า แต่เมื่อกี้เธอก็พยายามแสดงความคิดเห็นที่มี ประโยชน์ เพราะอยากให้คีรินเห็นแวว จะได้ให้เธอร่วมทำ โปรเจคนี้ด้วย แต่เหมือนมันจะไม่มีประโยชน์เลยนะสิ

“ขอโทษด้วยนะคะ เมื่อกี้ฉันพูดมากไปหน่อย” ญา ดาบอก

“ทำไมต้องขอโทษด้วย ความคิดเห็นของคุณ มีประโยชน์กับผมมาก เพราะถ้าเราดูจากGDPของ เชียงใหม่แล้วนั้น มันเติบโตขึ้นในทุกๆปี จึงเป็นสิ่งที่ควร นำมาประเมิณเพื่อตั้งราคาขาย ถ้ามีแนวโน้มที่เศรษฐ กินจะดีขึ้นเรื่อยๆนั้น เราก็สามารถตั้งราคาที่สูงและสร้าง โครงการให้ออกมามีคุณภาพมากที่สุด เพื่อให้เหมาะสม กับราคา”

คีรินบอกแล้วชี้ไปที่ภาพที่ถูกร่างเอาไว้ “คุณดูนี่ สิ นี่คือแม่น้ำที่เราจะขุดขึ้นมาเอง อีกทั้งรอบๆก็จะมีการ ปลูกต้นไม้ด้วย การปลูกต้นไม้เป็นการเพิ่มพื้นที่สีเขียว และยังทำให้ชาวบ้านระแวกนั้นได้รับอากาศที่ดีขึ้น มีสวน สาธารณะทางยาวให้พวกเขาได้เดินเล่นพักผ่อน

เขาเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้น ซึ่งการขุดแม่น้ำนี้จะ สามารถทำให้รัฐบาลพอใจได้ด้วย ผมอยากให้เมื่อเวลา ผ่านไปสิบปี ยี่สิบปี คนที่อยู่บริเวณนี้จะคิดถึงบริษัทผมเพราะเป็นบริษัทที่ขุดแม่น้ำนี้ขึ้นมา

คีรินพูดด้วยความภาคภูมิใจ เหมือนเขาดีใจที่จะได้มี ส่วนช่วยรัฐบาลกับประชาชน ญาดาแปลกใจ เพราะสิ่งที่ เธอได้ยินมาคีรินไม่ใช่คนดีแบบนี้? เขามักจะยักยอกเงิน ใช้วัสดุไม่ตรงตามราคาที่แจ้ง ตึกที่เขาเคยสร้าง ผ่านไป ไม่กี่ปีเวลาเกิดแผ่นดินไหวก็พังเสียหาย

แต่ที่ไม่เป็นข่าวดัง เพราะไม่มีคนตายเกิดขึ้น และ พวกนักข่าวเองก็ไม่กล้าเล่นข่าวของเขา

ในสายตาของญาดา คีรินคือซาตาน

“แต่สิ่งที่น่าปวดหัวตอนนี้ก็คือ เราจะเอาน้ำจากแม่น้ำ ให้ไหลผ่านที่นี่ได้ยังไง เพราะไม่สามารถใช้น้ำประปามาส ร้างเป็นแม่น้ำได้ !

คีรินพูดด้วยความจริงจัง

“ฉันได้ยินมาว่ามีทางน้ำไหลอยู่ในพื้นดินนะคะ ซึ่ง ทางน้ำไหลนั้นเชื่อกับแม่น้ำที่อยู่อีกฝั่ง ถ้าเราขุดลึกพอฉัน คิดว่าน้ำในแม่น้ำของเรา ก็สามาถเชื่อมกับแม่น้ำอีกฝั่งค่ะ แบบนี้เราจะประหยัดทั้งเงินประหยัดทั้งเวลา

ตอนที่คิดแผนธุรกิจนั้นคงไม่มีใครคิดถึงกรณีนี้ว่าการที่เราจะขุดแม่น้ำขึ้นมาเองนั้นมันยากลำบากแค่ไหน เพราะมัวแต่คิดถึงด้านสิ่งแวดล้อมเป็นหลัก

ตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะประหยัดเงินจำนวนหนึ่งได้ แต่ก็ยัง มีปัญหาที่แก้ยาก ซึ่งก็คือการนำน้ำจากแม่น้ำทั่วไป มาไว้ ในแม่น้ำที่เขาขุดขึ้นมาเอง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้คีรินปวดหัวอยู่ นาน

“ถ้าเป็นจริงอย่างที่คุณพูดก็คงจะดี พรุ่งนี้ผมจะสั่ง ให้คนไปลองจัดการเรื่องนี้ดู ถ้ามีทางน้ำไหลอยู่ในพื้นดิน ก็จะสามารถแก้ปัญหาได้ส่วนหนึ่ง แต่ประเด็นแม่น้ำนั้น น่าจะอยู่ที่อำเภออื่นใช่ไหม? แบบนี้ การทำงานข้ามเขต อำเภอก็ถือเป็นเรื่องที่วุ่นวายเหมือนกัน !

คีรินพูดขึ้น

แต่ญาดากลับไม่คิดแบบนั้น เพราะถ้าทุกอย่างเป็น ไปตามที่รพีภัทรบอก มันก็ไม่น่ามีอะไรที่ยุ่งยาก ก็แค่ติด สินบนคนพวกนั้น พวกข้าราชการต่างๆก็จะรีบดำเนินเรื่อง ให้ทันที

ถ้าคีรินทำแบบนี้ และเธอสามารถหาหลักฐานมาได้ เธอมั่นใจว่าเขาจะต้องล้มไม่เป็นท่าแน่ แต่นี่มันก็เป็นเรื่อง ในอนาคต
ตอนนี้เธออยากจะเข้าร่วมโปรเจคนี้ให้เร็วที่สุด และ ได้เป็นคนสําคัญของโปรเจคนี้

คีรินเก็บภาพออกแบบบนโต๊ะ จากนั้นก็อุ้มญาดา ขึ้นไป เขาจับที่ใบหน้าเล็กๆของเธอแล้วพูด “ญาดาคุณ ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจได้ตลอดเวลา นักออกแบบ อย่างคุณ แต่รู้เรื่องพวกนี้ได้”

ญาดายิ้มแห้งๆ “ไม่หรอกค่ะ นี่ก็แค่ความรู้ทั่วไป เฉยๆ ถ้าฉันเทียบกับคุณนั้นความสามารถของฉันก็สุดจะ น้อยนิด อันที่จริงอะไรที่ฉันคิดได้คุณเองก็คงคิดได้แล้ว เหมือนกัน แต่แค่ว่าคุณออกแบบไม่เป็น ส่วนพวกสถาปนิก ก็ไม่สามารถออกแบบในสิ่งที่คุณต้องการได้

คีรินกัดที่ริมฝีปากของญาดาเบาๆ “คุณพูดถูก ผมกับ คุณเรามีความคิดตรงกันหลายๆอย่าง

“ในเมื่อคุณรู้ใจผม งั้นการออกแบบนี้คุณมาช่วยผมดี ไหม?”

“ฉัน? ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ไปทำงาน ที่บริษัทด้วย อยู่แต่บ้านเป็นผู้หญิงของคุณ ฉันรู้สึกว่าแบบ นี้มันก็สบายดี มีเวลาได้ช้อปปิ้งพักผ่อน ไม่ต้องกังวลเรื่อง เงิน ถ้าให้ฉันกลับไปทำงานฉันคงทำไม่ได้แล้วแน่ๆเลย ค่ะ”
คีรินเชยคางเธอขึ้น “ไม่อยากไปทำงานที่บริษัท จริงๆหรอ?”

ญาดายิ้มแห้ง “อันที่จริงฉันก็ไม่อยากไปทำงานเท่า ไหร่ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยสบายแบบนี้มาก่อน ไม่ต้อง คอยกังวลว่าจะไม่มีเงินกินข้าว อยากนอนตื่นเวลาไหนก็ ไม่มีคนคอยว่า แล้วยังได้กินอาหารเช้าแบบที่คนรวยเขา กินกัน ฉันรู้สึกมีความสุขมากเลยค่ะ เมื่อก่อนฉันคงทำงาน จนเหนื่อยเกินไป ตอนนี้เลยหลงรักชีวิตแบบนี้ไปแล้ว”

“ความหมายของคุณคือ เมื่อก่อนชีวิตคุณแย่มาก หรอ?” สีหน้าของคีรินเปลี่ยนไปในทันที